#تحلیل_اجتماعی

⭕️ پایان عصر میهن دوستی؟!

✍️‌یدالله کریمی پور

🔻 رُم زلزله آمد. شب هنگام ۱۱ جولای ۲۰۲۱، نهاد زلزله شناسی پایتخت ایتالیا، زلزله ای را ثبت کرد؛ ولی این زمین لرزش، ناشی از حرکت صفحه های زیرین نبود، پایکوبی های چندین ساعته آحاد مردم شهر، از پیران، جوانان و کودکان، تا داراها و ندارها، آن قدر گسترده و محکم بود که زمین را وادار به تکان کرد. البته این شادی و رقص و جشن همگانی تنها اختصاص به رم نداشت؛ مردمان ناپل، تریسته، جنوا، آنکونا ، پروجا و... همه ایتالیا برای پیروزی تیم ملی فوتبال کشورشان در برابر بریتانیا تا پگاه بیدار ماندند. نوشیدند و پایکوبی کردند و ترانه و سرود خواندند.

▪️ در مقابل انگلیسی ها خشمگینانه به زمین و زمان ناسزا گفتند. سهل است که از ۱۲ جولای در طوماری با بیش از ۱۰۰ هزار امضا، به دلیل مثلا ناداوری خواهان تکرار مسابقه فینال شدند.

▫️پیشتر از این، طی دهم ژوئیه ۲۰۲۱، بوئنوس آیرس ، کاتامارکا، چاکو ، چوبوت ، کوردوبا، کورینتس ، انتره ریوس ، فورموسا ، خوخوی ، لاپامپا،لا ریوخا ، مندوسا ، میسیونس و...دیگر شهرها و هزاران روستای آرژانتین نخوابیده و تا دم دم های صبح در سراسر این کشور به خاطر پیروزی تیم فوتبالشان بر برزیل، جشن و‌ پایکوبی برگذار کردند.

▪️‌در همین روزها یعنی در ژوئیه ۲۰۲۱، برای چند روز، در جلگه های هوانگهو، یانگ تسه، سی کیانگ و حتی آمور، بیش از یک میلیارد چینی طی جشن ۱۰۰ امین سالگرد تاسیس حزب کمونیست شرکت کرده و به جشن و سرور پرداختند. ولی تنها هدفی که مردم را به دور رهبران این حزب توتالیتر گرد آورده ، عظمت و میهن دوستی چینی ها است.

▫️دهه ها و بلکه بیش از ۱۵۰ سال است که انترناسیونالست ها و امت گرایان جهان نو در نحله های مختلف کمونیست، سوسیالیست، جهان وطنی ها و نیز اسلامیست های امت گرا، در پی زدودن و بلکه محو ملی گرایی و میهن دوستی برآمده اند.
برای دهه ها مارکسیست ها و استالینیست ها با طرح محوری "بین المللی گرایی پرولتاریایی" و زیر شعار: زحمتکشان جهان متحد شوید، بر بوق اتحاد طبقاتی و نفی ملیت کوبیدند و آخرش به ملی گرایی فاشیست گونه روسی پوتین مآبانه ختم شد.
امت گرایی اسلامی(به تعبیر ایرانی آن) که ببار ننشسته و میوه نداده قالب تهی کرد. به گونه ای که حتی دو کشور با اکثریت شیعی، دراز مدت ترین جنگ سده بیستم پس از جنگ ویتنام را براه انداختند.

▪️ امروزه روز، در آغازهای دهه سوم سده ۲۱، در گوشه گوشه این زمین، به رغم همه تلاش های فلسفی و سیاسی، نه تنها میهن دوستی کمرنگ نشده است، که حتی برای نخستین بار پیامدهایش زلزله براه می اندازد. تاریخ معاصر ثابت کرده است که اتفاقا میهن دوستی نوین، به سرنوشت و ته نوشت زمین به عنوان تنها خانه شناخته شده انسان ، بیش از دیگر نحله ها علاقه مند و بلکه پای بند بوده اند.

@antioligarchie


پانوشت :
https://t.co/Kmh7Jabgdt

#تحلیل_اجتماعی

⭕️ تئوری سوسک

در یک رستوران، یک سوسک ناگهان از جایی پر می‌زند و روی لباس خانمی می‌نشیند.
آن خانم از روی ترس شروع به فریاد زدن می‌کند.
او وحشت‌زده بلند می‌شود و سعی ‌می‌کند با پریدن و تکان دادن دست هایش سوسک را از خود دور کند.

