بیست و چهارم آبان همانطور که پیشتر گفتیم، سالگرد در گذشت #رهی_معیری ترانه‌سرای نامدار ایرانی است. ترانه‌ی «یاد ایام» یکی از سروده‌های این ترانه‌سرا است که محمدرضا #شجریان در دستگاه شور در سال ۱۳۷۱ به صورت زنده در آمریکا اجرا کرده است و پس از آن به صورت آلبوم منتشر شد. در این اثر همایون شجریان نیز با پدر همکاری می‌کرد.

این شعر با صدای محمدرشا شجریان تقدیم می‌شود به همراهان توانا

یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتم
در میان لاله و گل آشیانی داشتم

گرد آن شمع طرب می‌سوختم پروانه‌وار
پای آن سرو روان اشک روانی داشتم

آتشم بر جان ولی از شکوه لب خاموش بود
عشق را از اشک حسرت ترجمانی داشتم

چون سرشک از شوق بودم خاکبوس درگهی
چون غبار از شکر سر بر آستانی داشتم

در خزان با سرو و نسرینم بهاری تازه بود
در زمین با ماه و پروین آسمانی داشتم

درد بی‌عشقی ز جانم برده طاقت ورنه من
داشتم آرام تا آرام جانی داشتم

بلبل طبعم رهی باشد ز تنهایی خموش
نغمه‌ها بودی مرا تا همزبانی داشتم

برای آشنایی بیش‌تر با رهی معیری:

رهی معیری، خاطره‌ساز ِ چند نسل
https://goo.gl/YvuMcZ

#توانا

سالگرد درگذشت مهدی خالدی، خالق خاطره‌های دلکش

مهدی خالدی در مردادماه ۱۲۸۹ شمسی در محله‌ی سنگلج تهران دیده به جهان گشود. پدر بزرگ مادری‌اش نی‌زن دربار ِ ناصرالدین‌شاه بود. پدر مهدی نیز دستی در #نوازندگی سه‌تار داشت و دوستی‌ نزدیکی با ابوالحسن صبا داشت. علاقه‌مندی مهدی به موسیقی موجب شد که پدرش در سال ۱۳۱۴ او را به قصد یادگیری موسیقی زمانی که تنها شانزده‌سال سن داشت نزد ابوالحسن صبا ببرد و از آن‌جا که بین صبا و پدر دوستی‌ای برقرار بود او نیز فرزند را به شاگردی پذیرفت.

زمان کوتاهی گذشت تا ابوالحسن صبا به علاقه‌ی وافر این نوآموز به موسیقی پی ببرد. مهدی پس از یک‌سال‌ونیم ویولن را نزد صبا فراگرفت و کمی بعد جزو هنرمندان شناخته‌شده موسیقی شد. او در مدت سه سال به طور کامل با ردیف‌های سه‌گانه‌ی ویولن آشنا شد. این‌که یاد گیری چه سازی برای مهدی مناسب‌تر است را #صبا تشخیص داد و گفت از آن‌جا که مهدی انگشتان لاغر و بلند دارد برای ویولن‌نوازی مناسب‌تر است. در میان شاگردان دست اول و مستقیم ابوالحسن صبا چند نفر توانستند به شهرت برسند و در عرصه‌ی موسیقی حرفی برای گفتن داشته باشند که یکی از آن‌ها بی‌شک مهدی خالدی بود.

خالدی در سال ۱۳۱۹ که رادیو ایران گشایش یافت به توصیه‌ی ابوالحسن صبا به رادیو پیوست و تا پیش از انقلاب اسلامی از تکنوازان برجسته‌ی ویولن در رادیو به حساب می‌آمد. خالدی هم‌چنین از آهنگ‌سازان مطرح رادیو محسوب می‌شد. خالدی در آن زمان باعث شد که دلکش، خواننده‌ی خوش‌صدا و خوش‌ذوق نیز به جامعه‌ی هنری بیش‌تر معرفی شود و روند معروفیت او سریع‌تر بشود.

مثلث خالدی، دلکش و نواب صفا توانست برخی از خاطره‌انگیزترین ترانه‌های ایران را رقم بزند که «آمد نوبهار»، «داغ لاله»، «رفتی و رفتم» و «دل غافل» از زمره‌ی این ترانه‌ها است.

دلکش را اداره‌ی #موسیقی ایران به دست خالدی سپرد تا برای خواندن آماده‌اش کند. دلکش و خالدی به مدت هشت سال با یک‌دیگر هم‌کاری کردند که توانستند ترانه‌های ماندگاری برای موسیقی ایران خلق کنند. دلکش نیز بعدها از این جدایی با حسرت و افسوس یاد می‌کند. محمود خوش‌نام می‌گوید که در سفری اروپایی دلکش را دیده است و نظرش را در مورد جدایی از خالدی جویا شده است.

