#بازخوانی_تاریخ
❌حمله به فیضیه
🔻روز جمعه مصادف با دوم فروردین 1342 و برابر با 25 شوال سالروز شهادت امام جعفر صادق(ع) و به دنبال اعلام عزای عمومی و سخنرانیهای افشاگرانه امام خمینی وتلاش وی در جهت بسیج علما در سراسر کشور، اطلاعیههای فراوانی از سوی مجامع مذهبی و مساجد و کانونهای تبلیغاتی برای برپایی جلسات پخش شد. در این اطلاعیهها ازمردم دعوت شده بود که با حضور در این جلسه ضمن تعزیت شهادت امام صادق(ع) به گفتار سخنرانان پیرامون حوادث چند ماهه اخیر کشور گوش دهند. اسناد ساواک حکایت از آن دارد که رژیم نیز متقابلاً سطح آمادگی خود را در جلوگیری از این جلسات و سرکوب موج مخالفت احتمالی مردم بالا برده بود. در همین راستا، ساواک طی بخش نامهای دستورات لازم را در خصوص جلوگیری از برگزاری چنین جلساتی صادر نمود. این بخش نامه پرده از بعضی شیوههای بازدارنده رژیم در مقابله با مجالس مذکور برمیدارد:
«اخیراً بعضی از وعاظ و علما مراکز و مجامع مذهبی، تراکت و اعلامیههایی تحت عنوان عزای عمومی به جای برگزاری مراسم عید باستانی ( نوروز)انتشار داده، احتمال دارد بعضی از وعاظ در مساجد هنگام وعظ با توجه به این که روز جمعه دوم فروردین مصادف با رحلت امام صادق(ع) است، مطالبی بر خلاف مصالح کشور ایراد واذهان عمومی را مشوب سازد، دستور فرمایید از هم اکنون با تشریک مساعی مأمورین و مسئولین انتظامی محل، همه گونه پیش بینی لازم معمول حتی در صورت وجود احتمال این گونه عملیات مخالف، #مجالس_باشکوهتر، در مخالفت با این گونه اظهارات تشکیل داده و در مقابل بیانات وعاظ محرک در مساجد نیز #دستجاتی وجود داشته باشد که با ذکر #صلوات مانع اظهارات نامناسب آنان بشوند... سرلشگر پاکروان.»[1] بر طبق گزارش، رئیس اسبق ساواک و مشاور عالی شاه، سرهنگ مولوی رئیس ساواک تهران با نیروهای تحت امرش برای سرکوب مردم عازم قم شد.[2]
درروز موعود از سوی مراجع سه مجلس بزرگ در قم برگزار شد . مجلس اول صبح جمعه در منزل امام خمینی بر پا شد. در حالی که سخنران جلسه به بیانات خود ادامه میداد عدهای از عوامل رژیم بر طبق دستور شروع به بینظمی و فرستادن #صلواتهای بیجا نمودند. بلافاصله امام توسط شیخ صادق خلخالی پیغام دادند چنانچه این افراد از توطئه دست برندارند، به سمت حرم حضرت معصومه(س) حرکت و آنجا سخن آخر را با مردم خواهند گفت . به دنبال تهدید امام مجلس نظم خود را به دست آورده و بدون حادثهای ادامه یافت.[3]
مجلس دوم به میزبانی آیتالله شریعتمداری در مدرسه حجتیه قم برگزار گردید. در آن مجلس نیز با ایادی رژیم در هنگام سخنرانی آقای انصاری قمی به فرستادن #صلوات اقدام نمودند. به گفته آقای دوانی که خود در آن مجلس حضور داشت، برگزار کنندگان ناچار شدند از «آقا حسن میرهای» پهلوان معروف قم استفاده نمایند. ایشان درحالی که دو متر قد داشت و از هیبت و احترامی برخوردار بود با ایستادن کنار منبر و دستور سکوت به اغتشاشگران توانست آرامش را برقرار سازد.[4]
