6 متغیر کلیدی در نظام تصمیم گیری رهبرانقلاب در جنگ

🔻ماجرای قمار بر برند ترامپ در زنگزور

🔻ابتدا خلاصه ماجرا را مرور کنیم:
🔸کریدور زنگزور چیست؟
مسیری ترانزیتی از آذربایجان، از طریق جنوب ارمنستان، به ترکیه و اروپا.
🔸چرا مهم است؟
مسیر انرژی، تجارت و حمل‌ونقل بین دریای خزر و اروپاست.
🔸اختلاف آذربایجان و ارمنستان بر سر چه بود؟
ماجرا به پیش از این کریدور برمی‌گردد. دعوای اول بر سر قره‌باغ بود، اما آذربایجان در این نزاع پیروز شد و حالا موضوع اصلی، مسیر زنگزور و دسترسی مستقیم آذربایجان به نخجوان و اروپاست.
🔸چطور به کریدور رسیدند؟
با حل‌وفصل نظامی قره‌باغ به نفع آذربایجان، تمرکز اختلافات به مسیرهای ترانزیتی رفت. آذربایجان به بندی از توافق قره‌باغ استناد کرد و آن را به معنای ایجاد کریدور زنگزور تفسیر کرد. ارمنستان اما مخالف بود و آن را به معنای واگذاری حاکمیت تلقی می‌کرد.
🔸موضع ایران چه بود؟
پیشنهاد «کریدور ارس» به‌جای زنگزور؛ که البته باید برای پیشبرد این طرح سریع‌تر و جدی‌تر ورود می‌کرد و دیپلماسی چندجانبه با ارمنستان، روسیه و دیگران را برای مسدود کردن نفوذ آمریکا فعال می‌ساخت، که در هر صورت نشد.
حالا این دو کشور با میزبانی آمریکا به توافق رسیدند. اما این توافق یک نکته کلیدی دارد که اصل متن بر آن متمرکز است: تغییر نام کریدور.
نام «زنگزور» که یک عنوان تاریخی و هویتی است، به «مسیر ترامپ برای صلح و رفاه بین‌المللی» تغییر می‌کند.
🔸اصل ماجرا همین عنوان است.
اصل داستان را در این جمله از بیانیه مشترک دو کشور ببینید: «ما اطمینان داریم که این اجلاس پایه‌ای محکم برای احترام متقابل و پیشبرد صلح در منطقه است.»
هر دو کشور به این برند نیاز داشتند.
🔻حالا ابعاد توافق را مرور کنیم:
🔸آثار این نام برای آمریکا چیست؟
تا حدی روشن است: مدیریت مسیر برای ۹۹ سال، کاهش نفوذ روسیه و ایران، و برند «صلح‌ساز» برای ترامپ.
این پروژه، فارغ از آورده اقتصادی و نقش امنیتی در نزدیکی ایران، به دلیل برچسب صلح‌آمیز، در حافظه جمعی به نام ترامپ ثبت می‌شود و مانع مخالفت دیگران خواهد شد.
🔸آذربایجان چرا نیاز به این برند داشت؟
برای تثبیت دستاورد نظامی‌اش در قره‌باغ و بهره‌گیری از مزیت اقتصادی اتصال به ترکیه و اروپا. این دستاورد، از نگاه باکو، با حضور نام آمریکا در پروژه تثبیت می‌شود.
🔸اما ارمنستان چرا موافقت کرد؟ این‌ها که پیش‌تر مخالف بودند؟
پاسخ را باز هم باید در نام آمریکا جست.
ارمنستان پس از از دست دادن کامل قره‌باغ و آوارگی ده‌ها هزار ارمنی، به دنبال ضامن امنیتی جدید می‌گردد. این شکست، هم روحیه عمومی را از بین برد و هم اعتماد مردم به روسیه را به‌عنوان «ضامن امنیت» فرو ریخت.
ایروان به دنبال راه تنفس می‌گردد، حتی اگر پرهزینه باشد؛ و این بار به‌جای احیای سرمایه اقتصادی و مردمی داخلی، استراتژی خود را سپردن به آمریکا قرار داده است.
🔸آذربایجان و ارمنستان برای دستیابی به این برند و پروژه تثبیت و تضمین چه هزینه ای باید دهند؟
برای ارمنستان، این توافق می‌تواند به از دست رفتن کنترل مرز و حاکمیت بخشی از خاکش بینجامد و وابستگی امنیتی‌اش به آمریکا را به نقطه بازگشت‌ناپذیر برساند.
برای آذربایجان، خطر اصلی واگذاری بخشی از کنترل مسیر به آمریکا، محدود شدن توان سیاست خارجی مستقل و در دست نگرفتن کامل مدیریت اقتصاد و منافع ترانزیتی این مسیر است.
🔻و حالا حرف آخر:
وقتی کشوری قدرت داخلی نداشته باشد و از حمایت و مشروعیت مردمی برخوردار نباشد، ناچار است روی برند آمریکایی قمار کند؛ چه آذربایجان برای تثبیت پیروزی‌اش و چه ارمنستان برای بقای امنیت و جبران شکستش.
همشهری
@mahdian_mohsen

🔻روایتی از آنچه به رئیس‌جمهور گفتم و شنیدم

در دیدار مدیران رسانه‌ها با رئیس‌جمهور محترم، نکاتی را مطرح کردم و در پایان، پاسخی از ایشان شنیدم که در ادامه آمده است.

🔻آنچه خدمتشان عرض کردم:
ما هم به شعار وفاق این دولت اعتقاد داریم و هم به صداقت حضرت‌عالی باور داریم، اما نگرانیم که از این شعار برداشت‌های انحرافی صورت گیرد.
موضوع وفاق و وحدت همواره مورد توجه رهبر انقلاب بوده است. ایشان سال‌ها پیش درباره وحدت فرمودند که این کار نیازمند تنازل سلیقه‌ها برای رسیدن به اصول مشترک است، اما برخی این تنازل را تا حد تعطیل کردن اصول پیش برده‌اند.
کمااین‌که درباره همین انسجام در جنگ مقدس دوازده‌روزه نیز برخی دچار سوءتفاهم شدند؛ در حالی‌که این انسجام برآمده از هویت اصیل ملی و اسلامی مردم ما بوده است.
با این توضیح، مسئله من مواردی است که به بهانه وفاق، مورد بی‌اعتنایی قرار گرفته و تعطیل شده است. از جمله این موارد، قانون حجاب است.
مستحضرید که بر اساس مجموع نظرسنجی‌ها و پیمایش‌های ملی، بیش از ۷۰ درصد مردم به ضرورت حجاب در کشور اعتقاد دارند. البته حضرت‌عالی اشکالاتی به قانون حجاب دارید که طبیعی است؛ حتی برخی از نقدهای شما به این قانون هم منطقی است. ایرادی ندارد، اما چرا قانون را اصلاح و اجرا نمی‌کنید؟
این مطالبه جامعه است و اتفاقاً ضرورت وفاق ایجاب می‌کند که مطالبه این بخش از جامعه مورد توجه و اعتنا قرار گیرد.

