مهندس عبدالحمید اشراق چهرۀ کوشای #معماری و فرهنگ ایران درگذشت

عبدالحمید اشراق شیفتۀ ایران بود و شور اشاعه و بزرگداشت فرهنگ این سرزمین را در سر داشت. شوق دیدار، گفتگو، یاد گذشته و زیستن در حال در وجودش موج می زد. تا آنجا که توانِ تن همراهی کرد، در گرد هم آوردن ادب دوستان و هنر ورزان از پای ننشست و در گرامیداشت تاریخ و میراث ایران زمین کوشید. او خود هنرمندی فروتن و هنر دوستی صمیمی و بزرگ منش بود.

عبدالحمید اشراق زادۀ سال ۱۳۱۰ در شیراز بود. در کودکی چندان به موسیقی علاقه یافت که بگفتۀ خود «با جعبۀ گَز، یک قطعه چوب و چند رشته نخ قیتون» تاری ساخت و به نواختن پرداخت و اندکی بعد برای آموختن #نوازندگی نزد احمد ادب رفت و پس از آن در تهران به شاگردی علی اکبر شهبازی نشست.

عبدالحمید اشراق در سال ۱۳۴۳ از «مدرسۀ عالی هنرهای زیبا»ی پاریس دیپلم معماری گرفت و یک سال نیز در مرکز «تونی گارنیه» به پژوهش در شهرسازی پرداخت. پس از باز گشت به ایران در سال های ۱۳۴۵ تا ۱۳۵۷ در دانشگاه ملّی به تدریس پرداخت. او با همراهی یکی از دوستانش در سال ۱۳۳۰«مجلۀ #موزیک ایران» را پدید آورد و خود مدیریت آنرا بر عهده گرفت. در این نشریه که ۶ سال دوام آورد بر خلاف مجلۀ دولتی #موسیقی، به موسیقی ایران پرداخته می شد. او همچنین بنیانگذار و مدیر مجلۀ «هنر و معماری» بود که از سال ۱۳۴۵ تا هنگام وقوع انقلاب به دو زبان فارسی و فرانسه منتشر می شد.

مهندس اشراق همچنین نخستین موسسۀ ایرانی #کارتوگرافی را ایجاد کرد و نقشۀ شهرهای ایران را در پانزده جلد به فارسی و انگلیسی منتشر ساخت. وی همچنین در سال ۱۳۴۶ «اتحادیۀ معماران ایران» را بنیان نهاد و تا ۱۳۵۷ دبیر کلی آنرا بر عهده داشت. وی سالها در تهران مدیر عامل شرکت مهندسین مشاور اِساکو بود.

عبدالحمید #اشراق پس از #انقلاب، ناگزیر به ترک ایران شد و شور و توان خود را در گسترش فرهنگ ایران در فرانسه بکار گرفت. در بنیان گذاری چند انجمن فرهنگی شرکت کرد و تا پایان زندگی ریاست انجمن فرهنگ ایران را بر عهده داشت. نشست های ماهانه ای که به همّت و ریاست او در پاریس تشکیل می شد مجمع #ایران دوستان و #فرهنگ پروران بود. او در ۱۵ سال گذشته عضو هیئت امنای دانشنامۀ #ایرانیکا بود و نیز در انجمن #معماران و #شهرسازان فرانسه عضویت داشت.

مهندس #عبدالحمیداشراق در روز ۱۸ آذر/ ۹ دسامبر پس از یک دوره طولانی بیماری درگذشت.

#توانا

@Tavaana_TavaanaTech

مژگان و گیسو حریری , معماران برجسته جهانی

خواهران حریری، به عنوان معماران برتر جهان در سال ۲۰۰۴ و ۲۰۱۲ شناخته شده اند. خواهر بزرگ تر مژگان حریری در سال ۱۹۵۵ در ایران متولد شد. وی مدرک کارشناسی خود را در سال ۱۹۸۱ از دانشگاه کرنل دریافت نمود. , وی به دلیل موفقیت های چشمگیرش در حین تحصیلات خود موفق شد جایزه الکساندر اشویلر را دریافت نماید. او تحصیلات خود را در رشته طراحی شهری زیر نظر کالین راو ادامه داد و در سال ۱۹۸۳ مدرک کارشناسی ارشد خود را از دانشگاه کرنل دریافت نمود. وی تا زمان تاسیس دفتر حریری و حریری در دفتر جیمزاستوارت پلشک و شرکا مشغول به کار بود.

گیسو حریری خواهر کوچک تر مژگان حریری در سال ۱۹۵۶ در ایران متولد شد. لیسانس خود را در سال ۱۹۸۰ از دانشگاه کرنل دریافت نمود و همزمان با تحصیل در دانشگاه به همراه خواهرش، در برنامه مطالعاتی در زمینه معماری هلند و خانه سازی مدرن به همراه پرفسور گریگوری لسنیکو شرکت نمود. پروژه های دانشجویی وی در گالری فیلیپه بونافونت در سان فرانسیسکو به نمایش درآمدند و در مجله دانشگاهی کرنل نیز به چاپ رسیدند. او در دفتر جنینگز و شتوت نیز مشغول به کار بود.

این آرشیتکت‌های موفق نیویورک‌نشین، کمپانی حریری_حریری را در سال ۱۰۸۶ تاسیس کردند. این شرکت در شهر نیویورک مرکزیت دارد و کارهای آنان توسط افرادی چون استیون هال در نمایشگاه‌های نیویورک معرفی گردیده و ریچارد مایرنیز با آنان کتابی منتشر نموده‌است.

