🔰 «سجده‌ی شبانه؛ سپیده‌دم بی‌نیازی»


🌟 دنیا، این صحنه‌ی گذرا و پرهیاهو، چنان حقیر است که اندوه بر از دست‌رفته‌هایش جز هدر دادن دل وجان نیست؛ و چنان پست است که شادی بر آمدنی‌هایش جز غفلتی تازه نمی‌آورد.
﴿لِكَيْلَا تَأْسَوْا عَلَىٰ مَا فَاتَكُمْ وَلَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاكُمْ  وَاللَّهُ لَا يُحِبُّ كُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ﴾ (حدید/۲۳)
«برای آن است که بر آنچه از دستتان رفت اندوهگین نشوید، و بر آنچه به شما رسیده، شادیِ خودپسندانه نکنید؛ و خداوند هیچ خودنما و فخرفروشی را دوست نمی‌دارد.»
📖 ابن‌کثیر در تفسیر خود می‌نویسد:
• «این آیه به «زهدِ هوشمندانه» می‌خواند؛ دل‌بستگی به دنیا سرچشمه‌ی اندوه و غرور است، و دل‌بستگی به خدا سرچشمه‌ی آرامش و سکینه.»
🌟 این آیه نقشه‌ی راه قلب مؤمن است: شناخت تقدیر برای آرامش، صبر در فقدان، شکر در عطا، و تواضع در همه حال. محبوب خدا شدن، با «بی‌نیازیِ متواضعانه» است، نه با «شادیِ متکبّرانه». هرچه از دنیا می‌آید و می‌رود، آینه‌ای است برای دیدن خدا؛ و هرچه در دل می‌گذرد، باید به ذکر و سجده بازگردد.
این آیه پس از یادکرد تقدیر الهی و ثبت هر پیشامد در «کتاب» الهی، انسان را به تعادل روحی فرا می‌خواند: نه حسرتِ فلج‌کننده بر گذشته، و نه سرمستیِ مغرورانه در نعمت امروز. معیار ایمان، «سر به تقدیر نهادن با صبر وشکر» و «پرهیز از تکبّر وجلوه‌فروشی»است؛زیرا دل مؤمن با یادخدا آرام می‌گیرد، نه با آمدوشد دنیا.
در حقیقت، هرچه دل به دنیا سپاری، جز سراب نمی‌یابی؛ و هرچه دل به خدا سپاری، جز حقیقت نمی‌چشی.
📖 قرآن کریم یادآور می‌شود:
«أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ» (رعد/۲۸)
آری، تنها با یاد خداست که دل‌ها آرام می‌گیرند.
🌟 آن‌کس که چشم دلش به نور الهی گشوده شود درمی‌یابد که یک سجده‌ی عاشقانه در خلوت نیمه‌شب، از همه خزانه‌های زمین و آسمان گران‌بهاتر است؛ زیرا آن سجده، پیوندی است میان خاک و افلاک، میان بنده‌ی نیازمند و خدای بی‌نیاز.
پس در این گذرگاه فانی متوقف مشو؛ نه دنیا از آنِ توست، و نه تو از آنِ دنیا. تو تنها از آنِ خدایی، و بازگشتت بی‌گمان به سوی اوست. دل خویش را به رضای او بیارای، که در قرب او بی‌نیازی است، و در خشنودی او نهایت آرزوها.
آیا خداوند برای بنده‌اش کافی نیست؟ او که کفایتش بی‌پایان است و رحمتش بی‌کران؛ او که اگر همه‌ی دنیا را از تو بگیرد، در عوض خود را به تو می‌بخشد، و این بزرگ‌ترین عطا و والاترین بی‌نیازی است.

👌 سپیده‌دم بی‌نیازی، همان لحظه‌ای است که بنده در سجده‌ی شبانه، همه‌ی بارهای دنیا را بر زمین می‌گذارد و تنها با خدای خویش می‌ماند؛ لحظه‌ای که اشک، زبان دل می‌شود و سکوت، ترجمان عشق. در آن دم، انسان درمی‌یابد که بی‌نیازی حقیقی نه در داشتن، بلکه در بودن با خداست؛ و غنای راستین نه در گنجینه‌های خاکی، بلکه در رضای الهی است.

