#بازخوانی_تاریخ

❌حمله به فیضیه

🔻روز جمعه مصادف با دوم فروردین 1342 و برابر با 25 شوال سالروز شهادت امام جعفر صادق(ع) و به دنبال اعلام عزای عمومی و سخنرانی‌های افشاگرانه امام خمینی وتلاش وی در جهت بسیج علما در سراسر کشور، اطلاعیه‌های فراوانی از سوی مجامع مذهبی و مساجد و کانون‌های تبلیغاتی برای برپایی جلسات پخش شد. در این اطلاعیه‌ها ازمردم دعوت شده بود که با حضور در این جلسه ضمن تعزیت شهادت امام صادق(ع) به گفتار سخنرانان پیرامون حوادث چند ماهه اخیر کشور گوش دهند. اسناد ساواک حکایت از آن دارد که رژیم نیز متقابلاً سطح آمادگی خود را در جلوگیری از این جلسات و سرکوب موج مخالفت احتمالی مردم بالا برده بود. در همین راستا، ساواک طی بخش نامه‌ای دستورات لازم را در خصوص جلوگیری از برگزاری چنین جلساتی صادر نمود. این بخش نامه پرده از بعضی شیوه‌های بازدارنده رژیم در مقابله با مجالس مذکور برمی‌دارد: 

«اخیراً بعضی از وعاظ و علما مراکز و مجامع مذهبی، تراکت و اعلامیه‌هایی تحت عنوان عزای عمومی به جای برگزاری مراسم عید باستانی ( نوروز)انتشار داده، احتمال دارد بعضی از وعاظ در مساجد هنگام وعظ با توجه به این که روز جمعه دوم فروردین مصادف با رحلت امام صادق(ع) است، مطالبی بر خلاف مصالح کشور ایراد واذهان عمومی را مشوب سازد، دستور فرمایید از هم اکنون با تشریک مساعی مأمورین و مسئولین انتظامی محل، همه گونه پیش بینی لازم معمول حتی در صورت وجود احتمال این گونه عملیات مخالف، #مجالس_باشکوه‌تر، در مخالفت با این گونه اظهارات تشکیل داده و در مقابل بیانات وعاظ محرک در مساجد نیز #دستجاتی وجود داشته باشد که با ذکر #صلوات مانع اظهارات نامناسب آنان بشوند... سرلشگر پاکروان.»[1] بر طبق گزارش، رئیس اسبق ساواک و مشاور عالی شاه، سرهنگ مولوی رئیس ساواک تهران با نیروهای تحت امرش برای سرکوب مردم عازم قم شد.[2] 

درروز موعود از سوی مراجع سه مجلس بزرگ در قم برگزار شد . مجلس اول صبح جمعه در منزل امام خمینی بر پا شد. در حالی که سخنران جلسه به بیانات خود ادامه می‌داد عده‌ای از عوامل رژیم بر طبق دستور شروع به بی‌نظمی و فرستادن #صلوات‌های بی‌جا نمودند. بلافاصله امام توسط شیخ صادق خلخالی پیغام دادند چنانچه این افراد از توطئه دست برندارند، به سمت حرم حضرت معصومه(س) حرکت و آنجا سخن آخر را با مردم خواهند گفت . به دنبال تهدید امام مجلس نظم خود را به دست آورده و بدون حادثه‌ای ادامه یافت.[3]

مجلس دوم به میزبانی آیت‌الله شریعتمداری در مدرسه حجتیه قم برگزار گردید. در آن مجلس نیز با ایادی رژیم در هنگام سخنرانی‌ آقای انصاری قمی به فرستادن #صلوات اقدام نمودند. به گفته آقای دوانی که خود در آن مجلس حضور داشت، برگزار کنندگان ناچار شدند از «آقا حسن میره‌ای» پهلوان معروف قم استفاده نمایند. ایشان درحالی که دو متر قد داشت و از هیبت و احترامی برخوردار بود با ایستادن کنار منبر و دستور سکوت به اغتشاش‌گران توانست آرامش را برقرار سازد.[4]