برخی از جوایز شرکت حریری-حریری:
-جوایز طراحی انجمن معماری آمریکا
-جوایز طراحی سالانه ID
-برنده جایزه کنگره معماران جوان در سال ۱۹۹۰
-برنده جایزه 40under 40

گیسو حریری به عنوان استاد افتخاری در دانشگاه کلمبیا تدریس می‌کند و در عین حال به عنوان منتقد مدعو با دانشگاه‌های کرنل، مک‌گیل و مدرسه‌ی طراحی پارسونز همکاری دارد. مژگان حریری نیز هم‌پای خواهرش، علاوه بر پروژه‌های شرکتی، به تدریس و نقد می‌پردازد و هر دو نفر تا به حال بیش از ده جایزه‌ی پراهمیت و ارزنده‌ی معماری را در کشورهای مختلف نصیب خود نموده‌اند. جالب آن‌که سبک معماری این دو نفر با توجه به خصوصیات و ویژگی‌های خاص خود، به عنوان سبکی تقریبن مستقل شناخته شده و در انستیتوهای مختلف از جمله موزه هنرهای برکلی، موزه هنرهای دالاس و موزه هنرهای معاصر سن‌دیه‌گو مورد تدریس، بحث و نقد قرار گرفته است.

اولین پروژه‌ای که نام این دو خواهر را به رسانه‌های آمریکا کشاند، پروژه‌ای با نام «خانه‌ی دیجیتال» بود. خانه‌ای هوشمند که غذا می‌پخت، لباس می‌شست، موسیقی پخش می‌کرد، برنامه‌های تلویزیونی مورد علاقه‌ی صاحب‌خانه را از میان شبکه‌های مختلف دست‌چین می‌کرد، و حتا کار سختی مانند برگزار کردن یک میهمانی را از طراحی کارت دعوت و ارسال الکترونیکی آن‌ها گرفته تا سفارش غذا و نوشیدنی و طراحی چیدمان اتاق پذیرایی به تنهایی مدیریت می‌کرد. از سایر پروژه‌های کمپانی حریری در نیویورک، می‌توان به بیش از ده مورد بنای مسکونی و تجاری مدرن و هوشمند، دو کافه و رستوران با معماری و طراحی مدرن، و چند مورد بناهای توریستی و فرهنگی از جمله موزه‌ی قرن بیست‌و‌یکم اشاره کرد که ترکیب مفهومی کاملن متفاوتی از یک موزه را به نمایش می‌گذارد. موزه‌ی قرن بیست‌و‌یکم نیویورک که هم‌اکنون در فاز طراحی و اجرا قرار دارد، بنایی عمودی در دو برج ۵۵ و ۳۴ طبقه‌ای است که با به‌کارگیری فناوری پیشرفته و مدرن، بازتابی از هنر، سبک زندگی، اندیشه‌ها و دغدغه‌ها و دستاوردهای انسان این قرن را به چشم بازدید کنندگان انعکاس خواهد داد.

در حال حاضر از مهم‌ترین پروژه‌های حریری‌ها در خارج از آمریکا می‌توان مجموعه‌ی سالزبورگ اتریش و هتل بیزینس‌بی دبی را نام برد. به جز این دو، شهرک فرهنگی سنت مارک کانادا از پروژه‌های قابل توجه این کمپانی است.

برگرفته از کانال تلگرام زنان شهیر و موفق
goo.gl/NMNuHD

https://telegram.me/joinchat/B5XELjvByQFyPHYQMdMTiQ

شاهكار معماري مقني هاي يزد در دل كوير
goo.gl/qEHFPT

رها شده. گويي وجود ندارد. تاسف براي چه كسي بخوريم؟خودمان يا مديران. اگر به يزد آمديد حتما سري به اين آسياب آبي بزنيد. بعد از ميبد و قبل از يزد. روستاي حجت آباد را تا انتها برويد و وسط كوير، جايي كه ديگر نااميد از يافتن مي شويد و سكوت كوير، وهم برانگيز مي شود، آسيابِ دوسنگيِ محمدآباد را بيابيد. روي ديواره اي به شوخي نوشته شد: هشتمين عجايب جهان! من مي گويم حتما جزو عجايب است. به اين فكر كنيد دويست و پنجاه سال پيش، آدمهايي بودند كه صدوچهل متر راهرو حفر كردند تا به آب در عمق چهل متري زمين برسند. جايي كه حتي روي نقشه هاي گردشگري هم نيست. ميرويد در دل زمين و مي بينيد تخت جمشيد فقط در شيراز نيست. ميرويد و مي بينيد زندگي چقدر سخت بوده براي مردمان. نانِ حلال درآوردن چه مشقت هايي داشت. چقدر تلاش مي كردند و حتما براي همين، قدر داشته هايشان را مي دانستند. ميرويد و مي بينيد معماري و مهندسي معماران ايراني بدون تجهيزات چقدر دقيق بود. ميبينيد مردماني نجيب كه عيدي را با شرم و حيا ميپذيرند.
آسيابِ دوسنگيِ محمدآباد را به نزديكانتان كه به يزد سفر كرده اند، پيشنهاد كنيد.

علی عالی http://bit.ly/2oalFK8

https://t.me/joinchat/B5XELjvByQFyPHYQMdMTiQ