۱۹ نوامبر روز جهانی #توالت
روز را با بوی تند مواد شوینده توالت‌های عمومی آغاز می‌کنند. آنقدر این توالت‌ها را شسته‌اند که باید رقم هزار را رد کرده باشد، شاید هم چند هزار بار؛ با شلوارهایشان که تا زانو بالا می‌زنند، پاهایی که در آب آلوده و کثیف غوطه می‌خورد، دست‌هایی که بارها توی سطل‌های زباله فرو می‌رود و بیرون می‌آید، لباس‌های تنشان که بارها خیس می‌شود، دست و پاهایی که در پایان کار ده‌ها بار شست‌وشو می‌دهند، اما آخرش هم دلشان راضی نمی‌شود... با اینکه سال‌ها ازشروع کارشان می‌گذرد، اما هنوزهم به فضای آزار دهنده اینجا عادت نکرده‌اند. اما چاره‌ای ندارند. خودشان می‌گویند خب، چکار می‌توانیم بکنیم؟ زندگی است دیگر، بالاخره باید بچرخد یا نه؟ زندگی فرزندان‌مان مهمتر است یا راحتی و آسایش خودمان؟
هر سه یک وجه مشترک دارند به کسی نگفته‌اند، محل کارشان توالت‌های عمومی شهر است ...و محل استراحتشان اتاقکی کوچک، تنگ و اغلب نمور در همان جا. می‌گویند کار عیب و عار نیست اما چه بهتر که کسی نداند چه می‌کنند: «شاید دوست و فامیل بفهمند برایمان هزار جور حرف در بیاورند.» با همه شرمی که از شغلشان در برابر دوست و آشنا دارند اما راضی‌اند. راضی که دستشان را جلوی کسی دراز نمی‌کنند و روی پای خودشان ایستاده‌اند، سختی‌هایش بماند برای تنهایی خودشان و تن رنجورشان.
همه فامیل‌هایش فکر می‌کنند اکرم آبدارچی یک اداره است. می‌پرسم اکرم اینجا جای پرترددی است تا حالا هیچ‌یک از فامیل‌هایت اینجا به تو برنخورده‌اند؟
«نه. تا حالا کسی ندیده، فقط بچه‌ها می‌دونن. اونام هم غصه می‌خورن می‌بینن دستم درد می‌کنه. میگن مامان تو نباشی ما چه کنیم؟ کمتر می‌خوریم تو بهت فشار نیاد.» اکرم از کار کردن در توالت خاطرات زیادی دارد؛ از دختران فراری تا آن‌هایی که معتادند و اینجا خودشان را می‌سازند: «من نمیذارم اینجا بمونن، می‌گم خانوم کارتو انجام بده اینجا واینستا. حتی شده اومدن تو دستشویی بخوابن. زود میرم بیرون می‌کنم. گاهی بوی موادشون میاد، بفهمم میرم سراغشون.» اکرم می‌گوید اگر کار دیگری باشد حتماً ازاینجا می‌رود: «خسته شدم ازاینجا. خیلی زندگی سختی دارم، خیلی. همیشه باید «در» این اتاق زمستون و تابستون باز باشه نباید بخوابم باید حواسم باشه، کی میاد، کی میره. زمستون‌ها یخ می‌زنم.»
https://goo.gl/gqYpWM
#بهداشت #سلامت
@Tavaana_Tavaanatech
روز را با بوی تند مواد شوینده توالت‌های عمومی آغاز می‌کنند. آنقدر این توالت‌ها را شسته‌اند که باید رقم هزار را رد کرده باشد، شاید هم چند هزار بار؛ با شلوارهایشان که تا زانو بالا می‌زنند، پاهایی که در آب آلوده و کثیف غوطه می‌خورد، دست‌هایی که بارها توی سطل‌های زباله فرو می‌رود و بیرون می‌آید، لباس‌های تنشان که بارها خیس می‌شود، دست و پاهایی که در پایان کار ده‌ها بار شست‌وشو می‌دهند، اما آخرش هم دلشان راضی نمی‌شود... با اینکه سال‌ها ازشروع کارشان می‌گذرد، اما هنوزهم به فضای آزار دهنده اینجا عادت نکرده‌اند. اما چاره‌ای ندارند. خودشان می‌گویند خب، چکار می‌توانیم بکنیم؟ زندگی است دیگر، بالاخره باید بچرخد یا نه؟ زندگی فرزندان‌مان مهمتر است یا راحتی و آسایش خودمان؟
هر سه یک وجه مشترک دارند به کسی نگفته‌اند، محل کارشان توالت‌های عمومی شهر است ...و محل استراحتشان اتاقکی کوچک، تنگ و اغلب نمور در همان جا. می‌گویند کار عیب و عار نیست اما چه بهتر که کسی نداند چه می‌کنند: «شاید دوست و فامیل بفهمند برایمان هزار جور حرف در بیاورند.» با همه شرمی که از شغلشان در برابر دوست و آشنا دارند اما راضی‌اند. راضی که دستشان را جلوی کسی دراز نمی‌کنند و روی پای خودشان ایستاده‌اند، سختی‌هایش بماند برای تنهایی خودشان و تن رنجورشان.
