گفت هیچ راهی دیگر نمانده، نمی‌خواست زنده به دست ماموران بیفتد، نمی‌خواست زیر شکنجه تن به اعتراف اجباری احتمالی بدهد، می‌خواست حسرت آخ شنیدن را بر دل نیروهای اطلاعاتی بگذارد. می‌خواست ایستاده بمیرد، با نام و یاد ایران.

او تسلیم نشد، چون امیدی به برقراری عدالت نداشت.

او به ناچار پنهان از دیده‌ها و گریزان از سرکوب زندگی می‌کرد. دوستان و یارانش را در سال‌های گذشته کشته بودند و همه جا دنبالش بودند. رد او را بالاخره پیدا کردند. (گفته می‌شود از طریق موبایلش)

او آگاهانه، با چشمانی باز، تصمیم گرفت که جان خود را در مسیری بگذارد که دیگران بتوانند فریاد او را بشنوند، حتی اگر خود دیگر فرصتی برای دیدن نتیجه‌اش نداشته باشد.

حکومت ستمگر وقتی که همه راه‌های اعتراض مسالمت‌آمیز را بست، به مخالفانش روش‌های غیر مسالمت‌آمیز را برای بیان اعتراض تحمیل کرد. روشی که هزینه زیادی دارد و احتمال به نتیجه رسیدن آن هم کم است، به دو دلیل یک اینکه حکومت در این زمینه به واسطه بودجه، تجربه و سازماندهی، دست بالا را دارد، دو اینکه احتمال اینکه این روش مردم را به خیابان بکشاند، اندک است. (دلایل دیگری هم هست، که شاید در فرصتی دیگر به آن‌ها بپردازیم)

اما این موضوع چیزی از رشادت و حسن نیت جوانان مبارز ایذه کم نمی‌کند. جوانانی که دادخواه خون کیان و آرتین و میلاد و حامد و سایر جان‌باختگان خیزش انقلابی بودند. جوانانی که آزادی و عدالت می‌خواستند و برایش تا پای جان جنگیدند.

زنده باد ابول کورکور، زنده باد حسین سعیدی، مصطفی احمدپور، کمر طهماسبی، مهدی الماسی و همه جان‌باختگان راه آزادی

ویدیو از پوریا افضلی

#ایذه #ایران_خداحافظ #جوانان_ایذه #یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech