- مبارزه زنان لیبریا برای صلح
goo.gl/ZyGe5W
برای لیبریایی‌ها، سال ۲۰۰۳، چهاردهمین سال جنگ‌های خونین و بی‌رحمانه داخلی بود. پرزیدنت چارلز تیلور که پس از کودتای سال ۱۹۸۹ به قدرت رسید، با چالش بزرگی برای کنترل کشور روبرو شد، کشوری که توسط گروه‌های شورشی تقسیم شده بود. در جریان چالش‌های نژادی داخلی، هم رژیم دیکتاتوری تیلور و هم شورشیان، آزارها و خشونت‌های جدی بر مردم لیبریا تحمیل کردند. تا سال ۲۰۰۲، بیش از ۲۰۰ هزار نفر از مردم، جان خود را از دست داده و یک سوم جمعیت کشور آواره شده بودند.
گرچه کمتر لیبریایی بود که از عواقب جنگ مصون مانده باشد، ولی بیشترین لطمات و آسیب‌ها متوجه زنان بود. تقریبا تمامی جنگ‌جویان مسلح را مردان تشکیل می‌دادند و زنان و دختران مرتبا با آزارهای جنسی و تجاوز روبرو بودند. برخی از آنها ربوده شده، مورد آزار قرار گرفته و وادار به کار اجباری می‌شدند و یا آنها را وادار به ازدواج با شورشیان می‌کردند. دیگر زنانی که با چنین سرنوشتی روبرو نبودند به مراقبت از کودکان و سالمندان در آن شرایط وحشتناک گمارده می‌شدند...
شبکه آفریقای غربی برای برقراری صلح، که انجمنی منطقه‌ای برای برقراری صلح و در غنا مستقر بود، شرایط بحرانی را درک و نگرانی عمیق خود را نسبت به وضعیت زنان در کشور لیبریا و سایر کشورهای پاره پاره شده در اثر جنگ، در غرب آفریقا ابراز کرد. این سازمان شبکه زنان برای برقراری صلح خود را در سال ۲۰۰۱ تاسیس نمود. تاسیس شبکه زنان برای برقراری صلح در غرب آفریقا بر این نظر استوار بود که: «خشونت سیستماتیک علیه زنان مانند تجاوز، وادار کردن به روسپیگری، ختنه اجباری و غیره، نشانه‌ای از بی‌حرمتی عمیق نسبت به زنان در جوامع آفریقای غربی است... زنان می‌توانند با بهره‌گیری از قدرتی که ناشی از کثرت آنهاست و نیز توانایی‌شان برای بسیج شدن حول مسائل کلیدی، نقشی محوری در فرایندهای رسمی برقراری صلح و تصمیم‌گیری در منطقه ایفا کنند».
شبکه زنان در چند کشور آفریقای غربی فعالیت دارد و کارگاه‌هایی برای حل و فصل درگیری‌ها و میانجی‌گری درمورد آنها تشکیل داده که قدرت زنان روستایی و به حاشیه رانده‌شده را افزایش داده و با خشونت در جامعه به مخالفت برخاسته است.....
به زودی، شبکه زنان و کنش توده‌ای برای صلح مورد توجه اخبار رسانه‌های اصلی در داخل و خارج لیبریا قرار گرفت.
پوشش این رسانه‌ها بسامد و حوزه فعالیت‌های کنش توده‌ای برای صلح را افزایش داد. زنان در اطراف بازار ماهی‌فروشان که در مرکز شهر قرار داشت، دست به راهپیمایی زده و بدون وقفه آواز خواندند و دعا کردند. آنها به عنوان نشانه‌ای از اتحاد و تعهد مشترک خود برای برقراری صلح، همگی لباس سفید پوشیدند، بدون جواهرات و آرایش شرکت کردند و به این ترتیب، نشانه‌های مربوط به تفاوت‌های طبقاتی و مذهبی خود را پنهان کردند.