مجلس سوم به دعوت آیت‌الله گلپایگانی در بعداز ظهر همان روز در مدرسه فیضیه برگزارگردید. د رحالی که از صبح آن روز بیش از 20 اتوبوس در پوشش دهقانان و کشاورزان و در واقع ایادی رژیم همراه با کماندوها و نیروهای مسلح قم تجمع کرده بودند. مدرسه فیضیه به عنوان مرکز قیام قم از حساسیت و اهمیت بیشتری برخوردار بود. نیروهای سرکوبگر به دودسته تقسیم شده بودند. دسته‌ای علنی با لباس‌های نظامی سلاح‌های گرم وابزار سرکوب و دسته دیگر با لباس‌های مبدل در حالی که از سلاح‌های سرد و چماق نیز بهره‌مند بودند. اطراف مدرسه و درون مدرسه از نیروهای علنی و غیرعلنی پر بود. حدود هفت نفر بر زرهی و تعداد زیادی نیروهای مسلح در پشت بام مسجد همراه با دوربین و سایر آلات رعب، فضای وحشتناکی برای مردم ایجاد کرده بودند.[5] 

در اواسط سخنرانی آقای آل طه، آیت‌الله گلپایگانی با عبور از دالان ماموران نظامی در بیرون مدرسه وارد صحن شدند و در یکی از حجره های جنب کتابخانه مستقر شدند. به گفته صالحی نجف‌آبادی هنگام سخنرانی حاج‌آقای انصاری عوامل رژیم،  شروع به فرستادن #صلوات کرده و به سمت سخنران هجوم برده و در حالی که سعی می‌کردند میکروفون را از سخنران بگیرند، ناگهان با شعارهای زنده باد شاه جلسه را به هم ریخته ودر یک درگیری گسترده و بی‌سابقه شروع به ضرب و شتم حاضرین و تخریب و انهدام مدرسه می‌نمایند.[6] 

شروع حمله با سوت سرهنگ مولوی رئیس ساواک تهران آغاز شد. به دنبال آن صدها کماندو و مآمور با سلاح گرم و سرد به جان مردم بی پناه افتادند. صدها نفر توسط چاقو و پنجه بکس وزنجیر، زخمی و ...

@antioligarchie
ادامه مطلب👇

#بازخوانی_تاریخ

#هیجدهم_تیر( ۱ )

❌حمله به کوی دانشگاه تهران (۱۸–۲۳ تیر ۱۳۷۸)

🔻وقایع هجده تیر یا حمله به کوی دانشگاه تهران به مجموعه ناآرامی‌ها و درگیری‌ها بین روزهای چهارشنبه هجدهم تا دوشنبه بیست و سوم تیرماه ۱۳۷۸ میان دانشجویان، نیروهای انتظامی و افراد موسوم به لباس شخصی‌ها اطلاق می‌شود.
مجموعهٔ فعالان حقوق بشر در ایران معتقد است ۷ نفر در واقعه حمله به کوی دانشگاه کشته شده‌اند.
که تاکنون فقط هویت عزت‌الله ابراهیم‌نژاد و فرشته علیزاده روشن شده‌است.شورای متحصنین در بیانیه ۲۶ تیر مرگ تامی حامی‌فر را نیز تأیید کرد وسعید زینالی نیز از هنگام دستگیری توسط مأموران ناپدید شده‌است
 همچنین، چشم یک دانشجوی پزشکی بر اثر اصابت گلوله تخلیه، دست و پای عده‌ای شکسته و تعداد زیادی دانشجو ضرب وشتم شدند. از این حادثه به عنوان بزرگ‌ترین چالش جنبش دانشجویی در ایران پس از انقلاب ۱۳۵۷ نیز یاد می‌شود.


@antioligarchie

به پست بعدی توجه کنید👇

#بازخوانی_تاریخ

#هیجدهم_تیر( ۲ )

❌حمله به کوی دانشگاه تهران (۱۸–۲۳ تیر ۱۳۷۸)

🔻ماجرا از این جا شروع شد که روزنامه سلام، با مدیر مسوولی #موسوی_خوئینی‌ها و سردبیری #عباس_عبدی و نزدیک به اصلاح‌طلبان، ۱۶ تیر۷۸ به دلیل انتشار نامه محرمانه سعید امامی از معاونان و مأموران بلندپایه وزارت اطلاعات به #دری_نجف_آبادی وزیر اطلاعات وقت توسط دادگاه ویژه روحانیت به مدت ۵ سال توقیف شد . نامه ای (به تاریخ ۱۶ مهر ۷۷ ) که در آن سعید امامی خواستار اعمال محدودیت شدید و نظام‌مند برمطبوعات طبق قانون جدید مطبوعات شده بود.
سعید امامی هفته قبل از انتشار نامه محرمانه‌اش( ۲۹ خرداد ۷۸) در روزنامه سلام بنا بر روایت رسمی در زندان خودکشی کرد . او ماه‌ها قبل به اتهام دخالت مستقیم در پرونده قتل گروهی از دگراندیشان و روشنفکران از جمله داریوش و پروانه فروهر که به پرونده #قتل‌های_زنجیره‌ای مشهور شده بود به همراه گروهی دیگر از ماموران ارشد وزارت اطلاعات دستگیر شده بود و بنا بر گفته وزارت اطلاعات مدتی قبل با داروی نظافتی که در اختیار داشت در زندان خودکشی کرده بود.

