بسته شدن کی‌ اف‌ سی و باز شدن سفارت

کی‌اف‌سی (تازه از نوع حلالش) یک روز پس از شروع به کار در ایران٬ پلمپ شد. چرا؟

چرا یک «ساندویچی» باید این قدر مهم باشد که بستنش برای عده‌ای فتح الفتوح اگر نباشد٬ دست‌کم جلوگیری از نفوذ آمریکا به حساب بیاید؟

ساده و سرراستش را بخواهید٬ موضوع٬ موضوع نمادهاست٬ نمادهای تغییر. نمادها اهمیت دارند چون حکایت از چیزی واقعی می‌کنند. چیزی که در این سال‌‌ها زیر پوست #جامعه و در میان نسل‌های نوتر جریان داشته٬ عملاً جامعه‌ی ما را تغییر داده٬ و #نگرش‌ها و #ارزش‌ها و اولیت‌های مردمانش را دگرگون کرده است. اما دستگاه‌های تبلیغات رسمی با شلیک بی‌وقفه‌ی نمادهای رسمی به چشم و ذهن مردم٬ فقط تلاش می‌کنند (اغلب هم تلاشی مذبوحانه) که این تغییر را بپوشاند.
صاحبان قدرت٬ با جلوگیری از ترویج این #نمادها می‌خواهند بگویند درست است که #توافق_هسته‌ای را پذیرفته‌ایم٬ اما مبادا فکر کنید خانی رفته و خانی دیگر آمده. نه کشتیبان را سیاستی دگر آمده٬ نه قرار است ما همان جامعه‌ی بسته‌ی فرورفته در خودی که بودیم و هستیم٬ نباشیم. ما هنوز می‌خواهیم به #توهم مبارزه با آمریکا ادامه دهیم و نمادهای این #آمریکا‌ستیزی را سرپا نگه داریم.

وقتی فروشگاه‌‌هایی که حتی در اصل هم آمریکایی نیستند اما نماد آمریکایی محسوب می‌شوند قرار باشد در ایران باز باشند و مردم برای خرید محصولات (بعضاُ مزخرفشان) صف ببندند٬ آن وقت نشانه‌ای آشکاری وجود خواهد داشت از این که مردم بسیاری آن‌گونه که حاکمان می‌خواهند٬ فکر و زندگی نمی‌کنند. به زبان بی زبانی٬ این چنین حکمرانانی و چنین شیوه‌ی حکمرانی را نمی‌خواهند.

در واقع٬ با بستن یک ساندویچی تلاش می‌کنند گربه را دم حجله بکشند. کی‌ اف سی را می‌بندند٬ مبادا روز دیگری عده‌ای به فکر بازکردن سفارت آمریکا در تهران بیافتند. سفارت #آمریکا در ایران را هم نمی‌‌خواهند بازگشایی شود٬ چون صف بلند ویزای پشت در #سفارت درست همان معنایی را خواهد داشت که صف کوتاه منتظران برای غذای کی اف سی.

حسین قاضیان، جامعه‌شناس
@Tavaana_Tavaanatech

«ممكن است ناهنجاري‌هاي زيادي در آمريكا وجود داشته باشد اما اگر آمارها را نگاه كنيد مي‌بينيد هيچ كشوري در دنيا نيست كه مردمان كشورهاي ديگر براي رسيدن به آنجا به اندازه رسيدن به امريكا و زندگي در آن سر و دست بشكنند. از ايران و عربستان و مصر بگيريد تا افغانستان و كشورهاي ديگر. من هيچ كشور اسلامي را سراغ ندارم كه مردمان آنجا حسرت و آرزوي امريكا را نداشته باشند. اجازه بدهيد كشورهاي آفريقايي را هم به اين فهرست اضافه كنم، كشورهاي اسكانديناوي و ژاپن و ساير جاها را هم همین‌طور. شما از همين ايران وقتي حساب كنيد، مي‌بينيد ظرف ۳۰ سال گذشته بيش از ۳ ميليون ايراني به امريكا رفته‌اند كه علي الاغلب يا بگوييم كسر قابل‌توجهی از آن‌ها راضي بوده‌اند. در ميان اين آدم‌ها بي‌دين، با دين، طرفدار جمهوري اسلامي، مخالف نظام، تحصیل‌کرده و غير تحصیل‌کرده مي‌بينيد. بنابراين با همه عيب و ايرادي كه به امريكا وارد مي‌كنيم، اين جامعه لابد جذابيت‌هايي براي مردم دارد كه سر و دست مي‌شكنند تا به آنجا بروند. پرسش من از شما اين است، ‌از اين 3 ميليون ايراني كه در اين چهار دهه به امريكا رفته‌اند چه تعدادشان برگشته‌ و گفته‌اند كه امريكا سرابي بيش نبود؟ قدر مسلم آن تصويري كه شما از امريكا مي‌خواهيد در #روزنامه_جوان ارائه كنيد با آن چيزي كه واقعيت دارد يكسان نيست.

مشي قانوني حكومت براي من اصل است. من نمي‌گويم هر كاري كه امريكا كرده، درست يا غلط بوده. مگر هر كاري كه ما در سوريه مي‌كنيم در چارچوب قانون است؟ عرض بنده اين است كه صرف‌نظر از اينكه امريكا چه مي‌كند، اين كشور در برابر نمايندگان خود پاسخگو است و اين خيلي مهم است. من وزير خارجه ايران را نديده‌ام كه در مجلس در برابر آنچه در سوريه مي‌گذرد، پاسخگو باشد اما اين اتفاق در امريكا مي‌افتد.

توطئه، توهم نيست اما اينكه شما هر اتفاق داخلي و بين‌المللي را كه درك نمي‌كنيد به‌حساب توطئه بگذاريد، اين يك بيماري است. اينكه شما بگوييد داعش را آمریکایی‌ها درست كردند، القاعده را آمریکایی‌ها راه انداختند، ۱۱ سپتامبر را آمریکایی‌ها ساخته‌اند، اين يك تفكر بيمار و اشتباه است.

بزرگ‌ترين موهبت سياسي #آمریکاستیزی براي شما اين است كه تمام كاستي‌هايتان را پشت‌سر امريكا پنهان مي‌كنيد.

صادق_زیباکلام در گفتگو با ویژه نامه حقوق بشر آمریکایی روزنامه جوان:
برگرفته از اینستاگرام نویسنده
متن مصاحبه کامل:
http://zibakalam.com/news/2266

شما چه فکر می‌کنید؟

@Tavaana_TavaanaTech