✍️ #حمـزه خـانبیگـی
┈••✾•🍃⚜️🍃•✾

https://t.me/islahweb

🔰 صفای سینه‌ها؛ آیینه‌ی اخلاص

🌟 از نشانه‌های درخشان اخلاص، صفای دل و پاکی سینه‌هاست؛ آن‌گاه که دل‌های اهل ایمان، آیینه‌هایی بی‌غبار از مهر، صداقت و بی‌کینه‌زیستن می‌شوند، و در فضای یک جماعت الهی، نسیم رحمت، برادری و همدلی می‌وزد.
جماعتی که اعضایش با نیتی صادق در مسیر دعوت الهی گام می‌نهند، باید دل‌هایی گشاده، سینه‌هایی بی‌کینه و پیوندهایی استوار داشته باشند.
📖 چنان‌که پیامبر رحمت،ﷺ فرمود:
«إِنَّ بُدَلاءَ أُمَّتي لَم يَدخُلوا الجَنَّةَ بِكَثرةِ صَلاتِهِم ولا صِيامِهِم، وَإِنَّما دَخَلوها بِسَخاوَةِ الأَنفُسِ وَسَلامَةِ الصُّدورِ.»
📚 البيهقي،شعب الإيمان،ج۷،ص۳۴۹۳؛ابن أبي الدنيا،الأولياء،ص۲۸.؛الحكيم الترمذي،نوادر الأصول، ص۳۰۲.
«برگزیدگان امت من، نه به‌سبب فراوانی نماز و روزه، بلکه به‌سبب سخاوت و بخشندگی جان و پاکی دل‌ها به بهشت راه یافتند.»
💎 شرح دقیق و روحی لغوی و مفاهیم
•بدلاء: در اصطلاح عرفانی و حدیثی، گروهی از اولیای خدا هستند که جایگزین دیگران می‌شوند و زمین به برکت آنان محفوظ می‌ماند. آنان نماد استمرار رحمت الهی در میان مردم‌اند.
• کثرت نماز و روزه: اشاره به عبادات ظاهری است؛ ارزشمند اما کافی نیست، زیرا ممکن است بدون صفای باطن و نیت خالص، به کمال نرسد.
• سخاوة الأنفس: یعنی گشاده‌دلی، ایثار، و بی‌نیازی از دنیا. این سخاوت نه فقط در مال، بلکه در روح و نگاه به دیگران جلوه می‌کند.
• سلامة الصدور: پاکی دل از کینه، حسد، و دشمنی. قلبی که جز محبت و خیر برای دیگران ندارد، بهشت را نزدیک می‌سازد.
📖 و به انس، رضی‌الله‌عنه، چنین سفارش فرمود:
إن رسول اللهﷺ يوصي أنسًا رضي الله عنه فيقول:«يا بني إذا أصبحت وأمسيت وليس في قلبك غشّ لأحد فافعل؛فإن ذلك من سنتي،ومن أحب سنتي فقد أحبَّني ومن أحبَّني كان معي في الجنة»
«ای فرزندم، اگر بامدادان و شامگاهان را در حالی سپری کردی که در دلت نسبت به هیچ‌کس کینه‌ای نیست، چنین کن؛ که این از سنت من است. و هر که سنت مرا دوست بدارد، مرا دوست داشته، و هر که مرا دوست بدارد، با من در بهشت خواهد بود.»
📖 و نیز فرمود:
"ما فضلكم أبو بكر بكثرة صلاة ولا صيام ولكن بشيء وقر في الصدر".
«برتری ابوبکربرشما نه به‌خاطر زیادی نمازو روزه‌اش بود،بلکه به‌سبب حقیقتی بودکه دردلش جای داشت.»
🌟 آری، صفای دل، نخستین پله‌ی نردبان محبت است؛ و بلندترین پله‌اش، ایثار. ایثاری که در سیمای یاران رسول خدا تجلی یافت؛ همانان که در میدان یرموک، در اوج تشنگی و جراحت، آب را به یکدیگر تعارف کردند و هر یک دیگری را بر خود مقدم داشت، تا آن‌جا که همگی جان باختند و هیچ‌یک از آن ننوشید.
این است امت ایثار؛ و این، پرچم مؤمنان مخلص و یاران راستین، تا در هر عصر و دیاری، مشعل‌دار کاروان ایمان باشند.
دل‌هایی چنین پاک، چون دژهایی نفوذناپذیر،در برابر تیرهای تفرقه و وسوسه‌های باطل ایستاده‌اند. اماهرگاه این صفا دردل‌ها کمرنگ شود، همانند کلنگی دردست دشمن،پایه‌های وحدت رامی‌فرساید.گاه برادری در دلش نسبت به برادرانش چیزی می‌یابد؛ و گاه دل‌هایی بیمار، بذر فتنه می‌کارند، از شادی دیگران دل‌تنگ می‌شوند،یا آرزوی زوال نعمتی را دارند که خداوند به دیگران ارزانی داشته است.
بر اینان است که ایمان خویش را تازه کنند، به آستان رحمت الهی بازگردند،و به نسل نورانی صحابه بنگرند؛ 📖 همانان که خداوند درباره‌شان فرمود:
﴿وَلايَجِدُونَ فِي صُدُورِهِمْ حَاجَةً مِمَّا أُوتُوا وَيُؤْثِرُونَ عَلَى أَنْفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ﴾(حشر،آیه ۹)
یعنی: در دل‌هایشان حسادتی نسبت به آن‌چه به دیگران داده شده نمی‌یابند.
📖 قتاده گفت: یعنی در برابر آن‌چه به برادرانشان عطا شده، دلی تنگ نمی‌کنند.
برای پاسداری از این گوهر گران‌سنگ، باید براصول مشترک گرد آییم،برای یکدیگر عذر بتراشیم،چنان‌که امام حسن البنا فرمود:
«نتعاون فيما اتفقنا عليه ويعذر بعضنا بعضًا فيما اختلفنا فيه»
«در آن‌چه اتفاق داریم، همکاری کنیم؛ و در آن‌چه اختلاف داریم، یکدیگر را معذور بداریم.»
و نیز، نصیحتی مشفقانه،پرهیز از تعصب در رأی، و ترک جدل و لجاجت،همه از نشانه‌های اخلاص‌اند.

👌بیاییم دل‌ها راخانه‌ی نورکنیم،تاصفوف‌مان قلعه‌ی ایمان گردد،واخلاص‌مان،پرچم‌دارهدایت درمسیر حق باشد؛که درخت ایمان،جز درخاک دل‌های پاک نمی‌روید،وکاروان حقیقت،جزبافانوس اخلاص،راه نمی‌یابد.

✍️ #حمـزه  خـان بیگـی
┈••✾•🍃⚜️🍃•✾••┈

https://t.me/islahweb

🟢 «اخلاص و محبت الهی؛ راز پیوند دل‌ها و بنیاد انسجام ایمانی»

🌟 اخلاص،حقیقتی عمیق و نیرویی معنوی و روحانی است که دل‌های مؤمنان رادر رشته‌ی نورانی محبت الهی به هم می‌پیوندد وجماعت را به وحدت و انسجام می‌رساند.این گوهر درونی،هنگامی رخ می‌نماید که صفاتی چون ایثار،همکاری، همدلی، فداکاری و دیگر فضایل اخلاقی در رفتار و کردار مؤمنان تجلّی یابد؛صفاتی که همچون گل‌های بهاری،تنها درخاک حاصل‌خیز ایمان می‌رویند ومی‌شکوفند.
«عقد ایمان» همان پیمانی است که هرمؤمن با پروردگار خویش می‌بندد؛عهدی مقدّس که حق خداوند بر بندگان را آشکار می‌سازد وسرچشمه‌ی همه‌ی پیوندهای اجتماعی می‌گردد. هنگامی که این عهد در دل‌ها استوار شود،محبت و اعتماد میان اعضای جماعت شکوفا می‌گردد؛و از دل این محبت،انسجامی پایدار و انضباطی آگاهانه زاده می‌شود؛انسجامی که برپایه‌ی اعتماد، برادری و اطاعت از حق بنا شده وجماعت ایمانی را به قلّه‌ی استواری و شکوه می‌رساند
🌟 اگر روزی درجماعت اسلامی خللی درنظم وساختار پدید آید،نخست باید در آینه‌ی دل‌ها نگریست؛زیرا ریشه‌ی بسیاری از نابسامانی‌ها،ضعف ایمان،بیماری دل،یا غفلت از اسباب و بی‌توجهی به سنت‌های الهی است. با این همه،چه بسیار شکاف‌هایی که با اخلاص ترمیم شد،وچه بسیار ضعف‌هایی که با محبت قوت گرفت! اخلاص همچون مرهمی است که زخم‌های جماعت را التیام می‌بخشد،ومحبت همچون روحی است که کالبد بی‌جان را زنده می‌سازد.
این هرگز به معنای ترک اسباب نیست؛چرا که بندگی جز ازمسیر اسباب و تلاش در راه‌های مشروع تحقق نمی‌یابد. پس پیوند برادری،چه میان افراد وچه میان آنان با رهبرانشان،شرطی ضروری برای اجرای برنامه‌ی جماعت و تحقق رسالت ایمانی است.