واکنش او مسری بود و افراد دیگری هم که سر همان میز بودند وحشت‌زده می‌شوند. بالاخره آن خانم موفق می‌شود سوسک را از خود دور کند.
سوسک پر می‌زند و روی لباس خانم دیگری نزدیکی او می‌نشیند. این بار نوبت او و افراد نزدیکش می‌شود که همین حرکت‌ها را تکرار کنند!

پیشخدمت به سمت آنها می‌دود تا کمک کند.

در اثر واکنش‌های خانم دوم، این بار سوسک پر می‌زند و روی پیشخدمت می‌نشیند.

پیشخدمت آرام می‌ایستد و به رفتار سوسک بر روی لباسش نگاه می‌کند.
زمانی که مطمئن می‌شود، سوسک را با انگشتانش می‌گیرد و به خارج رستوران پرت می‌کند.

در حالی‌که قهوه‌ام را مزه مزه می‌کردم، شاهد این جریان بودم و ذهنم درگیر این موضوع شد.

▪️آیا سوسک باعث این رفتار هیستریک شده بود؟

اگر اینطور بود، چرا پیشخدمت دچار این رفتار نشد؟
چرا او تقریبا به شکل ایده‌آلی این مسئله را حل کرد، بدون این‌که آشفتگی ایجاد کند؟

این سوسک نبود که باعث این نا آرامی و ناراحتی خانم‌ها شده بود، بلکه عدم توانایی خودشان در برخورد با سوسک موجب ناراحتیشان شده بود.

من فهمیدم این فریاد پدرم، همسرم یا مدیرم بر سر من نیست که موجب ناراحتی من می‌شود، بلکه ناتوانی من در برخورد با این مسائل است که من را ناراحت می‌کند.

این ترافیک بزرگراه نیست که من را ناراحت می‌کند، این ناتوانی من در برخورد با این پدیده ‌است که موجب ناراحتی ام می‌شود.

من فهمیدم در زندگی نباید واکنش نشان داد، بلکه باید پاسخ داد.
آن خانم‌ به اتفاق رخ‌داده واکنش نشان داد، در حالیکه پیشخدمت پاسخ داد.
واکنش ها همیشه غریزی هستند در حالی‌که پاسخ‌ها همراه با تفکرند.

این مفهوم مهمی در فهم زندگی است. آدمی که خوشحال است به این خاطر نیست که همه چیز در زندگیش درست است.
او به این خاطر خوشحال است که دیدگاهش نسبت به مسائل درست است

▫️"به زندگی‌ات سخت نگیر"

یکی در ۲۳ سالگی ازدواج میکند و نخستین فرزندش را ۱۰ سال بعد به دنیا می آورد.
یکی دیگر در ۲۹ سالگی ازدواج میکند و نخستین فرزندش را سال بعدش به دنیا می آورد.
یکی در ۲۵ سالگی فارغ التحصیل میشود ولی ۵ سال بعد کار پیدا میکند و یکی دیگر در ۲۹ سالگی مدرک می گیرد و بلافاصله کار مورد علاقه ی خود را پیدا می کند.
یکی در ۳۰ سالگی رییس یک شرکت می شود و در چهل سالگی فوت می کند و یکی در ۴۵ سالگی رئیس شرکت می شود و تا ۹۰ سالگی عمر می کند.

"تو نه از بقیه جلوتری نه عقب تر"
تو در زمان خودت زندگی می کنی، پس آرام باش.
از زندگی لذت ببر و خودت را با کسی مقایسه نکن


@antioligarchie

#تحلیل_اجتماعی

⭕️ مشکل اربعین: کالائی شدن نه کرونا

✍محسن قنبریان

🔻به نظر می رسد مشکل پذیرش زائر اربعین، نه واکسن و نه کرونا، بلکه کالایی شدن اربعین توسط دولت الکاظمی، علیرغم مردم کریم عراق است. میدل ایست نیوز سندی از ژنرال محمد البیاتی (منشی فرمانده کل نیروهای مسلح عراق) منتشر کرد. البیاتی در این نامه به وزیر کشور عراق تاکید کرده که نخست وزیر عراق با حصر صدور روادید به سازمان گردشگری موافقت کرده و این کار از طریق شرکتهای مجاز، پس از رزرو هتل و برنامه مشخص گردشگری باید انجام شود تا بخش اقتصاد گردشگری در عراق رونق گیرد.

