در این زمان هفت سال از فتح قسطنطنیه و نابودی بیزانس توسط سلطان محمد دوم عثمانی گذشته بود و جهانشاه قراقویونلو بر ایران حکومت می‌کرد.

📜قسمتی از فتح‌نامۀ سلطان محمد فاتح به سلطان جهان‌شاه بارانی (قراقویونلو) در بشارت فتح مبارک قسطنطنیه:

«روز بیستم ماه جمادی‌الاول که صبح صادقِ روز سه‌شنبه بود، یک‌باره از خشکی و دریا، همچون نجومِ سماء رجوماً للشياطين هجوم نموده و نبرد عظیم از هر دو طرف برخاست. مشرکان، دمرهم الله، چندان که مدافعت نمودند، ممانعت نتوانستند و از شعلۀ دولت قاهره، مانند خفاش صورتِ پریشانی بر ایشان ظهور یافت و بادِ صولتِ باهره که بر صورت «اعصار فيه نار» جلوه نموده، بر خرمنِ جمعیتِ اعدای دین چون وزیدن گرفت، کشتکار اعمار آن ملاعین «کعصف مأکول» کرد و دود از دودمانشان بر اوج آسمان پیوست و هریکی از فراعنۀ اهل بغی مصراً و مستکبراً علف تیر و شمشیر غازیان گشت. ولله الحمد که قوانین منسوخِ اهل طغیان با سوانحِ شرعِ اهل ایمان فرو مانده و کوسِ شرعِ محمدی بر منارهای ناقوس‌زدنی آوازۀ تکبیر و تهلیل برداشته و معابد عبدۀ اوثان، مساجد اهل ایمان ساخته؛

از سعی ما به‌جای صلیب و کلیسا
در دار کفر، مسجد و محراب و منبر است
آنجا که بود نعره و فَریادِ مشرکان
اکنون خروشِ نغمۀ الله اکبر است»*

📙*. منشآت‌السلاطین فریدون‌بیگ، جلد اول، ص ۲۴۸-۲۴۴

این پرنده وقتی مضطرب می‌شود رنگ پوست برهنۀ واقع در ناحیۀ گلو و سرش، از خاکستری به رنگ‌های قرمز و سفید و آبی تغییر می‌کند و به همین دلیل، در فارسی به آن بوقلمون می‌گویند که نام نوعی از پارچۀ دیباست که با تغییر جهت تابش نور به آن از رنگی به رنگی دیگر درمی‌آید. البته در افغانستان فیل‌مُرغ و در تاجیکستان مَرجان‌مُرغ نیز نامیده می‌شود. پوستی از بالای نوک بوقلمون آویزان است و به خرطوم فیل می‌ماند؛ از همین رو این جانور را پیل‌مرغ هم نامیده‌اند. اروپاییان در نخستین برخورد با بوقلمون در شمال آمریکا آن را به‌اشتباه گونه‌ای از پرندۀ گینی دانستند که از راه ترکیه وارد مرکز اروپا شده بود. بااین‌حال نام ترکیه روی این پرنده در زبان انگلیسی باقی ماند، ولی جالب اینکه در کشور ترکیه به این پرنده هندی (Hindi) گفته می‌شود. همچنین نام‌های زیادی در زبان‌های دیگر برای بوقلمون‌ها وجود دارد؛ مثلاً در بیشتر کشورهای عربی آن را مرغ رومی (الدجاج الرومي) یا حتی خروس رومی (الديك الرومي) می‌نامند.

🇸🇾🇱🇧🇵🇸حضور عرب‌تبارها در دنیای سیاست آمریکای لاتین پدیده‌ای تاریخی است که در نتیجۀ بیش از یک قرن مهاجرت تثبیت شده و به وضعیتی رسیده که از مناصب قانون‌گذاری تا ریاست‌جمهوریِ کشورهای مختلف آمریکای مرکزی و جنوبی را در بر می‌گیرد. این موج مهاجرتی عرب‌ها که عمدتاً از شامیان یعنی لبنانی‌ها و سوری‌ها و فلسطینی‌ها تشکیل می‌شد، چنان در جوامع محلی ادغام شد که به‌تدریج به‌عنوان بخشی مهم و تأثیرگذار از ساختار اجتماعی و سیاسی منطقه شناخته شد. نکته‌ای که در این بحث اغلب نادیده گرفته می‌شود آن است که اکثریت این خانواده‌های مهاجر عرب نه مسلمان بلکه مسیحی (به‌ویژه مارونی، ارتدوکس یا مُلکی) بودند.

