📚 انتشارات به‌نشــر 📖

📚 روایت‌های سریالی کتاب «شفایافتگان» ✍ حمیدرضا سهیلی فريادی پر از شادی شفايافته: ا. پ، از بوشهر 📍قسمت سوم مريم دل شوره‌ی عجیبی داشت، حس غريبي درونش به او می‌گفت كه اتفاقی خواهد افتاد. این را به اله‌وردی هم گفت. اما اله وردی بی اعتنا خنديد وگفت: دلت رو…

📚 روایت‌های سریالی

کتاب «شفایافتگان»
✍حمیدرضا سهیلی

فريادی پر از شادی
شفايافته: ا. پ، از بوشهر

📍قسمت پایانی
اما مريم تصميم گرفته بود که سفر ناتمام همسرش را به پايان برساند و او را برای زیارت امام هشتم به مشهد ببرد. وقتی تصميمش را با اله‌وردی در میان گذاشت، او مشتاقانه پذیرفت. پس مریم به سراغ پاشا رفت و از او طلب یاری کرد:
ببينين آقا پاشا، اله‌وردی به عشق زيارت امام رضا، راهی سفر به مشهد شد. اما اين اتفاق باعث شد که در نيمه‌ی راه از سفر باز بمونه. من ميخوام آرزوی شوهرم رو برآورده کنم و اونو برای شفاخواهی به پابوسی امام رضا(ع) ببرم.
کمکم می‌کنین؟
پاشا پذيرفت. آن ها فردای همان روز راهی شدند.

حرم شلوغ بود. مشتاقان همچون پروانه بر گرد ضریح، به طواف مشغول بودند. اله‌وردی در كنار پنجره‌ی فولاد نشست.
همان جا با امام عهد کردم تا شفای همسرم را نگيرم، از مشهد برنگردم: عنایتی کن و شفای او را از خدا بخواه، ای امام غریب، همسر مرا از این درد و رنج نجات بده، ای امام عزیز، دست طلب از دامانت برنمی دارم، تو را به مادرت سوگند می‌دهم که حاجت مرا برآورده كن.

سه روز و سه شب گذشت، اما در حال اله‌وردی هیچ تغييری روی نداد. اله‌وردی ديگر نااميد شده بود. با خود انديشيد که اگر امام عنايتی نكند، چه كنم؟ من كه راننده‌ام و مدام باید در سفر و حرکت باشم، چطور در گوشه‌ی خونه بشينم.

مريم اما همچنان اميدوار بود.
اميد او را به اين سفر كشانده بود. پس قامت راست كرد و نماز حاجت به جای آورد.

اله‌وردی نگاهش را از مریم به آسمان داد و پرواز کبوتران را در آبی آسمان به تماشا نشست. حس کرد کسی به او نزدیک می‌شود. نگاهش را از آسمان گرفت و به سمت مردی که با قامتی بلند و چهره‌ای نورانی به سوی او می آمد، خیره شد.
مرد كنار اله‌وردی نشست و دستی به سر و صورت او كشيد.
- چی شده؟ چرا این جا نشسته‌ای؟

- حاجت دارم آقا. به شفاخواهی نزد امام اومدم.
- حاجتت رو خواهی گرفت. برخیز و به حرم برو. تو شفا می گيری.

اله‌وردی با خوشحالی از روی ويلچر برخاست. اما نتوانست جسم سنگينش را تحمل کند. محکم بر زمین افتاد. سعی کرد به صورت نيم‌خیز خودش را به حرم برساند. از میان جمعیت شلوغ زائران گذشت و وارد حرم شد. به ضريح رسيد. پنجه در مشبك‌های ضريح افكند. سعی كرد برخيزد.
حركتی در پاهايش حس کرد. به وجد آمد...
باورش نمی‌شد. حالا او روی پاهای خودش ايستاده بود. دستانش را از شبكه‌های ضريح جدا كرد. نه، به راستی او می‌توانست دوباره روی پاهای خودش بايستد؛ پاهایی كه تا لحظاتی قبل چونان دو چوب خشك فاقد هرگونه حركت بودند. اله‌وردی فرياد كشيد.
صدای فريادش در فضای صحن و ضريح پيچيد؛ فريادی كه پر از شادی بود، پر از غرور بود، پر از اميد و صفا بود. فرياد شفایش در زير سقف ضريح و حرم پيچيد.
حالا ديگر نقاره خانه شروع به نواختن كرده بود...

📣 روایت سریالی جدید از کتاب خواندنی «چنارها مرا به خاطر می‌سپارند» است
به زودی...
@behnashr

33 views06:26