همه فامیل‌هایش فکر می‌کنند اکرم آبدارچی یک اداره است. می‌پرسم اکرم اینجا جای پرترددی است تا حالا هیچ‌یک از فامیل‌هایت اینجا به تو برنخورده‌اند؟
«نه. تا حالا کسی ندیده، فقط بچه‌ها می‌دونن. اونام هم غصه می‌خورن می‌بینن دستم درد می‌کنه. میگن مامان تو نباشی ما چه کنیم؟ کمتر می‌خوریم تو بهت فشار نیاد.» اکرم از کار کردن در توالت خاطرات زیادی دارد؛ از دختران فراری تا آن‌هایی که معتادند و اینجا خودشان را می‌سازند: «من نمیذارم اینجا بمونن، می‌گم خانوم کارتو انجام بده اینجا واینستا. حتی شده اومدن تو دستشویی بخوابن. زود میرم بیرون می‌کنم. گاهی بوی موادشون میاد، بفهمم میرم سراغشون.» اکرم می‌گوید اگر کار دیگری باشد حتماً ازاینجا می‌رود: «خسته شدم ازاینجا. خیلی زندگی سختی دارم، خیلی. همیشه باید «در» این اتاق زمستون و تابستون باز باشه نباید بخوابم باید حواسم باشه، کی میاد، کی میره. زمستون‌ها یخ می‌زنم.»
https://goo.gl/gqYpWM
#بهداشت #سلامت
@Tavaana_Tavaanatech
Tavaana
کسی نمی‌داند شغل واقعی ما چیست
ترانه بنی‌یعقوب
بیش از یک میلیارد نفر دسترسی به توالت ندارند
چیزی نزدیک به دو و نیم میلیارد جمعیت کره زمین به سرویس‌های بهداشتی تمیز و قابل قبول دسترسی ندارند. از این تعداد، نزدیک به یک میلیارد مجبور به دفع ادرار و مدفوع در فضاهای باز هستند که خطر ابتلا به بیماری‌های مهلک را افزایش می‌دهد.
به گزارش رویترز، نامگذاری نوزده نوامبر (۲۸ آبان) به عنوان روز جهانی توالت از سوی سازمان ملل متحد، گامی در جهت اطلاع‌رسانی و بسیج همگانی برای رفع این مشکل جهانی است. «بهداشت نامناسب توالت، خطر بیماری و سوء تغذیه را به‌ویژه در کودکان افزایش می‌دهد.» سازمان ملل خواستار برپایی توالت‌های امن به خصوص برای زنان و دختربچه‌هاست.
بان کی مون، دبیرکل سازمان ملل، می‌گوید که «از هر سه زن در سراسر دنیا یکی به توالت امن دسترسی ندارد. به همین خاطر آنها با خطر بیماری‌ها، شرمساری و خشونت از طرف بقیه مواجه‌اند.»
از سوی دیگر در بسیاری از مناطق با آنکه محل‌هایی به اسم توالت موجودند، اما آنها در واقع چیزی جز گودالی پر از مدفوع و ادرار نیستند. این مکان‌ها از لحاظ بهداشتی و پزشکی بسیار خطرناکند.
گزارش سازمان ملل با آنکه کره زمین به میزان کافی #آب آشامیدنی برای همه جمیعتش دارد، اما «اقتصاد ضعیف و زیرساخت‌های صنعتی نامناسب» باعث شده که هر ساله میلیون‌ها نفر، به‌ویژه #کودکان، در اثر بیماری‌های ناشی از بهداشت نامناسب، سرویس‌های غیربهداشتی و کمبود آب آشامیدنی سالم از بین بروند.
بان کی مون می‌گوید: «ما از نظر اخلاقی موظفیم که به این شرایط (دفع مواد زائد از بدن) نامناسب و غیر بهداشتی پایان دهیم و مطمئن شویم که #زنان و #دختران وقتی می‌خواهند به #توالت بروند در معرض آزار و اذیت قرار نمی‌گیرند.»