https://b2n.ir/s22037

▪️در گام بعد شورای عالی بهداشت و سلامت عراق هم همین سیاست را اعلام کرد:
زائران باید در گروه های حداقل ۵نفره با حمایت یک شرکت گردشگری مورد تایید سازمان گردشگری عراق درخواست روادید دهند و شرکت مذکور موظف به تنظیم برنامه کامل از جمله رزرو محل اقامت و تامین غذا و... است.

https://b2n.ir/s22037

▪️ از همین روست که به ظرفیتی ۶۰هزارنفری صرفا از طریق پرواز سهمیه داده شد.

امام جمعه نجف هم از تئوری اقتصادی پشت سر این تصمیمات پرده برداشت. در واکنش به این مساله گفت: "دین نظریه ای متفاوت از نظریات اقتصادی موجود مطرح می کند که این آیه ای است که می فرماید: "وما انفقتم من شیئ فهو یخلفه: هرچه را انفاق کردید، عوضش را به او می دهد" ؛ انفاق در تعظیم شعائر دینی موجب افزایش مال و دفع بلا و مایه خیر و برکت است
https://hawzahnews.com/news/976326

و از دولت عراق خواست برای زیارت اربعین، مرزها را به روی زائران امام حسین(ع) از سرتاسر جهان بگشاید و اگر توان پذیرایی ندارد، مردم عراق از آنها پذیرایی می کنند....

▪️پیدایش بازارچه ها تا شهربازی بزرگ آبی و... در کنار موکب های ساده و بی آلایش مردم سخاوتمند عراق، خبر از طمع بازار در این ضیافت الهی می داد. دولت الکاظمی نیز با دید مادی و اقتصادی به این مساله ورود کرد. پیاده روی اربعین را نه به چشم یک شعیره میلیونی و منحصر به فرد، بلکه به چشم گردشگری مذهبی نگاه کرد و در گام اول، امسال به بهانه کرونا برای طبقات پردرآمد بشکل هوایی و در قالب گردشگری صورت بندی کرد! در سالهای قبل این دید تجاری-بازاری در برخی نهادهای بازاری ایران هم بروز کرد. پول گرفتن برای پارکینگی که بیابان بود و سود چند هزار میلیاردی اپراتورها و ۶۰۰میلیارد گرانفروشی آنها و... هم نمونه های ایرانی کاسبی از اربعین بود

@antioligarchie

#تحلیل_اجتماعی

⭕️ نه فقط طالبان، بسیاری از بچه های المپیادی هم کودکی نکرده اند!

✍محمدرضا اسلامی

🔻 این روزها ویدئوهایِ کوتاه متعددی از بازی کردن نیروهای طالبان در ادارات، فرودگاه کابل و... سایر ارگان‌هایی که اخیرا به اشغال طالبان درآمده ، منتشر شده است.

بسیاری از افراد، این ویدئوها را نشانه ای دانستند از جوانیِ "امروزِ" بچه هایی که "دیروز" کودکی نکرده اند. بچه هایی که "بازی" نکرده اند.
حال امروز آن کودک، بزرگ شده، کلاشینکف در دست و ریش و پشم بر صورت، بر روی صندلی فرودگاه کابل بازی می کند. یا بر روی کف پوش اداره مخابرات سرسره بازی می کند.

▪️حواسمان باشد، این فقط طالبان نیست که کودکی نکرده اند، بلکه بسیاری از بچه هایی که ما بهترین سالهای نوجوانی شان را صرف "المپیاد و کنکور" کردیم، آنها "هم" کودکی و نوجوانی نکرده اند. فرقش آن است که آن نوجوانِ المپیادی دیروز، امروز بجای کلاشینکف، قلم در دست دارد و بجای ریش و پشم و لباس طالبانی، کت و شلوار هاکوپیان بر تن دارد. اما چه فرقی می کند، چون که او هم «بازی نکرده».
گپ نزده، مهمانی نرفته، تجربه های اجتماعی نکرده. شهرش را نشناخته (ندیده).
یا حتی با بخشی از اقوام و فامیلش، هیچ مراوده ای نداشته.

