جنگ قدرت در دل نظام؛ افشای درونی‌ترین شکاف‌ها در جمهوری اسلامی

در روزهای اخیر، درگیری‌های علنی میان باندهای قدرت در جمهوری اسلامی به اوج تازه‌ای رسیده است. از فریاد «مرگ بر فریدون» در صحن علنی مجلس تا حملات تند امیرحسین ثابتی، نماینده مجلس، علیه حسن روحانی و اصرار بر «محاکمه و زندانی‌کردن» او، نشانه‌هایی آشکار از فروپاشی درونی حاکمیت و تشدید نبرد بر سر غنیمت قدرت و ثروت است.

در همان حال، محمدباقر قالیباف، رئیس مجلس، در سخنانی مستقیم، روحانی و ظریف را متهم کرده که با مواضع اخیر خود به «مسیر همکاری‌های راهبردی با روسیه لطمه زده‌اند»؛ اتهامی که از منظر باندهای نزدیک به بیت خامنه‌ای به‌منزله خیانت سیاسی تلقی می‌شود. این مواضع در حالی بیان می‌شود که قالیباف خود سال‌ها از چهره‌های متهم به فساد اقتصادی و رانت‌خواری در ساختار قدرت بوده است.

روزنامه کیهان، به‌عنوان تریبون اصلی بیت خامنه‌ای، نیز در هماهنگی کامل با حملات باند مجلس، روحانی را هدف گرفته و با تیتر تهدیدآمیزی نوشته است: «باید چند خسارت دیگر برملا شود تا حسن روحانی محاکمه شود؟!» کیهان به استناد سخنان خامنه‌ای مبنی بر این‌که «راوی ضعف‌ها نباشید»، از نهادهای قضایی خواسته است که هر چه سریع‌تر روحانی را به‌دلیل «خسارات دهه نود» محاکمه کنند.

اما این هجمه‌ها تصادفی نیستند؛ بلکه نشانه‌ای از بحران عمیق درونی رژیمی است که در وضعیت ضعف رهبرش، دچار واگرایی و بی‌ثباتی مزمن شده است. خامنه‌ای که دیگر توان مهار رقابت باندهای متخاصم را ندارد، شاهد جنگ قدرت میان وفاداران دیروزش است؛ جنگی که هر باند در آن می‌کوشد با افشاگری و تخریب دیگری، سهم بیشتری از غنایم قدرت را برای خود حفظ کند.

در واقع، نزاع کنونی نه بر سر عدالت، قانون یا منافع ملی، بلکه بر سر رانت‌های نفتی، بودجه‌های امنیتی و امتیازات اقتصادی است. همان نمایندگانی که امروز شعار محاکمه سر می‌دهند، خود در فساد سیستماتیک، رانت و چپاول اموال عمومی شریکند. مجلس، به‌جای نهاد قانون‌گذاری، به میدان نبرد باندهای امنیتی و اقتصادی تبدیل شده است؛ جایی که هر فریاد و افشاگری، بخشی از جنگ بر سر تقسیم سفره‌ی غارت است.

در این میان، افشای متقابل فسادها — از حراج طلاهای بانک مرکزی در دوران روحانی تا افشای فیلم عروسی لاکچری دختر شمخانی — نشان می‌دهد که هر دو سوی نزاع، چهره‌های مختلف یک ساختار فاسد و پوسیده‌اند. همان ساختاری که امروز، در برابر فشارهای اقتصادی، فروپاشی مشروعیت و انفجار نارضایتی اجتماعی، از درون متلاشی می‌شود.

در نهایت، آنچه در ظاهر «درگیری سیاسی» میان روحانی، قالیباف، شمخانی و ثابتی جلوه می‌کند، در واقع نبردی است میان گرگ‌های یک گله‌ی واحد؛ گله‌ای که سال‌هاست خون مردم را مکیده و اکنون در ضعف ولی‌فقیه، بر سر آخرین تکه‌های لاشهٔ نظام، به جان هم افتاده‌اند.