🍃 نخستین گام در پیوند اخلاص؛محبت به خداوند
الف. محبت مؤمن به پروردگارش
محبت به خداوند،سرچشمه‌ی همه‌ی محبت‌هاست وباید برتر از هر عاطفه‌ای در دل مؤمن جای گیرد.خداوند در قرآن کریم فرمود:
﴿وَمِنَ النَّاسِ مَن يَتَّخِذُ مِن دُونِ اللَّهِ أَندَادًا يُحِبُّونَهُمْ كَحُبِّ اللَّهِ وَالَّذِينَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ﴾ (بقره: ۱۶۵)
«برخی از مردم هستند که غیر از خدا ، خدا گونه هائی برمیگزینند و آنان را همچون خدا دوست میدارند ، و کسانی که ایمان آوردهاند خدا را سخت دوست میدارند (و بالاتر از هر چیز بدو عشق میورزند) .»
🌟 این محبت،در لحظه‌های سرنوشت‌ساز آشکار می‌شود؛ آن‌گاه که دو احساس متضاد در دل انسان به رویارویی برمی‌خیزند: ازیک سو میل به ماندن در کنار خانواده و آسایش خانه،و از سوی دیگر ندای وظیفه که او را به ترک همه‌ی این‌ها و حرکت به سوی میدان جهاد فرا می‌خواند. درچنین لحظه‌ای، آن‌که محبت خدا در دلش ریشه دارد،فرمان او را اطاعت می‌کند، از آنچه نهی شده دوری می‌جوید، وتنها در پی رضای اوست.
هرچه این محبت در دل افزون‌تر شود،انسان کارهای بزرگ‌تری را برای خدا انجام می‌دهد،بی‌آنکه آن را سنگین بشمارد؛زیرا گرمای محبت الهی، سختی‌ها را بر او آسان می‌سازد و تلخی‌ها را به شیرینی بدل می‌کند.
و چون پروردگار سبحان محِبّ دوست‌داران خویش است، بر مؤمن مخلص فرض است که هر آن‌کس را که خدا دوست دارد،دوست بدارد.
پیامبر اکرم ﷺ فرمود:
«مَنْ أَعْطَى لِلَّهِ، وَمَنَعَ لِلَّهِ، وَأَحَبَّ لِلَّهِ، وَأَبْغَضَ لِلَّهِ، فَقَدِ اسْتَكْمَلَ الْإِيمَانَ.»
📚 [رواه أبو داود في سننه،كتاب السنة،باب الدليل على زيادة الإيمان ونقصانه،حديث رقم 4681]
«هرکه برای خداعطا کند،برای خدا بازدارد، برای خدا دوست بدارد و برای خدا دشمن بدارد،ایمانش کامل است.»
🌟 ایمان کامل،همچون درختی است که ریشه‌هایش در محبت الهی فرو رفته وشاخه‌هایش در آسمان عدالت و حقیقت گسترده است. عطا و منع، حب و بغض،اگر همه برای خدا باشد،انسان را از بند اسارت نفس رها می‌سازد و او را به مقام «عبودیت خالص» می‌رساند؛ مقامی که در آن، دل به آرامش مطلق دست می‌یابد و نور یقین سراسر وجود را روشن می‌کند.
محبت خدا،نشانه‌ی اخلاص در دین اوست؛ و اخلاص در دین، به‌راستی اخلاص نسبت به اهل ایمان نیز هست. این محبت،خورشیدی است که بر همه‌ی روابط انسانی نور می‌افشاند؛جماعت را از پراکندگی به وحدت می‌رساند،و از ضعف به قدرت ارتقا می‌دهد. چنین عشقی، پیوندی آسمانی میان دل‌ها برقرار می‌کند و جامعه را در سایه‌ی ایمان و حقیقت، به سوی شکوفایی و استواری هدایت می‌نماید.

👌 تأمل دعوی و روحی
• محبت الهی،نسیم جان‌بخشی است که دل را از غبار دنیا می‌زداید و آن را به آسمان می‌برد.
• اخلاص،پلی است میان فرد و جماعت؛ از دل‌های پاک آغاز می‌شود و به انسجام اجتماعی می‌انجامد.
• هرگاه محبت خدا در دل‌ها شعله‌ور شود،جماعت ایمانی به باغی بدل می‌گردد که در آن،هر شاخه‌ای به دیگری تکیه دارد وهمه در سایه‌ی نور الهی شکوفا می‌شوند.

📚 با الهام از باب اخلاص؛برگرفته از رساله‌ی «التعالیم»
✍️ #حمـزه خـانبیگـی
┈••✾•🍃⚜️🍃•✾••┈