▫️ ساختارِ آموزش در دنیای امروز شدیدا مشکل دارد. رسیدن به رتبه های برتر کنکور، و دست یافتن به صندلیِ دانشگاههای برتر (و تضمینِ درآمد شغلی در آینده) مستلزم این است که خانواده وقت و پول زیادی صرف فرزندش کنند؛ این فقط مخصوص ایران نیست، بلکه برای ورود به دانشگاه توکیو تِک -یا شریفِ ژاپن- و #استنفورد و #هاروارد هم چنین است.
اما ماجرا فقط به خانواده محدود نمی شود. "خودِ دانش آموز" هم باید در چنان قالب تنگ و محدودی روزهای باطراوتِ چهارده، پانزده، شانزده و هفده سالگی را سپری کند، که گویی یک ژنرالِ نظامی در اتاق فرمان جنگ.

🔻 آیت اله حائری سالها پیش گفت: شهرداری ها باید فضاهایی مناسب و پارک هایی زیبا را برای دختران و پسرانِ جوان فراهم کنند که در آن فضاها دختر و پسر بتوانند با هم گفتگو کنند. او در قالب چند سخنرانی به این بحث پرداخت که ما (و ساختار جامعه ی مذهبی ما) امکان ارتباطِ دختر و پسر جوان را قطع کرده و این صحیح نیست. او گفت ما نباید این واقعیت را منکر شویم که مقتضیاتِ بخشی از عمر انسان (جوان) را محدود کرده ایم (و عوارضش را بعدها خواهیم دید).
او آن سالها در کسوت امام جمعه این حرفها را زد. دغدغه اش آن بود که انسان، در مسیر عمر، باید در هر مقطع زمانی، امکانِ پرداختن به «مقتضیاتِ آن مقطع» را داشته باشد.

کودکِ بدون کودکی [همان که محسن رنانی می گوید: کودکیِ توسعه نیافته]، جوان بدون جوانی، میان سالِ بدون خانه و شغل... «عوارضِ اینها» را نمی توان با توصیه، نصیحت، منبر، روانشناس و روانپزشک درمان کرد. نیازهای «هر مقطع از عمر» باید بجای خودش و در زمان خودش، به «شکل متعادل» فراهم باشد.

▪️ اول مهر گذشت و سال تحصیلی جدید شروع شد. امیدوار باشیم که فرزندمان بجای «اُلمپیادی شدن» یا بجای «رتبه برتر کنکور شدن» یا بجای دندانپزشکی شهید بهشتی (!) و کامپیوتر امیرکبیر و ... «متعادل» باشد.

کودکی نشود، کودکی نکرده.
جوانی نشود پریشان خاطر.
میان سالی نشود، پر وسواس و کلافه.
مضطرب و نگران.
استاد دانشگاهی نشود پرخاشگر و همراه با تیک عصبی...

▫️ویدئوهای بازی طالبان روی صندلی فرودگاه یا بر روی ترامپولین، نماد و تجلیِ «عدم تعادل» است. دستپختِ فکرهای توسعه نیافته. این اول مهر، چه می توان کرد که کودک و نوجوان ما، مهمتر از درس، در مسیرِ تعادل سپری کند روزگارش را؟

https://t.me/chandsanieh/294143

@antioligarchie

#تحلیل_اجتماعی

⭕️ از کاسۀ توالت تا دیوارهای بی‌حیای امروزی!

✍ فردین علیخواه

🔻یکی از آشنایان که اخیراً آپارتمانی خریده است تعریف می‌کرد که مدت کوتاهی از سکونتشان در خانه‌ی جدید نگذشته بود که متوجه می‌شوند صداهای مختلفِ همسایه‌ی مجاور به‌آسانی از دیوارها عبور کرده و در خانه‌ی آنان به گوش می رسد. همسایه‌ی آنان زوج جوانی بودند و خصوصی‌ترین صحبت‌های آن‌ها حتی به هنگام ارتباط جنسی نیز به‌راحتی قابل‌شنیدن بود. نه آنکه آن زوج بی‌پروا بودند و یا با صدای بلند حرف می زدند، بلکه دیوارها آن‌قدر نازک بود که توانی برای مقاومت در برابر صداهای حتی عادی یک‌خانه را هم نداشتند.