مجلس سوم به دعوت آیتالله گلپایگانی در بعداز ظهر همان روز در مدرسه فیضیه برگزارگردید. د رحالی که از صبح آن روز بیش از 20 اتوبوس در پوشش دهقانان و کشاورزان و در واقع ایادی رژیم همراه با کماندوها و نیروهای مسلح قم تجمع کرده بودند. مدرسه فیضیه به عنوان مرکز قیام قم از حساسیت و اهمیت بیشتری برخوردار بود. نیروهای سرکوبگر به دودسته تقسیم شده بودند. دستهای علنی با لباسهای نظامی سلاحهای گرم وابزار سرکوب و دسته دیگر با لباسهای مبدل در حالی که از سلاحهای سرد و چماق نیز بهرهمند بودند. اطراف مدرسه و درون مدرسه از نیروهای علنی و غیرعلنی پر بود. حدود هفت نفر بر زرهی و تعداد زیادی نیروهای مسلح در پشت بام مسجد همراه با دوربین و سایر آلات رعب، فضای وحشتناکی برای مردم ایجاد کرده بودند.[5]
در اواسط سخنرانی آقای آل طه، آیتالله گلپایگانی با عبور از دالان ماموران نظامی در بیرون مدرسه وارد صحن شدند و در یکی از حجره های جنب کتابخانه مستقر شدند. به گفته صالحی نجفآبادی هنگام سخنرانی حاجآقای انصاری عوامل رژیم، شروع به فرستادن #صلوات کرده و به سمت سخنران هجوم برده و در حالی که سعی میکردند میکروفون را از سخنران بگیرند، ناگهان با شعارهای زنده باد شاه جلسه را به هم ریخته ودر یک درگیری گسترده و بیسابقه شروع به ضرب و شتم حاضرین و تخریب و انهدام مدرسه مینمایند.[6]
شروع حمله با سوت سرهنگ مولوی رئیس ساواک تهران آغاز شد. به دنبال آن صدها کماندو و مآمور با سلاح گرم و سرد به جان مردم بی پناه افتادند. صدها نفر توسط چاقو و پنجه بکس وزنجیر، زخمی و ...
@antioligarchie
ادامه مطلب👇
❌حمله به فیضیه
🔻روز جمعه مصادف با دوم فروردین 1342 و برابر با 25 شوال سالروز شهادت امام جعفر صادق(ع) و به دنبال اعلام عزای عمومی و سخنرانیهای افشاگرانه امام خمینی وتلاش وی در جهت بسیج علما در سراسر کشور، اطلاعیههای فراوانی از سوی مجامع مذهبی و مساجد و کانونهای تبلیغاتی برای برپایی جلسات پخش شد. در این اطلاعیهها ازمردم دعوت شده بود که با حضور در این جلسه ضمن تعزیت شهادت امام صادق(ع) به گفتار سخنرانان پیرامون حوادث چند ماهه اخیر کشور گوش دهند. اسناد ساواک حکایت از آن دارد که رژیم نیز متقابلاً سطح آمادگی خود را در جلوگیری از این جلسات و سرکوب موج مخالفت احتمالی مردم بالا برده بود. در همین راستا، ساواک طی بخش نامهای دستورات لازم را در خصوص جلوگیری از برگزاری چنین جلساتی صادر نمود. این بخش نامه پرده از بعضی شیوههای بازدارنده رژیم در مقابله با مجالس مذکور برمیدارد:
«اخیراً بعضی از وعاظ و علما مراکز و مجامع مذهبی، تراکت و اعلامیههایی تحت عنوان عزای عمومی به جای برگزاری مراسم عید باستانی ( نوروز)انتشار داده، احتمال دارد بعضی از وعاظ در مساجد هنگام وعظ با توجه به این که روز جمعه دوم فروردین مصادف با رحلت امام صادق(ع) است، مطالبی بر خلاف مصالح کشور ایراد واذهان عمومی را مشوب سازد، دستور فرمایید از هم اکنون با تشریک مساعی مأمورین و مسئولین انتظامی محل، همه گونه پیش بینی لازم معمول حتی در صورت وجود احتمال این گونه عملیات مخالف، #مجالس_باشکوهتر، در مخالفت با این گونه اظهارات تشکیل داده و در مقابل بیانات وعاظ محرک در مساجد نیز #دستجاتی وجود داشته باشد که با ذکر #صلوات مانع اظهارات نامناسب آنان بشوند... سرلشگر پاکروان.»[1] بر طبق گزارش، رئیس اسبق ساواک و مشاور عالی شاه، سرهنگ مولوی رئیس ساواک تهران با نیروهای تحت امرش برای سرکوب مردم عازم قم شد.[2]
