ادیت پیاف: برای هیچ چیز افسوس نخور
۱۹ دسامبر صدمین سالگرد تولد ادیت پیاف، #خواننده مشهور فرانسوی‌ست. وقتی صد سال بعد از تولد یک هنرمند از او یاد می‌کنیم، یک معنایش این است که آثار و زندگی او آن‌قدر در تاریخ و فرهنگ ملتی اهمیت داشته که ماندگار شده است. چند ترانه از ادیت پیاف، شانسون‌هایی مانند «زندگی به رنگ صورتی» و «نه افسوس نمی‌خورم» نام او را در تاریخ #موسیقی پایدار کرده‌اند.
صدایی در اوج می‌میرد
اوج #ادیت_پیاف، مثل هر #اسطوره دیگری هنگام مرگش فرارسید:
اکتبر ۱۹۶۰ است. پاریس در تب و تاب اول پاییز به سر می‌برد. میشل ووکر و شارل دومون خود را به محله اعیان‌نشین پانزدهم می‌رسانند. ادیت پیاف به سرطان مبتلا شده و او که اصولاً زنی‌ست لاغر و نحیف، بیمار و نانوان جلوه می‌کند. آن‌ها ترانه «نه، افسوس نمی‌خورم» را در خانه ادیت پباف با پیانو اجرا می‌کنند.
در این ترانه «اینترو» نومیدکننده و سیاه است، اما به‌تدریج حال و هوای ترانه امیدبخش می‌شود و این مفهوم را القا می‌کند که اندیشیدن به گذشته سودی ندارد. باید افسوس را کنار گذاشت، همتی کرد و اندوه‌ها و شادی‌های سپری شده را به آتش خاطرات سپرد.
ادیت پیاف به میشل ووکر می‌گوید: «دوست جوان، نگران نباش. عمری منتظر چنین ترانه‌یی بودم. حالا اطمینان داشته باش، شهرت آن عالم‌گیر می‌شود.»
این ترانه برای نخستین بار ۱۰ نوامبر ۱۹۶۰ با ارکستر روبرت شوینی در استودیوی «پته مارکونی» پاریس ضبط شد. پیاف این ترانه را برای هزاران نفر در مراسم افتتاحیه بازی‌های المپیک سال ۱۹۶۰ در پاریس اجرا کرد. تماشاگران چنان به شعف آمده بودند که به مدت یکربع او را تشویق می‌کردند.
روزنامه‌ها تیتر زدند: پیاف با این ترانه عشق را زنده کرد.
در طی فقط یک سال بیش از یک میلیون نسخه از این ترانه در فرانسه به فروش رسید.
اکنون اسطوره پیاف کامل شده بود و او می‌توانست جهان ما را بگذارد و برود و خیالش راحت باشد که نام او با نام پاریس درآمیخته است. هنوز هم در برخی از محلات قدیمی پاریس مثل این است که از پنجره خانه‌ها، از گاراژها و پستوها و دکه‌ها، و حتی از گلوی همه زنان تن‌فروش جنگل بولونی صدای ادیت پیاف به گوش می‌رسد. او در روزگاری که ترور مذهبی بر جهان سایه انداخته به ما می‌گوید: «افسوس نخور. زندگی همین است. زندگی کن و از زندگی لذت ببر.»
نه، افسوس نمی‌خورم
نه، هیچ چیز اهمیت ندارد،
نه، برای هیچ چیز افسوس نمی‌خورم.
نه خوبی‌ها، نه بدی‌ها.
همه برایم یکسان‌اند.
نه، هیچ چیز اهمیت ندارد،
نه، برای هیچ چیز افسوس نمی‌خورم.
بهای همه را پرداخته‌م، کنارشان گذاشته‌م، و فراموششان کرده‌م،
و دیگر افسوس آنچه را که گذشته نمی‌خورم.
با خاطراتم آتشی افروخته‌م.
اندوه‌هایم، شادی‌هایم،
به هیچکدام دیگر نیازی ندارم.
عشق‌ها را رُفته‌ام، با همه آشفتگی‌هایشان،
برای همیشه کنارشان گذاشته‌م. دوباره از نو آغاز می‌کنم.
نه، هیچ چیز اهمیت ندارد،
نه، برای هیچ چیز افسوس نمی‌خورم.
نه خوبی‌ها، نه بدی‌ها.
همه برایم یکسانند.
نه، هیچ چیز اهمیت ندارد،
نه، برای هیچ چیز افسوس نمی‌خورم.
زندگی من، #شادمانی من،
امروز
با تو آغاز می‌شود.
