🔺🔺🔺سیزده به در ۱۳۸۹، بالای کوههای اطراف املش. سالی که غم داشتیم، افسرده بودیم و ترس داشتیم. آن سال سبز پوشیدن هم خطر داشت، جرات می‌خواست نماد سبزی داشته باشی. این شال از انتخایات ۸۸ تا قبل از خروجم از ایران همراه من بود.
عکس را پسردایی ام گرفت بی آنکه حواسم باشد. آفتاب بود، خسته از رانندگی بودم، باد خنک کوهستانی بود و هوایی تمیز. شب درخانه که مموری دوربین را خالی می‌کردم آن را دیدم. دلم ریخت. چقدر حرف داشت حسم در این عکس. در فیس بوکم گذاشتم و نوشتم in dream of freedom. تنها اسمی که میشد روی آن انتخاب کرد.
چندین سال بعد در آغاز کمپین آزادیهای یواشکی برای مسیح فرستادم. به خوبی میدانستم آزادیهای یواشکی یعنی چی، یعنی همین من در آن روزِ آفتابی!
عکس جهانی شد. مالک عکس دیگر من نیستم فقط زن داخل عکس منم. من به آزادی‌ای که آرزویش را داشتم رسیدم. هم برای موهایم هم دموکراسی. اما زنِ این عکس زنِ ایران بود، او که هنوز در رویای آزادی است.
این روزها زنان ایران برای رویایشان ازجان گذشتکی می‌کنند. امید می‌دهند و ما از دور نظاره می‌کنیم، اشک می‌ریزیم و تنها کاری که ازمان برمیاید این است که حمایت کنیم و صدایشان باشیم!

#آزادی_های_یواشکی #چهارشنبه_های_سفید #نه_به_حجاب_اجباری #دختران_خیابان_انقلاب #زنان_خیابان_انقلاب
#مرمرمشفقی فمنيست فعال