🔻آنچه رئیس‌جمهور محترم فرمودند:
۱. من و خانواده‌ام معتقد به حجاب هستیم و خود من در دوران مسئولیت در دانشگاه، در موارد مربوط به رفتارهای خلاف شئون، تذکر داده و با جدیت و قاطعیت پیگیری می‌کردم.
۲. با این حال، حتی خانواده خودم که حاضرند در کنار من جان دهند را نمی‌توانم مجبور کنم چه لباسی بپوشند یا نپوشند. با اجبار نمی‌توان مردم را باحجاب کرد.
۳. برای اصلاح وضعیت حجاب، کارهای انجام‌نشده‌ای داریم که باید هم‌اکنون از طریق مساجد، محله‌ها و مدارس، به‌صورت فرهنگی پیگیری کنیم.
۴. البته برهنگی و افرادی که آن را ترویج می‌کنند را باید مانع شد، همان‌گونه که در همه جای دنیا نیز چنین می‌شود.

🔻حرف‌های باقی‌مانده:
در ادامه، به‌طور طبیعی فرصت برای گفت‌وگو فراهم نشد. با این حال، نکاتی داشتم که اگر هم فرصت بود ترجیح می دادم عبور کنم. اما تمایل داشتم دو جمله را خدمت رئیس‌جمهور عرض کنم.

🔻آنچه ترجیح دادم از آن عبور کنم:
مستحضرید که میان «اجبار» و «الزام قانونی» تفاوت است؛ و این موضوع منحصر به حجاب نیست، بلکه ما در همه عرصه‌ها الزام قانونی داریم. البته الزام، مربوط به امور اجتماعی است نه مسائل فردی؛ و حجاب امری اجتماعی است.

🔻و اما آنچه تمایل داشتم طرح کنم:
آقای رئیس جمهور همان دو نکته‌ای را که در پایان فرمودید، دقیق است. همان‌ها را عمل کنید.
یکم ـ کار فرهنگی: دولت محترم تصمیم بگیرد ـ حسب فرمایش رئیس‌جمهور ـ در این حوزه نقش‌آفرینی کند.
دوم ـ باز همان سخن به‌جای رئیس‌جمهور: هر کسی که به‌دنبال برهنگی است، باید مانع شد. همان‌گونه که در همه‌ جای دنیا چنین می‌شود.
با هر روشی که صلاح می‌دانید، و بر اساس همان سطح پوششی که خود به‌عنوان رئیس‌جمهور متدین قبول دارید، قانون را اجرا کنید؛ یا آن را اصلاح نمایید، یا لایحه جدید ارائه دهید، یا ....
خلاصه همان که فرمودید... .
@mahdian_mohsen

🔻نقد بیانیه جبهه اصلاحات به سبک علامه مصباح

🔻بیانیه جبهه اصلاحات را اگر نخوانده‌اید، خلاصه اش چنین است: غنی‌سازی را کنار بگذارید، با آمریکا مستقیم و جامع مذاکره کنید و به بازرسان آژانس هسته‌ای اجازه نظارت گسترده دهید.
🔻این بیانیه از زوایای مختلف قابل نقد است، اما ترجیح می‌دهم روش انتقادی علامه مصباح یزدی در ماجرای فتنه ۸۸ را یادآوری کنم؛ روشی که بسیار آموزنده بود.
در آن سال‌ها تحلیل‌های گوناگونی درباره فتنه ارائه می‌شد: امنیتی، اعتقادی و .... اما نگاه آیت‌الله مصباح بیش از همه بر پایه روان‌شناسی و شخصیت‌شناسی افراد استوار بود و صرفا به دنبال ضوابط منطقی و برهان‌های پیچیده نمی‌رفتند. اینکه دقیقاً چه گفتند بماند؛ رجوع کنید که شیرین است.
🔻این روش تحلیلی قابل تأمل است، چراکه بسیاری از مباحث امروز فضای رسانه‌ای بیش از آنکه تحلیل باشند، روایت‌اند. تفاوت روشن است: روایت، بازتاب احساس و تلقی افراد است نه حقیقت میدان. این احساس‌ نیز ریشه در شاکله و خصلت انسان دارد؛ همان‌طور که برداشت آدم ترسو با آدم شجاع از یک واقعه یکسان نیست.
🔻خدا رحمت کند شهید مطهری را؛ می‌گفت گاهی انسان آن‌قدر می‌ترسد که به بیماری «استسباع» دچار می‌شود و مثال حیوانی را در جنگل می‌زد که از ترس شیر، به سمت شیر فرار می‌کند. بسیاری از تحلیل‌های سیاسی امروز هم چنین‌اند؛ آن‌قدر رنگ اضطراب و انفعال دارند که آدم نگران می‌شود مبادا زندگی شخصی گویندگان هم آسیب ببیند.
🔻مرحوم مصباح یادآور می‌شد که فتنه را باید بیش از هر چیز با تحلیل شخصیتی فهمید، نه صرفاً با ضوابط فکری. البته نقد استدلال‌ها نیز لازم است، به‌ویژه برای کسانی که ممکن است این سخنان را باور کنند. اما پرسش اینجاست: به کسانی که پس از حمله نظامی آمریکا ـ آن‌هم در بحبوحه مذاکره، آن‌هم با هدف قرار دادن تأسیسات هسته‌ای و ترور مردم، دانشمندان و نظامیان ما ـ باز هم از مذاکره مستقیم و جامع با آمریکا سخن می‌گویند، چه باید گفت که حق مطلب ادا شود؟
🔻مرحوم مصباح یزدی در ادامه همین مباحث، تمثیلی شنیدنی از مرحوم شیخ غلامرضا یزدی نقل می‌کرد. او می‌گفت:
«شبی بارانی در یزد، به مهمانی دعوت داشتم. بر الاغی سوار شدم و در کوچه‌ای به جوی آبی رسیدم. پوشش روی آن سست بود، پای الاغ فرو رفت و من هم به زمین افتادم. همه لباس‌هایم گل‌آلود شد. همسایه‌ها مرا به خانه بردند، لباسم را عوض کردند و سر و صورتم را شستند. منصرف شدم و به خانه بازگشتم.
یک سال بعد، دوباره به همان خانه دعوت شدم. باز هم با همان الاغ رفتم. وقتی به همان کوچه رسیدیم، الاغ ایستاد. هرچه کوشیدم حرکت نکرد. پیاده شدم تا علت را بفهمم. ناگهان یادم آمد سال گذشته در همین نقطه پای الاغ در گل فرو رفته بود و ما هر دو زمین خورده بودیم. به همین دلیل دیگر حاضر نبود از آن مسیر عبور کند.»
شیخ غلامرضا یزدی این ماجرا را بر منبر نقل می‌کرد و در پایان می‌گفت: «عزیزان من، سعی کنید از این الاغ کمتر نباشید.»
همشهری‌
@mahdian_mohsen

