هیچ وقت یادم نمیرود سال‌ها پیش همراه بیماری وارد اتاق شد و رو به پزشک متخصص گفت «سلام حاج آقا» و پزشک با داد و بی‌داد که حاج آقا جد و آبادته همراه را از اتاق بیرون کرد.
هیچ وقت یادم نمیرود وقتی مریضی از پزشکش راجع به علت درمان پیشنهادی‌اش سوال کرد و پزشک با عصبانیت گفت که مگر بیکار است که برای هر بیماری توضیح بدهد و اگر نمی‌خواهد برود جای دیگر.
هیچ وقت یادم نمیرود بیماری که دچار فوبیای ایدز بود و حتی به دندانپزشک معالجش هم این موضوع را گفته بود، در میانهء کار درمانی دچار اضطراب شد و سوال کرد که آیا این وسیله تمیز است یا نه و دندانپزشک با عصبانیت #مریض را از اتاق بیرون کرد.
هیچ وقت یادم نمیرود یکی از بزرگ‌ترین و قدیمی‌ترین اساتیدمان، بر سر بالین دختری ۱۶ ساله که اطرافش پر بود از دانشجویان دختر و پسر، بدون حتی کلامی حرف زدن با دخترک، چه رسد به کسب اجازه، پیراهن بیمار را کامل بالا زد و شروع کرد به توضیح معاینهء شکم و سینهء بیمار. و دخترک میخکوب شده از شوک این حرکت آرام آرام از گوشه‌ء چشمش اشک می‌ریخت و من و دوستانم متاثر و متعجب فقط نگاه می‌کردیم و کسی جرات نداشت حرفی بزند. حتی شاید برخی اعتراضی هم وارد نمی‌دیدند!
شاید برای برخی از پزشکان، و یا حتی دانشجویان پزشکی و پرسنل درمانی، بیماران غریبه‌ها یا مشتری هایی بی‌فرهنگ هستند که اگر پزشک رفتار ملایمی از خود سر زند، بیمار بر سر آنها سوار می‌شود.
متاسفانه خیلی از پزشکان هیچگاه در موقعیت بیمار و یا همراه بیماری که دستش به هیچ جا و هیچ کس بند نیست قرار نگرفته‌اند، چراکه همیشه خانواده‌شان توسط همکاران و با هزار عزت و احترام و سلام و صلوات معاینه و ویزیت شده‌اند.
خیلی از پزشکان واقعا درکی از برخورد بد پرسنل درمانی و اثری که بر ذهن و روحیهء بیماران می‌گذارد ندارند. شاید برای همین هم هست که هیچ اقدام موثر و عملی‌ای طی سال‌های گذشته برای احقاق حقوق بیماران از سوی جامعهء پزشکی صورت نگرفته است. چون نوع سیستم درمانی کشور، بیمار را در موقعیت مشتری و پزشک را در موقعیت فروشنده قرار می‌دهد و رابطه‌ای که بین این دو شکل می‌گیرد باعث می‌شود که هیچ‌کدام مشکلات موجود در آن سوی میز را درک نکنند.
۵- تمام اینها را گفتم اما یک نکته را هم فراموش نکنیم. #فرهنگ بیماران در ایران بسیار متفاوت از فرهنگ بیمار در کشورهای پیشرفته است. یا به عبارتی ساده‌تر، برخورد روزانه و سر و کله زدن با انواع و اقسام اقشار جامعهء حال حاضر ایران، کار ساده‌ای نیست.
حقوق بیمار یک مقوله است و تخصص پزشک (به شرط خبره بودن) مقوله ای دیگر.
این مبحثی طولانی و مجزاست که شاید فعلا وقت پرداختن به آن نیست. فقط با خودتان انصاف داشته باشید. چند بار تا به حال از #پزشک انتظار داشتید برخلاف تشخیصش برایتان دارویی بنویسد؟
چند بار تا به حال برای سرماخوردگی ساده تان آنتی بیوتیک درخواست کردید؟ چند بار تا بحال به تشخیص خودتان، صرفا برای سردرد و سرماخوردگی نصف شب به اورژانس رفته‌اید؟
۶- متاسفانه #ایران، این زادگاه مشترک ما، دچار انواع و اقسام مشکلات #اجتماعی و سیاسی است. #اخلاق و اخلاقیات در تمام اقشار و اصناف جامعه از بین رفته و فقط مختص این قشر و صنف خاص نیست.