#دلکش در این دیدار گفته است که قدر هم‌کاری خود را ندانستیم و من هنوز نیز خالدی را به‌ترین #آهنگ‌ساز ایران می‌دانم. هم‌کاری خالدی با ترانه‌سرایان خوش‌ذوق و هنرمند نیز در خلق ترانه‌های ماندگار به خالدی کمک کرده است. هم‌کاری با بزرگانی هم‌چون اسماعیل #نواب_صفا، #رهی_معیری، #معینی_کرمانشاهی و #بیژن_ترقی از جمله‌ی شاعرانی است که با خالدی هم‌کاری داشته‌اند.

#مهدی_خالدی پس از یک دوره‌ی بیماری و ابتلا به بیماری سرطان حنجره در نهم آذرماه ۱۳۶۹ درگذشت.

بیش‌تر بخوانید:
https://goo.gl/Ib4k2S

#توانا

توانا در تلگرام:
@Tavaana_TavaanaTech

زادروز رهی معیری، خاطره‌ساز ِ چند نسل
bit.ly/2HEnqtG

محمدحسن بیوک معیری با تخلص شعری «رهی»، ترانه‌سرا، غرل‌سرا و تصنیف‌سرای معاصر در ۱۰ اردیبهشت ۱۲۸۸ دیده به جهان گشود.

پدرش محمدحسن‌خان مویدخلوت بود و پدربزگش دوستعلی معیرالممالک از رجال قاجار و خزانه‌دار و عیارزن مسکوکات در دوره‌ی فتح‌علی‌شاه قاجار. پدر ِ پدربزرگش حسن‌علی‌بیگ بسطامی نیز مقام معیرباشی واپسین شاه صفوی و نادرشاه را برعهده داشت. پدر رهی قبل از تولد او درگذشت. مادر ِر هی، «فخر عالم حجازی» به احترام پدر نام ِ پدر بر پسر نهاد. فخرعالم حجازی، نوه‌ی «میرزا عباس‌خان قوام‌الدوله، وزیر خارجه‌ی دوره‌ی ناصری بود.مادرش در خانه او را بیوک صدا می‌زد اما او نام رهی را می‌پسندید. رهی تحصیلات ابتدایی و متوسطه‌ی خود را در تهران گذراند. رهی از همان ابتدای کودکی به شعر و موسیقی و نقاشی علاقه‌ی ویژه داشت. هفده ساله بود که نخستین رباعی خود را سرود:

کاش امشبم آن شمع طرب می‌آمد
وین روز مفارقت به شب می‌آمد
آن لب که چو جان ماست دور از لب ماست
ای کاش که جان ِ ما به لب می‌آمد

روح‌الله خالقی از اساتید برجسته ی موسیقی و آهنگ‌ساز سرود معروف «ای ایران» که نوازنده‌ی چیره‌دست ویولن نیز بود در مورد آثار رهی معیری چنین می‌گوید:
«از اواخر سال ۱۳۲۰ با این شاعر خوش‌زبان و زیبا سخن آشنا شدم ولی طولی نکشید که این آشنائی به دوستی و مهر و الفت کشید. از آن‌جا که وی را در تلفیق شعر و موسیقی بسیار دقیق و موشکاف دیدم، بر سر ذوق آمدم، و آهنگ‌هایی ساختم که او اشعارش را سرود.»

از دیگر بزرگانی که رهی معیری با او هم‌کاری نزدیک داشت، «مرتضی محجوبی» نوازنده‌ی پیانو و یکی از بنیان‌گذاران موسیقی ملی ایران بود. محصول این هم‌کاری ترانه‌های جاودانه‌ای است که به یادگار مانده است که از آن میان ترانه‌ی «من از روز ازل..» که با صدای بنان انتشار یافت و همین‌طور ترانه‌ی «رعدها»‌ با صدای مرضیه شهرت بیش‌تری دارند. هنرمندان بزرگی هم‌چون حسین یاحقی، اسماعیل مهرتاش، جواد معروفی، مهدی خالدی و علی تجویدی از آهنگ‌سازان برجسته‌ای هستند که با رهی معیری هم‌کاری داشته‌اند و آهنگ‌هایشان بر روی ترانه‌های رهی آثار نیکویی خلق کرده است.

رهی معیری در ۲۴ آبان‌ماه سال ۱۳۴۷ شمسی بر اثر بیماری سرطان درگذشت و او را در گورستان ظهیرالدوله به خاک سپرد.