🔻آیا دوباره جنگ می‌شود؟

این پرسش هر روز در ذهن‌ها تکرار می‌شود. پاسخ روشن است: اگر خطری از بیرون بر ما بتازد، ملت ایران بارها نشان داده‌اند که زیر آتش هم یکپارچه‌تر می‌شوند. دشمن هم اینرا می داند. پس چرا باید مجدد دست به خطا بزند؟
ولی واقعیت اینست که سایه جنگ همچنان هست... اما چرا و به چه معنا؟

🔻در جنگ گذشته، صهیونیست‌ها گمان کردند با زدن نمادهای علمی و نظامی ما کشور از درون فرو می‌پاشد. حال آنکه محاسبه‌شان غلط بود. خون شهید نه تنها شکاف نیاورد، که ملت را چون فولاد یکدست‌تر ساخت. حمله‌ها به جای آشوب، انسجام آفرید. امروز تل‌آویو به تجربه فهمیده است تکرار آن سیاست شکست‌خورده است: زیر بار موشک‌های ایران له شد، هزینه انسانی و زیرساختی داد و در دنیا بی آبرو و تحقیر شد و اعتماد به نفس مقاومت بیشتر شد و در نهایت زبون و با دست خالی برگشت.
🔻پس اگر روزی دوباره به فکر حمله بیفتد، مسیر را معکوس می‌کند: اول آشوب اجتماعی، بعد حمله نظامی.
حالا اینجاست که باید پرسید چه کسانی ناخواسته یا آگاهانه این بستر را در داخل آماده می‌کنند؟
1⃣یک.
هر پیامی که بوی ضعف بدهد و دل مردم را بلرزاند، خنجری است در دست دشمن. فرقی هم نمی کند سخنان یک مسوول باشد یا بیانیه‌هایی شبیه مواضع اخیر جبهه اصلاحات.
پیامی که موجب خالی شدن دل مردم شود و احساس ضعف و بی‌پناهی را منتقل کند، بستر حاکمیت اشرار و آشوب را آماده می‌سازد.
2⃣دو.
هر شایعه و محتوای بی‌سند که به تحقیر نظام سیاسی بینجامد، دیواری از بی‌اعتمادی می‌سازد.
هر محتوای رسانه‌ای که بی‌سند و شایعه‌محور باشد یا حتی درست باشد اما با لحن تحقیر و منکوب کردن نظام سیاسی منتشر شود، اعتماد عمومی را فرسوده و فضا را برای آشوب باز می‌کند.
3⃣سه.
هر اظهار نظر یا تصمیمی که دوقطبی‌سازی و چنددستگی ایجاد کند، اختلاف را عمیق‌ می‌سازد. یک جمله نسنجیده می‌تواند واکنش تند جریان مقابل را برانگیزد و آتش اختلاف را شعله‌ور کند.
4⃣چهار.
اختلاف علنی میان مسئولان و دستگاه‌ها نیز پیام آشفتگی سیاسی می‌دهد. وقتی به جای پرداختن به مسائل اصلی، موضوعاتی مثل عدم کفایت رئیس‌جمهور برجسته شود، نتیجه‌اش تزلزل حکمرانی و پررنگ‌تر شدن سایه جنگ است.
🔻پس پاسخ پرسش آغازین روشن است: سایه جنگ امروز نه از آسمان اسرائیل، بلکه از زبان و رفتار کسانی برمی‌خیزد که ناخواسته یا عامدانه ترس، دودستگی و بی‌اعتمادی می سازند و مقدمه آشوب و بهم ریختگی اجتماعی فراهم می کنند.
همشهری
@mahdian_mohsen

🔻جامانده از عکس خاتمی و پزشکیان

1⃣یکم.
وفاق نیازمند تقوای جمعی است.
وفاق طریقیت دارد برای مصلحت برتر و آن هم خاک پاک این مردم است. تا دین مان آسیب نبیند.
وفاق برای مصلحت این وآن نیست که آن نقاب است.
وفاق راه عافیت اندیشی نیست که تقوای ساخت سرمایه های نمادین و اجتماعی است.
2⃣ دوم.
دیدار رئیس جمهور با خاتمی عجیب نیست. چه بسا انتظاری هم غیر این نیست. بگذاریم به حکم اخلاق و رفاقت قدیمی و یا سنت تیمار از بیمار؛ فارغ از چندوچون سیاسی.
اما انتشار عکس و خبر به رخ کشیدن سیاسی مقابل غیر است و غیر از وفاق.
کمااینکه انتشار حرف های مگوی رئیس جمهور در دیدار با اهل رسانه نیز خلاف انسجام است.
3⃣سوم.
وفاق، فناوری تنازل از سلایق سیاسی در راه مصالح ملی است
هم عقیده می‌خواهد تا روشن شود چرا ضرورت دارد
هم صداقت می‌خواهد تا در هر شرایطی تعهدآور باشد
و هم تقوا می‌خواهد تا با ممارست و تمرین به خلق و خوی سیاسی برسد؛ تا برسیم به عادت جمعی.
4⃣چهارم.
از عکس خاتمی و پزشکیان این را می‌فهمم که اعتقاد صادق به وفاق به‌تنهایی کافی نیست. ما اخلاق وفاق می‌خواهیم؛ چیزی که نیازمند تمرین و ممارست است. تقوای وفاق غیر از اصل وفاق است.
حرف تمام است.
@mahdian_mohsen

تا امروز هرچه بود گذشت
از حالا به بعد مواضع اعلامی مان را با سخنان امروز آقا تطبیق دهیم.
هنر امروز ما اینست که نقد ومطالبه مان را با رعایت این اصل طرح کنیم
و اگر نمی توانیم حتما سکوت به صواب نزدیک تر است که حداقل حرف امام جامعه روی زمین نماند.
@mahdian_mohsen

🔻چطور حمایت و نقد دولت را جمع کنیم؟
🔻ده مهارت برای نقد دلسوزانه دولت

🔻سخنان رهبر انقلاب، ان‌شاءالله فصل‌الخطاب است. باید از دولت پرتلاش حمایت کرد. از امروز خط قرمز و مرز انقلابی و غیرانقلابی در عمل به این توصیه قطعی است.
🔻اما یک سؤال جدی پیش روی ماست: با اشکالات دولت چه باید کرد؟ چه کنیم که نقدمان حمایت‌آمیز باشد؟
چون قطعاً رهبر انقلاب نقد و مطالبه را نفی نکردند، رئیس‌جمهور محترم هم چنین انتظاری ندارند.
🔻این متن چند مهارت را برای جمع توأمان نقد و حمایت اشاره می‌کند. اما پیش از آن،
دو مقدمه لازم است:

