Forwarded from گفت‌وشنود
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
مجله «همایون» و حمایت از اصلاحات دینی
مجله «همایون» مجله‌ای مذهبی بود که در عین مذهبی‌بودن رویکردی انتقادی و اصلاحگرانه به برداشت‌های سنتی از مذهب داشت. این، زمانی مهم به نظر می‌رسد که بدانیم این مجله به عنوان نخستین مجله مذهبی شهر قم شناخته می‌شود.
این مجله حدود یک سال و طی سال‌های ۱۳۱۳ تا ۱۳۱۴ منتشر می‌شد؛ یعنی در اوج اصلاحات دوره رضاشاه پهلوی که از جمله شامل اصلاحات در حوزه دین نیز می‌شد.
اگرچه در این مجله مقالاتی در دفاع از تشیع رایج و سنتی نیز منتشر می‌شد اما بیش‌تر نویسندگان اصلی مجله «همایون»، که خود یا طلبه بودند یا سابقه طلبگی داشتند، از حامیان جدی اصلاحات دینی بودند.
به عنوان نمونه می‌توان از چهره‌هایی چون احمد کسروی، علی‌اکبر حَکَمی‌زاده یا علی‌اکبر برقعی نام برد. حکمی‌زاده را نیز شاید بتوان مهم‌ترین نویسنده مجله دانست.
«رسول جعفریان» – از پژوهشگران حامی جمهوری اسلامی – که با نگاهی انتقادی این مجله را بررسی کرده است در ص ۴۸ کتاب خود با عنوان «جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی-سیاسی ایران» در توضیحی اجمالی از مقالات اصلاحگرانه این مجله، چنین می‌نویسد:
«مقاله “زبان خنثی” در نشریه همایون به حمایت از بیرون ریختن کلمات عربی از زبان فارسی، در ادامه تلاشی که میرزا فتحعلی آخوندزاده آن را آغاز و کسروی به طور جدی آن را دنبال کرده بود، نگاشته شد. همین‌طور در مقاله “بت‌پرستی” در نشریه همایون در جهت نفی زیارت قبور ائمه اطهار مطالبی نوشته شده بود. بزرگداشت فردوسی که در سال ۱۳۱۳ در سراسر ایران دنبال می‌شد، در نشریه همایون پی گرفته شد و حتی در آن از رضاشاه ستایش شد. در این مجله کسروی نیز مقاله‌ای تحت عنوان “ایران” نوشت و از خوانندگان خواست تا راهی جدای از گذشته انتخاب کرده، حرکت خود را ادامه دهند.»
-----
لینک وبسایت:
https://dialog.tavaana.org/why-atheists-day/
لینک یوتیوب:
https://youtu.be/Vv-aYghsZRI
لینک ساندکلاد:
https://soundcloud.com/tavaana/6167a178-5613-42e9-b4e3-685f55a9107c
#گفتگوـتوانا #دین #نقد_دین #نقد_دینی #احمد_کسروی
@dialogue1402
مجله «همایون» مجله‌ای مذهبی بود که در عین مذهبی‌بودن رویکردی انتقادی و اصلاحگرانه به برداشت‌های سنتی از مذهب داشت. این، زمانی مهم به نظر می‌رسد که بدانیم این مجله به عنوان نخستین مجله مذهبی شهر قم شناخته می‌شود.
این مجله حدود یک سال و طی سال‌های ۱۳۱۳ تا ۱۳۱۴ منتشر می‌شد؛ یعنی در اوج اصلاحات دوره رضاشاه پهلوی که از جمله شامل اصلاحات در حوزه دین نیز می‌شد.
اگرچه در این مجله مقالاتی در دفاع از تشیع رایج و سنتی نیز منتشر می‌شد اما بیش‌تر نویسندگان اصلی مجله «همایون»، که خود یا طلبه بودند یا سابقه طلبگی داشتند، از حامیان جدی اصلاحات دینی بودند.
به عنوان نمونه می‌توان از چهره‌هایی چون احمد کسروی، علی‌اکبر حَکَمی‌زاده یا علی‌اکبر برقعی نام برد. حکمی‌زاده را نیز شاید بتوان مهم‌ترین نویسنده مجله دانست.
