❌يکى از تکان دهنده ترين جملات فرهنگ بشرى!

🔻امیرالمومنین حضرت علی (ع) در دعایی دارند که مربوط به احوال آدمی است و اینکه روح آدمی می‌تواند چه استعلاهایی پیدا کند :

اللهم اجعل نفسی اول کریمه تنتزعها من کرائمی (خطبه۲۱۵)
خدایا کاری کن که از چیزهای ارزشمند زندگی، جانم اولین چیزی باشد، که از من می‌گیری؛

نکند قبل از این که جانم را می‌گیری، انصافم گرفته شده باشد، شرفم، عدالتم، راستگویی و ادب و دیگر مکرمت‌های اخلاقی‌ام گرفته شده باشد و تفاله‌ای شده باشم که تو جانم را می‌گیری. خدایا از میان چیزهای شریف، اولین چیزی را که می‌گیری، جانم باشد و وقتی می‌میریم شرفم، صداقتم، عدالتم، شفقت و عشق ورزی به انسان‌ها در من سر جایش باشد. تواضعم، انسان دوستی‌ام سر جایش باشد. نه این‌که تا جانم به لبم برسد و بمیرم ؛عدالتم، انصافم و مروت و جوانمردی و صداقت و تواضعم را از دست داده باشم.

این یکی از تکان دهنده‌ترین جملاتی است که در فرهنگ بشری گفته شده است. یعنی کریمه‌های وجود من زیاد است اما جان من اولین کریمه‌ای باشد که از من می‌گیری. این جمله، شبیه به جمله حضرت عیسی است که می‌فرمایند نمی‌ ارزد جهان را بگیری و در مقابلش روح خودت را بفروشی، ولو جهان را در مقابل روحت به تو بدهند.

📚تحلیل فلسفی
#مصطفی_ملکیان

#شب_قدر
#طاعاتتون_قبول


@antioligarchie

‍ #تلنگر

⭕️ در جامعه‌ای که هنوز، به تعبیر آبراهام مزلو -روانشناس آمریکایی- نیازهای اولیه شهروندانش یعنی نیازهای جسمانی یا فیزیولوژیک آنان، مانند خوراک، پوشاک، مسکن، آب و هوای سالم، خواب، استراحت و غریزه جنسی، برآورده نشده‌اند، سخن از اخلاقی‌زیستن، آب در هاون کوبیدن است. بنابراین، شاید بتوان گفت که همه کسانی که صادقانه، و نه از سر ریا و تزویر و مکر و خدعه، دغدغه اخلاقی‌زیستن انسان‌ها را دارند باید از اینجا آغاز کنند که جامعه‌ای برخوردار از حد نصاب بهره‌وری‌های اولیه پدید آورند. در جامعه‌ای که همه نمی‌توانند با هشت ساعت کار شرافتمندانه زندگی آبرومندانه و درخوری داشته باشند و، در نتیجه، باید یا کمیت کارشان را افزایش دهند و دوازده و چهارده و شانزده ساعت، در شبانه‌روز کار کنند و یا کیفیت کارشان را کاهش دهند و شرافتمندانه‌بودن کارشان را فدا کنند و به کم‌فروشی و گران‌فروشی و احتکار و دزدی و اختلاس و رشوه و کم‌کاری و تقلب و فریب‌کاری و زد و بند و... روی آورند، در چنین جامعه‌ای، اخلاقی‌زیستن به حدی دشوار می‌شود که غالب مردم آن را وامی‌نهند و، بنابراین، نظام‌های سیاسی که دغدغه اخلاقی‌زیستن مردم را دارند، اگر در این دعوی صادق‌اند، به جای هر کار دیگری باید اوضاع و احوالی فراهم آورند که هر شهروندی بتواند با هشت ساعت کار شرافتمندانه زندگی آبرومندانه و درخور داشته باشد و الا دعوی‌شان یا کاذب است یا به شوخی شبیه است.


📚گفت‌وگو درباره عقلانیت و نوگرایی (چاپ ششم، نشر پایان)
#مصطفی_ملکیان

@antioligarchie

پانوشت : (ویدئو) کودک بلوچ: «خیرین از ما عکس می‌گیرند که از تهرآن براتون کفش میآریم، بعد [دروغ می‌گویند] کفش نمیآرند، یا به روستاهای دیگه می‌برند.»
با عکس گرفتن از چهره معصوم آن‌ها، غرورشان را له می‌کنید؛ حداقل بهشون دروغ نگید!

