آموزشکده توانا

یکی از مخاطبان توانا با مینا راد نویسنده‌ی محبوس در بازداشـتگاهِ وزرا که به تازگی به درخواستِ عفو مشروط وکیل مدافعشان آزاد شدند، مصاحبه‌ای داشته است.

مینا راد روایتی دردناک از شکنجه‌های روانی داشت که بخشی از آن را در اختیار مصاحبه‌کننده گذاشته است.
این متن به شرح زیر است:

تخفیفِ جعلیِ دیوانه‌گی.

در بازداشتگاهِ وزرا، اتفاقات موهوم کم نیستند. حتی اگر تجربه‌ی یک ساعت حضور در این وحشت سرا را داشته باشید، برای درک این مطلب کفایت می‌کند. اتاقِ بازجویی که به «سردخانه» معروف است، می‌تواند اولین وحشتِ یک زندانی در آنجا باشد. اتاق بی‌نهایت سرد است، آنقدر که وقتی در آن حضور پیدا می‌کنی از سرما به کبودی میزنی. افراد در آنجا، بعضا هفت یا هشت نفرند که جلاد وار دور یک میز نشسته و گویی عزم سلاخی یک مرده را دارند. لباس های تنشان درست برعکس لباس‌های متهم کاملا در برابر سرما مقاوم است، و دیدن لرزش دست و دهان فرد متهم از فرط سرما برایشان نهایت یک سرخوشی و تمسخر را فراهم می‌کند.
هفت بازجو، همگی مرد، با چهره‌های زمخت که رفته رفته بر اثر قساوتی وحشیانه کریه المنظر نیز شده‌اند مشغول بازجویی‌ات می‌شوند.

سوال‌های آنها هرگز سوال نیست، افرادِ تجربه کرده می‌دانند که در بازجویی‌های سیاسی هرگز سوال «پرسیده»نمی‌شود، بلکه «جواب» دریک ضرورت تهدیدآمیز به فرد تحمیل می‌شود. در میان این حجم از خشونت، کسی هست که معمولا تا آخر بازجوییِ جمعی ساکت است و شمایلش آدم را یاد معلم‌های پرورشی می‌اندازد، شیاد و خوش خنده.

وقتی بازجویی به پایان نزدیک است او جلو می‌آید و با لحنی آرام از باقی افراد می‌خواهد متهم را با او تنها بگذارند.
نمایشِ وقیحانه‌ی رذالت از اینجا شروع می‌شود.

مرد یک نگاه ظاهرا مهربانانه و از سر لطف به متهم می‌اندازد و می‌گوید:
«ببین امکان دارد که چه پرونده های بزرگتری برای‌ات باز شود؟ پس خوب به چیزی که می‌گویم گوش کن. فکر نکن اگر دوماه یا دوسال اجرایی داری دقیقا همان صورت می‌گیرد. اینجا دقیقا ته خط توست. چون نه کسی می‌داند کجایی و نه هیچ‌کس اگر تا پنجاه سال دیگر آزاد هم نشوی جرات می‌کند بپرسد کجایی. اینجا می‌توانند آنقدر نگهت دارند تا استخوان‌هایت کاملا پودر شوند. میدانی اینجا، در فلان طبقه چند جنازه داریم که هنوز خانواده‌هایشان کمترین اطلاع از مرگ آنها ندارند؟ می‌خواهی این بلا سرت بیاید؟»
.
در اینجا، همان‌طور که من گفتم، احتمالا متهم بگوید: «نه.اما چه چاره‌ چیست؟»
و مرد همان‌طور که لبخندی از سر پلشتی می‌زند ادامه خواهد داد: «دیوانه بودن. دوست داری امتحانش کنی؟ من رزومه‌ی تورا خواندم، شاعری و اهل قلم. هنرمندی. هنرمند به یک جای راحت نیاز دارد. این‌طور نیست؟ اینجا بمانی و بپوسی بهتر است یا از اینجا بیرون بروی و بنویسی؟»
می‌پرسی:« کجا بروم؟!»

و او به همان سرعت جواب خواهد داد: «بیمارستان روانی! اسمش بد است اما به مراتب جای بهتری از اینجاست. قبول کن که دیوانه‌ای، رفتارهای جنون‌آمیز از خودت نشان بده،خودت را بزن،زخمی کن، و با صدای آرامی ادامه می‌دهد: خودم تیغ برایت می‌آورم... و خودم هم برگه‌ی اعزامت به تیمارستان را امضا می‌کنم! چطور است؟»

سکوت می‌کنی و شیاد، از حقه‌های عاطفی‌اش استفاده می‌کند:«اصلا می‌دانی چه بلایی سرِ مادرت آمده؟ به من خبر رسیده که در سی سی یوست و حال وخیمی دارد.فکر می‌کنی چرا؟ چون از جای تو بی‌خبر است. اگر موافقت نکنی به زودی تک تک خانواده‌ات بیمار می‌شوند، یا از سر نگرانی و آبرو کار دست خودشان می‌دهند. چه شد؟! قبول می‌کنی؟»
...

و این روش تازه‌ی شکنجه، یعنی دیوانه‌سازی از زندانیان سیاسی، به علاوه‌ی تلقینِ روزانه از سمت سایرین به دیوانه بودنت، و خطاب کردنت به اسم دیوانه، و دروغ‌هایی درباره‌ی خانواده‌ات مثل مادرت سکته کرده یا الباقی، و تشویق مداومت از سمت شیادِ مهربان به خود زنی و خودکشی، شاید تنها گوشه‌ی کمی از آن شکنجه‌های روانی‌ست که در این دوزخِ سیاه بر سرِ زندانیان سیاسی فرود می‌آید.

ادامه

https://bit.ly/2UgluLq

@Tavaana_TavaanaTech

Telegraph

تخفیفِ جعلیِ دیوانگی

8.6K views11:34