آنان مانده بودند که چه کنند؟ آیا به همسایه تذکر بدهند؟ چه بگویند و چگونه بگویند؟ همکار دیگری هم قبلاً برایم از چنین مشکلی گفته بود. مسئله این همکار هم شنیدن چنین صدایی بود. می‌گفت شنیدن(ببخشید) صدای باد معده همسایه مجاور از هواکش‌ها، دیگر برایمان عادی شده بود. اینکه همسایه‌مان در ساعات عادی روز درباره چه حرف می‌زند و یا در حال تماشای چه برنامه‌ای از تلویزیون است هم همین‌طور.

نه آنکه همسایه‌مان آدم بی‌نزاکتی باشد. بسیار هم مبادی‌آداب بود. دیوارها بی حیاء بودند. درنهایت این همکارم به دلیل داشتن دو نوجوان مجبور شد محل سکونت اش را تغییر دهد.

به‌راستی در این مسئله، تقصیر از ساکنان کدام طرف دیوارهاست؟ کسی که در دست‌شوئی خانه‌اش یا در اتاق‌خوابش آن عملی را انجام می‌دهد که از یک آدم نرمال انتظار می‌رود انجام دهد یا همسایگانی که ناخواسته صدای آنان را می‌شنوند؟ هیچ‌کدام. مقصّر سازندگان و سازمان‌هایی هستند که باید برساخت و ساز آنان نظارت داشته باشند.

در این کشور هر زمان تلویزیون را روشن می‌کنید مدام این جمله به گوش می‌رسد که در مقایسه با کشورهای غربی، کشور ما کشوری ارزشی و اسلامی است. فرض کنیم این‌گونه باشد. ارزشی و اسلامی بودن صرفاً به نصب پرده‌های تبریک و تسلیت بر درودیوارهای ادارات دولتی نیست. ارزشی بودن را باید در همین مثال‌های شاید به‌ظاهر کوچک دید.

در همه جوامع، آدم‌ها یک حریم خصوصی دارند و هیچ‌کس در هیچ کجای دنیا تمایل ندارد تا دیگران بدون اجازه وارد حریم خصوصی او شوند. سوال این است که آن مهندس ناظری که می‌آید و کیفیت ساخت این خانه‌ها را کنترل می‌کند چقدر به معیارهای فرهنگی و اجتماعی این جامعه هم‌نظر دارد؟ آیا اساساً میزان تبادل صدا بین دیوارها هم کنترل می‌شود؟ بعید می‌دانم.

بسیار جالب است که سازندگان این خانه‌ها، به هم‌جهت نبودن کاسه توالت با قبله توجه می‌کنند به‌گونه‌ای که در کمتر خانه‌ای می‌بینیم که این قاعده رعایت نشده باشد. ولی کسی به موضوع عبور صدا در اتاق خواب، آبروی اشخاص و حریم خصوصی توجهی ندارد.

نکته دیگر آنکه معمولاً در خانه‌هایی که ارزان‌ترند این مشکل یعنی عبور صدا از دیوارها به‌مراتب شدیدتر می‌شود و این در حالی است که معمولاً خانواده‌هایی که در خانه‌های ارزان‌تر شهر سکونت دارند به اقشار سنتی جامعه نزدیک‌تر و نسبت به برخی ارزش‌ها حساس‌ترند. چگونه است که سازندگان، جهت کاسه توالت را یک مسئله دینی و ارزشی می‌بینند و رعایت می‌کنند ولی عبور صدای آدم‌ها به هنگام ارتباط جنسی توجه آنان را برنمی‌انگیزد؟

سخن پایانی؛ شهرک اکباتان در شهر تهران توسط مهندسان آمریکائی و بر اساس چارچوب‌ها و معیارهای مجاورت و همسایگی و نیز حفظ حریم خصوصی- که معمولاً در آمریکا بسیار مهم قلمداد می‌شود - در سال ۱۳۴۵ آغاز و در سال ۱۳۵۶ به بهره‌برداری رسید. در خصوص میزان مقاومت دیوارهای خانه‌های این شهرک در مقابل صدا هر چه بگویم کم گفته‌ام. ولی؛ ای‌کاش سازندگان و سازمان‌های ناظر امروزی در این کشور اسلامی! اندکی از نگاه مهندسان امریکایی در ایران در پنجاه سال قبل بهره می‌بردند و به‌جز کاسه توالت به سایر ارزش‌های اجتماعی هم اندکی فکر می‌کردند.

@antioligarchie