«رسول جعفریان» – از پژوهشگران حامی جمهوری اسلامی – که با نگاهی انتقادی این مجله را بررسی کرده است در ص ۴۸ کتاب خود با عنوان «جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی-سیاسی ایران» در توضیحی اجمالی از مقالات اصلاحگرانه این مجله، چنین می‌نویسد:
«مقاله “زبان خنثی” در نشریه همایون به حمایت از بیرون ریختن کلمات عربی از زبان فارسی، در ادامه تلاشی که میرزا فتحعلی آخوندزاده آن را آغاز و کسروی به طور جدی آن را دنبال کرده بود، نگاشته شد. همین‌طور در مقاله “بت‌پرستی” در نشریه همایون در جهت نفی زیارت قبور ائمه اطهار مطالبی نوشته شده بود. بزرگداشت فردوسی که در سال ۱۳۱۳ در سراسر ایران دنبال می‌شد، در نشریه همایون پی گرفته شد و حتی در آن از رضاشاه ستایش شد. در این مجله کسروی نیز مقاله‌ای تحت عنوان “ایران” نوشت و از خوانندگان خواست تا راهی جدای از گذشته انتخاب کرده، حرکت خود را ادامه دهند.»
-----
لینک وبسایت:
https://dialog.tavaana.org/why-atheists-day/
لینک یوتیوب:
https://youtu.be/Vv-aYghsZRI
لینک ساندکلاد:
https://soundcloud.com/tavaana/6167a178-5613-42e9-b4e3-685f55a9107c
#گفتگوـتوانا #دین #نقد_دین #نقد_دینی #احمد_کسروی
@dialogue1402
Forwarded from گفت‌وشنود
سخنان اخیر علیرضا میرباقری، عضو مجلس خبرگان رهبری، که ادعا کرده (مردم ایران توسعه نمی‌خواهند)، تلاشی آشکار از سوی حاکمیت برای توجیه ناکارآمدی‌های خود است. این ادعا که ایرانیان فقر و گرسنگی را آگاهانه انتخاب کرده‌اند، توهینی بزرگ به مردمی است که دهه‌ها برای پیشرفت، رفاه و آزادی مبارزه کرده‌اند، اما در مقابل، با سیاست‌های سرکوبگرانه و اقتصاد رانتی حکومت روبه‌رو شده‌اند.
اگر توسعه در ایران به تعویق افتاده است، علت آن نه عدم خواست مردم، بلکه سیاست‌های حکومتی‌ای است که منابع کشور را به‌جای سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها، رفاه عمومی و آزادی‌های اجتماعی، صرف سرکوب داخلی و دخالت‌های منطقه‌ای کرده است. چگونه ممکن است ملتی که پیش از فتنه ۵۷ در مسیر صنعتی‌شدن و مدرنیزاسیون گام برمی‌داشت، ناگهان از توسعه رویگردان شده باشد؟ حقیقت این است که جمهوری اسلامی، به‌ویژه در دهه‌های اخیر، عامدانه مسیر توسعه را مسدود کرده و اکنون برای توجیه این عقب‌ماندگی، مردم را مقصر جلوه می‌دهد.
میرباقری در اظهارات خود، توسعه در ترکیه و عربستان را (فانتزی) می‌خواند،درحالی‌که این دو کشور، علی‌رغم همه کاستی‌ها، طی دهه‌های اخیر در مسیر رشد اقتصادی، صنعتی‌سازی و جذب سرمایه‌های جهانی حرکت کرده‌اند. آیا کاهش نرخ بیکاری، توسعه شهرهای مدرن، رشد صنعت گردشگری و سرمایه‌گذاری‌های کلان در زیرساخت‌ها در این کشورها، نوعی (فانتزی) است؟ یا آنکه فانتزی واقعی، تلاش برای بازگرداندن ایران به دوران قرون‌وسطایی با شعار (پایه‌ریزی فرهنگی جدید بر مبنای اسلام) است؟
میرباقری و حاکمیت جمهوری اسلامی بارها با طرح این ادعا که (مردم خود این راه را انتخاب کرده‌اند)، سعی در القای این دروغ دارند که فقر و سرکوب، خواست جامعه است. اما سرکوب اعتراضات، محدودیت‌های شدید بر رسانه‌ها و برخورد با هرگونه مخالفت، نشان می‌دهد که اگر مردم امکان انتخاب واقعی داشتند، آینده‌ای متفاوت را برمی‌گزیدند. همان مردمی که بارها در اعتراضات مختلف، خواستار آزادی، عدالت و پایان دادن به نظام فاسد کنونی شده‌اند.