جامعهء ما جامعه‌ای عصبی است. جامعه‌ای که با رفتارهای نابالغ، و اغلب والدگونه فقط در حال تخلیهء روانی و اعتراض‌های بی‌ثمر از راه دشنام دادن به هر کس و هر چیز و بر سر هر موضوعی است.
ما شده‌ایم مثل قدیمی‌ها که لب جوی آب می‌نشستند و زمین و زمان را نفرین می‌کردند. شده‌ایم یک سری آدم بی‌عمل که کاری از دستمان برنمی آید و سرخورده و افسرده فقط آه می‌کشیم و ناسزا می‌گوییم. ما به فکر درمان و اصلاح نیستیم. ما فقط اعتراض می‌کنیم. داد می‌زنیم. حرص می‌خوریم. غصه می‌خوریم. اما کاری نمی‌کنیم. چه کاری از دستمان بر می‌آید؟ امروز مطلب خوبی از کسی که به جای فحاشی پیشنهادی نوشته بود خواندم. احداث انجمن حمایت از بیماران بی‌بضاعت برای چنین مواردی.
یا فشار بر روی دولت و بیمه‌ها برای تغییر روند پوشش مخارج درمانی.
باور کنید با فحاشی به قشر خاصی از جامعه، فقط به شکاف و تنش و اصطکاک بیشتر کمک کرده‌ایم.
هر وقت هر کداممان خواستیم آوار مشکلات را بر سر قشری خاص هوار کنیم، یادمان هم باشد که ما، تک تک ما، من و تو دوست عزیز، اعضای این جامعهء بیماریم و هرکدام به سهم خودمان در پیدایش این بیماری مزمن دخیل هستیم.
ما، من و تو، با زرنگ بازی‌هایمان، با دروغ‌ها و دغل بازی‌هایمان، با دوز و کلک‌هایمان، با بی قانونی هایمان، با خودخواهی هایمان، با زیاده خواهی هایمان و با هزار و یک دلیل دیگر، به سهم خود بخشی از بروز و شیوع این بیماری کشندهء واگیردار و پیشرفته در جامعه هستیم.
کارتون از شاهرخ حیدری- ایران‌وایر
@Tavaana_TavaanaTech
هیچ وقت یادم نمیرود وقتی مریضی از پزشکش راجع به علت درمان پیشنهادی‌اش سوال کرد و پزشک با عصبانیت گفت که مگر بیکار است که برای هر بیماری توضیح بدهد و اگر نمی‌خواهد برود جای دیگر.
هیچ وقت یادم نمیرود بیماری که دچار فوبیای ایدز بود و حتی به دندانپزشک معالجش هم این موضوع را گفته بود، در میانهء کار درمانی دچار اضطراب شد و سوال کرد که آیا این وسیله تمیز است یا نه و دندانپزشک با عصبانیت #مریض را از اتاق بیرون کرد.
هیچ وقت یادم نمیرود یکی از بزرگ‌ترین و قدیمی‌ترین اساتیدمان، بر سر بالین دختری ۱۶ ساله که اطرافش پر بود از دانشجویان دختر و پسر، بدون حتی کلامی حرف زدن با دخترک، چه رسد به کسب اجازه، پیراهن بیمار را کامل بالا زد و شروع کرد به توضیح معاینهء شکم و سینهء بیمار. و دخترک میخکوب شده از شوک این حرکت آرام آرام از گوشه‌ء چشمش اشک می‌ریخت و من و دوستانم متاثر و متعجب فقط نگاه می‌کردیم و کسی جرات نداشت حرفی بزند. حتی شاید برخی اعتراضی هم وارد نمی‌دیدند!
شاید برای برخی از پزشکان، و یا حتی دانشجویان پزشکی و پرسنل درمانی، بیماران غریبه‌ها یا مشتری هایی بی‌فرهنگ هستند که اگر پزشک رفتار ملایمی از خود سر زند، بیمار بر سر آنها سوار می‌شود.
متاسفانه خیلی از پزشکان هیچگاه در موقعیت بیمار و یا همراه بیماری که دستش به هیچ جا و هیچ کس بند نیست قرار نگرفته‌اند، چراکه همیشه خانواده‌شان توسط همکاران و با هزار عزت و احترام و سلام و صلوات معاینه و ویزیت شده‌اند.
