اندونزی پرجمعیت‌ترین کشور مسلمان است و مسلمانان متعصبی در آن کشور زندگی می‌کنند.
اما اخیرا حجاب اجباری در مدارس دولتی این کشور لغو شد.
این مصوبه دولتی پس آن رخ داد که یکی از مدارس یک دانش‌آموز مسیحی را مجبور کرد از پوشش اسلامی استفاده کند.
پس از این اتفاق دولت دخالت کرد و وزیر فرهنگ و آموزش اندونزی، مدارس را تهدید کرد که در صورت ادامه اجبار به دانش آموزان دختر برای حجاب اجباری، بودجه این مدارس را قطع می‌کند.
«ندیم مکارم» حجاب را «یک انتخاب فردی» دانست و گفت مدارس حق ندارند آن را اجبار کنند.
این تصمیم با حمایت فعالان حقوق زنان روبرو شد.
#اندونزی #حجاب_اجباری #مدارس_کودکان #حقوق_زنان
@Tavaana_TavaanaTech
اما اخیرا حجاب اجباری در مدارس دولتی این کشور لغو شد.
این مصوبه دولتی پس آن رخ داد که یکی از مدارس یک دانش‌آموز مسیحی را مجبور کرد از پوشش اسلامی استفاده کند.
پس از این اتفاق دولت دخالت کرد و وزیر فرهنگ و آموزش اندونزی، مدارس را تهدید کرد که در صورت ادامه اجبار به دانش آموزان دختر برای حجاب اجباری، بودجه این مدارس را قطع می‌کند.
«ندیم مکارم» حجاب را «یک انتخاب فردی» دانست و گفت مدارس حق ندارند آن را اجبار کنند.
این تصمیم با حمایت فعالان حقوق زنان روبرو شد.
#اندونزی #حجاب_اجباری #مدارس_کودکان #حقوق_زنان
@Tavaana_TavaanaTech
تازه از توانا؛
سازمان‌دهی زنان برای تغییر؛ قانون‌گذاری در اندونزی برای ریشه‌کن‌کردن خشونت خانگی
خشونت علیه زنان از مدت‌ها پیش برای اندونزی عامل نگرانی بوده است. در اواخر دهه ۱۹۹۰ در آخرین سال‌های حکومت دیکتاتوری رئیس جمهور سوهارتو (۱۹۶۶ - ۱۹۹۸) زنان اندونزی برای برخورد با این معضل اقدام به سازمان‌دهی کردند. خشونت خانگی امری خصوصی محسوب می‌شد که در باورهای دینی ریشه داشت؛ باورهایی که مرد را در صدر خانواده قرار می‌داد.
ایدئولوژی جنسیت‌گرای رژیم سوهارتو بر نقش «طبیعی» زن به عنوان همسر و مادر تاکید داشت و سوهارتو سازمان‌هایی برای زنان ایجاد کرده بود که این دیدگاه را تبلیغ کنند. با وجود این، در اواخر دهه ۱۹۸۰ سازمان‌های غیردولتی جدیدی به راه افتادند که بر موضوع حقوق زنان و حمایت از زنانی که قربانی خشونت شده بودند، تمرکز داشتند.
در ژانویه سال ۱۹۹۸ شورش‌های سراسری آغاز شد. خشونت‌ها به دلیل قیمت‌های سرسام‌آور مواد غذایی آغازیدن گرفت و خشونت‌های فرقه‌ای به آن دامن زد. در جریان این تظاهرات، خشونت جنسی گسترده‌ای علیه زنان چینی‌تبار صورت گرفت. این خشونت‌ها ادامه یافت تا این‌که در ماه مه ۱۹۹۸ سوهارتو سرنگون و گذار آرام به دموکراسی آغاز شد. برگزاری انتخابات مستقیم، خودگردانی بیش‌تر در سطح محلی، شکل‌گیری احزاب سیاسی جدید و آزادی بیش‌تر بیان، مطبوعات و گردهمایی موجب بازشدن کانال‌های جدیدی برای زنان شد تا از این طریق خواسته‌های خود را اعلام کنند و بر سیاست تاثیر بگذارند. سازمان‌های زنان به‌سرعت از این فرصت‌ها استفاده کردند. زنان نیز به دنبال باخبرشدن از خشونت جنسی گسترده در جریان تظاهرات، انگیزه بیش‌تری برای فعالیت پیدا کردند. این واقعه منجر به تظاهرات سراسری در حمایت از حقوق زنان شد که به همراه فضای بازتر سیاسی، به تلاش‌های بی‌سابقه‌ای برای پیشبرد آزادی‌ها و حقوق زنان انجامید.