اگر جمهوری اسلامی واقعاً باور دارد که مردم ایران فقر و عقب‌ماندگی را انتخاب کرده‌اند، چرا از برگزاری یک رفراندوم آزاد هراس دارد؟ حقیقت آن است که این نظام، بقای خود را در واپس‌گرایی و محروم نگاه داشتن مردم می‌بیند. اما تاریخ نشان داده است که هیچ حکومتی نمی‌تواند تا ابد با چنین دروغ‌هایی دوام بیاورد. ایران دیر یا زود به مسیر طبیعی خود در جهت توسعه، پیشرفت و دموکراسی بازخواهد گشت،مسیر حقیقی‌ای که مردمش از آن بازداشته شده‌اند، نه آنچه میرباقری و همفکرانش ادعا می‌کنند.
محمد خوش بیان
#میرباقری #توسعه #گفتگوـتوانا #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
اگر توسعه در ایران به تعویق افتاده است، علت آن نه عدم خواست مردم، بلکه سیاست‌های حکومتی‌ای است که منابع کشور را به‌جای سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها، رفاه عمومی و آزادی‌های اجتماعی، صرف سرکوب داخلی و دخالت‌های منطقه‌ای کرده است. چگونه ممکن است ملتی که پیش از فتنه ۵۷ در مسیر صنعتی‌شدن و مدرنیزاسیون گام برمی‌داشت، ناگهان از توسعه رویگردان شده باشد؟ حقیقت این است که جمهوری اسلامی، به‌ویژه در دهه‌های اخیر، عامدانه مسیر توسعه را مسدود کرده و اکنون برای توجیه این عقب‌ماندگی، مردم را مقصر جلوه می‌دهد.
میرباقری در اظهارات خود، توسعه در ترکیه و عربستان را (فانتزی) می‌خواند،درحالی‌که این دو کشور، علی‌رغم همه کاستی‌ها، طی دهه‌های اخیر در مسیر رشد اقتصادی، صنعتی‌سازی و جذب سرمایه‌های جهانی حرکت کرده‌اند. آیا کاهش نرخ بیکاری، توسعه شهرهای مدرن، رشد صنعت گردشگری و سرمایه‌گذاری‌های کلان در زیرساخت‌ها در این کشورها، نوعی (فانتزی) است؟ یا آنکه فانتزی واقعی، تلاش برای بازگرداندن ایران به دوران قرون‌وسطایی با شعار (پایه‌ریزی فرهنگی جدید بر مبنای اسلام) است؟
میرباقری و حاکمیت جمهوری اسلامی بارها با طرح این ادعا که (مردم خود این راه را انتخاب کرده‌اند)، سعی در القای این دروغ دارند که فقر و سرکوب، خواست جامعه است. اما سرکوب اعتراضات، محدودیت‌های شدید بر رسانه‌ها و برخورد با هرگونه مخالفت، نشان می‌دهد که اگر مردم امکان انتخاب واقعی داشتند، آینده‌ای متفاوت را برمی‌گزیدند. همان مردمی که بارها در اعتراضات مختلف، خواستار آزادی، عدالت و پایان دادن به نظام فاسد کنونی شده‌اند.
اگر جمهوری اسلامی واقعاً باور دارد که مردم ایران فقر و عقب‌ماندگی را انتخاب کرده‌اند، چرا از برگزاری یک رفراندوم آزاد هراس دارد؟ حقیقت آن است که این نظام، بقای خود را در واپس‌گرایی و محروم نگاه داشتن مردم می‌بیند. اما تاریخ نشان داده است که هیچ حکومتی نمی‌تواند تا ابد با چنین دروغ‌هایی دوام بیاورد. ایران دیر یا زود به مسیر طبیعی خود در جهت توسعه، پیشرفت و دموکراسی بازخواهد گشت،مسیر حقیقی‌ای که مردمش از آن بازداشته شده‌اند، نه آنچه میرباقری و همفکرانش ادعا می‌کنند.
محمد خوش بیان
#میرباقری #توسعه #گفتگوـتوانا #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech