📌قلب‌های بزرگ غزه؛ ایمان در برابر توحش
✍️ کافیه رحمانپور – بانه
وهم است، خیال است، افسانه‌ای تلخ است...
به‌خدا باورکردنی نیست، به‌خدا هضم‌شدنی نیست.
در هیچ ذهنی، حتی در خیال هیچ مادری، نمی‌گنجد که زنی، آن هم در یکی از دشوارترین شرایط ممکن، با پیکر ۹ فرزند سوخته و تکه‌تکه‌شده‌اش روبه‌رو شود؛ نه با مرگ طبیعی، بلکه با مرگی از جنس جنایت.
خدایا، انسان مگر چقدر می‌تواند نیرومند باشد؟
قلب یک انسان چقدر گنجایش دارد؟
روح انسان تا کجا می‌تواند وسعت یابد؟
وقتی به این توحش حاکم بر بخش عظیمی از جامعه بشری نگاه می‌کنم، امیدم را از دست می‌دهم. رنجی تلخ بر روح و روانم سایه می‌افکند.
اما وقتی به قلب بزرگ مادرانی چون دکتر آلا نجار می‌نگرم، تازه می‌فهمم پاسخ خداوند به فرشتگان چه معنایی داشت، آن‌گاه که گفتند: «آیا موجودی را می‌آفرینی که در زمین فساد و خون‌ریزی کند؟» و خداوند پاسخ داد: «من چیزی می‌دانم که شما نمی‌دانید».
شاید آن حقیقتِ نادانسته، وجود انسان‌های بزرگی چون دکتر آلا نجار باشد.
من به یقین رسیده‌ام که غزه، سرزمین فرهیختگان است.
فرهیختگانی چون دکتر آلا، وائل دحدوح، انس شریف، صالح الجعفراوی و هزاران شیرزن و شیرمرد دیگر که صلابت و عظمت روحشان، حتی نیرومندترین انسان‌ها را به زانو درمی‌آورد.
اکنون بهتر می‌فهمم که چرا نظامیان پست‌فطرت صهیونی، هر کودک و حتی نوزاد غزه را چون سلاحی علیه خود می‌بینند.
بزرگ‌ترین ارتش (پوشالی) دنیا در برابر کودکانی با این سطح از عزت و صلابت، ناتوان است و تنها چاره‌اش قتل‌عام و ترور است.
آنها عظمت و شکوه این انسان‌ها را با چشم دیده‌اند و می‌دانند که نیرویی که در دل این مردم است، سلاحی است فراتر از هر سلاح کشتارجمعی؛ و آن نیروی ایمان است.
ایمانی برگرفته از عشق الهی، معرفت کردگار، و باوری راسخ که نه‌تنها جایی برای شکست و یأس باقی نمی‌گذارد، بلکه جهان را به لرزه درمی‌آورد.
اما فراموش نکنیم: بزرگی، هزینه دارد؛ آسان به‌دست نمی‌آید. آنان که خداوند بزرگشان می‌گرداند، بهای آن را نیز پرداخته‌اند.
اما ما با سلاح ایمان، با قلبی امیدوار، بر این وعده الهی یقین داریم:
«و لَیَنصُرَنَّ اللّهُ مَن یَنصُرُهُ»
و به قول سید شهید، راه دعوت، راه فرح و سرخوشی نیست؛ راهی‌ست پر از درد و خار و خاشاک، رنگین‌شده با خون شهیدان.
و باز، سید قطب در مقاله‌ی ارزشمند «هذا هو الطریق» می‌نویسد:
نور پیروزی در افق می‌درخشد و بسیاری به‌سویش خواهند آمد؛ بعضی برای خدا، بعضی برای نان. اما راه، طولانی‌ست و پر از آزمون و شهادت.
و بی‌شک، برای برخی این آیه صادق است:
«لَوْ كَانَ عَرَضًا قَرِيبًا وَسَفَرًا قَاصِدًا لاَتَّبَعُوكَ، وَلَـكِن بَعُدَتْ عَلَيْهِمُ الشُّقَّةُ» (توبه/۴۲)
و برای گروهی دیگر، این آیه:
«مِّنَ الْمُؤْمِنِينَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَيْهِ، فَمِنْهُم مَّن قَضَى نَحْبَهُ، وَمِنْهُم مَّن يَنتَظِرُ، وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِيلًا» (احزاب/۲۳)
و آنان، همان رستگارانند!
ای پروردگار!
بر ایشان صبر عطا فرما.
پایدارشان کن.
آرامش خود را بر قلب‌های خسته و شکسته‌شان فرو ریز.
و آه کودکان گرسنه و ضعیفشان را دریاب.
خدایا، ما جز اشک و آه و اندوه، چیزی در بساط نداریم...
اگر درد کشیدن ما باری از دوش محبوبانمان در غزه برمی‌دارد،
بر درد ما بیفزا، و از آه آنان بکاه.
یا رب... 😭🤲
#غزه
#ایمان_و_صلابت
#شیرزنان_و_شیرمردان
#درد_و_امید
#مقاومت
#صلابت_روح
#دلیران_غزه
#شجاعت
#دعای_صلح
#آلاء_النجار
📲 در شبکه‌های اجتماعی همراه ما باشید:
🔸 اینستاگرام 🔸 تلگرام 🔸 وب‌سایت 🔸 آپارات
✍️ کافیه رحمانپور – بانه
وهم است، خیال است، افسانه‌ای تلخ است...
