🍏 دانه‌های معنا در مثنوی مولانا (۳٠)

🔖چرا بی‌رویی از حد می‌بری؟

هر چه در دل داری از مکر و رموز
پیش ما رسواست و پیدا همچو روز

گر بپوشیمش ز بنده‌پروری
تو چرا بی‌رویی از حد می‌بری؟
📚 (مثنوی معنوی، دفتر چهارم)
                      
📍 معنای روان:
ای انسان! آن‌چه در دل نهفته داری؛ نیرنگ‌ها، نیت‌های پنهانی، و رازهای درونت، در برابر نگاه خداوند مانند آفتاب نیم‌روز، آشکار و روشن است. و اگر تو را به‌خاطر این زشتی‌های درون رسوا نمی‌سازد، نه از ناآگاهی اوست، بلکه از مهر و حلم و بنده‌نوازی اوست. پس چرا بر گستاخی خود می‌افزایی؟ چرا حیا نمی‌کنی؟ چرا از بردباری خدا سوءاستفاده می‌کنی؟

📍 مفهوم و درس زندگی
✓ خداوند، پروردگاری است بردبار و مهربان؛ می‌بیند، می‌داند، اما پرده‌پوشی می‌کند. آن‌چه در دل داریم، بر او پنهان نیست، ولی ما را در برابر گناه رسوا نمی‌سازد. این بردباری، نشانهٔ رحمت اوست و فرصتی برای بیداری ما؛ نه چراغ سبزی برای ادامهٔ لغزش. سکوت او، امتحان حیاست.

✓ مولانا در این ابیات، نقابی از صورت «گناه‌کارانِ بی‌توبه» کنار می‌زند: آنان‌که گمان می‌کنند چون رسوا نمی‌شوند، پس گناهشان دیده نشده است؛ غافل از آن‌که خدا، پرده‌پوش است، نه بی‌خبر!

✓  این سخن تکان دهنده و برانگیزاننده‌ی شرم آدمی را، به‌سانِ بیان حال خداوند با بندگانش، شماری از حکیمان و زاهدان آورده‌اند:
«ای بندگان من! اگر گمان می‌کنید که من شما را نمی‌بینم، این نقص ایمان شماست؛ و اگر باور دارید که می‌بینم، پس چرا مرا خفیف‌ترینِ بینندگان خود پنداشته‌اید؟»

✓ قرآن نیز همین حقیقت را با کلماتی سنگین بیان می‌کند:
«يَسْتَخْفُونَ مِنَ النّاسِ وَلا يَسْتَخْفُونَ مِنَ اللَّهِ وَهُوَ مَعَهُمْ...»
(نساء: ۱۰۸)
«آنان از مردم پنهان می‌کنند، ولی از خدا پنهان نمی‌توانند کرد، و او با آن‌هاست...»
✓ پرده‌پوشی خداوند، فرصتی است برای توبه، نه مجوزی برای جسارت بیشتر. اگر خدا با ما مهربان است، ما هم باید با خودمان راست‌گو و در پیشگاه او شرمسار باشیم، نه طلبکار و بی‌پروا.

✍ الحاق جوادی  
                          🌾🌸🌾
#مثنوی_مولوی
#پرده_پوشی_خدا
#شرم_از_خدا
#آگاهی_الهی
#بازگشت_به_خویش
#دانه‌های_معنا

https://t.me/islahweb