زنان با خود پلاکاردی حمل می‌کردند که بر آن نوشته شده بود: «زنان لیبریا هم اکنون صلح می‌خواهند» و حتی دست به «اعتصاب جنسی» زدند. این‌گونه اعتراضات حتی در یونان قدیم هم سابقه داشته و توسط آریستوفانس، نمایشنامه‌نویس یونانی، نیز ثبت شده است. زنان با استفاده از این شیوه به شوهران خود فشار می‌آوردند تا آنها نیز در ارتقاء گفت و گوهای صلح شرکت نمایند.
تعداد اعضای کنش توده‌ای برای صلح به زودی به هزاران تن افزایش یافت.
بیشتر بخوانید:
http://bit.ly/1xrGDmh
- تلگرام کلاس و کتاب توانا را دنبال کنید و انواع کتاب های الکترونیکی رایگان، کیس استادی ها، فایل های ویدیویی کلاس ها را از آنجا به راحتی دریافت کنید:
https://t.me/Tavaana
@Tavaana_TavaanaTech
goo.gl/ZyGe5W
برای لیبریایی‌ها، سال ۲۰۰۳، چهاردهمین سال جنگ‌های خونین و بی‌رحمانه داخلی بود. پرزیدنت چارلز تیلور که پس از کودتای سال ۱۹۸۹ به قدرت رسید، با چالش بزرگی برای کنترل کشور روبرو شد، کشوری که توسط گروه‌های شورشی تقسیم شده بود. در جریان چالش‌های نژادی داخلی، هم رژیم دیکتاتوری تیلور و هم شورشیان، آزارها و خشونت‌های جدی بر مردم لیبریا تحمیل کردند. تا سال ۲۰۰۲، بیش از ۲۰۰ هزار نفر از مردم، جان خود را از دست داده و یک سوم جمعیت کشور آواره شده بودند.
گرچه کمتر لیبریایی بود که از عواقب جنگ مصون مانده باشد، ولی بیشترین لطمات و آسیب‌ها متوجه زنان بود. تقریبا تمامی جنگ‌جویان مسلح را مردان تشکیل می‌دادند و زنان و دختران مرتبا با آزارهای جنسی و تجاوز روبرو بودند. برخی از آنها ربوده شده، مورد آزار قرار گرفته و وادار به کار اجباری می‌شدند و یا آنها را وادار به ازدواج با شورشیان می‌کردند. دیگر زنانی که با چنین سرنوشتی روبرو نبودند به مراقبت از کودکان و سالمندان در آن شرایط وحشتناک گمارده می‌شدند...
شبکه آفریقای غربی برای برقراری صلح، که انجمنی منطقه‌ای برای برقراری صلح و در غنا مستقر بود، شرایط بحرانی را درک و نگرانی عمیق خود را نسبت به وضعیت زنان در کشور لیبریا و سایر کشورهای پاره پاره شده در اثر جنگ، در غرب آفریقا ابراز کرد. این سازمان شبکه زنان برای برقراری صلح خود را در سال ۲۰۰۱ تاسیس نمود. تاسیس شبکه زنان برای برقراری صلح در غرب آفریقا بر این نظر استوار بود که: «خشونت سیستماتیک علیه زنان مانند تجاوز، وادار کردن به روسپیگری، ختنه اجباری و غیره، نشانه‌ای از بی‌حرمتی عمیق نسبت به زنان در جوامع آفریقای غربی است... زنان می‌توانند با بهره‌گیری از قدرتی که ناشی از کثرت آنهاست و نیز توانایی‌شان برای بسیج شدن حول مسائل کلیدی، نقشی محوری در فرایندهای رسمی برقراری صلح و تصمیم‌گیری در منطقه ایفا کنند».
شبکه زنان در چند کشور آفریقای غربی فعالیت دارد و کارگاه‌هایی برای حل و فصل درگیری‌ها و میانجی‌گری درمورد آنها تشکیل داده که قدرت زنان روستایی و به حاشیه رانده‌شده را افزایش داده و با خشونت در جامعه به مخالفت برخاسته است.....
