به مناسبت سال‌گرد درگذشت قاری عبدالله، شاعر بزرگ افغانستان
وطن ای نکو نامت افغانستان
هوایت خوش و منظرت دلستان
روان‌بخش دل‌هاست بوم و برت
سر الفت ما و خاک درت
دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی در مورد قاری عبدالله چنین می‌گوید: «اگر بخواهيم از يک نظام تاريخی و طبيعی پيروی كنيم بايد از قاری عبدالله #ملك‌الشعراء افغانستان آغاز كنيم كه هم #شاعر برجسته‌ای است و هم اديب و ناقد نكته‌يابی، همچنان‌كه در عالم عرفان و فلسفه اسلامی نيز پايگاهی دارد و از نظر سابقه شعری و نوعی پيشوايی و استادی حق او بر ديگر گويندگان معاصر افغانستان مقدم است اگرچه گويندگانی در امروز هستند كه شعرشان به جهاتی شايد از شعرقاری عبدالله پخته‌تر و شيواتر باشد. اما آشنائی با #شعر او شايد به همين جهاتی كه ياد كرديم، لازمتر از ديگران باشد.»
قاری عبدالله در سال ۱۲۴۷ شمسی در شهر کابل دیده به جهان گشود. پدر قاری، حافظ قطب‌الدین و پدربزرگش حافظ محمد غوث از اهل دانش ِ روزگار خود بودند. قاری عبدالله علوم روز را از پدر و استادان دیگر از جمله حافظ جی صاحب وردک که نحودان بزرگی بود فرا گرفت. قاری حافظ نزد این استاتید قرآن آموخت و حافظ کل قرآن شد. هم‌چنین قاری عبدالله به فراگیری زبان عربی همت گمارد و فقه و منطق و کلام و حکمت قدیم نیز آموخت. قاری عبدالله علاوه بر علوم به فراگیری خط نستعلیق نیز روی آورد و در این زمینه نیز بسیار توانمند شد.
عبدالله‌خان تنها ۲۰ سال سن داشت که به واسطه‌ی علم‌آموزی شهرت بسیار کسب کرد و مشاور و امام شاه‌زاده حبیب‌الله، ولی‌عهد امیر عبدالرحمن‌خان شد. زمانی‌که حبیب‌الله، امیر شد، قاری عبدالله را مربی علمی و ادبی شاه‌زاده امان‌الله کرد. قاری که از نزدیکان و مقربان دربار شاه حبیب‌الله و فرزندش شاه امان‌الله بود #آموزش و تدریس ظاهر شاه که در آن زمان هنوز نوجوان بود و شاه‌زاده برعهده گرفت. در اولین سال تاسیس «مکتب حبیبه» که می‌توان گفت نخستین مدرسه به شیوه‌ی جدید در شهر کابل بود، قاری عبدالله را به عنوان #معلم برگزیدند و پس از آن قاری به مدت چهل سال به کار تعلیم و تربیت زمان سپری کرد و در همین دوره به کار تالیف در «دارالتالیف وزارت معارف افغانستان» مشغول شد و کتاب‌های درسی نیز برای دانش‌آموزان فراهم ساخت.
قاری عبدالله به مقام ملک‌الشعرایی رسید؛ او در سال ۱۳۱۲ شمسی به این لقب مفتخر شد. او سفرهای بسیار به هند وحجاز کرد و سفرنامه‌ی به نام «حجی» نوشته که موجود است. اهل ادب و فضلای افغانستان قاری عبدالله را یکی از بزرگ‌ترین شاعرانی می‌دانند که در دو قرن اخیر در افغانستان ظهور کرده است و حتا او را سرآمد همه‌ی شاعران می‌شناسند. آن‌چه به راستی نمی‌توان کتمان کرد این است که قاری عبدالله در شیوه‌ی هندی برجسته‌ترین غزل‌سرای افغانستان است. شاید به همین دلیل علاقه‌ی قاری به بیدل باشد که بیدل‌گرایی در بین #شاعران افغانستان رواج داشته است و دیوان #بیدل به عنوان یک کتاب قدسی در خانه‌ها حضور دارد. قاری عبدالله رساله‌ای در علم #عروض دارد که هنوز در مراکز آموزش عالی #افغانستان آموزش داده می‌شود. قاری عبدالله را از بنیان‌گذاران «انجمن ادبی کابل» می‌دانند.
#قاری_عبدالله در نهم اردیبهشت‌ماه ۱۳۲۲ شمسی درگذشت.