Radio Farda
@Tavaana_Tavaanatech
#سلامت #بهداشت
چیزی نزدیک به دو و نیم میلیارد جمعیت کره زمین به سرویس‌های بهداشتی تمیز و قابل قبول دسترسی ندارند. از این تعداد، نزدیک به یک میلیارد مجبور به دفع ادرار و مدفوع در فضاهای باز هستند که خطر ابتلا به بیماری‌های مهلک را افزایش می‌دهد.
به گزارش رویترز، نامگذاری نوزده نوامبر (۲۸ آبان) به عنوان روز جهانی توالت از سوی سازمان ملل متحد، گامی در جهت اطلاع‌رسانی و بسیج همگانی برای رفع این مشکل جهانی است. «بهداشت نامناسب توالت، خطر بیماری و سوء تغذیه را به‌ویژه در کودکان افزایش می‌دهد.» سازمان ملل خواستار برپایی توالت‌های امن به خصوص برای زنان و دختربچه‌هاست.
بان کی مون، دبیرکل سازمان ملل، می‌گوید که «از هر سه زن در سراسر دنیا یکی به توالت امن دسترسی ندارد. به همین خاطر آنها با خطر بیماری‌ها، شرمساری و خشونت از طرف بقیه مواجه‌اند.»
از سوی دیگر در بسیاری از مناطق با آنکه محل‌هایی به اسم توالت موجودند، اما آنها در واقع چیزی جز گودالی پر از مدفوع و ادرار نیستند. این مکان‌ها از لحاظ بهداشتی و پزشکی بسیار خطرناکند.
گزارش سازمان ملل با آنکه کره زمین به میزان کافی #آب آشامیدنی برای همه جمیعتش دارد، اما «اقتصاد ضعیف و زیرساخت‌های صنعتی نامناسب» باعث شده که هر ساله میلیون‌ها نفر، به‌ویژه #کودکان، در اثر بیماری‌های ناشی از بهداشت نامناسب، سرویس‌های غیربهداشتی و کمبود آب آشامیدنی سالم از بین بروند.
بان کی مون می‌گوید: «ما از نظر اخلاقی موظفیم که به این شرایط (دفع مواد زائد از بدن) نامناسب و غیر بهداشتی پایان دهیم و مطمئن شویم که #زنان و #دختران وقتی می‌خواهند به #توالت بروند در معرض آزار و اذیت قرار نمی‌گیرند.»
Radio Farda
@Tavaana_Tavaanatech
#سلامت #بهداشت
Forwarded from آموزشکده توانا
Forwarded from آموزشکده توانا
۱۹ نوامبر روز جهانی #توالت
روز را با بوی تند مواد شوینده توالت‌های عمومی آغاز می‌کنند. آنقدر این توالت‌ها را شسته‌اند که باید رقم هزار را رد کرده باشد، شاید هم چند هزار بار؛ با شلوارهایشان که تا زانو بالا می‌زنند، پاهایی که در آب آلوده و کثیف غوطه می‌خورد، دست‌هایی که بارها توی سطل‌های زباله فرو می‌رود و بیرون می‌آید، لباس‌های تنشان که بارها خیس می‌شود، دست و پاهایی که در پایان کار ده‌ها بار شست‌وشو می‌دهند، اما آخرش هم دلشان راضی نمی‌شود... با اینکه سال‌ها ازشروع کارشان می‌گذرد، اما هنوزهم به فضای آزار دهنده اینجا عادت نکرده‌اند. اما چاره‌ای ندارند. خودشان می‌گویند خب، چکار می‌توانیم بکنیم؟ زندگی است دیگر، بالاخره باید بچرخد یا نه؟ زندگی فرزندان‌مان مهمتر است یا راحتی و آسایش خودمان؟
هر سه یک وجه مشترک دارند به کسی نگفته‌اند، محل کارشان توالت‌های عمومی شهر است ...و محل استراحتشان اتاقکی کوچک، تنگ و اغلب نمور در همان جا. می‌گویند کار عیب و عار نیست اما چه بهتر که کسی نداند چه می‌کنند: «شاید دوست و فامیل بفهمند برایمان هزار جور حرف در بیاورند.» با همه شرمی که از شغلشان در برابر دوست و آشنا دارند اما راضی‌اند. راضی که دستشان را جلوی کسی دراز نمی‌کنند و روی پای خودشان ایستاده‌اند، سختی‌هایش بماند برای تنهایی خودشان و تن رنجورشان.