خیلی از پزشکان واقعا درکی از برخورد بد پرسنل درمانی و اثری که بر ذهن و روحیهء بیماران می‌گذارد ندارند. شاید برای همین هم هست که هیچ اقدام موثر و عملی‌ای طی سال‌های گذشته برای احقاق حقوق بیماران از سوی جامعهء پزشکی صورت نگرفته است. چون نوع سیستم درمانی کشور، بیمار را در موقعیت مشتری و پزشک را در موقعیت فروشنده قرار می‌دهد و رابطه‌ای که بین این دو شکل می‌گیرد باعث می‌شود که هیچ‌کدام مشکلات موجود در آن سوی میز را درک نکنند.
۵- تمام اینها را گفتم اما یک نکته را هم فراموش نکنیم. #فرهنگ بیماران در ایران بسیار متفاوت از فرهنگ بیمار در کشورهای پیشرفته است. یا به عبارتی ساده‌تر، برخورد روزانه و سر و کله زدن با انواع و اقسام اقشار جامعهء حال حاضر ایران، کار ساده‌ای نیست.
حقوق بیمار یک مقوله است و تخصص پزشک (به شرط خبره بودن) مقوله ای دیگر.
این مبحثی طولانی و مجزاست که شاید فعلا وقت پرداختن به آن نیست. فقط با خودتان انصاف داشته باشید. چند بار تا به حال از #پزشک انتظار داشتید برخلاف تشخیصش برایتان دارویی بنویسد؟
چند بار تا به حال برای سرماخوردگی ساده تان آنتی بیوتیک درخواست کردید؟ چند بار تا بحال به تشخیص خودتان، صرفا برای سردرد و سرماخوردگی نصف شب به اورژانس رفته‌اید؟
۶- متاسفانه #ایران، این زادگاه مشترک ما، دچار انواع و اقسام مشکلات #اجتماعی و سیاسی است. #اخلاق و اخلاقیات در تمام اقشار و اصناف جامعه از بین رفته و فقط مختص این قشر و صنف خاص نیست.
جامعهء ما جامعه‌ای عصبی است. جامعه‌ای که با رفتارهای نابالغ، و اغلب والدگونه فقط در حال تخلیهء روانی و اعتراض‌های بی‌ثمر از راه دشنام دادن به هر کس و هر چیز و بر سر هر موضوعی است.
ما شده‌ایم مثل قدیمی‌ها که لب جوی آب می‌نشستند و زمین و زمان را نفرین می‌کردند. شده‌ایم یک سری آدم بی‌عمل که کاری از دستمان برنمی آید و سرخورده و افسرده فقط آه می‌کشیم و ناسزا می‌گوییم. ما به فکر درمان و اصلاح نیستیم. ما فقط اعتراض می‌کنیم. داد می‌زنیم. حرص می‌خوریم. غصه می‌خوریم. اما کاری نمی‌کنیم. چه کاری از دستمان بر می‌آید؟ امروز مطلب خوبی از کسی که به جای فحاشی پیشنهادی نوشته بود خواندم. احداث انجمن حمایت از بیماران بی‌بضاعت برای چنین مواردی.
یا فشار بر روی دولت و بیمه‌ها برای تغییر روند پوشش مخارج درمانی.
باور کنید با فحاشی به قشر خاصی از جامعه، فقط به شکاف و تنش و اصطکاک بیشتر کمک کرده‌ایم.
هر وقت هر کداممان خواستیم آوار مشکلات را بر سر قشری خاص هوار کنیم، یادمان هم باشد که ما، تک تک ما، من و تو دوست عزیز، اعضای این جامعهء بیماریم و هرکدام به سهم خودمان در پیدایش این بیماری مزمن دخیل هستیم.
ما، من و تو، با زرنگ بازی‌هایمان، با دروغ‌ها و دغل بازی‌هایمان، با دوز و کلک‌هایمان، با بی قانونی هایمان، با خودخواهی هایمان، با زیاده خواهی هایمان و با هزار و یک دلیل دیگر، به سهم خود بخشی از بروز و شیوع این بیماری کشندهء واگیردار و پیشرفته در جامعه هستیم.
کارتون از شاهرخ حیدری- ایران‌وایر
@Tavaana_TavaanaTech