بیش‌تر بخوانید:
https://goo.gl/6WAcJU
@Tavaana_TavaanaTech
وطن ای نکو نامت افغانستان
هوایت خوش و منظرت دلستان
روان‌بخش دل‌هاست بوم و برت
سر الفت ما و خاک درت
دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی در مورد قاری عبدالله چنین می‌گوید: «اگر بخواهيم از يک نظام تاريخی و طبيعی پيروی كنيم بايد از قاری عبدالله #ملك‌الشعراء افغانستان آغاز كنيم كه هم #شاعر برجسته‌ای است و هم اديب و ناقد نكته‌يابی، همچنان‌كه در عالم عرفان و فلسفه اسلامی نيز پايگاهی دارد و از نظر سابقه شعری و نوعی پيشوايی و استادی حق او بر ديگر گويندگان معاصر افغانستان مقدم است اگرچه گويندگانی در امروز هستند كه شعرشان به جهاتی شايد از شعرقاری عبدالله پخته‌تر و شيواتر باشد. اما آشنائی با #شعر او شايد به همين جهاتی كه ياد كرديم، لازمتر از ديگران باشد.»
قاری عبدالله در سال ۱۲۴۷ شمسی در شهر کابل دیده به جهان گشود. پدر قاری، حافظ قطب‌الدین و پدربزرگش حافظ محمد غوث از اهل دانش ِ روزگار خود بودند. قاری عبدالله علوم روز را از پدر و استادان دیگر از جمله حافظ جی صاحب وردک که نحودان بزرگی بود فرا گرفت. قاری حافظ نزد این استاتید قرآن آموخت و حافظ کل قرآن شد. هم‌چنین قاری عبدالله به فراگیری زبان عربی همت گمارد و فقه و منطق و کلام و حکمت قدیم نیز آموخت. قاری عبدالله علاوه بر علوم به فراگیری خط نستعلیق نیز روی آورد و در این زمینه نیز بسیار توانمند شد.
عبدالله‌خان تنها ۲۰ سال سن داشت که به واسطه‌ی علم‌آموزی شهرت بسیار کسب کرد و مشاور و امام شاه‌زاده حبیب‌الله، ولی‌عهد امیر عبدالرحمن‌خان شد. زمانی‌که حبیب‌الله، امیر شد، قاری عبدالله را مربی علمی و ادبی شاه‌زاده امان‌الله کرد. قاری که از نزدیکان و مقربان دربار شاه حبیب‌الله و فرزندش شاه امان‌الله بود #آموزش و تدریس ظاهر شاه که در آن زمان هنوز نوجوان بود و شاه‌زاده برعهده گرفت. در اولین سال تاسیس «مکتب حبیبه» که می‌توان گفت نخستین مدرسه به شیوه‌ی جدید در شهر کابل بود، قاری عبدالله را به عنوان #معلم برگزیدند و پس از آن قاری به مدت چهل سال به کار تعلیم و تربیت زمان سپری کرد و در همین دوره به کار تالیف در «دارالتالیف وزارت معارف افغانستان» مشغول شد و کتاب‌های درسی نیز برای دانش‌آموزان فراهم ساخت.
قاری عبدالله به مقام ملک‌الشعرایی رسید؛ او در سال ۱۳۱۲ شمسی به این لقب مفتخر شد. او سفرهای بسیار به هند وحجاز کرد و سفرنامه‌ی به نام «حجی» نوشته که موجود است. اهل ادب و فضلای افغانستان قاری عبدالله را یکی از بزرگ‌ترین شاعرانی می‌دانند که در دو قرن اخیر در افغانستان ظهور کرده است و حتا او را سرآمد همه‌ی شاعران می‌شناسند. آن‌چه به راستی نمی‌توان کتمان کرد این است که قاری عبدالله در شیوه‌ی هندی برجسته‌ترین غزل‌سرای افغانستان است. شاید به همین دلیل علاقه‌ی قاری به بیدل باشد که بیدل‌گرایی در بین #شاعران افغانستان رواج داشته است و دیوان #بیدل به عنوان یک کتاب قدسی در خانه‌ها حضور دارد. قاری عبدالله رساله‌ای در علم #عروض دارد که هنوز در مراکز آموزش عالی #افغانستان آموزش داده می‌شود. قاری عبدالله را از بنیان‌گذاران «انجمن ادبی کابل» می‌دانند.
#قاری_عبدالله در نهم اردیبهشت‌ماه ۱۳۲۲ شمسی درگذشت.
بیش‌تر بخوانید:
https://goo.gl/6WAcJU
@Tavaana_TavaanaTech