در گفتارهای کنفوسیوس آمده است که او وقتی مغضوب امپراتور چین، و محکوم به اعدام شد، شب قبل اعدام که در زندان بود، به زندانبان خود ‌گفت ببین این پروانه 🦋 وقتی بال‌هایش را باز می‌کند چه رنگی پیدا می‌کند و وقتی بال‌هایش را می‌بندد چه رنگی! بعد زندانبان او گفت من گمان می‌کردم آدم فرزانه‌ای باشی اما می‌بینم ابلهی بیش نیستی. چگونه با اطلاع از اینکه فرداروز اعدام می‌شوی می‌توانی به این دل‌ خوش کنی؟ کنفوسیوس گفت من نمی‌گذارم مردن فردایم مانع لذت‌بردن از اکنونم شود. ضمن اینکه اگر می‌دانستم این لذت‌نبردن، موجب تخفیف مجازات و مرگ من می‌شود از آن چشم‌پوشی می‌کردم، اما وقتی‌ می‌دانم تأثیری ندارد، چرا از همین مقدار لذت، خودم را محروم کنم؟!
@islie

کتاب «من لایحضره الفقیه» دومین کتاب از کتب اربعه امامیه (معتبرترین کتب شیعیان) اثر شیخ صدوق - جلد ۵ - کتاب زناشوئی.

در متن اصلی اومده «ضعیفین»، که به دو ناتوان ترجمه شده. زن رو در ردیف کودکان بی‌سرپرست (یتیم) آورده به‌عنوان انسانی ضعیف! حتی نه کودکان و پسربچه‌ها، کودک بی‌سرپرست و بی‌پدر و مادر! طبق قاعده‌ی الزام در اصول و فقه شیعی، آیا حق ندارم به زنان شیعه بگم «ضعیفه»؟ البته بعید می‌دونم مشکلی داشته باشن!

شرحش جالب‌تره! می‌گه از همه‌ی جهات حتی تعلیم و تدریس، با زنان طوری رفتار کن که گویی یتیم‌بچه‌اند! البته ضعیفه‌های شیعه رو می‌گه که عزت نفس‌شون زیر پاهای مردان شیعه مثل سوسک له شده و بی‌غیرت شدن، وگرنه برای یه زن مستقل و نامتدین این حرف‌ها از صد فحش و کتک بدتره!

❤@islie

می‌دانی بهشت چگونه زیباتر می‌شد؟ چگونه سزاوار نام «بهشت» می‌شد؟

آنگاه که خدا می‌گفت:

«در بهشت، نه شهوت هست و نه آلت جنسی. این‌ها تنها آلاتی بودند برای دنیای پایین، فریبی مقدر برای بقاء جسم و ماده، حیله‌ای برای تداوم نسل خاکی‌ات. در بهشت من، تو به این امیال کاذب نیازی نداری... نیازی به غذا، به جفت، به غلبه، و بقیه‌ی امیال پست دنیوی...

در بهشت، این عطش‌های زمینی خاموش‌اند؛ اما در عوض، آتشی روشن است از شوق دانایی. آنجا، میل تو نه به جسم، که به روح و معناست.
در و بر زمین، اکثر اوقات کتاب را با بی‌میلی ورق می‌زدی، یا طولی نمی‌کشید که مطالعه‌ی آن را رها و به آینده موکول می‌کردی، زیرا ارزش‌ها در این دنیای پَست و اسفل واژگون‌اند. اما در بهشت، تو از خواندن یک سطر چنان لذت می‌بری که در هیچ آغوشی و در هیچ شرابی نمی‌توانی حتی خیال‌اش را داشته باشی.

من در آنجا، میلی در تو می‌نهم که از جنس ملکوت است: میل به دانستن، میل به فهمیدن راز هستی، شوق رسیدن به لب حقیقت، اما این میل را دیگر خستگی و زوالی نیست.
علوم نامحدودند، اما تو محدود.
من نمی‌توانم تمام علم مطلقم را در تو بگنجانم، چرا که در آن صورت، خدایی می‌شوی چون من، اما من تا همیشه واحدم و توحیدم ابدی است.
اما تو بی‌نهایت زمان داری، ابدی هستی در بهشت من.

هر روز، هر لحظه، در مطالعه، در فهم، در مشاهده‌ی حقیقت، قدمی به من نزدیک‌تر می‌شوی، هر لمحه خداتر می‌شوی.
من هدیه‌ای به تو داده‌ام در بهشت:
لذتی ژرف‌تر از هر لذت جنسی و حسی،
لذت بی‌پایان در کشف، در فهم، در پیوستن به معنا و در تحصیل علوم بی‌نهایت من.

تو را در بهشت سرنوشتی نیست مگر نزدیک‌تر شدن به من، نه برای آنکه خدا شوی، بلکه برای آنکه فواصل و ابعاد میان خود و من را یکی‌یکی محو کنی. تو جز با مطالعه و تحصیل علوم بی‌پایان نمی‌توانی به عالم مطلق نزدیک شوی، من میلی در وجود تو به ودیعه می‌گذارم که به توسط آن هر لحظه خداتر شوی.

امیال زمینی و حیوانی‌ات را به بهشت من نیاور، بهشت من برای تقرب به حقیقت و خدا و معناست نه انجام نکاح و جماع بی‌وقفه، هرگز به تو این وعده را نمی‌دهم که روزی خدا بشوی، چون توحید من ابدی است، اما به تو فرصت می‌دهم هر لحظه به من نزدیک و خداتر بشوی، فرق تو با سایر مخلوقات من در این است که تو بی‌نهایت زمان داری برای تشبه و تقرب به بی‌نهایت‌ها.»

✈️@islie