[دُروغها وَ خُرافاتِ اِسلام]

حیات و جهان بشر پر شده از ضعف‌ها و نقص‌هایی تراژیک و ترسناک؛ برای انسان، بعضی کوشش‌ها و رسیدن‌ها چنان دشوارند که گاه فاصله‌ی آن‌ها با عدم امکان، بی‌نهایت کوچک می‌شود. مثلاً یافتن معنایی جدی و عمیق برای زندگی، ایستادن بر سر ارزش‌ها - چه در عرصه‌ی نظر و چه در میدان عمل - یا تحقق عدالت، کاستن از رنج‌های بسیار عظیم و شاید مهم‌تر از همه، پاسخ‌‌گفتن به پرسش‌های بنیادینِ انسان از لحظه‌ی تولد فلسفه و تفکر. بسیار چراها و بسیار ندانستن‌هاست که مسیر ما به کشف آن‌ها مسدود شده و بعید نیست تا انسان انسان است مسدود بماند.

اما این تراژدی دردناک‌تر می‌شود آنجا که یک دیندار، تنها چون من، دین و الهیات او را نپذیرفته‌ام، انتظار بی‌جایی دارد که تمام این مسئولیت‌های دشوار را، بی‌هیچ لغزشی، به دوش بکشم و بدون هیچ خدشه و خطائی، همه‌ی این مشکلات و معضلات را، در جهان سکولار یک‌شبه و از ریشه، حل کنم.

غافل از اینکه این گره‌های کور، نه فقط مسئله‌‌ی من، بلکه گرفتاریِ مشترک همه‌ی ماست. به طناب همه‌ی ما انسان‌ها بدون استثناء این گره‌ها کور شده، فقط من نیستم که به گره‌ی کور رسیدم، خود او دیندار هم اگر بدون حجاب و جهل بنگرد، همین گره‌ها را در طناب حیاتش خواهد دید. ما انسان‌ها همگی سرنشینان یک کشتی هستیم، در وسط طوفانی مشترک.

و باز دردناک‌تر از این، جهل عمیق و مرکب او از این حقیقت است که دین هم، برخلاف آنچه می‌پندارد، طبق هیچ قرائت و خوانشی، راه‌حلی و درمانی برای این معضلات ارائه نمی‌دهد، این گره‌ها را اگر نگوییم دین کورتر کرده و می‌کند، قاطعانه می‌گوییم که حل و باز نمی‌تواند بکند.

شاید تو را بی‌هوش کند و بله! درد برای انسان ناهشیار معنی نمی‌دهد، ولی خوابیدن که هنر مواجهه نیست، واقعاً می‌توانی در بیداری و هشیاری هم، دردی نکشی؟ دین در مواجهه‌ی با این دردها، داروی بی‌هوشی تو است، در بیداری این دردها درمان دارد؟ تو از من می‌خواهی بخوابم و بیدار نشوم تا واقعیت‌ها را نبینم و دردها را حس نکنم؟ تا کِی باید خودم را به خواب جهل و انکار بزنم؟ تعجب می‌کنم در جهانی که قرن‌هاست داروهای ضدخوابی مثل دکارت و هیوم و کانت و نیچه و ویتگنشتاین و حتی هایدگر، به بدنش تزریق شده، چگونه می‌توانی اینقدر آسوده و راحت بخوابی؟ گیرم من نتوانم مشکلات بی‌پایان بشر در بیداری و جهان سکولار را حل و رفع کنم، اما مگر تو خودت توانسته‌ای جهان بدیل و جایگزینی تعریف کنی که بهتر نه، حداقل بدتر از این جهان مدنظر من نباشد؟

درست مثل این است که هر دو سوار بر کشتیِ سوراخی باشیم، من تلاش کنم که سوراخش را پر کنم و نتوانم و تو از دور بایستی و به شکست من بخندی و از خوشحالی برقصی! البته نه خنده و رقصی از روی پوچی و بی‌خیالی، بلکه با این عقیده‌ی راسخ که اقیانوس عمیقاً خیرخواه و عاشق تو است و اگر کشتی غرق شود تو را نجات می‌دهد چون به او باور داشته‌ای! مسخره‌تر اینکه از من هم می‌خواهی به‌جای تلاش برای پرکردن این سوراخ، مثل تو عقب بایستم و دلم را به این ایمان که اقیانوس عاشقمان است و نجاتمام می‌دهد خوش کنم! به آن تعجب قبلی، تأسف هم اضافه می‌شود وقتی که من بتوانم سوراخ را با زحمت فراوان پر کنم و تو زنده بمانی و همچنان منتظر سوراخ بعدی، تا دوباره به شکست احتمالیِ من بخندی و سر آن برقصی!

@islie

3.0K viewsedited 13:29