امید را کشتید که خاموش شویم؟
زهی خیالِ باطل!

پیام همراهان

امید سرلک را کشتند، چون تصویر ضحاک را به آتش کشیده بود.
تصویری از همان دیکتاتوری که سال‌هاست چهره‌اش در همه‌ی قاب‌ها تکرار شده، و در ذهن بسیاری، به نماد قدرتِ بی‌پاسخ بدل گشته است.
اما با مرگ او، نه تنها آتش خاموش نشد، که شعله در دست‌های دیگران افتاد.
اکنون در گوشه‌و‌کنار، هزاران شعله زبانه می‌کشد؛
نه از خشمِ کور، بلکه از رنجی انباشته که می‌خواهد دیده شود.

قدرت شاید پنداشته بود با گلوله می‌تواند خاموشی بیافریند،
اما خونِ امید، به فریاد بدل شد.
هر عکسی که می‌سوزد، اکنون یادآورِ یک حقیقت است:
ترس، در آن‌سوست، نه در میان مردم.
قدرتی که از تصویرِ خود می‌ترسد، در واقع از نگاه مردم می‌هراسد.

آتش زدنِ یک عکس شاید ظاهراً کنشی کوچک باشد،
اما آنچه در دلش می‌سوزد، نارضایتیِ خاموشِ نسلی‌ست که دیگر دروغ را تاب نمی‌آورد.
شعله‌ها نشانه‌ی خشونت نیستند؛ نشانه‌ی فریادی‌اند که شنیده نمی‌شود.

امید را کشتند که سکوت کنیم؛ اما این‌بار، مرگش سکوت نیاورد.
در دل هر انسانی که شاهد این ظلم بود، جرقه‌ای روشن شد:
جرقه‌ی پرسش، جرأت، و آگاهی.
ما تنها سوگوار نیستیم؛ وارثِ مسئولیتی تازه‌ایم.
مسئولیتِ آن‌که رنج را به معنا بدل کند،
و از سوگ، راهی به کنش جمعی بسازد.

زیرا هر بار که یکی از ما را می‌کشند،
در حقیقت، خود را می‌سوزانند،
و امید دوباره در دل مردم زنده می‌شود.


#امید_سرلک #نه_به_جمهوری_اسلامی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech