🔻علم در خدمت صلح و پايداري

در حالی که از سال ۱۹۹۹روزی با عنوان «روز جهانی علم درخدمت #صلح و توسعه» در تقویم‌ها وارد شد، تاکنون تلاش‌های زیادی صورت گرفته است تا از مزایای #علم و فناوری در جهت بهبود کیفیت زندگی بشریت بهره برداری شود، ولی به گفته محققان تنها در پاندمی کرونا بود که این هدف نهایی جهانی معنا یافت؛ از این رو پیشنهاد می‌شود جوامع با هوشمندی، استفاده از علم را در راس امور قرار دهند؛ چرا که چنین جامعه‌ای پایدارتر می‌شود و چون بر مبنای داده‌های علمی کارشان را پیش می‌برند، توسعه‌یافته‌تر می‌شوند.

در رویکرد جدید #یونسکو، صلح به معنای نبود جنگ بین دولت‌ها نیست، بلکه می‌تواند به معنای شرایط مدیریت سازنده ملی، حل و فصل اختلافات و ایجاد هماهنگی در بخش‌های بین نهادی یک جامعه باشد. بهره‌مندی از روش‌های علمی می‌تواند دیدگاه مشترکی برای نگاه به جهان ارائه دهد و به جای تمرکز بر تفاوت‌ها، بر نقاط مشترک تاکید کند تا به صلح فرصت شکوفا شدن داده شود.

🔸متن کامل مطلب در سایت بانک مقاله ها 👈اینجا

مقاله،‌ویدیو آموزشی 🌺 @eduarticle

🎓اهميت ترويج علم


ناصر فکوهی استاد دانشگاه تهران درباره اهميت #فرهنگ علم و پژوهش در دانشگاه هاي کشور معتقد است، هرچه #علم بيشتر شود، رفاه و رضايت عمومي هم بيشتر مي‌شود.
تقريباً هيچ موجود ديگري جز انسان قادر نيست که موقعيت بيولوژيکي‌اش را به‌ خاطر موقعيت فرهنگي‌اش تغيير دهد. برتري فرهنگ، صرفاً شعار نيست. اين انسان است که طبيعت را ابداع مي‌کند؛ بدين معنا که جهان وجود داشته و انسان با توجه به خاستگاه فرهنگي‌اش، مفاهيم را معنا کرده است.
فرهنگ، پيچيده است و يک مجموعه‌ ترکيبي از پديده‌هاي اکتسابي، انتسابي‌، بيولوژيک و غيربيولوژيک است. فهم دروني فرهنگ ساده نيست و روش فهمش از طريق علوم شناختي ممکن مي‌شود. چندين دهه پيش، وقتي اولين دانشگاه در ايران تاسيس شد، همه به چشم ابزاري مکانيکي به آن نگاه مي‌کردند و به‌تبع آن نگاه به فرهنگ هم، مادي تلقي مي‌شد. براي مثال اگر در آن زمان در اروپا دوربين عکاسي و هنر عکاسي يا دوربين فيلم‌برداري و سينما وجود داشت، حاکميت توقع داشت که همان ابزار، در اين‌جا هم وجود داشته باشد، بدون آن‌که چيستي‌اش درک شود. از اين رو، به همان ميزاني که قياس نظام دانشگاهي ايران با نظام دانشگاهي جهان، در حد تفاوت عکس‌هاي زمان ناصرالدين شاه در ايران و خارج از ايران است.

اگر در اروپا زيرساخت‌هاي نظام آموزشي‌ تغيير مي‌کند، حتماً پيشينه‌اي هزار ساله دارد، اما زيرساخت آموزشي در ايران رونوشتي از بقيه کشورهاست. در اين فرآيند، بيشترين حوزه‌اي که آسيب ديده، علوم انساني‌ است. چراکه همان‌طور که «آگوست کنت» فيلسوف فرانسوي مي‌گويد، علوم مهندسي و پزشکي، نسبت به علوم انساني، نسبتاً ساده‌ترند؛ چون با مفاهيم اين علوم، نمي‌توان گروه‌هاي مختلف جامعه را اداره کرد. براي مثال، در يک بيمارستان، لزوماً بهترين جراح موجود به‌ عنوان رئيس بيمارستان انتخاب نمي‌شود؛ معمولاً کسي به‌عنوان رئيس بيمارستان منتخب مي‌شود که علاوه‌بر تخصص پزشکي، به‌خوبي مديريت کردن را هم بداند.

فکوهي درباره تاثير دانشگاه بر روي فرهنگ عمومي جامعه ادامه مي دهد: اگر دانشگاه مي‌توانست تاثيرگذار باشد، در جامعه‌ حجم تقاضاي عمومي براي مهاجرت از کشور بالا و يا تمايل براي باروري و ازدواج کم نبود و اين‌ها همه از جايي ناشي مي‌شود که «مديريت» به‌درستي در جامعه شکل نگرفته و رضايت عمومي پايين است.

اگر در جامعه علمي ترويج نشده باشد، علمي توليد نخواهد شد. براي مثال، بيشترين آمار جوايز نوبل حوزه پزشکي و سلامت مختص آمريکاست و کشوري مانند سوئيس، تقريباً هيچ جايزه‌اي در اين خصوص نگرفته است. اما در همين شرايط کرونا، مديريت سوئيسي‌ها در کنترل و بهداشت به‌مراتب بيشتر از آمريکايي‌ها بوده است؛ اين‌ها تماماً به‌خاطر علمي‌ است که در جامعه سوئيس وجود دارد؛ علمي که رضايت عمومي و رفاهي بيشتري را هم به‌دنبال خودش مي‌آورد. | ناصر فکوهی استاد دانشگاه

🔸متن کامل در سایت بانک مقاله ها 👈اینجا

کانال مقاله ها 🌺 @eduarticle