بیش‌تر بخوانید:
https://goo.gl/3yQe6L

#رهی_معیری

ویدئو: قسمتی از ترانه آذربایجان با صدای بنان و آهنگسازی روح‌الله خالقی

@Tavaana_TavaanaTech

سالگرد درگذشت رهی معیری، خاطره‌ساز ِ چند نسل

محمدحسن بیوک معیری با تخلص شعری «رهی»، ترانه‌سرا، غرل‌سرا و تصنیف‌سرای معاصر در ۱۰ اردیبهشت ۱۲۸۸ دیده به جهان گشود.
.
پدرش محمدحسن‌خان مویدخلوت بود و پدربزگش دوستعلی معیرالممالک از رجال قاجار و خزانه‌دار و عیارزن مسکوکات در دوره‌ی فتح‌علی‌شاه قاجار. پدر ِ پدربزرگش حسن‌علی‌بیگ بسطامی نیز مقام معیرباشی واپسین شاه صفوی و نادرشاه را برعهده داشت. پدر رهی قبل از تولد او درگذشت. مادر ِر هی، «فخر عالم حجازی» به احترام پدر نام ِ پدر بر پسر نهاد. فخرعالم حجازی، نوه‌ی «میرزا عباس‌خان قوام‌الدوله، وزیر خارجه‌ی دوره‌ی ناصری بود.مادرش در خانه او را بیوک صدا می‌زد اما او نام رهی را می‌پسندید. رهی تحصیلات ابتدایی و متوسطه‌ی خود را در تهران گذراند. رهی از همان ابتدای کودکی به شعر و موسیقی و نقاشی علاقه‌ی ویژه داشت. هفده ساله بود که نخستین رباعی خود را سرود:

کاش امشبم آن شمع طرب می‌آمد
وین روز مفارقت به شب می‌آمد
آن لب که چو جان ماست دور از لب ماست
ای کاش که جان ِ ما به لب می‌آمد

روح‌الله خالقی از اساتید برجسته ی موسیقی و آهنگ‌ساز سرود معروف «ای ایران» که نوازنده‌ی چیره‌دست ویولن نیز بود در مورد آثار رهی معیری چنین می‌گوید:
«از اواخر سال ۱۳۲۰ با این شاعر خوش‌زبان و زیبا سخن آشنا شدم ولی طولی نکشید که این آشنائی به دوستی و مهر و الفت کشید. از آن‌جا که وی را در تلفیق شعر و موسیقی بسیار دقیق و موشکاف دیدم، بر سر ذوق آمدم، و آهنگ‌هایی ساختم که او اشعارش را سرود.»

از دیگر بزرگانی که رهی معیری با او هم‌کاری نزدیک داشت، «مرتضی محجوبی» نوازنده‌ی پیانو و یکی از بنیان‌گذاران موسیقی ملی ایران بود. محصول این هم‌کاری ترانه‌های جاودانه‌ای است که به یادگار مانده است که از آن میان ترانه‌ی «من از روز ازل..» که با صدای بنان انتشار یافت و همین‌طور ترانه‌ی «رعدها»‌ با صدای مرضیه شهرت بیش‌تری دارند. هنرمندان بزرگی هم‌چون حسین یاحقی، اسماعیل مهرتاش، جواد معروفی، مهدی خالدی و علی تجویدی از آهنگ‌سازان برجسته‌ای هستند که با رهی معیری هم‌کاری داشته‌اند و آهنگ‌هایشان بر روی ترانه‌های رهی آثار نیکویی خلق کرده است.

رهی معیری در ۲۴ آبان‌ماه سال ۱۳۴۷ شمسی بر اثر بیماری سرطان درگذشت و او را در گورستان ظهیرالدوله به خاک سپرد.

بیش‌تر بخوانید:
https://goo.gl/3yQe6L

#رهی_معیری
@Tavaana_TavaanaTech

انتشار نخست:

#شب_جدایی

آهنگساز: #مجید_وفا_دار

شعر: #رهی_معیری

خواننده: #عزیز_قاسم_زاده

پیانو: #رحمان_بابایی

ضبط،میکس و مستر:استودیو آوای موج نوای گیلان
#حمید_رضا_فرجی

تصویر و تدوین: #مهدی_قاسم_زاده

سال ۹۹ مملو از تلخی های افزون بود.سالی سخت و پر از درد و رنجوری که غم های افزونش را پایانی نبود برای مردم ایران سال تشدید مرارت بود.اثر پیش رو به یاد همه ایرانیانی خوانده شده است که در این لحظات پایانی سال در فراق عزیزانشان،اندوه عظیمی را به دوش می کشند.سالی که خسرو بی بدیل،بی نظیر و جانشین ناپذیر آواز ایران استاد #محمد_رضا_شجریان به سدرة المنتهی کوچید.سالی که در انتهای خود آهنگساز و نواسازی نابغه و بی نظیر استاد #عباس_خوشدل را غریبانه از ما گرفت و دردی عظیم بر جان و روان اهل نغمه و بانگ و ترانه نشاند.باشد که سال ۱۴۰۰ سال امید و نوید باشد.برای یکایک ایرانیان روشن ضمیر در سال پیش رو شادکامی،نیک فرجامی و خوش سرانجامی آرزومندم.
@Azizghasemzade