🔹مقدمه اول: عبور از نگاه قطبی
فرهنگ سیاسی ما گرفتار بیماری قدیمی قطبی‌نگری است. عادت کرده‌ایم همه چیز را صفر و یکی ببینیم؛ افراد یا فرشته‌اند یا اهریمن، یا باید یکسره تأیید شوند یا یکسره حذف. نتیجه این است که نقد مساوی می‌شود با دشمنی و حمایت مساوی می‌شود با مداحی.
اگر این بیماری درمان شود، آن‌وقت با هر نقد و مطالبه‌ای به تکفیر و حذف دیگران نمی‌رسیم.
🔹مقدمه دوم: چرا باید دولت را حمایت کرد؟
سه دلیل روشن وجود دارد:
🔸1. دلیل معرفتی: احترام به رأی مردم و پاسداشت مردم‌سالاری دینی؛ رأی مردم حرمت دارد.
🔸2. دلیل سیاسی و منطقی: تضعیف دولت اجرایی، تضعیف کل کشور است. همه با هم سوار یک کشتی هستیم؛ نباید خودزنی کنیم.
🔸3. دلیل اقتضایی: ما در شرایط جنگ ترکیبی هستیم و هر اختلاف داخلی، نقش ستون پنجم دشمن را ایفا می‌کند.

🔻مهارت‌های نقد دلسوزانه
1⃣۱. دیدن نکات مثبت در کنار نقد: چشم خود را تربیت کنیم تا زحمات و موفقیت‌ها را ببینیم و بگوییم. نقد بدون ذکر مثبت‌ها، ناقص است.
2⃣۲. نقد همراه با راهکار: هر نقدی باید پیشنهاد اصلاحی داشته باشد. راهکار، امیدآفرین است.
3⃣۳. پرهیز از تعمیم خطاها: خطای یک بخش یا یک مسئول را به کل دولت تعمیم ندهیم.
4⃣۴. رعایت اولویت‌ها: بر مسائل اصلی تمرکز کنیم، نه حاشیه‌ها.
5⃣۵. پذیرش تدریجی بودن حل مسائل: مشکلات کشور یک‌شبه حل نمی‌شوند. صبوری لازم است.
6⃣۶. تکیه بر اطلاعات دقیق: نقد بر پایه داده‌های مستند باشد، نه شایعات شبکه‌های اجتماعی.
7⃣۷. پرهیز از تک‌بعدی‌نگری: هر مسأله ابعاد مختلف دارد. جامع ببینیم و تک‌متغیره قضاوت نکنیم.
8⃣۸. اعتماد به ساختارهای نظام: نقد نباید مشروعیت ساختارها را زیر سؤال ببرد.
9⃣۹. زبان نقد منصفانه: لحن ما باید اخلاقی و دلسوزانه باشد، نه تخریبی.
🔟۱۰. پرهیز از ایجاد مخرج مشترک با دشمن: نقدی که پازل دشمن را کامل کند، دیگر نقد دلسوزانه نیست.

🔻حرف آخر
🔻وقتی نقطه نقد را گذاشتیم،
🔸دولت باید—حتا اگر نقد را نپذیرد—احساس کند منتقد خیرخواه و صادق است.
🔸مردم باید احساس کنند دولت حرکت می‌کند و مشکلات رو به حل شدن است.
این یعنی تقویت امید به آینده.

🔻پی‌نوشت
وظیفه نهایی ما اجتماعی‌سازی مطالبه است. باید کاری کنیم مردم هم آن مطالبه را بخواهند و پیگیری کنند. در بلندمدت، همین اجتماعی‌شدن مطالبه مسیر انتخاب و تصمیم‌گیری در جمهوری اسلامی را جهت می‌دهد. این یعنی صبر، امید و وفاداری به تنها راه پایدار کشور:
مردم‌سالاری دینی.
همشهری
@mahdian_mohsen

🔻جائی که صهیونیست ها زمینگیر شدند

اگر رسانه نبود، هفتم اکتبر هرگز به ثمر نمی‌نشست. این یک واقعیت است.
نگاه کنید: آن روز نه فقط یک عملیات نظامی، بلکه نقطه پایان رژیم صهیونیستی در ذهن ملت‌های جهان بود. امروز حتی دولت‌ها هم به دنبال ملت‌ها افتاده‌اند. سهم رسانه در این معادله، سهمی سرنوشت‌ساز است.
طوفان الاقصی با رسانه تکمیل شد. ظلم چند ده ساله رژیم در حال فراموشی بود، اما حماسه حماس آن را به پیشانی تاریخ کوبید. سنوار و مجاهدان غزه، با خون خود، رژیم را در افکار عمومی دنیا تمام کردند. و حقیقت این است: آنچه در ذهن‌ها تمام شود، در واقعیت نیز به سرعت فرو خواهد ریخت.
به همین دلیل است که رژیم صهیونیستی از آغاز این جنگ، دست‌کم ۲۴۶ خبرنگار را شهید کرده است؛ آماری که در تاریخ رسانه بی‌سابقه است. به همین دلیل است که نتانیاهو فریاد می‌زند: «ما در هفت جبهه می‌جنگیم و رسانه، جبهه هشتم ماست.»
او به فاکس‌نیوز و دیگر رسانه‌ها حمله می‌کند: «شما خبرنگاران باید خجالت بکشید! مجری‌های استودیو دروغ می‌گویند، پروپاگاندای حماس را تکرار می‌کنند، عکس‌های گرسنگی کودکان غزه جعلی است!» و در جنگ دوازده‌روزه نیز از ترس حقیقت، رسانه ملی ما را هدف گرفت.
اما این اولین بار نبود. انتفاضه پنج‌ساله (۲۰۰۰–۲۰۰۵) با خون شهید مظلوم محمد الدوره و تصویر تاریخی‌اش در آغوش پدر، وجدان جهانیان را لرزاند و به رسانه بدل شد.
امروز هم حماس نشان داده که تنها در میدان نبرد پیروز نیست؛ بلکه در جبهه رسانه و ذهن نیز دست برتر را دارد.
اصل سخن این است: رسانه در این جنگ فقط گزارش میدان نیست. حتی جبهه هشتم هم نیست. رسانه، خود همه میدان است. امروز رژیم صهیونیستی در جنگ رسانه‌ای، زبون و درمانده است و همین جنگ رسانه‌ای است که نابودی‌اش را سرعت می‌بخشد.
این جنگ، جنگ اطلاع‌رسانی صرف نیست؛ جنگی است در ساحت انسانی. ذهن‌ها در حال دریافت حقیقت‌اند، دل‌ها در حال بیدار شدن‌اند. به همین دلیل است که صدای مقاومت از غزه تا سانتیاگو و از لندن تا جاکارتا پیچیده است؛ میلیون‌ها نفر در خیابان‌ها فریاد می‌زنند: «فلسطین آزاد باید گردد».
در الهیات ما، ثمره جنگ بر دل‌ها و ذهن‌هاست. سیدالشهدا در کربلا، طفل شش‌ماهه‌اش را بر دست گرفت تا در تاریخ رسانه‌ای شود؛ رسانه‌ای که دنیا را میخکوب مظلومیت کرد و خونش تا امروز در رگ‌های آزادگان جاری است. همان خون است که در رگ‌های مجاهدان غزه و جوانان جبهه مقاومت می‌جوشد.
امروز رسانه، تمام‌کننده حماسه حماس است. طبیعی است اگر رژیم برای کشتن حقیقت، تقلا کند و خبرنگاران را هدف بگیرد. هرچند جائی که خون های پاک روایت می کنند، رسانه مثل رود خروشان جاری است.
همشهری
@mahdian_mohsen