@antioligarchie

به پست بعدی توجه کنید👇


ادامه دارد

#بازخوانی_تاریخ

#هیجدهم_تیر( ۳ )

❌حمله به کوی دانشگاه تهران (۱۸–۲۳ تیر ۱۳۷۸)

🔻[ روزنامه همدلی ۹۶/۴/۱۸] روایت #موسوی_خوئینی‌ها از توقیف #سلام بعد از ۱۸ سال : نامه معاون وزیر اطلاعات محرمانه نبودچون مهر محرمانه نداشت. این نامه در واقع گزارشی بود از وضعیت مطبوعات که همراه آن یک پیشنهاد مطرح شده بوده و یکی از معاونت‌ها آن را برای ارائه به وزیر اطلاعات جهت تصمیم‌گیری تهیه کرده بود با این حال، اگر من می‌دانستم که انتشار آن را بهانه‌ای برای بستن سلام می‌کنند، هرگز این بهانه را به دستشان نمی‌دادم؛ البته در آن صورت هم به بهانه دیگری متوسل می‌شدند، چراکه سلام در خلاف جهت تک‌صدایی حرکت می‌کرد و همان‌طور که گفتم، تصمیم گرفته بودند سلام را تعطیل کنند.
خدا را شکر که شاکی روزنامه سلام مردم نبودند و نهادهای حکومتی در جایگاه شاکی بودند، نهادهایی از قبیل وزارت اطلاعات، شورای نگهبان، بعضی از وزرای دولت سازندگی، بعضی از نیروهای نظامی و یا انتظامی و شاید برخی نمایندگان مجلس که نماینده کانون‌های قدرت بودند. البته در میان آنها یک #استاندار هم در جایگاه شاکیان ایستاده بود که با طرح شکایت از سلام بختش باز شد و پس از آن پله‌های ترقی را به سرعت طی کرد و به ریاست جمهوری رسانده شد؛ ...


@antioligarchie

به پست بعدی توجه کنید👇

#بازخوانی_تاریخ

#هیجدهم_تیر( ۴ )

❌حمله به کوی دانشگاه تهران (۱۸–۲۳ تیر ۱۳۷۸)

❌ چرایی حضور #احمدی_نژاد در دادگاه #سلام

🔻در جریان محاکمه #سلام به جز مدعی العموم ۴ شاکی نیز حضورداشتند: #محمود_احمدی_نژاد(استاندار اردبیل در دولت هاشمی)، کامران دانشجو (معاون سیاسی سابق وزیر کشور ) ، مهدی رضا درویش زاده (نماینده مردم دزفول در مجلس پنجم ) و حمیدرضا ترقی (عضو حزب موتلفه و نماینده مشهد در مجلس پنجم)

👈شکایت #احمدی_نژاد از روزنامه #سلام شخصی بود

▪️به یادداشت خبرنگار روزنامه اعتماد ملی درباره پرونده نفت اردبیل در زمان استانداری دکتر #احمدینژاد و ارتباط آن با وزیر کشور و شهید باکری و شکایت از روزنامه سلام توجه کنید :

احمدی نژاد نامزد انتخابات ریاست جمهوری پاسخ داد: «شهید باکری در سال ۶۲ شهید شدند و من در سال ۶۷ در اردبیل استاندار بودم. در این خصوص روزنامه سلام اتهامی وارد کرد که من به آن پاسخ دادم اما مجدداً تکرار شد و من از آن شکایت کردم. در جلسه دادگاه از آقای #خوئینی_ها خواستم مدارک لازم را ارایه دهند اما مدرکی ارایه نشد و ایشان محکوم شدند». 

@antioligarchie

ادامه دارد