🇧🇷 بر پایۀ اسناد و شواهد تاریخی، دست‌کم یازده رئیس‌جمهور در آمریکای لاتین از نژاد عرب بوده‌اند؛ آماری قابل توجه که بازتاب‌دهندۀ موفقیت این ادغام اجتماعی است. در برزیل، برجسته‌ترین نمونه، میشل تمر با خاستگاه لبنانی است که در سال ۲۰۱۶ به ریاست‌جمهوری رسید. علاوه‌بر او، صحنۀ سیاسی برزیل با حضور ده‌ها نام خانوادگی عربی در کنگره، وزارتخانه‌ها و شهرداری‌ها شناخته می‌شود؛ نام‌هایی همانند مالوف، حداد، ژریساتی، کساب و امین و... که نشان‌دهندۀ سنتی طولانی از حضور و نفوذ در دستگاه قدرت هستند.

🇦🇷 در آرژانتین، کارلوس مِنِم به‌عنوان رهبر عرب‌تبار با طولانی‌ترین دورۀ زمامداری شناخته می‌شود؛ او بین سال‌های ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۹ کشور را اداره کرد. برخلاف اغلب نمونه‌های آمریکای لاتین، اگرچه منم از خانواده‌ای مسلمان و برخاسته از سوریه بود، ولی برای تصدی ریاست‌جمهوری ناچار شد ولو صوری به کیش مسیحیت کاتولیک بگرود؛ زیرا قانون اساسی آرژانتین تا سال ۱۹۹۴ شرط می‌کرد که رئیس‌جمهور باید مسیحی و حتماً کاتولیک باشد. دولت او اصلاحات اقتصادی عمیقی را در میانهٔ دوران اَبَر‌تورم به اجرا گذاشت، اما مسیر سیاسی‌اش همچنین با جنجال‌های قضایی پسینی همراه بود.

🇸🇻 کشور اِل‌سالوادور مسیر سیاسی خاصی دارد و چندین رهبر عرب‌تبار با خاستگاه فلسطینی در آن حضور داشته‌اند. نجیب بُقیله یا نایب بوکله که در سال ۲۰۱۹ انتخاب شد، به‌عنوان جوان‌ترین رئیس‌جمهور در منطقه شناخته می‌شود. پدر نجیب بقیله مسیحی بود، اما در ال‌سالوادور مسلمان شد و به‌عنوان امام جماعت مساجد به دعوت مردم پرداخت و نقشی اساسی در گسترش اسلام در کشورش داشت؛ امری که باعث می‌شود نجیب در میان عرب‌هایی که عمدتاً مسیحی هستند، تاحدی یک استثنا باشد. پیش از او، آنتونیو ساچا نیز کشور را اداره می‌کرد و در یک انتخابات تاریخی بر شافیک هندال، نامزد دیگری با تبار عربی برخاسته از فلسطین، پیروز شد. دوران مدیریت ساچا به روابط نزدیکش با ایالات متحده و همچنین بحران‌های دیپلماتیک با رژیم اسرائیل به‌دلیل بزرگداشت رهبر فلسطینی یعنی یاسر عرفات شناخته می‌شود.

🇪🇺 میان بخش غربی که از تقویم میلادی (گریگوری) پیروی می‌کند و کریسمس را در ۲۵ دسامبر جشن می‌گیرد، و بلوک شرقی (مشخص‌شده با رنگ قرمز) که در آن کشورهایی مانند روسیه و صربستان همچنان به تقویم قدیمی ژولینی پایبند هستند و کریسمس را ۷ ژانویه برگزار می‌کنند؛ امری که نمادی از تمایز مذهبی و فرهنگی آن‌هاست.

🇺🇦 جالب‌ترین نکته در این میان اوکراین است که اکنون در نقشه به رنگ سبز دیده می‌شود؛ نتیجهٔ تغییری تاریخی در ژوئیهٔ ۲۰۲۳، زمانی که رئیس‌جمهور کنونی یعنی ولادیمیر زلنسکی قانونی را امضا کرد که به‌طور رسمی تاریخ کریسمس را به ۲۵ دسامبر منتقل می‌کرد. این اقدام، حرکتی سیاسی و نمادین برای گسست نهایی از سنت روسی و نفوذ مسکو تلقی می‌شود.

🇧🇾 بلاروس که با خطوط قرمز مشخص شده، همچنان میان شرق و غرب گرفتار مانده است؛ تنها کشور منطقه که رسماً هر دو تاریخ را به رسمیت می‌شناسد و بدین‌وسیله به هویت ترکیبی و چندقرنی کاتولیکی–ارتدوکسی خود احترام می‌گذارد.