اگرچه قانون کیفری اندونزی مجازات‌هایی برای خشونت فیزیکی علیه زنان در نظر گرفته بود، این مجازات‌ها به‌ندرت اعمال می‌شد. به علاوه این قانون شامل تجاوز به همسر (تجاوز زناشویی) نمی‌شد. هنجارهای اجتماعی غالب، اکثرا مانع اعتراض قربانیان می‌شد و پلیس به ثبت گزارش‌های خشونت خانگی تمایل چندانی نشان نمی‌داد.
یکی از اولویت‌های فعالان تصویب قانونی بود که خشونت خانگی را جرم اعلام کند...
بیش‌تر بخوانید:
https://tavaana.org/fa/case-studies/Indonesian_Women_against_Domestic_Violence
نسخه انگلیسی:
https://tavaana.org/en/case-studies/Indonesian_Women_against_Domestic_Violence_En
#مطالعه موردی #حقوق_زنان #اندونزی #خشونت_خانگی
@Tavaana_TavaanaTech
سازمان‌دهی زنان برای تغییر؛ قانون‌گذاری در اندونزی برای ریشه‌کن‌کردن خشونت خانگی
خشونت علیه زنان از مدت‌ها پیش برای اندونزی عامل نگرانی بوده است. در اواخر دهه ۱۹۹۰ در آخرین سال‌های حکومت دیکتاتوری رئیس جمهور سوهارتو (۱۹۶۶ - ۱۹۹۸) زنان اندونزی برای برخورد با این معضل اقدام به سازمان‌دهی کردند. خشونت خانگی امری خصوصی محسوب می‌شد که در باورهای دینی ریشه داشت؛ باورهایی که مرد را در صدر خانواده قرار می‌داد.
ایدئولوژی جنسیت‌گرای رژیم سوهارتو بر نقش «طبیعی» زن به عنوان همسر و مادر تاکید داشت و سوهارتو سازمان‌هایی برای زنان ایجاد کرده بود که این دیدگاه را تبلیغ کنند. با وجود این، در اواخر دهه ۱۹۸۰ سازمان‌های غیردولتی جدیدی به راه افتادند که بر موضوع حقوق زنان و حمایت از زنانی که قربانی خشونت شده بودند، تمرکز داشتند.
در ژانویه سال ۱۹۹۸ شورش‌های سراسری آغاز شد. خشونت‌ها به دلیل قیمت‌های سرسام‌آور مواد غذایی آغازیدن گرفت و خشونت‌های فرقه‌ای به آن دامن زد. در جریان این تظاهرات، خشونت جنسی گسترده‌ای علیه زنان چینی‌تبار صورت گرفت. این خشونت‌ها ادامه یافت تا این‌که در ماه مه ۱۹۹۸ سوهارتو سرنگون و گذار آرام به دموکراسی آغاز شد. برگزاری انتخابات مستقیم، خودگردانی بیش‌تر در سطح محلی، شکل‌گیری احزاب سیاسی جدید و آزادی بیش‌تر بیان، مطبوعات و گردهمایی موجب بازشدن کانال‌های جدیدی برای زنان شد تا از این طریق خواسته‌های خود را اعلام کنند و بر سیاست تاثیر بگذارند. سازمان‌های زنان به‌سرعت از این فرصت‌ها استفاده کردند. زنان نیز به دنبال باخبرشدن از خشونت جنسی گسترده در جریان تظاهرات، انگیزه بیش‌تری برای فعالیت پیدا کردند. این واقعه منجر به تظاهرات سراسری در حمایت از حقوق زنان شد که به همراه فضای بازتر سیاسی، به تلاش‌های بی‌سابقه‌ای برای پیشبرد آزادی‌ها و حقوق زنان انجامید.
اگرچه قانون کیفری اندونزی مجازات‌هایی برای خشونت فیزیکی علیه زنان در نظر گرفته بود، این مجازات‌ها به‌ندرت اعمال می‌شد. به علاوه این قانون شامل تجاوز به همسر (تجاوز زناشویی) نمی‌شد. هنجارهای اجتماعی غالب، اکثرا مانع اعتراض قربانیان می‌شد و پلیس به ثبت گزارش‌های خشونت خانگی تمایل چندانی نشان نمی‌داد.
یکی از اولویت‌های فعالان تصویب قانونی بود که خشونت خانگی را جرم اعلام کند...
بیش‌تر بخوانید:
https://tavaana.org/fa/case-studies/Indonesian_Women_against_Domestic_Violence
نسخه انگلیسی:
https://tavaana.org/en/case-studies/Indonesian_Women_against_Domestic_Violence_En
#مطالعه موردی #حقوق_زنان #اندونزی #خشونت_خانگی
@Tavaana_TavaanaTech