🔻خاک بر سر آن ایرانی

رهبر انقلاب در سخنرانی اخیرشان گفتند: دشمنان نشستی داشتند برای تعیین جانشین جمهوری اسلامی. و میان آن‌ها یک ایرانی هم بود. فرمودند: «خاک بر سر آن ایرانی!»
مهم نیست نامش چه بود. رضا پهلوی یا دیگری. مهم این است: چه کسی آن‌قدر ذلیل است که این لقب برازنده‌اش شود.
بیاییم مفهوم اپوزیسیون را روشن کنیم. دو نوع اپوزیسیون داریم: خوب و بد.
اپوزیسیون خوب؟ مثل سروش، کدیور، گنجی. دعوای آن‌ها با حکومت است، نه با ایران. حتی گنجی وقتی دید نتانیاهو کتابش را تبلیغ کرده، نوشت: کاش می‌توانستم خودکشی کنم و این خفت را نبینم. این‌ها با ایران دشمن نیستند.
به اینها گفته می شود ضدانقلاب. عمده اپوزیسیون های دنیا از این دست اند.
اما اپوزیسیون بد؟ آن‌که با مردم دشمنی دارد. با خاک ایران. این دیگر اپوزیسیون نیست؛ وطن‌فروشی است.
خاندان پهلوی نمونه روشن آن است. پدر و پدربزرگ تا توانستند دزدیدند. فروختند. تسلیم شدند. و در نهایت فرار کردند. امروز فرزندشان هم‌پیمان جلادترین رژیم تاریخ شده؛ برای ریختن بمب بر سر مردم خودش. برای دفاع از فروپاشی خاک ایران.
این دیگر «ضدانقلاب» نیست. این بی‌ناموسِ وطن است. وطن‌فروش.
و امروز دوقطبی اصلی روشن‌تر از همیشه است: انقلابی یا ضدانقلابی؟ نه! وطن‌پرست یا وطن‌فروش. تنها دوقطبی فطری و وجدانی تاریخ. امتداد این دوقطبی به همان دوقطبی اصیل انقلابی و ضدانقلابی می رسد. روشن است.
همشهری
@mahdian_mohsen

🔻پیام ورزشی رهبر انقلاب و درسی برای سیاست

«با بازی خوب خود دل ملت ایران را شاد کردید. از همه شما متشکرم.»
این پیام کوتاه و ساده، یک درس بزرگ در دل خود دارد.

بیایید پیام ورزشی رهبر انقلاب را معیاری برای اهالی سیاست قرار دهیم. تشکر ایشان برای شادکردن مردم، نشان می‌دهد که معیار ارزشمندی هر کار، خروجی و اثر اجتماعی آن است: شادی و امید مردم.

اما تنها شادکردن مهم نیست. شادی‌ای که رهبری به آن اشاره کردند، شادیِ برآمده از «قله» بود. قله یعنی جایی که از اعتمادبه‌نفس، قدرت، حرکت و امید ساخته می‌شود. چنین شادی‌ای تصادفی یا نمایشی نیست، بلکه ثمره زحمت، اتحاد و کار جمعی است. تیم ملی والیبال با غیرت و مقاومت توانست به قله برسد و دل مردم را شاد کند. شادی در همین نقطه معنا پیدا می‌کند.

این پیام ترجمه مستقیمی برای سیاست نیز دارد. سیاستمدار موفق باید بتواند همین حس را به جامعه منتقل کند: اعتمادبه‌نفس ملی، امید به آینده، باور به جوانان و نفی بن‌بست. سیاستی ارزشمند است که مردم در پرتو آن باور کنند «راه هست و بن‌بست نداریم». مردم زمانی شاد می‌شوند که ببینند سیاست با ایستادگی و مقاومت، قله‌ای واقعی ساخته است.

شادی از جنس قله، نه تنها لبخند بر لبان مردم می‌نشاند، بلکه انسجام و اعتماد اجتماعی می‌آفریند.
همشهری
@mahdian_mohsen

🔻درباره همایون شجریان

خدا رحمت کند امام را؛ معیاری ساده و جاودانه به ما داد: نگاه کنید دشمن کجا آتش می‌ریزد، همان‌جا حق است. همین قاعده هم راه است و هم محک صداقت.

امروز ماجرای همایون شجریان پیش روی ماست. دیروز آتش دشمن بر او بود؛ بر خواننده‌ای که از وطن گفت و بی‌پروا ایستاد. هرکس صدایش را دوست داشت یا حتی منتقدش بود، شجاعتش را ستود. اما امروز، با تصمیم دولت برای جابه‌جایی کنسرت از میدان آزادی به ورزشگاه آزادی، صحنه تغییر کرد. تیرها حالا سوی شهرداری است. همان‌هایی که دیروز مخالف برگزاری بودند، امروز اشک تمساح می‌ریزند و می‌گویند: «نظام صدای شجریان را خفه می‌کند.» بدتر آنکه عده‌ای در داخل پژواک همان خناسان شده‌اند.

اما چرا باید شهرداری مخالف باشد؟ واقعا پیش خودمان چه فکر می‌کنیم؟ این توانایی عجیب در تبدیل فرصت به تهدید از کجا آمده است؟ فرض کنیم شهرداری یا هر نهاد دیگری گفته باشد: برای شکوه بیشتر برنامه، تدبیر لازم است. آیا این یعنی مخالفت با موسیقی؟ با شجریان؟

مگر می‌شود چنین برنامه حساسی را بی‌قاعده برگزار کرد؟ مگر نه اینکه برای راهپیمایی‌های غدیر یا مراسم امام‌رضایی‌ها از ماه‌ها پیش کار جمعی می‌کنیم؟ چرا این‌جا غفلت شد؟ وفاق اجرایی در همین هم‌افزایی هاست.