#جنگ_قدرت #نه_به_جمهوری_اسلامی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech

ابتلای نظام به سرطان سیاسی
✍️آبتین نیکمنش

شکاف در ساختار سیاسی و درگیری میان پدرخوانده‌های باندهای قدرت را سرطان می‌خوانمش، چرا که همچون سرطان، نظم و مکانیسم یک بدنه را ویران می‌کند. نشانه‌های این مرض، اخیراً بیش از پیش نوک کوه یخش در جمهوری اسلامی هویدا شده است؛ چند هفته پیش، شمخانی تلاش کرد در رسانه‌ها با زیر سؤال بردن صداقت حسن روحانی در ماجرای هواپیمای اوکراینی، او را بی‌اعتبار کند، و چندی بعد، فیلم عروسی دختر شمخانی به طور گسترده پخش شد. از سویی، اژه‌ای پس از سال‌ها سکوت، به جان علی انصاری، رئیس بانک آینده و نوچه‌ی مجتبی خامنه‌ای می‌افتد و برای انحلال بانک آینده تهدیدش می‌کند. در این اثنا، مصطفی پورمحمدی (عنصر مخوف امنیتی و قضایی سابق) می‌گوید اعضای نظام بهتر است به جای درگیری با هم، به مصلحت نظام فکر کنند؛ و شمخانی هم ملتمسانه فریاد می‌زند: «آهای رقبا، هوشیار باشید که ما همگی در یک کشتی نشسته‌ایم!»

می‌بینید که این روزها شنیدن صدای درگیری گرگ‌ها در جمهوری اسلامی کار سختی نیست. قبلاً هم کم نبود، اما امروز آن‌قدر گسترده شده که به فضای رسانه کشیده است؛ از این‌رو مردم ایران باید بسیار امیدوار باشند. در همه‌ی تئوری‌ها و نظریه‌پردازی‌ها درباره‌ی انقلاب‌ها و فروپاشی‌ها، وقوع شکاف و عدم انسجام نیروهای سیاسی در یک رژیم، در کنار سایر عوامل مثل بحران مشروعیت، بحران کارآمدی، فشار خارجی و حضور اپوزیسیون عمل‌گرا، از شروط لازم و اصلی است. زیرا مادامی که نیروهای سیاسی هم‌صدا باشند، دستگاه سرکوب نیز منسجم و مطمئن عمل می‌کند؛ اما شکاف در بالا، ناامیدی و بی‌اعتمادی را به پایین منتقل می‌کند.

از سوی دیگر، این درگیری‌ها و شکاف‌ها در زمان بحران‌هایی مثل اعتراضات خیابانی یا حمله‌ی نظامی، می‌تواند همچون سرطانی به جان دستگاه تصمیم‌سازی و اتاق‌های فکر امنیتی بیفتد و آن‌ها را دچار خطاهای محاسباتی‌ای کند که تصمیم‌هایشان بلای جان خودشان شود. به‌ویژه وقتی عمود خیمه‌ی نظام و عامل انسجام، یعنی رهبری جمهوری اسلامی، حذف شده باشد. او چینی‌بندزن این شکاف‌ها در بیش از سه دهه‌ی گذشته بوده و دیگر کسی در قد و قامت او پیدا نخواهد شد که بتواند این ترک‌ها را بند بزند.

یادتان نرود ابراهیم رئیسی سال گذشته در حضور اردوغان، فالی گرفت و حضرت حافظ گفت:
«خوش باش که ظالم نبرد راه به منزل!»
و می‌بینیم که از آن روز تاکنون چه بر جمهوری اسلامی گذشته است. شاید همین فال، استعاره‌ای از سرنوشتی باشد که این بار نه در کتاب شعر، بلکه در متن کتاب تاریخ برای جمهوری اسلامی نگاشته شود.

آبتین نیک‌منش

#بحران_مشروعیت #جنگ_قدرت #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech