نفسی چند جدا از نظرت می گردم
باز می آیم و برگرد سرت می گردم

هستی ام گرد خرام است چه صحرا و چه باغ
هرکجا مهر تو تابد سحرت می گردم

بی تو با عالم اسباب چه کار است مرا
موج این بحر به ذوق گهرت می گردم

نیست معراج دگر مقصد تسلیم وفا
خاک این مرحله ام پی سپرت می گردم

نفس خون شده در خلوت دل بار نیافت
محرم رازم و بیرون درت می گردم

در میان هیچ نمی یابم ازین مجمع وهم
لیک بر هر چه بپیچم کمرت می گردم

وهم دوری چقدر سحر طراز است که من
همعنان تو به ذوق خبرت می گردم

وصل بیتاب پیام است چه سازم یا رب
پیش خود درهمه جا نامه برت می گردم

به نمی از عرق شرم غبارم بنشان
که من گم شده دل دربه درت می گردم

بیدل ازسعی مکن شکوه که یک گام دگر
پای خوابیدهٔ بی درد سرت می گردم

#بیدل

@maktoobeshough

☘ امروز با بیدل

دين، وقتِ شريفى كه به كيش تو گذشت
خلد آنچه به وصل كم و بيش تو گذشت
تا حشر، ذخيره حياتم كافى است
عمر نگذشته‌‌‌اى كه پيش تو گذشت

متناقض‌‌‌نمايى زيبايى است: عمر نگذشته‌اى كه گذشت. ولى فقط جنبه هنرىِ اين متناقض‌‌‌نمايى منظور شاعر نيست، بلكه اين را گوشزد مى‌‌‌كند كه عمرى كه پيش دوست گذشته، انگار كه هيچ نگذشته است، به خاطر حظّى كه آدمى از اين حضور مى‌‌‌برد.
تعبير «وقت شريف» هم صفت و موصوف زيبايى است. شايد كمتر صفتى مثل «شريف» مى‌‌‌توانست اين بار معنايى را به دوش بكشد.
اما اين «تو» در اينجا چه كسى است؟ من گمان مى‌‌‌كنم كه مخاطب اين رباعى، كسى از دانشمندان يا اهل عرفان بوده است، چون اين توصيفها نه به معشوق زمين مى‌‌‌خورد و نه به معشوق برين.
بارى، اين هم از رباعيهايى است كه مى‌‌‌تواند كاربرد تقديمى داشته باشد، مثلاً در مقام سپاسگزارى يك شاگرد از يك استاد. رباعيهاى بيدل به راستى كه قابليت كاربردى بالايى دارند.

(برگرفته از کتاب «مرقع صد رنگ»، صد رباعی از بیدل، نوشتۀ محمدکاظم کاظمی)

#امروز_با_بیدل
#بیدل
@mkazemkazemi