به زودی، شبکه زنان و کنش توده‌ای برای صلح مورد توجه اخبار رسانه‌های اصلی در داخل و خارج لیبریا قرار گرفت.
پوشش این رسانه‌ها بسامد و حوزه فعالیت‌های کنش توده‌ای برای صلح را افزایش داد. زنان در اطراف بازار ماهی‌فروشان که در مرکز شهر قرار داشت، دست به راهپیمایی زده و بدون وقفه آواز خواندند و دعا کردند. آنها به عنوان نشانه‌ای از اتحاد و تعهد مشترک خود برای برقراری صلح، همگی لباس سفید پوشیدند، بدون جواهرات و آرایش شرکت کردند و به این ترتیب، نشانه‌های مربوط به تفاوت‌های طبقاتی و مذهبی خود را پنهان کردند.
زنان با خود پلاکاردی حمل می‌کردند که بر آن نوشته شده بود: «زنان لیبریا هم اکنون صلح می‌خواهند» و حتی دست به «اعتصاب جنسی» زدند. این‌گونه اعتراضات حتی در یونان قدیم هم سابقه داشته و توسط آریستوفانس، نمایشنامه‌نویس یونانی، نیز ثبت شده است. زنان با استفاده از این شیوه به شوهران خود فشار می‌آوردند تا آنها نیز در ارتقاء گفت و گوهای صلح شرکت نمایند.
تعداد اعضای کنش توده‌ای برای صلح به زودی به هزاران تن افزایش یافت.
بیشتر بخوانید:
http://bit.ly/1xrGDmh
- تلگرام کلاس و کتاب توانا را دنبال کنید و انواع کتاب های الکترونیکی رایگان، کیس استادی ها، فایل های ویدیویی کلاس ها را از آنجا به راحتی دریافت کنید:
https://t.me/Tavaana
@Tavaana_TavaanaTech
Instagram
توانا: آموزشكده جامعه مدنى
. - مبارزه زنان لیبریا برای #صلح . برای لیبریایی‌ها، سال ۲۰۰۳، چهاردهمین سال جنگ‌های خونین و بی‌رحمانه داخلی بود. پرزیدنت چارلز تیلور که پس از کودتای سال ۱۹۸۹ به قدرت رسید، با چالش بزرگی برای کنترل کشور روبرو شد، کشوری که توسط گروه‌های شورشی تقسیم شده بود.…
«آری» گفتن به صلح: مبارزه زنان لیبریا برای صلح
برای لیبریایی‌ها، سال ۲۰۰۳، چهاردهمین سال جنگ‌های خونین و بی‌رحمانه داخلی بود. پرزیدنت چارلز تیلور، که پس از کودتای سال ۱۹۸۹ به قدرت رسید، با چالش بزرگی برای کنترل کشور روبه‌رو شد، کشوری که توسط گروه‌های شورشی تقسیم شده بود.
در جریان چالش‌های نژادی داخلی، هم رژیم دیکتاتوری تیلور و هم شورشیان، آزارها و خشونت‌های جدی بر مردم لیبریا تحمیل کردند. تا سال ۲۰۰۲، بیش از ۲۰۰ هزار نفر از مردم، جان خود را از دست داده و یک سوم جمعیت کشور آواره شده بودند.
بیشترین لطمات و آسیب‌ها متوجه زنان بود. تقریبا تمامی جنگ‌جویان مسلح را مردان تشکیل می‌دادند و زنان و دختران مرتبا با آزارهای جنسی و تجاوز روبه‌رو بودند. برخی از آنها ربوده شده، مورد آزار قرار گرفته و وادار به کار اجباری می‌شدند یا آنها را وادار به ازدواج با شورشیان می‌کردند.
زنان لیبریایی که قادر به تحمل جنگ برای یک سال دیگر نبودند، در آوریل ۲۰۰۳، دست به مبارزه بدون خشونت برای رسیدن به صلح زدند. آنها حول این گفته رهبر خود، لیما گبووی، متحد شدند: «ما سرنوشت این کشور کوچک را در دستان خود می‌گیریم.