🀄️خلیل الله بلوچی

#تلنگر

🔻جامعه چاپلوس پرور

من بارها گفته ام در جامعه ایی چاپلوس پرور، در جامعه ای که مدار آن مبتنی بر چاپلوسی است؛ شماها از من چاپلوسی می کنید بعد، یواش یواش با هر چاپلوسی کردن کمی مرا بادم می کنید. باد می کنید، باد می کنید، یواش یواش من غولی می شوم که مثل بختک روی سر خود شماها می افتم. شما خودتان مرا گنده کرده اید. اگر هر کسی در برابر هر کس دیگری که می ایستد فقط به مقتضای #حقیقت و #عدالت در عمل با او سخن بگوید و با او رفتار کند. هیچ کسی اصلا باد نمی شود که بعد روی ما بیفتد.

#مصطفی_ملکیان

@antioligarchie

#نکته

🔻 رزق
‍
" رزق " ؛ آنی نیست که درسفره هست، آنی هست که از گلو پایین می‌رود!

یکی از عرفای مسیحی بیانش لطیف تر از این است. این عارف می گوید رزق آنی هم نیست که از گلو پایین می رود، آن لذتی است که از گلو پایین رفتن [ لقمه ای] می بریم. تو اگر در حال خوردن چلو کباب هستی اما مضطرب و مشوش هم هستی، آن لقمه ای که از گلویت پایین می رود، رفته، اما هیچ چیز عایدت نمی شود.
مهم آن لذتی است که عایدت می کند، آن رزقت است.

داستانی در کتاب " اغانی" ابوالفرج اصفهانی است، [می نویسد] : هارون الرشید در لباس مبدل با زنش رفته بود بیرون، بعد دید در اطراف حمامی در وضعیتی که بوهای خیلی آزار دهنده و حرارت و آلودگی اش مشخص است، یک پیرمرد و پیرزنی نشسته اند و ظرف نانی گذاشته اند و نان خشک را در آن خرد کرده اند ،بعد پیرزن نان را از آب در می آورد و می گذارد در دهان پیرمرد و پیرمرد هم لقمه ی نان را می گذارد در دهان پیرزن.
هیچ کدام غذای خودشان را نمی خوردند، بعد هارون الرشید به زبیده گفت: آیا لذتی از این بالاتر دیده است؟
آن وقت زبیده بیتی شعر گفت که : من هیچ لذتی بالاتر از این فکر نمی کنم که در هیچ قصری، سلطانی احساس کرده باشد، این رزقش بیشتر از آن است.
یعنی زبیده و هارون هم وقتی با هم غذا می خورند هر کدام هزار غم و غصه ی دیگر دارند، این لقمه که از گلویشان پایین می رود آن لذت را نمی برند که این زن و شوهر از این نان خشک در آب خالی برای این که نرم بشود، می برند.

رزق آدم آن لذتی است که آدم می برد، ازاین لحاظ است که رزق را در عربی می گویند متاع، یعنی متعه ی شماست و تمتعی که می برید. متعه در عربی یعنی آن که عایدتان می شود وگرنه خود آن لقمه باز عاید من نمی شود، من اصلا از حشور[ تجزیه و مراحل هضم] لقمه در معده ام بی خبرم، آن که از هر لقمه عایدم می شود، آن لذت و کیفی است که عایدم می شود.
#مصطفی_ملکیان

@antioligarchie

#نکته


⭕️دیکتاتورها را چگونه مردمانی می سازند؟

«به‌نظر من، سه دسته آدم هستند که باعث پیدایش دیکتاتورها می‌شوند و یک انسانِ عادی را به دیکتاتور تبدیل می‌کنند:

۱. انسان‌هایی که ظاهر و باطن‌شان متفاوت است. (می‌توانیم آن‌ها را چاپلوس بنامیم.)

۲. کسانی‌که می‌خواهند کار ناکرده به مزد برسند؛ طالبانِ گنجِ بی‌رنج. چنین کسانی مجبورند به آنان که همه‌ی مزدها نزد ایشان است نزدیک شوند و..

۳.کسانی‌که دچار خلأیی درونی‌اند و لذا مجبورند خود را به “مرکز”ی متصل کنند. آنان احساس می‌کنند که هم‌چون قایقی متزلزل‌اند و به عروة‌الوثقایی نیاز دارند.

هر سه مشکل مذکور، فرهنگی‌ است.
اگر در جامعه‌ای این سه دسته افراد موجود نباشند، هیچ‌کس مجالی برای دیکتاتور شدن نمی‌یابد؛ اگر هم کسی هوس دیکتاتوری داشته باشد، بی‌آن‌که قهر و غلبه‌ای در کار باشد، می‌پژمرد و به‌ نوعی دیکتاتوری دُن‌کیشوت‌وار تبدیل می‌شود:
کسی‌که فکر می‌کند سیطره دارد ولی در واقع فاقد سیطره است...»

📚تقدیر ما، تدبیر ما #مصطفی_ملکیان

@antioligarchie