#نقد_و_نظر

✍سید ابوالقاسم حسینی

🔻این روزها ـ نمی‌دانم چرا ـ خاطره ایام کودکی برایم بسیار تداعی می‌شود. شاید خاصیت نزدیک شدن به شصت سالگی باشد.
هشت سالم بود که در مسجد سجاد، گوشه‌ای باصفا در نارمک تهران، شبی با رفیقان ایام کودکی جمع بودیم. نزدیک ما سه‌چهار پیرمرد نشسته بودند و از اتفاقی می‌گفتند که تازه شنیده بودند. از شیخی می‌گفتند که هنگام غسل دادنش، لحظه‌ای چشم گشوده و لبخند زده و آن گاه چشم بربسته است. هم آن پیران و هم ما کودکان، جانمان از آن سخن شکفت. تردید نکردیم. طعنه نزدیم. نقل آن کرامت که نمی‌دانم راست بود یا دروغ، ما را به کوچه‌باغ مهر و نور و صفا برد. و چه لذتی داشت!
اکنون پنجاه سال از آن روزها گذشته است. در این نیم‌قرن چه اتفاقی افتاده که نقل ماجرایی شبیه همان کرامت که باز هم نمی‌دانم راست است یا دروغ، بیش از این که آن لذت‌های ناب کمیاب را در جان‌ها برانگیزد، دستمایه طنز و طعنه شده است؟
اگر چشم عبرت به این نیم‌قرن نگشاییم، اندک ایام باقی‌مانده برای عبرت گرفتن نیز از دست خواهد رفت.
مَا أَكْثَرَ الْعِبَرَ وَ أَقَلَّ الِاعْتِبَارَ ...

#مصباح‌یزدی
#کاظم‌صدیقی
#کرامت

@antioligarchie