هدف این کمپین خلق یک جنبش صلح‌خواهی منحصربه زنان بود.کمپین زنان سه هدف اساسی داشت:درگیری‌ها فورا و بدون قیدوشرط به آتش‌بس منجرشوند،مذاکرات صلح بین دولت ونیروهای شورشی آغاز شودو نیروهای بین‌المللی برای دخالت در لیبریا واردمیدان شوند.جنبش،جهت‌گیری سیاسی نمی‌کرد و هدف آن صلح مطلق بود.
با آن‌که ساختار شبکه زنان، انتخاب رهبر رسمی را تایید نمی‌کرد، با وجود این اعضای اصلی، لیما گبووی، مددکار اجتماعی فعال در کلیسای لوترن، را به عنوان هماهنگ‌کننده و سخنگوی کنش توده‌ای برای صلح برگزیدند.
جنبش زنان در مقطعی از تاریخ لیبریا شکل گرفت که آزادی‌های مدنی به شدت محدود بود. در سال ۲۰۰۲، تیلور برای مقابله با گروه «اتحاد لیبریا برای آشتی و دموکراسی» که به سرعت به پایتخت، مونروویا، نزدیک می‌شدند، وضعیت فوق‌العاده اعلام کرد.
جنبش از جهت‌گیری درباره درگیری‌ها امتناع کرده و به‌خصوص از مباحثات سیاسی درباره اقدامات دولت پرهیز می‌کرد تا تنها بر مسئله صلح تمرکز کند. فعالیت‌های آنها بر ترغیب هر دو طرف برای یافتن راه حلی مسالمت‌آمیز برای پایان‌دادن به درگیری‌ها متمرکز شده بود.
نقطه قوت شبکه زنان درتوانایی آن برای ایجاد ائتلاف بین مسیحیان و مسلمانان آفریقای غربی نهفته بود. گبووی و اعضای اصلی شبکه زنان، طرح ابتکار زنان مسیحی را در کلیسای سنت پیتر لوترن در مونروویا بنیان نهادند، اما زنان کنش توده‌ای برای صلح در لیبریا زمانی موفق شدند که توانستند اعضای سازمان زنان مسلمان لیبریا را نیز با خود همراه کنند.
شبکه زنان، علاوه بر مشارکت در مسئله خلع سلاح، نقشی محوری در افزایش مشارکت زنان در سیاست داشت. آنان موفقیت زیادی در ثبت نام رأی‌دهندگان، مخصوصا زنان داشتند. در سال ۲۰۰۵، در جریان انتخاب الن جانسون سیرلیف، زنان نیمی از رأی‌دهندگان ثبت‌‌نام‌شده در لیبریا را تشکیل می‌دادند.
در جریان سازماندهی برای صلح، گبووی و دیگر زنان شبکه، دنیایی را که می‌خواستند ببینند، ترسیم کردند: دنیایی که صدای زنان و مردان، هم مسیحی و هم مسلمان را بشنود و قدر بگذارد. دنیایی که در آن، مردان و زنان برابر و آزاد فرض شوند.»
.
این مطالعه موردی تهیه شده توسط آموزشکده توانا را بخوانید:
https://bit.ly/2QPYrEG
#لیبریا #زنان #صلح #توانا #مطالعه_موردی #آموزشکده_توانا #عدم_خشونت #مبارزه_خشونت_پرهیز #مبارزه_بی_خشونت
@Tavaana_TavaanaTech
برای لیبریایی‌ها، سال ۲۰۰۳، چهاردهمین سال جنگ‌های خونین و بی‌رحمانه داخلی بود. پرزیدنت چارلز تیلور، که پس از کودتای سال ۱۹۸۹ به قدرت رسید، با چالش بزرگی برای کنترل کشور روبه‌رو شد، کشوری که توسط گروه‌های شورشی تقسیم شده بود.
در جریان چالش‌های نژادی داخلی، هم رژیم دیکتاتوری تیلور و هم شورشیان، آزارها و خشونت‌های جدی بر مردم لیبریا تحمیل کردند. تا سال ۲۰۰۲، بیش از ۲۰۰ هزار نفر از مردم، جان خود را از دست داده و یک سوم جمعیت کشور آواره شده بودند.
بیشترین لطمات و آسیب‌ها متوجه زنان بود. تقریبا تمامی جنگ‌جویان مسلح را مردان تشکیل می‌دادند و زنان و دختران مرتبا با آزارهای جنسی و تجاوز روبه‌رو بودند. برخی از آنها ربوده شده، مورد آزار قرار گرفته و وادار به کار اجباری می‌شدند یا آنها را وادار به ازدواج با شورشیان می‌کردند.
زنان لیبریایی که قادر به تحمل جنگ برای یک سال دیگر نبودند، در آوریل ۲۰۰۳، دست به مبارزه بدون خشونت برای رسیدن به صلح زدند. آنها حول این گفته رهبر خود، لیما گبووی، متحد شدند: «ما سرنوشت این کشور کوچک را در دستان خود می‌گیریم.
هدف این کمپین خلق یک جنبش صلح‌خواهی منحصربه زنان بود.کمپین زنان سه هدف اساسی داشت:درگیری‌ها فورا و بدون قیدوشرط به آتش‌بس منجرشوند،مذاکرات صلح بین دولت ونیروهای شورشی آغاز شودو نیروهای بین‌المللی برای دخالت در لیبریا واردمیدان شوند.جنبش،جهت‌گیری سیاسی نمی‌کرد و هدف آن صلح مطلق بود.
با آن‌که ساختار شبکه زنان، انتخاب رهبر رسمی را تایید نمی‌کرد، با وجود این اعضای اصلی، لیما گبووی، مددکار اجتماعی فعال در کلیسای لوترن، را به عنوان هماهنگ‌کننده و سخنگوی کنش توده‌ای برای صلح برگزیدند.
جنبش زنان در مقطعی از تاریخ لیبریا شکل گرفت که آزادی‌های مدنی به شدت محدود بود. در سال ۲۰۰۲، تیلور برای مقابله با گروه «اتحاد لیبریا برای آشتی و دموکراسی» که به سرعت به پایتخت، مونروویا، نزدیک می‌شدند، وضعیت فوق‌العاده اعلام کرد.
جنبش از جهت‌گیری درباره درگیری‌ها امتناع کرده و به‌خصوص از مباحثات سیاسی درباره اقدامات دولت پرهیز می‌کرد تا تنها بر مسئله صلح تمرکز کند. فعالیت‌های آنها بر ترغیب هر دو طرف برای یافتن راه حلی مسالمت‌آمیز برای پایان‌دادن به درگیری‌ها متمرکز شده بود.
نقطه قوت شبکه زنان درتوانایی آن برای ایجاد ائتلاف بین مسیحیان و مسلمانان آفریقای غربی نهفته بود. گبووی و اعضای اصلی شبکه زنان، طرح ابتکار زنان مسیحی را در کلیسای سنت پیتر لوترن در مونروویا بنیان نهادند، اما زنان کنش توده‌ای برای صلح در لیبریا زمانی موفق شدند که توانستند اعضای سازمان زنان مسلمان لیبریا را نیز با خود همراه کنند.
شبکه زنان، علاوه بر مشارکت در مسئله خلع سلاح، نقشی محوری در افزایش مشارکت زنان در سیاست داشت. آنان موفقیت زیادی در ثبت نام رأی‌دهندگان، مخصوصا زنان داشتند. در سال ۲۰۰۵، در جریان انتخاب الن جانسون سیرلیف، زنان نیمی از رأی‌دهندگان ثبت‌‌نام‌شده در لیبریا را تشکیل می‌دادند.
در جریان سازماندهی برای صلح، گبووی و دیگر زنان شبکه، دنیایی را که می‌خواستند ببینند، ترسیم کردند: دنیایی که صدای زنان و مردان، هم مسیحی و هم مسلمان را بشنود و قدر بگذارد. دنیایی که در آن، مردان و زنان برابر و آزاد فرض شوند.»
.
این مطالعه موردی تهیه شده توسط آموزشکده توانا را بخوانید:
https://bit.ly/2QPYrEG
#لیبریا #زنان #صلح #توانا #مطالعه_موردی #آموزشکده_توانا #عدم_خشونت #مبارزه_خشونت_پرهیز #مبارزه_بی_خشونت
@Tavaana_TavaanaTech
Instagram
توانا: آموزشكده جامعه مدنى
. «آری» گفتن به صلح: مبارزه زنان لیبریا برای صلح . برای لیبریایی‌ها، سال ۲۰۰۳، چهاردهمین سال جنگ‌های خونین و بی‌رحمانه داخلی بود. پرزیدنت چارلز تیلور، که پس از کودتای سال ۱۹۸۹ به قدرت رسید، با چالش بزرگی برای کنترل کشور روبه‌رو شد، کشوری که توسط گروه‌های…
Forwarded from آموزشکده توانا
«آری» گفتن به صلح: مبارزه زنان لیبریا برای صلح
برای لیبریایی‌ها، سال ۲۰۰۳، چهاردهمین سال جنگ‌های خونین و بی‌رحمانه داخلی بود. پرزیدنت چارلز تیلور، که پس از کودتای سال ۱۹۸۹ به قدرت رسید، با چالش بزرگی برای کنترل کشور روبه‌رو شد، کشوری که توسط گروه‌های شورشی تقسیم شده بود.
در جریان چالش‌های نژادی داخلی، هم رژیم دیکتاتوری تیلور و هم شورشیان، آزارها و خشونت‌های جدی بر مردم لیبریا تحمیل کردند. تا سال ۲۰۰۲، بیش از ۲۰۰ هزار نفر از مردم، جان خود را از دست داده و یک سوم جمعیت کشور آواره شده بودند.
بیشترین لطمات و آسیب‌ها متوجه زنان بود. تقریبا تمامی جنگ‌جویان مسلح را مردان تشکیل می‌دادند و زنان و دختران مرتبا با آزارهای جنسی و تجاوز روبه‌رو بودند. برخی از آنها ربوده شده، مورد آزار قرار گرفته و وادار به کار اجباری می‌شدند یا آنها را وادار به ازدواج با شورشیان می‌کردند.
زنان لیبریایی که قادر به تحمل جنگ برای یک سال دیگر نبودند، در آوریل ۲۰۰۳، دست به مبارزه بدون خشونت برای رسیدن به صلح زدند. آنها حول این گفته رهبر خود، لیما گبووی، متحد شدند: «ما سرنوشت این کشور کوچک را در دستان خود می‌گیریم.
هدف این کمپین خلق یک جنبش صلح‌خواهی منحصربه زنان بود.کمپین زنان سه هدف اساسی داشت:درگیری‌ها فورا و بدون قیدوشرط به آتش‌بس منجرشوند،مذاکرات صلح بین دولت ونیروهای شورشی آغاز شودو نیروهای بین‌المللی برای دخالت در لیبریا واردمیدان شوند.جنبش،جهت‌گیری سیاسی نمی‌کرد و هدف آن صلح مطلق بود.
با آن‌که ساختار شبکه زنان، انتخاب رهبر رسمی را تایید نمی‌کرد، با وجود این اعضای اصلی، لیما گبووی، مددکار اجتماعی فعال در کلیسای لوترن، را به عنوان هماهنگ‌کننده و سخنگوی کنش توده‌ای برای صلح برگزیدند.