دولت تصمیم درستی گرفت و مکان را تغییر داد. حالا این وسط دیگر نهادها چه گناهی دارند؟ ظاهرا گنه کرد در بلخ آهنگری، به شوشتر زدند گردن مسگری.

از دشمن انتظار دیگری نیست؛ اما در داخل چرا؟ این چه وفاقی است که تنها وقتی به نفع گروهی شد، فریاد می‌شود و وقتی به ضررشان بود، خاموش؟

🔻بیایید این قاعده ساده را از یاد نبریم: ببینید دشمن کجا آتش می‌ریزد. همان‌جا بایستید، همان‌جا صف ببندید. آنگاه وفاق نه شعار، که حقیقتی جاری در میدان خواهد بود.
@mahdian_mohsen

🔻پیشنهادی به دولت برای روایت قدرت

رهبر انقلاب در دیدار  با رئیس‌جمهور و مسئولان دولت بر دو نکته کلیدی تأکید کردند: نخست «راوی قدرت باشید، نه ضعف»؛ و دوم، «تقویت مؤلفه‌های قدرت و عزت ملی» به‌ویژه روحیه امید و یکپارچگی در جامعه. این توصیه اگرچه ناظر بر رسانه‌ها نیز بود، اما بیش از همه متوجه مسئولان اجرایی کشور است.
🔻ضرورت روایت قدرت روشن است. اگر نگاه‌ها عادت به دیدن کاستی‌ها و ضعف‌ها پیدا کند، جامعه دچار رخوت و یأس می‌شود. بنابراین باید چشم‌ها را تربیت کرد تا دارایی‌ها و قوت‌ها را دید و روایت کرد. این وظیفه‌ای همگانی است؛ از رسانه‌ها و فعالان اجتماعی گرفته تا مدیران و سیاست‌گذاران.
🔻با این حال، هدف این نوشتار ارائه پیشنهادی به دولت در مرز این دو تأکید رهبر انقلاب است.
اگر دولت بخواهد هم «راوی قدرت» باشد و هم «تقویت‌کننده انسجام ملی»، یک مسیر راهبردی وجود دارد: روایت قله‌ها.
🔻قدرت ملی در عرصه‌های گوناگون متجلی می‌شود، اما سرچشمه اصلی آن «مردم» هستند. در میان مردم نیز کسانی هستند که جلوتر رفته‌اند، هزینه داده‌اند و پرچم‌دار مسیر شده‌اند. آنان که در اقتصاد مجاهدت می‌کنند، دانشمندانی که در علم مرزهای تازه می‌گشایند، خدمت‌گزارانی که در محروم‌ترین نقاط کشور گره‌گشایی می‌کنند، هنرمندانی که اثر ماندگار خلق می‌کنند و رزمندگانی که جان خود را برای دفاع از این سرزمین فدا کرده‌اند؛ اینان قله‌های پیشرفت‌اند.
🔻اگر دولت به روایت این قله‌ها بپردازد، نخستین ثمره‌اش «صیانت از قله‌ها»ست: شنیدن حرف آنان، رفع موانع مسیرشان و حمایت عملی از تداوم و تکثیر موفقیت‌هایشان. این همان معنای واقعی روایت قدرت است؛ روایتی از مردم پیشرو که کشور را به نقطه پیشرفت رسانده‌اند یا در این مسیر گام برمی‌دارند.
🔻اما این رویکرد ثمره دیگری نیز دارد که به توصیه دوم رهبر انقلاب بازمی‌گردد: تقویت امید و انسجام ملی. وقتی مردم ببینند از میان خودشان کسانی برخاسته‌اند که با تلاش و ایثار به قله رسیده‌اند و اثرگذار شده‌اند، ایمانشان به آینده کشور و به امکان پیشرفت افزون می‌شود. از این بالاتر، برجسته‌سازی قله‌ها خود عاملی برای انسجام است. قله‌ها به‌مثابه پرچم‌هایی واحد، دل‌ها را گرد هم می‌آورند و ملت را در مسیر حرکت جمعی سامان می‌دهند.
🔻خلاصه اینکه با روایت قله‌ها:
1⃣دولت عملاً به «راوی قدرت» تبدیل می‌شود و گفتمان عمومی را از ضعف به قوت سوق می‌دهد.
2⃣با برجسته‌سازی الگوهای موفق، امید و انسجام ملی تقویت می‌شود و مردم باور می‌کنند که حرکت به سوی قله‌ها شدنی است.
3⃣دولت با روایت این قله‌ها، زمینه حمایت عملی از آنان و رفع موانع مسیرشان را فراهم می‌آورد.
همشهری
@mahdian_mohsen

🔻 ده آسیب برزخ صلح و جنگ

🔻رهبرانقلاب در دیدار با هیأت دولت فرمودند: «یکی از ضررها و خطرهای کشور همین حالت نه جنگ، نه صلح است»؛ و بلافاصله تأکید کردند: «با روحیه‌ی کار و تلاش بر آن غلبه کنید».

🔻اما چرا این برزخ خطرناک است؟ چون ده‌ها آفت دارد؛ از جمله:
1⃣جابجایی اولویت‌ها و فوری شدن مسائل حاشیه‌ای
2⃣لکنت در تصمیم‌گیری یا حتی تعلیق تصمیم‌ها
3⃣بی‌پیش‌بینی بودن اقتصاد برای فعالان اقتصادی
4⃣وابسته شدن مسائل کشور به تحولات بیرونی
5⃣ذوب شدن خرده‌روایت‌ها ذیل روایت کلان جنگ
6⃣دوگانه‌سازی‌های کاذب میان جنگ و صلح
7⃣غلبه فضای امنیتی بر عرصه‌های فرهنگی و اجتماعی،
8⃣افزایش شایعه و خبرهای غیرموثق و شنیده نشدن تحلیل های عمیق
9⃣تأخیر در اصلاحات ساختاری به بهانه سایه جنگ،
🔟و در نهایت خستگی روانی جامعه و فرسایش سرمایه اجتماعی.

