«امسال، سال انتقام از خون سیاوش ها و نیکاها است؛ سالی برای تسلیم نشدن، برای دادخواهی، برای ایستادگی در برابر ظلمی که جوانان ما را به خاک و خون کشید.

سیاوش من، نوجوان ۱۶ساله‌ام، با شجاعت در خیابان ایستاد، برای آزادی جنگید، برای حقیقت فریاد زد. اما آن‌ها با وحشیگری، با تبر جنگی، پیشانی‌اش را شکافتند. فکر کردند که با ریختن خونش، صدایش را خاموش می‌کنند.

اما سیاوش‌ها نمرده‌اند، سیاوش در فریادهای ما زنده است، در خیابان‌های این سرزمین تکثیر شده است.

امسال، سال فراموشی نیست. سالی است که هیچ مادری سکوت نخواهد کرد، هیچ پدری سر خم نخواهد کرد، هیچ خواهری و برادری امیدش را از دست نخواهد داد. این خون‌ها بی‌جواب نمی‌ماند، این زخم‌ها بذرهای قیامی‌اند که ریشه‌ی ستم را خواهد خشکاند.

سالی که می‌آید، سال سحر است، سالی که شب‌هایش دیگر سکوت ندارد. ما ادامه می‌دهیم، برای سیاوش و برای همه‌ی سیاوش‌ها! برای نیکا برای ابوالفضل برای حمید رضا برای یلدا برای امیر مهدی برای کومار برای آرتین برای ایذه

برای تمام فرزندان شجاع سرزمینم ایران که ناجوانمردانه آسمانی شدن ‌...»

منم لیلا....

من زنی‌ام از تبار درد. نامم لیلاست، اما قصه‌ام شبیه افسانه نیست، واقعی‌ست؛ پر از زخم، پر از جنگ، پر از ایستادگی.
با چشمانی پُر از رویا قدم در راهی گذاشتم که خیال می‌کردم مسیر زندگی‌ست، اما به جهنمی از رنج بدل شد. روزهایم به جای نور، با سایه‌ی ترس آغشته بود. هر نفس، دردی تازه بود، هر طلوع، زخمی نو.

در میان آوار زندگی‌ام، مادر شدم. دو فرزندم امیدم بودند. برای‌شان جنگیدم، نترسیدم، ویرانه‌ها را با دستان خون‌آلودم ساخت‌و‌ساز کردم. اشک ریختم، اما زانو نزدم. زمین خوردم، اما دوباره برخاستم.

گمان کردم پایانِ شب رسیده...
اما قصه‌ی من، هنوز با داغی دیگر ادامه داشت.

این بار نه شکنجه نه تهمت، نه تنهایی... این بار داغ فرزندی بود که قلبش برای آزادی می‌تپید. سیاوشم، دلبر نازنینم، جوانمرد ۱۶ ساله‌ام، صدای مردم شد. فریاد زد: «عدالت!» فریاد زد: «آزادی!»
و همین برای‌شان جرم بود...

حکومت ظالم، حکومت بچه‌کش، با تیر جنگی پیشانی‌اش را نشانه گرفت. می‌خواست صدایش را خاموش کند، اما نمی‌دانست صدای حقیقت هرگز نمی‌میرد.

مرا با داغ سیاوش، شکستند... اما نه، من خم نشدم. از جاودانگی فرزندم، برخاستم. من مادر قهرمانی‌ام که خونش، پرچم عدالت شد.

من دیگر تنها لیلا نیستم...
من یک زنم، اما نه آن زنی که در روایت‌های کهنه، محکوم به سکوت است.
من زنی‌ام که تاریخ را با درد نوشت و با خشم خواند.
من زنی‌ام که در جهل‌خانه‌ی ظلم، مشعل روشنی شدم.
من زنی‌ام که مادر شد، همسر شد، جنگید، گریست، اما سکوت نکرد.
من صدای زنانی‌ام که صدایشان را بریدند،
صدای مادرانی که قلب‌شان را کشتند،
من فریاد یک ملت‌ام.

ای حکومت بی‌شرم!
با خون فرزندانمان، جاودانه نخواهید شد.
با زندان، با شکنجه، با مرگ، آزادی را نمی‌کُشید.
ما زنان این خاک، تا نفس داریم، تا اشک در چشم داریم، تا آتش در دل داریم، می‌مانیم، می‌جنگیم، می‌سازیم.

ما زنیم،
اما نه ضعیف، نه خاموش، نه مغلوب...
ما زنیم، یعنی طوفان در آغوشِ آرامش.
ما زنیم، یعنی خروشِ خنجر در غلافِ گل.

و من، با قامت خم‌شده از فراق،
اما با چشمانی شعله‌ور،
ایستاده‌ام…
تا جهان بداند:
سیاوشم زنده است،
تا زمانی که فریاد مادرش خاموش نشده.