Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
سروه پورمحمدی، معلم و فعال صنفی، امروز شنبه ۳۰ فروردین ۱۴۰۴ برای اجرای حکم ۵ سال حبس تعزیری، پس از مراجعه به اجرای احکام دادسرای سنندج، به زندان منتقل شد.
این فعال مدنی و عوض انجمن فرهنگی نوژین، پیشتر توسط شعبه ۱ دادگاه انقلاب سنندج به ریاست قاضی کرمی به اتهاماتی شامل «تشکیل گروه و دسته‌جات به قصد بر هم زدن امنیت کشور» به ۱۰ سال حبس محکوم شده بود.
بنا بر گزارش‌ها، سروه پورمحمدی در تاریخ ۹ بهمن ۱۴۰۱، پس از مراجعه به دادگاه سنندج برای پیگیری پرونده اعضای بازداشت شده انجمن فرهنگی نوژین، توسط نیروهای امنیتی بازداشت شد.
جمعی از فعالان مدنی و خانواده سروه محمدی او را تا زندان بدرقه کردند.
بخشی از سخنان سروە پورمحمدی، قبل رفتن بە زندان؛
«آن چیزی کە هرگز توانش را ندارید حذف باور آزادیست از ذهن هایمان.»
پدر سروه پورمحمدی:
«حقیقتا دخترم برای حفظ زبان مادری و تلاش و کوشش در این راە پنج سال حبس گرفتە مایە افتخارست برای من.»
چرا باید یک نفر به خاطر حفظ و اشاعه و آموزش زبان مادری زندانی شود؟ چرا فعالیت مدنی و مسالمت‌آمیز فرهنگی جرم‌انگاری می‌شود؟
#سروه_پورمحمدی #زبان_مادری #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
این فعال مدنی و عوض انجمن فرهنگی نوژین، پیشتر توسط شعبه ۱ دادگاه انقلاب سنندج به ریاست قاضی کرمی به اتهاماتی شامل «تشکیل گروه و دسته‌جات به قصد بر هم زدن امنیت کشور» به ۱۰ سال حبس محکوم شده بود.
بنا بر گزارش‌ها، سروه پورمحمدی در تاریخ ۹ بهمن ۱۴۰۱، پس از مراجعه به دادگاه سنندج برای پیگیری پرونده اعضای بازداشت شده انجمن فرهنگی نوژین، توسط نیروهای امنیتی بازداشت شد.
جمعی از فعالان مدنی و خانواده سروه محمدی او را تا زندان بدرقه کردند.
بخشی از سخنان سروە پورمحمدی، قبل رفتن بە زندان؛
«آن چیزی کە هرگز توانش را ندارید حذف باور آزادیست از ذهن هایمان.»
پدر سروه پورمحمدی:
«حقیقتا دخترم برای حفظ زبان مادری و تلاش و کوشش در این راە پنج سال حبس گرفتە مایە افتخارست برای من.»
چرا باید یک نفر به خاطر حفظ و اشاعه و آموزش زبان مادری زندانی شود؟ چرا فعالیت مدنی و مسالمت‌آمیز فرهنگی جرم‌انگاری می‌شود؟
#سروه_پورمحمدی #زبان_مادری #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
Forwarded from گفت‌وشنود
بیست و پنجم اردیبهشت‌ماه در تقویم رسمی ایران به نام بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی نام‌گذاری شده است؛ شاعری که با سرودن شاهنامه، یکی از سترگ‌ترین آثار حماسی جهان را پدید آورد و سهمی بی‌بدیل در پاسداری از زبان فارسی و هویت ایرانی ایفا کرد. شاهنامه نه تنها روایتگر تاریخ و اسطوره‌های ایران‌زمین است، بلکه نمادی از خردورزی، آزادگی و پایداری فرهنگی یک ملت در برابر فراموشی و تحریف تاریخ است.
با وجود این جایگاه رفیع، فردوسی در ساختار فرهنگی و رسمی جمهوری اسلامی ایران، آن‌گونه که شاید سزاوارش باشد، گرامی داشته نمی‌شود. دلیل این امر را می‌توان در رویکرد ایدئولوژیک نظام دانست که تمرکز آن بر برجسته‌سازی مفاهیم دینی و اسلامی، به‌ویژه در چارچوب شیعه‌محور، است. شاهنامه اما اثری است با گرایش آشکار به فرهنگ و تاریخ پیش از اسلام، و فردوسی نیز در آن نه با زبان دین، بلکه با زبان خرد، وطن‌دوستی و اسطوره سخن می‌گوید. از این‌رو، همواره نوعی فاصله میان نهادهای رسمی و این شاعر بزرگ وجود داشته است.
فردوسی با نگاهی ملی‌گرایانه، استقلال فرهنگی ایران را در برابر سلطه بیگانه و حتی نفوذهای دینی غیرایرانی ستایش می‌کند. همین ویژگی‌ها باعث شده تا بزرگداشت فردوسی، بیشتر به کوشش علاقه‌مندان فرهنگ و زبان فارسی و نهادهای غیردولتی یا مستقل وابسته باشد تا دستگاه رسمی فرهنگ‌سازی.
با این همه، فردوسی در قلب مردم ایران زنده است. آنچه او بر صفحه زبان و تاریخ این سرزمین نگاشت، فراتر از هر حکومت و دوره‌ای، به عنوان سرمایه‌ای فرهنگی، ملی و زبانی باقی خواهد ماند. شاهنامه تا امروز نه فقط کتابی برای خواندن، که تجلی هویت تاریخی ایرانیان است؛ و روز بزرگداشت فردوسی فرصتی است برای بازگشت به ریشه‌ها، به یادآوری آنکه زبان فارسی و فرهنگ ایرانی چگونه در سایه همت مردانی چون فردوسی دوام آوردند.
#فردوسی #اسطوره #زبان_فارسی #پارسی #گفتگو_توانا
@Dialogue1402
بیست و پنجم اردیبهشت‌ماه در تقویم رسمی ایران به نام بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی نام‌گذاری شده است؛ شاعری که با سرودن شاهنامه، یکی از سترگ‌ترین آثار حماسی جهان را پدید آورد و سهمی بی‌بدیل در پاسداری از زبان فارسی و هویت ایرانی ایفا کرد. شاهنامه نه تنها روایتگر تاریخ و اسطوره‌های ایران‌زمین است، بلکه نمادی از خردورزی، آزادگی و پایداری فرهنگی یک ملت در برابر فراموشی و تحریف تاریخ است.
با وجود این جایگاه رفیع، فردوسی در ساختار فرهنگی و رسمی جمهوری اسلامی ایران، آن‌گونه که شاید سزاوارش باشد، گرامی داشته نمی‌شود. دلیل این امر را می‌توان در رویکرد ایدئولوژیک نظام دانست که تمرکز آن بر برجسته‌سازی مفاهیم دینی و اسلامی، به‌ویژه در چارچوب شیعه‌محور، است. شاهنامه اما اثری است با گرایش آشکار به فرهنگ و تاریخ پیش از اسلام، و فردوسی نیز در آن نه با زبان دین، بلکه با زبان خرد، وطن‌دوستی و اسطوره سخن می‌گوید. از این‌رو، همواره نوعی فاصله میان نهادهای رسمی و این شاعر بزرگ وجود داشته است.
فردوسی با نگاهی ملی‌گرایانه، استقلال فرهنگی ایران را در برابر سلطه بیگانه و حتی نفوذهای دینی غیرایرانی ستایش می‌کند. همین ویژگی‌ها باعث شده تا بزرگداشت فردوسی، بیشتر به کوشش علاقه‌مندان فرهنگ و زبان فارسی و نهادهای غیردولتی یا مستقل وابسته باشد تا دستگاه رسمی فرهنگ‌سازی.
با این همه، فردوسی در قلب مردم ایران زنده است. آنچه او بر صفحه زبان و تاریخ این سرزمین نگاشت، فراتر از هر حکومت و دوره‌ای، به عنوان سرمایه‌ای فرهنگی، ملی و زبانی باقی خواهد ماند. شاهنامه تا امروز نه فقط کتابی برای خواندن، که تجلی هویت تاریخی ایرانیان است؛ و روز بزرگداشت فردوسی فرصتی است برای بازگشت به ریشه‌ها، به یادآوری آنکه زبان فارسی و فرهنگ ایرانی چگونه در سایه همت مردانی چون فردوسی دوام آوردند.
#فردوسی #اسطوره #زبان_فارسی #پارسی #گفتگو_توانا
@Dialogue1402