🔻این‌ها همه نشان می‌دهد «سایه جنگ» بیشتر یک وضعیت روانی و ادراکی است تا نظامی. جامعه را در حالت تعلیق، ترس و بلاتکلیفی نگه می‌دارد.
🔻اما کار و تلاش می‌تواند این فضا را بشکند:
🔸مرکز ثقل روایت را از جنگ و صلح به پیشرفت تغییر می‌دهد
🔸با دستاوردهای ملموس نشان می‌دهد زندگی جاری است
🔸و دشمن را از استمرار فشار و تهدید ناامید می‌سازد.
راه عبور از برزخ، ساختن و حرکت است؛ همان کلیدواژه‌ای که رهبرانقلاب بر آن تأکید کردند: کار و تلاش.
@mahdian_mohsen

🔻درس مدیریتی رهبرانقلاب به دولت

رهبرانقلاب در دیدار با هیأت دولت چند توصیه کلیدی داشتند؛ توصیه‌هایی که فقط مخصوص دولت نیست، هرکس در هر سطحی مدیر است باید آن را به گوش و به دل بسپارد.
واقعیت این است که مهم‌ترین نیاز کشوری پر از امکانات و سرمایه، تنها یک چیز است: توان مدیریتی.
🔻اما این درس مدیریتی چه بود؟
1⃣یکم ـ تعیین اولویت‌ها
هر کار خوبی اولویت نیست؛ کارهای بی‌پایه که هیچ.
فرمودند: کارهای فوری و زیرساختی در اولویت است.
2⃣دوم ـ پیگیری
بهترین تصمیم‌ها اگر پیگیری نشوند، روی زمین می‌مانند.
فرمودند: «بین مغز تا سرانگشتان فاصله است»؛ یعنی کار را تا اجرا دنبال کنید.
3⃣سوم ـ اجماع‌سازی
تصمیم خوب بدون اجماع و همراهی، بی‌ثمر می‌ماند.
حتی در یک سازمان هم باید برای تحقق تصمیم، اقناع و همدلی ایجاد کرد.
فرمودند: «امروز اجماع‌سازی آسان‌تر از گذشته است».
🔻و در نهایت یک توصیه اخلاقی:
اینکه فرصت خدمت را نه به همه می‌دهند و نه همیشه می‌دهند.
فرمودند: «ساعت ساعتِ آن را استفاده کنید».
اگر این چند توصیه جدی گرفته شود، یک انقلاب مدیریتی رخ می دهد؛ و مردم طعم واقعی اثربخشی را خواهند چشید.
@mahdian_mohsen

🔻لبه آستین رهبر انقلاب

بعد از آخرین دیدار، عکسی از رهبر انقلاب منتشر شد که نشان می‌دهد لبه آستین ایشان نخ‌نماست. همین تصویر موجی مثبت در شبکه‌های اجتماعی به راه انداخت: «رهبر انقلاب ساده‌زیست است». و حق هم همین است؛ در ساده‌زیستی، دوست و دشمن معترف‌اند. این هم نشانه‌ای دیگر.
🔻اما یک واقعیت تلخ هم هست؛ آیا ما کسری از زمانی که برای این‌دست محتواها می‌گذاریم، برای اصل سخنان رهبر انقلاب وقت صرف می‌کنیم؟
🔻با خود خلوت کنیم؛ واقعاً بعد از هر سخنرانی، متن کامل آن را می‌خوانیم؟ یادداشت برمی‌داریم؟ به ذهن می‌سپاریم و در فرازهای آن تأمل می‌کنیم؟ یا تنها به چند پیامک، تیتر روزنامه و عکس‌نوشت بسنده می‌کنیم؟
🔻دو سخنرانی اخیر رهبر انقلاب درباره دولت بود؛ هم نقد داشت، هم مطالبه، هم توصیه و تأیید. آیا دقت کردیم مدل رفتاری ایشان با دولت چگونه است؟ چه درسی برای ما دارد؟ کدام بخش از سیاست‌ورزی و تفکر سیاسی ما باید اصلاح شود و کدام بخش تثبیت و تقویت؟
این پرسش فقط برای مخاطب عمومی نیست؛ مسئولان و نمایندگان مجلس هم باید خود را در آینه این سخنان ببینند. آیا بعد از بیانات رهبری، با خود می‌گویند باید در مواضع و رفتارشان تجدیدنظر کنند؟ یا خود را بی‌نیاز می‌دانند؟
🔻حقیقتاً مرجع فکری و سیاسی‌مان را چه کسی می‌دانیم؛ رهبر انقلاب یا فلان شخصیت و رسانه مجازی؟
🔻تا به حال نگاه کرده‌ایم که هر سخنرانی رهبر انقلاب برای «منِ مخاطب» چه تکلیفی دارد؟ اگر واقعاً خود را مخاطب بدانم، باید چه کنم؟ حتی فراتر از مخاطب بودن؛ چه کمکی از دست من ساخته است تا یک قدم کلام رهبر انقلاب را پیش ببرم؟ چه کنم که بتوانم نائب امام زمان را یاری کنم؟
🔻عکس‌های ساده‌زیستی رهبر انقلاب ارزشمند و الهام‌بخش‌اند؛ اما مراقب باشیم رهبر انقلاب را در همین نشانه‌ها متوقف نکنیم. تک‌تک کلمات ایشان برای ما تکلیف است.
@mahdian_mohsen

🔻پنج درس‌ حمله به قطر برای ما

حمله اخیر صهیونیست‌ها با چراغ سبز ترامپ به قطر، حقایقی روشن برای ما دارد.
1⃣نخست، آمریکا بار دیگر ثابت کرد که مذاکره برای او روی دیگر جنگ است. صهیونی–آمریکایی‌ها با زبان صلح لبخند می‌زنند تا با دست موشک بپاشند. همان‌ها که در غزه کودکان گرسنه را به بهانه صف غذا به خاک و خون کشیدند، رهبران حماس را نیز زیر نام صلح هدف گرفتند. همان‌ها که در حین مذاکره با ایران، بی‌پروا به خاک ما تجاوز کردند.
2⃣دوم، به قطر بنگرید! این کشور در آمریکایی شدن چیزی کم نگذاشت: بزرگ‌ترین پایگاه آمریکا در منطقه را تقدیم کرد، میلیاردها دلار خرج توسعه‌اش نمود، در عملیات‌های آمریکا پشتیبانی شد، تسلیحات مدرن خرید و حتی «کاخ پرنده» چندصد میلیون دلاری به ترامپ هدیه کرد. اما چه شد؟ باز هم آماج حمله شد.
3⃣سوم، تجربه قطر فریاد می‌زند که مشروعیت ملی و پشتوانه مردمی سپر واقعی امنیت است. کشوری که به مردم و منطقه‌اش تکیه کند، استوار می‌ماند؛ نه کشوری که امنیت و توسعه اش در گروگان آمریکایی هاست. خلاصه اینکه ظاهرگراها و خودحقیرپندارها ببینند که ملاک پیشرفت آسمان‌خراش‌های شیشه‌ای نیست، بلکه ریشه‌های عمیق در دل مردم و خوداتکایی راهبردی است.
4⃣چهارم، این حمله پرده از بی‌اعتباری ضمانت‌های بین‌المللی برداشت. قطر با آن همه قرارداد و رابطه، در لحظه خطر هیچ حمایتی ندید. این یعنی امضاهای آمریکا و غرب جز کاغذی بی‌ارزش چیزی نیست.
5⃣پنجم، اگر کشوری توان بازدارندگی و قدرت پاسخ نداشته باشد، در لحظه تجاوز تنها تماشاگر است. قطر نه توانست پیش‌بینی کند، نه توانست مانع شود و نه توانست پاسخ دهد. نداشتن قدرت واقعی یعنی محکوم شدن به سکوت و نظاره‌گری؛ تجاوز را می‌بینی، اما دستت بسته است.
🔻این‌ها همه یک پیام روشن دارد: تنها راه ما اقتدار بومی، استقلال راهبردی و تکیه بر مردم است. هرچه جز این، سرابی بیش نیست.
همشهری
@mahdian_mohsen

