#بخش_هایی_از_یک_یادداشت
⭕️خاکریزها را چگونه می توان نگاه داشت؟
چند روز پیش خبری آمد که گشت های ارشاد دوباره راهی خیابان ها شدند. هر کس خبر را می خواند تصور می کرد که جنگی با بیرون در کار نیست و هنوز تمرکز بر درون و زنان است. وگرنه هیچ عقل سلیمی در سایه جنگ خارجی «طرح حجاب و عفاف» را توسط نیروی انتظامی آغاز نمی کند. آنهم در حکومتی که برای یک شبِ انتخابات حجاب را آزاد می کند.
اما بر خلاف آنچه پیش بینی می شد در همان شب جمهوری اسلامی پا به یک درگیری نظامی گذاشت و موشک های خود را به سمت اسرائیل شلیک کرد. به عبارتی، هر دو پروژه را در کنار هم پیش برد: هم حجاب و هم عملیات نظامی علیه اسرائیل.
به نظر می رسد یک بعد ماجرا این است که نیروی انتظامی به بهانه حجاب و جهت کنترل خیابان به میدان آمده است. در فضای شبه جنگی هر اتفاقی ممکن است بیفتد و حضور برای طرح حجاب و عفاف راهی برای کنترل این رخدادهای محتمل در خیابان است.
اما طرح «حجاب و عفاف» فی نفسه برای حکومت حیاتی است و به همین دلیل، در سایه موشک ها و پهپادها، ون های گشت ارشاد را دوباره راهی خیابان ها کرده تا پروژه کنترل جنبش زنان را نیز به پیش ببرد. حکومت در پی تصرف خاکریز هایی است که با جنبش ژینا از دست داده و سایه جنگ می تواند امکان پیشروی مجدد حکومت را فراهم آورد.
هسته سخت قدرت اکنون فرصتی به دست آورده تا همین فضای سیاسی درب و داغان را ببندد و برخورد با خبرنگاران را بیشتر کند، حکم قضایی صادر کند، به زندان ببرد و در عمل پروژه انسداد سیاسی و تمامیت خواهی اش را با شدت و حدت بیشتری دنبال کند.
حکومت خوب می داند در سایه جنگ می تواند پروژه ایدئولوژیک خود را بهتر پیش ببرد. در واقع، یکی از خصلت های همیشگی جنگ روغن کاری ماشینِ سرکوب است...آنچه از فضا بر می آید این است که حکومت می خواهد از درگیری نظامی با اسرائیل سوخت ماشین سرکوب خود را تامین کند و اولین قربانیان او نیز تا کنون زنان، خبرنگاران و فعالان سیاسی بوده اند....
در چند دهه اخیر جنبش های سیاسی و اجتماعی مختلف در جامعه ایران گامی به جلو نهاده و در فضای پر همهمه مجازی و رسانه ای نوعی گفتگو و فضای باز انتقادی محدود ایجاد شده است... حفظ خاکریز هایی که جامعه از آن خود کرده است (و حجاب نمادی ترین آن است) وظیفه ما ست.حداقل باید خودمان را مخاطب قرار دهیم و به خود یادآور شویم که هیچ چیز توجیه کننده فضای اضطراری، بگیر و ببند و سرکوب نیست. نباید در این دام افتاد که «الان وقت این حرف ها نیست!» نباید از «ضرورت سکوت در این برهه حساس» گفت. در عوض، باید از گفتن، از نوشتن و از کنشگری دفاع کرد. و در کنار تحلیل از رخدادهای نظامی، می توان به بحث های انتقادی پیشین از اقتصاد و اجتماع و سیاست بازگشت....
💢ریزوم
@antioligarchie
⭕️خاکریزها را چگونه می توان نگاه داشت؟
چند روز پیش خبری آمد که گشت های ارشاد دوباره راهی خیابان ها شدند. هر کس خبر را می خواند تصور می کرد که جنگی با بیرون در کار نیست و هنوز تمرکز بر درون و زنان است. وگرنه هیچ عقل سلیمی در سایه جنگ خارجی «طرح حجاب و عفاف» را توسط نیروی انتظامی آغاز نمی کند. آنهم در حکومتی که برای یک شبِ انتخابات حجاب را آزاد می کند.
اما بر خلاف آنچه پیش بینی می شد در همان شب جمهوری اسلامی پا به یک درگیری نظامی گذاشت و موشک های خود را به سمت اسرائیل شلیک کرد. به عبارتی، هر دو پروژه را در کنار هم پیش برد: هم حجاب و هم عملیات نظامی علیه اسرائیل.
به نظر می رسد یک بعد ماجرا این است که نیروی انتظامی به بهانه حجاب و جهت کنترل خیابان به میدان آمده است. در فضای شبه جنگی هر اتفاقی ممکن است بیفتد و حضور برای طرح حجاب و عفاف راهی برای کنترل این رخدادهای محتمل در خیابان است.
اما طرح «حجاب و عفاف» فی نفسه برای حکومت حیاتی است و به همین دلیل، در سایه موشک ها و پهپادها، ون های گشت ارشاد را دوباره راهی خیابان ها کرده تا پروژه کنترل جنبش زنان را نیز به پیش ببرد. حکومت در پی تصرف خاکریز هایی است که با جنبش ژینا از دست داده و سایه جنگ می تواند امکان پیشروی مجدد حکومت را فراهم آورد.
هسته سخت قدرت اکنون فرصتی به دست آورده تا همین فضای سیاسی درب و داغان را ببندد و برخورد با خبرنگاران را بیشتر کند، حکم قضایی صادر کند، به زندان ببرد و در عمل پروژه انسداد سیاسی و تمامیت خواهی اش را با شدت و حدت بیشتری دنبال کند.
حکومت خوب می داند در سایه جنگ می تواند پروژه ایدئولوژیک خود را بهتر پیش ببرد. در واقع، یکی از خصلت های همیشگی جنگ روغن کاری ماشینِ سرکوب است...آنچه از فضا بر می آید این است که حکومت می خواهد از درگیری نظامی با اسرائیل سوخت ماشین سرکوب خود را تامین کند و اولین قربانیان او نیز تا کنون زنان، خبرنگاران و فعالان سیاسی بوده اند....
در چند دهه اخیر جنبش های سیاسی و اجتماعی مختلف در جامعه ایران گامی به جلو نهاده و در فضای پر همهمه مجازی و رسانه ای نوعی گفتگو و فضای باز انتقادی محدود ایجاد شده است... حفظ خاکریز هایی که جامعه از آن خود کرده است (و حجاب نمادی ترین آن است) وظیفه ما ست.حداقل باید خودمان را مخاطب قرار دهیم و به خود یادآور شویم که هیچ چیز توجیه کننده فضای اضطراری، بگیر و ببند و سرکوب نیست. نباید در این دام افتاد که «الان وقت این حرف ها نیست!» نباید از «ضرورت سکوت در این برهه حساس» گفت. در عوض، باید از گفتن، از نوشتن و از کنشگری دفاع کرد. و در کنار تحلیل از رخدادهای نظامی، می توان به بحث های انتقادی پیشین از اقتصاد و اجتماع و سیاست بازگشت....
💢ریزوم
@antioligarchie