«شنبه بعداز ظهر است، سه هفته مانده به کریسمس.
شهر، پیاده روها و آدم‌هایش شاد و امیدوارند.
رهگذران یا از خرید عید باز می‌گردند یا عازم مهمانی‌اند.
و من، گوشه‌ای از پیاده‌رو، آزادی را گدایی میکنم.

صدای آه و ناله‌های زندانی‌ها رهایم نمی‌کند.
صدای دختری را می‌شنوم که از درد تجاوز، در سلولی به خود می‌پیچد‌.
صدای پسری را می‌شنوم که زیر ضربه‌های باتون نمی‌داند چطور دوام بیاورد.
صدای هوارهای کودکی را می‌شنوم که تاب شنیدن الفاظ رکیک و تحقیر کننده شکنجه گر را ندارد و به خودکشی بعد از آزادی می‌اندیشد.
صدای آرش را می‌شنوم که حالا فقط با یک گوش ناله‌های هم بندی‌هایش را می‌شنود.
صدای توماج را می‌شنوم که می‌گوید "میدون جنگه، بیا که وقت تاختن به دل دشمنه بدون ترس"!

و از من کاری جز گریستن و آزادی را گدایی‌کردن بر نمی‌آید.

زنی از دیار آدلاید می‌آید کنارم، سرم را می‌بوسد و می‌گوید: "می‌دانم منصفانه نیست، اما مقاومت تان قابل تحسین است، شما پیروز می‌شوید"!

سمیه، بریزبین، استرالیا»

#مهسا_امینی #توماج_صالحی #آرش_صادقی #انقلاب_۱۴۰۱ #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech