📝 ظرف‌ها را من می‌شویم

🔸 در ۲۴ اکتبر ۱۹۷۵، نُه‌دهم زنان ایسلند به مدت یک روز دست به اعتصاب زدند. آنها از کار مزدی خود دست کشیدند و کار غیرمزدی‌شان را نیز متوقف کردند، کودکانشان را از آغوش خود جدا و کار خانه را رها کردند. در حالی که پیشتر این همسران، دوست‌دختران، مادران و دختران بودند که از اقدامات مردان در اتحادیه‌های صنعتی حمایت می‌کردند در «روز تعطیلی زنان» این وضعیت معکوس شد. کارفرمایان برای سرگرم کردن کودکانی که به همراه پدرانشان به سر کار آمده بودند مقدار زیادی آب‌نبات و مدادرنگی فراهم آوردند. تمام سوسیس‌ها به فروش رفت. سال بعد، مجلس لایحه‌ی حقوق برابر را تصویب کرد (این نخستین بار نبود که چنین اتفاقی می‌افتاد، در آمریکا در سال ۱۹۶۳ و در بریتانیا در سال ۱۹۷۰ قانونگذاری مشابهی انجام شده بود). این اعتصاب نشان داد که مشارکت زنان تا چه اندازه برای جامعه‌ی ایسلند حیاتی است، اما برابری تنها در رابطه با کار مزدی تحقق یافت. چگونه می‌توان بر شکاف خصوصی/عمومی غلبه یافت؟

🔸 اغلب منابع مربوط به بارداری و مادری توجه‌و ذهن ما را به سمت مسائلی جلب می‌کنند که در واقع با توجه به اوضاع کلی، اهمیت چندانی ندارند. مشکلاتی که با آنها مواجه‌ایم بسیار بزرگ‌ترند: فرهنگی که در آن تمام قدرت حقوقی و اقتصادی تقریباً در دست مردان است؛ جامعه‌ای که در آن سفیدپوست بودن یک هنجار محسوب می‌شود... نظامی اقتصادی که مبتنی بر کار خانگی‌ای است که عمدتاً توسط زنان انجام می‌شود اما به مقدار کافی قدر و ارج ندارد (یا به عبارت دیگر: پدرسالاری، برترپنداری نژاد سفید و سرمایه‌داری آمریکایی). بسیاری دوست ندارند این حرف را بشنوند اما واقعیت از این قرار است: درباره‌ی بارداری راه‌حل‌ها و پاسخ‌های سرراستی وجود ندارد، همه‌ی راه‌حل‌ها و پاسخ‌ها سیاسی‌اند.

🔸 غذا پختن برای دوستان، مراقبت از فرزند کسی برای چند ساعت، انجام کارهای نجاری در مقابل یک ساعت ماساژ، پرورش گیاهان جلوی پنجره یا کاشت سبزیجات در باغچه. اینها همگی نمونه‌هایی از مراقبت و نگهداری‌اند و کار محسوب می‌شوند... به‌شرط آن‌که رابطه‌مان را با آنها تغییر دهیم. درست است، ممکن است از نظر مالی ضرر کنیم اما احتمالاً احساسات و عواطفمان به اشکالی که هنوز برایمان سنجش یا درکشان میسر نیست، شکوفا خواهند شد./نشر آسو

#کار_خانگی
#بیمه_همگانی
#خانه_داری

#زن_زندگی_آزادی


https://t.me/khabargar