«من ندیدم، هیچ عکسی، هیچ ویدیویی... هیچ تصویر بدن‌های تکه‌تکه شده‌ای ....از آن دختر جوان فرانسوی که تولد ۱۸ ساگیش را در آن سالن کنسرت با دوستانش جشن می‌گرفت. ... از اعدام آن مردی، پدری، برادری، که دو فرزند خردسال دارد.....من هرگز هیچ عکس و تصویری و یا ویدیویی از ترور چند سال قبل دختران و پسران سوسیالیستی که در نروژ به وسیله یک نازیست و به وحشیانه‌ترین صورتی قتل عام شدند، ندیدم، هیچ عکسی از مردم عادی‌ای که همان‌روز قربانی بمب شدند، پخش نشد. هرگز تصویر تکه‌تکه‌شده‌ی مردم در آنروز، نه در هیچ روزنامه‌ای و نه حتی در دنیای مجازی دیده نشد. ندیدن صحنه‌های دهشتناک، تصور نمی‌کنم که ذره‌ای از حس درد و غم، تاسف و محکومیت این اعمال را در این مردم کمتر کرده باشد.
شاید فکر کنید این مردم، و این تفکر «نازک نارنجی » بودن است! اینطور نیست. اتفاقی در ما افتاده است، متوجه هستید که هیچ از دیدن این همه عکس و ویدئو دهشتناک ، بدنمان نمی‌لرزد؟! تا آخر ویدیو ها را نگاه می‌کنیم. به عکس‌ها زل می‌زنیم که همه زوایا را خوب ببینیم! اتفاقی در ما افتاده است. این #خشم، #خشونت، #تنفر... #انتقام ... روز به روز عادی‌تر می‌شود. به کامنت‌ها و پست‌های این‌روزها در رابطه با ترور فرانسه نگاه کنید، ترسناک است. تنفری که در خود به نوعی هیچ محکومیتی از #ترور مردم عادی در فرانسه در آن نیست. بعضی‌ها علنی، بعضی‌ها با هزار و یک دلیل که جای دیگر بدتر از این‌ها اتفاق می‌افتد! عقب‌مانده‌ترین و خشن‌ترین کامنت‌ها زیر این پست‌ها گذاشته شده.....کامنت‌هایی که من را به یاد اعدام‌های بلافاصله بعد از قیام می‌اندازد. اعدام‌های همه مخالفان، نظامی‌ها، ساواکی‌ها.... و #سکوت چپ.
اتفاقی در ما افتاده است. آن‌کس انقلابی‌تر است که بیشترین عکس‌های خشونت را در صفحه‌اش به نمایش بگذارد! ما خود، جزوی از این گردونه‌ی خشونت شده‌ایم ، بدون آنکه از آن خبر داشته باشیم! چقدر حرف‌های مرد فرانسوی‌ای که همسرش، مادر پسر ۱۷ ماهه‌اش را از دست داده بود برایم تکاندهنده بود. «شما نمی‌توانید در من تنفر و عدم اعتماد را بوجود بیاورید.... شما نمی‌توانید عشق را از من بگیرید. صورت همسرم را نه با آن گلوله‌هایی که به بدنش زدید، بلکه شیبه به روزی که با او ازدواج کردم همیشه به خاطر می آورم.... »
سال قبل هم پستی در این رابطه گذاشتم. «من از دیدن صحنه‌های #شکنجه و اعدام دوری می‌کنم». ندیدن و استفاده‌نکردن از عکس‌ها و ویدیوهای بدن‌های تکه‌تکه شده، بچه‌های غرق در خون، صحنه‌های #اعدام، می‌دانم، می‌دانم که از آرزوهای من و از تلاشم در داشتن دنیایی بهتر، #انسانی‌تر، به دور از جنگ و #خشونت، برابرتر... عاشق‌تر، کمتر نخواهد کرد!»
برگرفته از فیس‌بوک پروانه عارف
@Tavaana_Tavaanatech
شاید فکر کنید این مردم، و این تفکر «نازک نارنجی » بودن است! اینطور نیست. اتفاقی در ما افتاده است، متوجه هستید که هیچ از دیدن این همه عکس و ویدئو دهشتناک ، بدنمان نمی‌لرزد؟! تا آخر ویدیو ها را نگاه می‌کنیم. به عکس‌ها زل می‌زنیم که همه زوایا را خوب ببینیم! اتفاقی در ما افتاده است. این #خشم، #خشونت، #تنفر... #انتقام ... روز به روز عادی‌تر می‌شود. به کامنت‌ها و پست‌های این‌روزها در رابطه با ترور فرانسه نگاه کنید، ترسناک است. تنفری که در خود به نوعی هیچ محکومیتی از #ترور مردم عادی در فرانسه در آن نیست. بعضی‌ها علنی، بعضی‌ها با هزار و یک دلیل که جای دیگر بدتر از این‌ها اتفاق می‌افتد! عقب‌مانده‌ترین و خشن‌ترین کامنت‌ها زیر این پست‌ها گذاشته شده.....کامنت‌هایی که من را به یاد اعدام‌های بلافاصله بعد از قیام می‌اندازد. اعدام‌های همه مخالفان، نظامی‌ها، ساواکی‌ها.... و #سکوت چپ.
اتفاقی در ما افتاده است. آن‌کس انقلابی‌تر است که بیشترین عکس‌های خشونت را در صفحه‌اش به نمایش بگذارد! ما خود، جزوی از این گردونه‌ی خشونت شده‌ایم ، بدون آنکه از آن خبر داشته باشیم! چقدر حرف‌های مرد فرانسوی‌ای که همسرش، مادر پسر ۱۷ ماهه‌اش را از دست داده بود برایم تکاندهنده بود. «شما نمی‌توانید در من تنفر و عدم اعتماد را بوجود بیاورید.... شما نمی‌توانید عشق را از من بگیرید. صورت همسرم را نه با آن گلوله‌هایی که به بدنش زدید، بلکه شیبه به روزی که با او ازدواج کردم همیشه به خاطر می آورم.... »
سال قبل هم پستی در این رابطه گذاشتم. «من از دیدن صحنه‌های #شکنجه و اعدام دوری می‌کنم». ندیدن و استفاده‌نکردن از عکس‌ها و ویدیوهای بدن‌های تکه‌تکه شده، بچه‌های غرق در خون، صحنه‌های #اعدام، می‌دانم، می‌دانم که از آرزوهای من و از تلاشم در داشتن دنیایی بهتر، #انسانی‌تر، به دور از جنگ و #خشونت، برابرتر... عاشق‌تر، کمتر نخواهد کرد!»
برگرفته از فیس‌بوک پروانه عارف
@Tavaana_Tavaanatech