«باشد كه يادمان نرود: هشتاد و هشت فقط دو تا هشت نبود. بعضی ها چه ناشناس، برای آزادی هزینه داده اند.

امیر یوسف زاده دانشجوی جوانی بود که در جریان حمله به کوی دانشگاه کشته شد.

یادتان هست شب ۲۴ خرداد هشتاد و هشت به کوی دانشگاه حمله کردند و دانشجویان را با بی رحمی مورد ضرب و شتم قرار دادند؟ امیر یوسف زاده یکی از آن دانشجویان بود که ۶ تیرماه ۸۸ جسدش را به خانواده‌اش تحویل دادند تا به خاک سپرده شود.

بسیاری از آنان که کشته شدند، حتی عکسی هم از آنها منتشر نشد.

این عکس امیر است که برای نخسیتن بار در سال ٢٠١٢ منتشر شد. عکسی که یکی از همکلاسی های امیر فرستاده است و نوشته است:«به امیر حسودی ام می شود که با عزت رفت و ما ماندیم و ...».

پدر امیر یوسف زاده تنها یکبار مصاحبه ای انجام داد و گفت:«امیر تکیه گاه خانواده ما بود، امیر همه چیزِ ما بود ، امیر همه کسِ خانواده ی ما بود.... امیدوارم داغی که به دل من و مادر امیر گذاشته اند را خدا به دل خودشان هم بگذارد ..ما که دیگر کاری از دست مان بر نمی آید...».

این مطلب از فیس بوک آقای جواد متولی برداشته شده است.

bit.ly/2l7lmMO
منابع مرتبط

شریعت، حکومت اسلامی و حقوق بشر
bit.ly/2h5DS5B
مسئولیت شهروندی در دموکراسی:
bit.ly/2cuJk0O
حقوق و مسئولیت‌های شهروندان دموکراتیک:
bit.ly/1zUZf9R
پاسخگویی، مسئولیت و شفافیت- محمدرضا نیک‌فر
bit.ly/1kTEw1O

@Tavaana_TavaanaTech

«مادر! سهراب را کشتند»

شاید هیچ کس تصور آن را هم نمی کرد که «انتخابات» ریاست جمهوری سال ۸۸ محملی شود برای اعتراضات گسترده میلیونی به کلیت حکومت جمهوری اسلامی و شعارهایی سر داده شود که تمام خط قرمزهای نظام مستقر را در نوردد. اما با دستکاری حکومت در آرای مردمی و اعلام «محمود احمدی‌نژاد» به عنوان کاندیدای پیروز، عملا حکومت به امید میلیون‌ها نفر دهن کجی کرد و راهی را انتخاب کرد تا مردم معترض راهی جز اعتراض خیابانی نبینند.

اما خرداد ۸۸ تبلور مدنی ترین اعتراضات مدنی تاریخ ایران بود. راهپیمایی مشهور به «تظاهرات سکوت» در ۲۵ خرداد - سه روز پس از برگزاری «انتخابات» مشکوک - در کتاب تاریخ معاصر ایران، صفحه ای پرشکوه است و جلوه ای تابان دارد. تظاهراتی که در تهران خطی به درازای میدان آزادی تا میدان فردوسی را در بر می‌گرفت اما کوچکترین خشونت‌ورزی از سوی مردم دیده نشد. موج میلیونی مردمی که در سکوت خیابان‌های مرکزی تهران را درنوردیدند تا بگویند معترض هستند به نتیجه اعلام شده «انتخابات». اما این شکوه مدنی از جانب معترضان پاسخی ناروا و خونین از جانب سرکوبگران گرفت.

سهراب اعرابی متولد اسفند ۶۸ بود؛ فرزند محمدرضا اعرابی و پروین فهیمی. پدرش را به تازگی از دست داده بود و سه برادر و یک مادر برای او باقی مانده بودند. قرار بود در تیر ۸۸ در کنکور دانشگاه ها شرکت کند. اما شور سیاسی - اجتماعی نیز در سر داشت و در جریان تبلیغات انتخاباتی سال ۸۸، از هواداران میرحسین موسوی بود و به همراه مادر و برادرش در کارناوال‌های انتخاباتی شرکت می‌جست و سعی می‌کرد حضوری فعال داشته باشد.

پس از اعلام نتایج «انتخابات»، سهراب آرام نمی‌گیرد و به اعتراض به خیابان می‌زند. دوشنبه ۲۵ خرداد ۱۳۸۸ سهراب اعرابی نیز همراه جمعیت به میدان آزادی می‌رسد. اما گلوله‌ها به سوی مردم شلیک می‌شوند؛ پایگاه بسیج مقداد از جمله ساختمان‌هایی بود که قاتلان مردم معترض را نشانه می‌گرفتند. نیروی انتظامی اذعان کرد در آن روز هفت نفر کشته شدند و سهراب یکی از این هفت تن بود. تیر سینه سهراب را شکافت. یکی از نزدیکان خانواده سهراب به این نکته اشاره می‌کند که بعدها که جسد سهراب تحویل خانواده شد، روشن شد که پزشکان سعی کرده بودند او را نجات دهند، اما موفق نشده بودند.

پسر جوان در ۲۵ خرداد شهید راه آزادی و عدالت شده بود، اما خانواده سهراب اعرابی پس از ۲۶ روز فهمیدند که پسرشان در جریان اعتراضات جان خود را از دست داده است.

بیشتر بخوانید:
https://goo.gl/qmDMW2

#سهراب_اعرابی #انتخابات۸۸ #جنبش_سبز #توانا #آموزشکده_توانا #ایران #۲۵خرداد

@Tavaana_TavaanaTech