جنبش زنان در مقطعی از تاریخ لیبریا شکل گرفت که آزادی‌های مدنی به شدت محدود بود. در سال ۲۰۰۲، تیلور برای مقابله با گروه «اتحاد لیبریا برای آشتی و دموکراسی» که به سرعت به پایتخت، مونروویا، نزدیک می‌شدند، وضعیت فوق‌العاده اعلام کرد.
جنبش از جهت‌گیری درباره درگیری‌ها امتناع کرده و به‌خصوص از مباحثات سیاسی درباره اقدامات دولت پرهیز می‌کرد تا تنها بر مسئله صلح تمرکز کند. فعالیت‌های آنها بر ترغیب هر دو طرف برای یافتن راه حلی مسالمت‌آمیز برای پایان‌دادن به درگیری‌ها متمرکز شده بود.
نقطه قوت شبکه زنان درتوانایی آن برای ایجاد ائتلاف بین مسیحیان و مسلمانان آفریقای غربی نهفته بود. گبووی و اعضای اصلی شبکه زنان، طرح ابتکار زنان مسیحی را در کلیسای سنت پیتر لوترن در مونروویا بنیان نهادند، اما زنان کنش توده‌ای برای صلح در لیبریا زمانی موفق شدند که توانستند اعضای سازمان زنان مسلمان لیبریا را نیز با خود همراه کنند.
شبکه زنان، علاوه بر مشارکت در مسئله خلع سلاح، نقشی محوری در افزایش مشارکت زنان در سیاست داشت. آنان موفقیت زیادی در ثبت نام رأی‌دهندگان، مخصوصا زنان داشتند. در سال ۲۰۰۵، در جریان انتخاب الن جانسون سیرلیف، زنان نیمی از رأی‌دهندگان ثبت‌‌نام‌شده در لیبریا را تشکیل می‌دادند.
در جریان سازماندهی برای صلح، گبووی و دیگر زنان شبکه، دنیایی را که می‌خواستند ببینند، ترسیم کردند: دنیایی که صدای زنان و مردان، هم مسیحی و هم مسلمان را بشنود و قدر بگذارد. دنیایی که در آن، مردان و زنان برابر و آزاد فرض شوند.»
.
این مطالعه موردی تهیه شده توسط آموزشکده توانا را بخوانید:
https://bit.ly/2QPYrEG
#لیبریا #زنان #صلح #توانا #مطالعه_موردی #آموزشکده_توانا #عدم_خشونت #مبارزه_خشونت_پرهیز #مبارزه_بی_خشونت
@Tavaana_TavaanaTech
برای لیبریایی‌ها، سال ۲۰۰۳، چهاردهمین سال جنگ‌های خونین و بی‌رحمانه داخلی بود. پرزیدنت چارلز تیلور، که پس از کودتای سال ۱۹۸۹ به قدرت رسید، با چالش بزرگی برای کنترل کشور روبه‌رو شد، کشوری که توسط گروه‌های شورشی تقسیم شده بود.
در جریان چالش‌های نژادی داخلی، هم رژیم دیکتاتوری تیلور و هم شورشیان، آزارها و خشونت‌های جدی بر مردم لیبریا تحمیل کردند. تا سال ۲۰۰۲، بیش از ۲۰۰ هزار نفر از مردم، جان خود را از دست داده و یک سوم جمعیت کشور آواره شده بودند.
بیشترین لطمات و آسیب‌ها متوجه زنان بود. تقریبا تمامی جنگ‌جویان مسلح را مردان تشکیل می‌دادند و زنان و دختران مرتبا با آزارهای جنسی و تجاوز روبه‌رو بودند. برخی از آنها ربوده شده، مورد آزار قرار گرفته و وادار به کار اجباری می‌شدند یا آنها را وادار به ازدواج با شورشیان می‌کردند.
زنان لیبریایی که قادر به تحمل جنگ برای یک سال دیگر نبودند، در آوریل ۲۰۰۳، دست به مبارزه بدون خشونت برای رسیدن به صلح زدند. آنها حول این گفته رهبر خود، لیما گبووی، متحد شدند: «ما سرنوشت این کشور کوچک را در دستان خود می‌گیریم.