همه فامیل‌هایش فکر می‌کنند اکرم آبدارچی یک اداره است. می‌پرسم اکرم اینجا جای پرترددی است تا حالا هیچ‌یک از فامیل‌هایت اینجا به تو برنخورده‌اند؟
«نه. تا حالا کسی ندیده، فقط بچه‌ها می‌دونن. اونام هم غصه می‌خورن می‌بینن دستم درد می‌کنه. میگن مامان تو نباشی ما چه کنیم؟ کمتر می‌خوریم تو بهت فشار نیاد.» اکرم از کار کردن در توالت خاطرات زیادی دارد؛ از دختران فراری تا آن‌هایی که معتادند و اینجا خودشان را می‌سازند: «من نمیذارم اینجا بمونن، می‌گم خانوم کارتو انجام بده اینجا واینستا. حتی شده اومدن تو دستشویی بخوابن. زود میرم بیرون می‌کنم. گاهی بوی موادشون میاد، بفهمم میرم سراغشون.» اکرم می‌گوید اگر کار دیگری باشد حتماً ازاینجا می‌رود: «خسته شدم ازاینجا. خیلی زندگی سختی دارم، خیلی. همیشه باید «در» این اتاق زمستون و تابستون باز باشه نباید بخوابم باید حواسم باشه، کی میاد، کی میره. زمستون‌ها یخ می‌زنم.»
https://goo.gl/gqYpWM
#بهداشت #سلامت
@Tavaana_Tavaanatech
روز را با بوی تند مواد شوینده توالت‌های عمومی آغاز می‌کنند. آنقدر این توالت‌ها را شسته‌اند که باید رقم هزار را رد کرده باشد، شاید هم چند هزار بار؛ با شلوارهایشان که تا زانو بالا می‌زنند، پاهایی که در آب آلوده و کثیف غوطه می‌خورد، دست‌هایی که بارها توی سطل‌های زباله فرو می‌رود و بیرون می‌آید، لباس‌های تنشان که بارها خیس می‌شود، دست و پاهایی که در پایان کار ده‌ها بار شست‌وشو می‌دهند، اما آخرش هم دلشان راضی نمی‌شود... با اینکه سال‌ها ازشروع کارشان می‌گذرد، اما هنوزهم به فضای آزار دهنده اینجا عادت نکرده‌اند. اما چاره‌ای ندارند. خودشان می‌گویند خب، چکار می‌توانیم بکنیم؟ زندگی است دیگر، بالاخره باید بچرخد یا نه؟ زندگی فرزندان‌مان مهمتر است یا راحتی و آسایش خودمان؟
هر سه یک وجه مشترک دارند به کسی نگفته‌اند، محل کارشان توالت‌های عمومی شهر است ...و محل استراحتشان اتاقکی کوچک، تنگ و اغلب نمور در همان جا. می‌گویند کار عیب و عار نیست اما چه بهتر که کسی نداند چه می‌کنند: «شاید دوست و فامیل بفهمند برایمان هزار جور حرف در بیاورند.» با همه شرمی که از شغلشان در برابر دوست و آشنا دارند اما راضی‌اند. راضی که دستشان را جلوی کسی دراز نمی‌کنند و روی پای خودشان ایستاده‌اند، سختی‌هایش بماند برای تنهایی خودشان و تن رنجورشان.
همه فامیل‌هایش فکر می‌کنند اکرم آبدارچی یک اداره است. می‌پرسم اکرم اینجا جای پرترددی است تا حالا هیچ‌یک از فامیل‌هایت اینجا به تو برنخورده‌اند؟
«نه. تا حالا کسی ندیده، فقط بچه‌ها می‌دونن. اونام هم غصه می‌خورن می‌بینن دستم درد می‌کنه. میگن مامان تو نباشی ما چه کنیم؟ کمتر می‌خوریم تو بهت فشار نیاد.» اکرم از کار کردن در توالت خاطرات زیادی دارد؛ از دختران فراری تا آن‌هایی که معتادند و اینجا خودشان را می‌سازند: «من نمیذارم اینجا بمونن، می‌گم خانوم کارتو انجام بده اینجا واینستا. حتی شده اومدن تو دستشویی بخوابن. زود میرم بیرون می‌کنم. گاهی بوی موادشون میاد، بفهمم میرم سراغشون.» اکرم می‌گوید اگر کار دیگری باشد حتماً ازاینجا می‌رود: «خسته شدم ازاینجا. خیلی زندگی سختی دارم، خیلی. همیشه باید «در» این اتاق زمستون و تابستون باز باشه نباید بخوابم باید حواسم باشه، کی میاد، کی میره. زمستون‌ها یخ می‌زنم.»
https://goo.gl/gqYpWM
#بهداشت #سلامت
@Tavaana_Tavaanatech
Tavaana
کسی نمی‌داند شغل واقعی ما چیست
ترانه بنی‌یعقوب