به‌خدا باورکردنی نیست، به‌خدا هضم‌شدنی نیست.
در هیچ ذهنی، حتی در خیال هیچ مادری، نمی‌گنجد که زنی، آن هم در یکی از دشوارترین شرایط ممکن، با پیکر ۹ فرزند سوخته و تکه‌تکه‌شده‌اش روبه‌رو شود؛ نه با مرگ طبیعی، بلکه با مرگی از جنس جنایت.
خدایا، انسان مگر چقدر می‌تواند نیرومند باشد؟
قلب یک انسان چقدر گنجایش دارد؟
روح انسان تا کجا می‌تواند وسعت یابد؟
وقتی به این توحش حاکم بر بخش عظیمی از جامعه بشری نگاه می‌کنم، امیدم را از دست می‌دهم. رنجی تلخ بر روح و روانم سایه می‌افکند.
اما وقتی به قلب بزرگ مادرانی چون دکتر آلا نجار می‌نگرم، تازه می‌فهمم پاسخ خداوند به فرشتگان چه معنایی داشت، آن‌گاه که گفتند: «آیا موجودی را می‌آفرینی که در زمین فساد و خون‌ریزی کند؟» و خداوند پاسخ داد: «من چیزی می‌دانم که شما نمی‌دانید».
شاید آن حقیقتِ نادانسته، وجود انسان‌های بزرگی چون دکتر آلا نجار باشد.
من به یقین رسیده‌ام که غزه، سرزمین فرهیختگان است.
فرهیختگانی چون دکتر آلا، وائل دحدوح، انس شریف، صالح الجعفراوی و هزاران شیرزن و شیرمرد دیگر که صلابت و عظمت روحشان، حتی نیرومندترین انسان‌ها را به زانو درمی‌آورد.
اکنون بهتر می‌فهمم که چرا نظامیان پست‌فطرت صهیونی، هر کودک و حتی نوزاد غزه را چون سلاحی علیه خود می‌بینند.
بزرگ‌ترین ارتش (پوشالی) دنیا در برابر کودکانی با این سطح از عزت و صلابت، ناتوان است و تنها چاره‌اش قتل‌عام و ترور است.
آنها عظمت و شکوه این انسان‌ها را با چشم دیده‌اند و می‌دانند که نیرویی که در دل این مردم است، سلاحی است فراتر از هر سلاح کشتارجمعی؛ و آن نیروی ایمان است.
ایمانی برگرفته از عشق الهی، معرفت کردگار، و باوری راسخ که نه‌تنها جایی برای شکست و یأس باقی نمی‌گذارد، بلکه جهان را به لرزه درمی‌آورد.
اما فراموش نکنیم: بزرگی، هزینه دارد؛ آسان به‌دست نمی‌آید. آنان که خداوند بزرگشان می‌گرداند، بهای آن را نیز پرداخته‌اند.
اما ما با سلاح ایمان، با قلبی امیدوار، بر این وعده الهی یقین داریم:
«و لَیَنصُرَنَّ اللّهُ مَن یَنصُرُهُ»
و به قول سید شهید، راه دعوت، راه فرح و سرخوشی نیست؛ راهی‌ست پر از درد و خار و خاشاک، رنگین‌شده با خون شهیدان.
و باز، سید قطب در مقاله‌ی ارزشمند «هذا هو الطریق» می‌نویسد:
نور پیروزی در افق می‌درخشد و بسیاری به‌سویش خواهند آمد؛ بعضی برای خدا، بعضی برای نان. اما راه، طولانی‌ست و پر از آزمون و شهادت.
و بی‌شک، برای برخی این آیه صادق است:
«لَوْ كَانَ عَرَضًا قَرِيبًا وَسَفَرًا قَاصِدًا لاَتَّبَعُوكَ، وَلَـكِن بَعُدَتْ عَلَيْهِمُ الشُّقَّةُ» (توبه/۴۲)
و برای گروهی دیگر، این آیه:
«مِّنَ الْمُؤْمِنِينَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَيْهِ، فَمِنْهُم مَّن قَضَى نَحْبَهُ، وَمِنْهُم مَّن يَنتَظِرُ، وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِيلًا» (احزاب/۲۳)
و آنان، همان رستگارانند!
ای پروردگار!
بر ایشان صبر عطا فرما.
پایدارشان کن.
آرامش خود را بر قلب‌های خسته و شکسته‌شان فرو ریز.
و آه کودکان گرسنه و ضعیفشان را دریاب.
خدایا، ما جز اشک و آه و اندوه، چیزی در بساط نداریم...
اگر درد کشیدن ما باری از دوش محبوبانمان در غزه برمی‌دارد،
بر درد ما بیفزا، و از آه آنان بکاه.
یا رب... 😭🤲
#غزه
#ایمان_و_صلابت
#شیرزنان_و_شیرمردان
#درد_و_امید
#مقاومت
#صلابت_روح
#دلیران_غزه
#شجاعت
#دعای_صلح
#آلاء_النجار
📲 در شبکه‌های اجتماعی همراه ما باشید:
🔸 اینستاگرام 🔸 تلگرام 🔸 وب‌سایت 🔸 آپارات