حسین نوش‌آذر
متن کامل این نوشته را در ایران‌وایر بخوانید: http://bit.ly/1Qwle4W
ترجمه آزاد و زیرنویس فارسی ویدیو: امیر دولت پناه http://bit.ly/1JisHww
@Tavaana_Tavaanatech
👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇
۱۹ دسامبر صدمین سالگرد تولد ادیت پیاف، #خواننده مشهور فرانسوی‌ست. وقتی صد سال بعد از تولد یک هنرمند از او یاد می‌کنیم، یک معنایش این است که آثار و زندگی او آن‌قدر در تاریخ و فرهنگ ملتی اهمیت داشته که ماندگار شده است. چند ترانه از ادیت پیاف، شانسون‌هایی مانند «زندگی به رنگ صورتی» و «نه افسوس نمی‌خورم» نام او را در تاریخ #موسیقی پایدار کرده‌اند.
صدایی در اوج می‌میرد
اوج #ادیت_پیاف، مثل هر #اسطوره دیگری هنگام مرگش فرارسید:
اکتبر ۱۹۶۰ است. پاریس در تب و تاب اول پاییز به سر می‌برد. میشل ووکر و شارل دومون خود را به محله اعیان‌نشین پانزدهم می‌رسانند. ادیت پیاف به سرطان مبتلا شده و او که اصولاً زنی‌ست لاغر و نحیف، بیمار و نانوان جلوه می‌کند. آن‌ها ترانه «نه، افسوس نمی‌خورم» را در خانه ادیت پباف با پیانو اجرا می‌کنند.
در این ترانه «اینترو» نومیدکننده و سیاه است، اما به‌تدریج حال و هوای ترانه امیدبخش می‌شود و این مفهوم را القا می‌کند که اندیشیدن به گذشته سودی ندارد. باید افسوس را کنار گذاشت، همتی کرد و اندوه‌ها و شادی‌های سپری شده را به آتش خاطرات سپرد.
ادیت پیاف به میشل ووکر می‌گوید: «دوست جوان، نگران نباش. عمری منتظر چنین ترانه‌یی بودم. حالا اطمینان داشته باش، شهرت آن عالم‌گیر می‌شود.»
این ترانه برای نخستین بار ۱۰ نوامبر ۱۹۶۰ با ارکستر روبرت شوینی در استودیوی «پته مارکونی» پاریس ضبط شد. پیاف این ترانه را برای هزاران نفر در مراسم افتتاحیه بازی‌های المپیک سال ۱۹۶۰ در پاریس اجرا کرد. تماشاگران چنان به شعف آمده بودند که به مدت یکربع او را تشویق می‌کردند.
روزنامه‌ها تیتر زدند: پیاف با این ترانه عشق را زنده کرد.
در طی فقط یک سال بیش از یک میلیون نسخه از این ترانه در فرانسه به فروش رسید.
اکنون اسطوره پیاف کامل شده بود و او می‌توانست جهان ما را بگذارد و برود و خیالش راحت باشد که نام او با نام پاریس درآمیخته است. هنوز هم در برخی از محلات قدیمی پاریس مثل این است که از پنجره خانه‌ها، از گاراژها و پستوها و دکه‌ها، و حتی از گلوی همه زنان تن‌فروش جنگل بولونی صدای ادیت پیاف به گوش می‌رسد. او در روزگاری که ترور مذهبی بر جهان سایه انداخته به ما می‌گوید: «افسوس نخور. زندگی همین است. زندگی کن و از زندگی لذت ببر.»
نه، افسوس نمی‌خورم
نه، هیچ چیز اهمیت ندارد،
نه، برای هیچ چیز افسوس نمی‌خورم.
نه خوبی‌ها، نه بدی‌ها.
همه برایم یکسان‌اند.
نه، هیچ چیز اهمیت ندارد،
نه، برای هیچ چیز افسوس نمی‌خورم.
بهای همه را پرداخته‌م، کنارشان گذاشته‌م، و فراموششان کرده‌م،
و دیگر افسوس آنچه را که گذشته نمی‌خورم.
با خاطراتم آتشی افروخته‌م.
اندوه‌هایم، شادی‌هایم،
به هیچکدام دیگر نیازی ندارم.
عشق‌ها را رُفته‌ام، با همه آشفتگی‌هایشان،
برای همیشه کنارشان گذاشته‌م. دوباره از نو آغاز می‌کنم.
نه، هیچ چیز اهمیت ندارد،
نه، برای هیچ چیز افسوس نمی‌خورم.
نه خوبی‌ها، نه بدی‌ها.
همه برایم یکسانند.
نه، هیچ چیز اهمیت ندارد،
نه، برای هیچ چیز افسوس نمی‌خورم.
زندگی من، #شادمانی من،
امروز
با تو آغاز می‌شود.
حسین نوش‌آذر
متن کامل این نوشته را در ایران‌وایر بخوانید: http://bit.ly/1Qwle4W
ترجمه آزاد و زیرنویس فارسی ویدیو: امیر دولت پناه http://bit.ly/1JisHww
@Tavaana_Tavaanatech
👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇
IranWire | خانه
ادیت پیاف: برای هیچ چیز افسوس نخور