درروز موعود از سوی مراجع سه مجلس بزرگ در قم برگزار شد . مجلس اول صبح جمعه در منزل امام خمینی بر پا شد. در حالی که سخنران جلسه به بیانات خود ادامه میداد عدهای از عوامل رژیم بر طبق دستور شروع به بینظمی و فرستادن #صلواتهای بیجا نمودند. بلافاصله امام توسط شیخ صادق خلخالی پیغام دادند چنانچه این افراد از توطئه دست برندارند، به سمت حرم حضرت معصومه(س) حرکت و آنجا سخن آخر را با مردم خواهند گفت . به دنبال تهدید امام مجلس نظم خود را به دست آورده و بدون حادثهای ادامه یافت.[3]
مجلس دوم به میزبانی آیتالله شریعتمداری در مدرسه حجتیه قم برگزار گردید. در آن مجلس نیز با ایادی رژیم در هنگام سخنرانی آقای انصاری قمی به فرستادن #صلوات اقدام نمودند. به گفته آقای دوانی که خود در آن مجلس حضور داشت، برگزار کنندگان ناچار شدند از «آقا حسن میرهای» پهلوان معروف قم استفاده نمایند. ایشان درحالی که دو متر قد داشت و از هیبت و احترامی برخوردار بود با ایستادن کنار منبر و دستور سکوت به اغتشاشگران توانست آرامش را برقرار سازد.[4]
مجلس سوم به دعوت آیتالله گلپایگانی در بعداز ظهر همان روز در مدرسه فیضیه برگزارگردید. د رحالی که از صبح آن روز بیش از 20 اتوبوس در پوشش دهقانان و کشاورزان و در واقع ایادی رژیم همراه با کماندوها و نیروهای مسلح قم تجمع کرده بودند. مدرسه فیضیه به عنوان مرکز قیام قم از حساسیت و اهمیت بیشتری برخوردار بود. نیروهای سرکوبگر به دودسته تقسیم شده بودند. دستهای علنی با لباسهای نظامی سلاحهای گرم وابزار سرکوب و دسته دیگر با لباسهای مبدل در حالی که از سلاحهای سرد و چماق نیز بهرهمند بودند. اطراف مدرسه و درون مدرسه از نیروهای علنی و غیرعلنی پر بود. حدود هفت نفر بر زرهی و تعداد زیادی نیروهای مسلح در پشت بام مسجد همراه با دوربین و سایر آلات رعب، فضای وحشتناکی برای مردم ایجاد کرده بودند.[5]
در اواسط سخنرانی آقای آل طه، آیتالله گلپایگانی با عبور از دالان ماموران نظامی در بیرون مدرسه وارد صحن شدند و در یکی از حجره های جنب کتابخانه مستقر شدند. به گفته صالحی نجفآبادی هنگام سخنرانی حاجآقای انصاری عوامل رژیم، شروع به فرستادن #صلوات کرده و به سمت سخنران هجوم برده و در حالی که سعی میکردند میکروفون را از سخنران بگیرند، ناگهان با شعارهای زنده باد شاه جلسه را به هم ریخته ودر یک درگیری گسترده و بیسابقه شروع به ضرب و شتم حاضرین و تخریب و انهدام مدرسه مینمایند.[6]
شروع حمله با سوت سرهنگ مولوی رئیس ساواک تهران آغاز شد. به دنبال آن صدها کماندو و مآمور با سلاح گرم و سرد به جان مردم بی پناه افتادند. صدها نفر توسط چاقو و پنجه بکس وزنجیر، زخمی و ...
@antioligarchie
ادامه مطلب👇