هدف این کمپین خلق یک جنبش صلح‌خواهی منحصربه زنان بود.کمپین زنان سه هدف اساسی داشت:درگیری‌ها فورا و بدون قیدوشرط به آتش‌بس منجرشوند،مذاکرات صلح بین دولت ونیروهای شورشی آغاز شودو نیروهای بین‌المللی برای دخالت در لیبریا واردمیدان شوند.جنبش،جهت‌گیری سیاسی نمی‌کرد و هدف آن صلح مطلق بود.
با آن‌که ساختار شبکه زنان، انتخاب رهبر رسمی را تایید نمی‌کرد، با وجود این اعضای اصلی، لیما گبووی، مددکار اجتماعی فعال در کلیسای لوترن، را به عنوان هماهنگ‌کننده و سخنگوی کنش توده‌ای برای صلح برگزیدند.
جنبش زنان در مقطعی از تاریخ لیبریا شکل گرفت که آزادی‌های مدنی به شدت محدود بود. در سال ۲۰۰۲، تیلور برای مقابله با گروه «اتحاد لیبریا برای آشتی و دموکراسی» که به سرعت به پایتخت، مونروویا، نزدیک می‌شدند، وضعیت فوق‌العاده اعلام کرد.
جنبش از جهت‌گیری درباره درگیری‌ها امتناع کرده و به‌خصوص از مباحثات سیاسی درباره اقدامات دولت پرهیز می‌کرد تا تنها بر مسئله صلح تمرکز کند. فعالیت‌های آنها بر ترغیب هر دو طرف برای یافتن راه حلی مسالمت‌آمیز برای پایان‌دادن به درگیری‌ها متمرکز شده بود.
نقطه قوت شبکه زنان درتوانایی آن برای ایجاد ائتلاف بین مسیحیان و مسلمانان آفریقای غربی نهفته بود. گبووی و اعضای اصلی شبکه زنان، طرح ابتکار زنان مسیحی را در کلیسای سنت پیتر لوترن در مونروویا بنیان نهادند، اما زنان کنش توده‌ای برای صلح در لیبریا زمانی موفق شدند که توانستند اعضای سازمان زنان مسلمان لیبریا را نیز با خود همراه کنند.
شبکه زنان، علاوه بر مشارکت در مسئله خلع سلاح، نقشی محوری در افزایش مشارکت زنان در سیاست داشت. آنان موفقیت زیادی در ثبت نام رأی‌دهندگان، مخصوصا زنان داشتند. در سال ۲۰۰۵، در جریان انتخاب الن جانسون سیرلیف، زنان نیمی از رأی‌دهندگان ثبت‌‌نام‌شده در لیبریا را تشکیل می‌دادند.
در جریان سازماندهی برای صلح، گبووی و دیگر زنان شبکه، دنیایی را که می‌خواستند ببینند، ترسیم کردند: دنیایی که صدای زنان و مردان، هم مسیحی و هم مسلمان را بشنود و قدر بگذارد. دنیایی که در آن، مردان و زنان برابر و آزاد فرض شوند.»
.
این مطالعه موردی تهیه شده توسط آموزشکده توانا را بخوانید:
https://bit.ly/2QPYrEG
#لیبریا #زنان #صلح #توانا #مطالعه_موردی #آموزشکده_توانا #عدم_خشونت #مبارزه_خشونت_پرهیز #مبارزه_بی_خشونت
@Tavaana_TavaanaTech
Instagram
توانا: آموزشكده جامعه مدنى
. «آری» گفتن به صلح: مبارزه زنان لیبریا برای صلح . برای لیبریایی‌ها، سال ۲۰۰۳، چهاردهمین سال جنگ‌های خونین و بی‌رحمانه داخلی بود. پرزیدنت چارلز تیلور، که پس از کودتای سال ۱۹۸۹ به قدرت رسید، با چالش بزرگی برای کنترل کشور روبه‌رو شد، کشوری که توسط گروه‌های…