🔻کوتاه و ساده درباره جشنواره شیراز

ماجرای جشنواره شیراز و رقص و غیره یک نمونه است.
حقا بیایید استدلال هایمان را رودر رو کنیم.
🔻اگر از منظر شرع نگاه کنیم، خلاف شرع آشکار است.
🔻از منظر قانون هم خلاف صریح مقررات است.
🔻از منظر اخلاق، بی‌حیایی اجتماعی و شکستن حریم عفت عمومی است.
🔻از منظر حقوق بشر، تعرض به حریم دیگران است؛ کسانی که نمی‌خواهند شاهد چنین ولنگاری باشند.
🔻از منظر دموکراسی، توهین به حق اکثریت است؛ اکثریتی که مسلمان‌اند.
از منظر امنیتی، گناهی سیاسی و کمک به رسانه های مزدور است.
🔻از منظر فرهنگی، تقلید کورکورانه از غرب و توهین به هویت اصیل ایرانی است.
🔻از منظر تربیتی الگوسازی غلط برای نسل جدید و عادی‌سازی ولنگاری است
🔻از منظر سیاسی حاکمیتی ضربه به اعتماد عمومی نسبت به نظم و قانون است.
🔻دست آخر از منظر وفاق اجتماعی هم ببینید، دو قطبی‌ساز و اختلاف‌افکن است.

🔻حالا نوبت شماست. شما مسوول محترم بگویید؛ از کدام منظر می بینید که به رهاسازي این ولنگاری و اباحه‌گری می رسید و آنرا نادیده می گیرید؟
@mahdian_mohsen

🔻آفرین بر شما

آمیزه‌ی قدرت و معنویت، آفریننده‌ی ارزش‌های والاست. این جمله رهبر انقلاب تنها یک تبریک ورزشی نیست؛ رمز ماندگاری انقلاب اسلامی است.

انقلاب اسلامی از قیام مردمی برخاست که ایمانشان سرچشمه قدرت شد. از دل همین پیوند، جمهوری اسلامی پدید آمد؛ جمع جمهوریت و دین. در دفاع مقدس، بازوی رزمندگان با ایمانشان درآمیخت و حماسه‌ای آفرید که جهان را شگفت‌زده کرد.

این حقیقت هنوز زنده است. در گام دوم انقلاب، در دفاع مقدس دوازده‌روزه، در موشکی که بر سر دشمن آتش می‌ریزد اما در خدمت دین و وطن است، جلوه‌های روشن قدرت و معنویت دیده می‌شود. سلاح وقتی در مسیر ایمان قرار گیرد، فقط ابزار جنگ نیست؛ نشانه قدرت و معنویت یک ملت است.

اما این حقیقت تنها در میدان جنگ و سیاست نیست. همه جای این سرزمین نشانه‌های آن پیداست.
دختری محجبه که در المپیاد می‌درخشد، علم را با ایمان می‌آمیزد.
دانشمندی که جان بر سر پیشرفت کشور می‌گذارد، تجسم قدرت معنوی است.
کارآفرینی که اقتصاد را به خدمت ایران می‌گیرد، چهره دیگر همین حقیقت است.
و ورزشکاری که دل ملت را شاد می‌کند، آیتی روشن از قدرت معنوی است.

این است ثمره آمیزه قدرت و معنویت؛ حقیقتی که انقلاب اسلامی به جهان عرضه کرد و تا امروز درخشان مانده است.

الحق که آفرین بر شما.
همشهری
@mahdian_mohsen

🔻دعوت به آشوب چطور هو شد؟

این روزها رسانه‌های ضدانقلاب تمام قوای خود را بسیج کردند تا مردم ایران را به خیابان بکشانند. مبتذل‌تر از این نمی‌شود که بعد از دفاع دوازده‌روزه، باز هم مردم ایران را نشناختند!
اما شکست آن‌ها عجیب نیست. مدت‌هاست رسانه‌های دشمن برای عملیات روانی خود تا نتانیاهو و سفارت‌های غربی را به خط می‌کنند، اما باز هم دست خالی می‌مانند. یکی از وطن‌فروشان که رسماً مأموریتش ترویج فحشاست، در نهایت نوشت: تنها راه مقابله با ایران، ورود کشورهای خارجی است! درماندگی از این بیشتر؟
اما چرا موفق نشدند؟ کافی است به اخبار همین روزها نگاه کنیم. درست همان روزی که این تقلای مذبوحانه جریان داشت، با مجوز رهبر انقلاب بیش از ۷۰ هزار نفر مشمول عفو شدند و به آغوش خانواده بازگشتند. در همان روز، تیم ملی کشتی قهرمان شد و با بوسه بر پرچم ایران و سجده در میدان و توسل به اهل بیت تیری بر چشم خائنان نشاند. والیبال، المپیاد علمی و دستاوردهای دیگر نیز پی‌درپی موج شادی و افتخار آفریدند.
حال ضدانقلاب را می‌توان حدس زد؛ آن‌ها مردم را به ترس و خشم از آینده فرا می‌خوانند، اما ملت ایران غرق در شادی پیروزی است.
رمز این رسوایی چیست؟ همان که عامل پیروزی در جنگ دوازده‌روزه شد: قدرت و معنویت. موشک‌ها با سوخت ایمان و انسجام مردم جان گرفتند. امروز هم قله‌های علمی و ورزشی با همان روحیه ایمانی به میدان می‌آیند و صحنه تلاش خود را سنگر مبارزه با دشمن می‌دانند.
این همان حقیقتی است که رهبر انقلاب در پیامشان به قهرمانان کشتی تکرار کردند: آمیزه‌ی قدرت و معنویت، راز پیروزی ملت ایران است.
@mahdian_mohsen