💢 اندر حکایت آموزشی مجازی و شبکه شاد
🖌#شبنم_بهارفر دبیر دبیرستان های #کرج
🔺این که مسئولین در این روزهای کرونا زده به فکر آموزش جامعه دانش آموزی هستند جای تقدیر فراوان دارد. راه اندازی شبکه شاد در واقع مصداق عملی این دغدغه مسئولین و متولیان امر آموزش و پرورش است و ایده آن این است که معلمان و دانش آموزان بتوانند در این روزها با یکدیگر ارتباط و تعامل داشته باشند ولی باید دید که با توجه به امکانات و زیر ساخت های موجود چقدر این ایده واقع بینانه است؟
🔺نکته اساسی و مهم فقر روز افزون جامعه است که موجب محرومیت بسیاری از دانش آموزان و حتی بعضا معلمان از داشتن گوشی هوشمند و خرید بسته های اینترنت است. متاسفانه بسیاری از خانواده ها که تا قبل از اپیدمی کرونا درآمدی بخور و نمیر در حد رفع نیازهای ضروری زندگی داشتند، امروز از همان هم محروم شده اند. به طوری که من و بسیاری از همکارانم پیام هایی از دانش آموزانمان دریافت کرده ایم مبنی بر نداشتن گوشی هوشمند و عدم توانایی خرید بسته های اینترنت. گاها به مواردی برخورد کردیم که تنها گوشی هوشمند متعلق به پدر خانواده بوده و وی برای تامین مخارج خانواده مجبور به فروش گوشی شده و فرزندان هم محروم از کلاس های مجازی.
🔺نکته مهم دیگر نبود زیر ساخت های لازم برای اجرای این امر است. شبکه اینترنتی که در حال حاضر با ترافیک موجود کشش ندارد و دائم قطع وصل می شود چگونه پاسخگوی این همه دانش آموز و معلم است که می خواهند وارد شبکه شاد شوند؟ در حال حاضر برای تدریس مجازی در حد کنونی یعنی از طریق شبکه های اجتماعی برای تعداد محدود از دانش آموزان هم اینتر نت کشش ندارد. شاید فقط ۲۰ تا ۳۰ درصد دانش آموزان کلاس های مجازی را جدی می گیرند.
مشکل همین است که بدون برنامه ریزی طرحی اجرایی می شود و بودجه ایی هم به آن تعلق می گیرد. پس از چندی به دلیل غیر منطقی بودن طرح و نبود امکانات مقتضی طرح متوقف و بودجه هم خدا می داند چه می شود.
🔺اگر مسئولان مصمم بودند که این طرح اجرا شود اولا نیاز نبود که همه معلمان وارد شوند و بر ترافیک شبکه بیفزایند. این طرح با پنجاه و نهایتا صد معلم هم قابل اجراست.
در ضمن باید به هر دانش آموز و معلمی که در طرح شرکت می کنند گوشی یا تبلت مناسب داده شود. این موضوع خودش به جدیت مساله می افزاید زیرا دیگر بهانه ایی برای عدم حضور نمی ماند. آن زمان است که حضور و غیاب معنا میدا می کند. و همین طور اینترنت رایگان و پرسرعت حتی در دورافتاده ترین نقاط کشور. اکثر مناطق کشور از تبعیض آموزشی در رنجند و دیگر نیاز ندارند تبعیض دیگری بر این تبعیض ها اضافه شود.
و البته آنچه باعث ارائه یک کار با کیفیت و ایجا رقابت سالم برای ارائه بهتر می شود تعیین حق الزحمه برای همکارانیست که در تدریس مجازی و تولید محتوا همکاری می کنند.
اجرای طرح به شکل کنونی نه تنها تاثیری بر کیفیت آموزشی ندارد بلکه باعث ایجاد اضطراب در بین گروه زیادی از دانش آموزان می شود و شکاف طبقاتی در امر آموزش را ژرف تر می کند. در حالی که آموزش مجازی به شکل فعلی تا کتون بازخورد خوبی نداشته چگونه مسئولین به فکر شبکه شاد افتاده اند که به قول دانش آموزانم کابوسی بیش نیست؟
تنها با واقع بینی و درک صحیح موقعیت هاست که می توان یک ایده خوب خلق کرد و به مرحله اجرا درآورد.
#معلم_نوشت
#یک_معلم_یک_یادداشت
منبع : کانال عدالتخواه
#اخبار_معلم👇🏻🍃
💠 @moalempress1
🖌#شبنم_بهارفر دبیر دبیرستان های #کرج
🔺این که مسئولین در این روزهای کرونا زده به فکر آموزش جامعه دانش آموزی هستند جای تقدیر فراوان دارد. راه اندازی شبکه شاد در واقع مصداق عملی این دغدغه مسئولین و متولیان امر آموزش و پرورش است و ایده آن این است که معلمان و دانش آموزان بتوانند در این روزها با یکدیگر ارتباط و تعامل داشته باشند ولی باید دید که با توجه به امکانات و زیر ساخت های موجود چقدر این ایده واقع بینانه است؟
🔺نکته اساسی و مهم فقر روز افزون جامعه است که موجب محرومیت بسیاری از دانش آموزان و حتی بعضا معلمان از داشتن گوشی هوشمند و خرید بسته های اینترنت است. متاسفانه بسیاری از خانواده ها که تا قبل از اپیدمی کرونا درآمدی بخور و نمیر در حد رفع نیازهای ضروری زندگی داشتند، امروز از همان هم محروم شده اند. به طوری که من و بسیاری از همکارانم پیام هایی از دانش آموزانمان دریافت کرده ایم مبنی بر نداشتن گوشی هوشمند و عدم توانایی خرید بسته های اینترنت. گاها به مواردی برخورد کردیم که تنها گوشی هوشمند متعلق به پدر خانواده بوده و وی برای تامین مخارج خانواده مجبور به فروش گوشی شده و فرزندان هم محروم از کلاس های مجازی.
🔺نکته مهم دیگر نبود زیر ساخت های لازم برای اجرای این امر است. شبکه اینترنتی که در حال حاضر با ترافیک موجود کشش ندارد و دائم قطع وصل می شود چگونه پاسخگوی این همه دانش آموز و معلم است که می خواهند وارد شبکه شاد شوند؟ در حال حاضر برای تدریس مجازی در حد کنونی یعنی از طریق شبکه های اجتماعی برای تعداد محدود از دانش آموزان هم اینتر نت کشش ندارد. شاید فقط ۲۰ تا ۳۰ درصد دانش آموزان کلاس های مجازی را جدی می گیرند.
مشکل همین است که بدون برنامه ریزی طرحی اجرایی می شود و بودجه ایی هم به آن تعلق می گیرد. پس از چندی به دلیل غیر منطقی بودن طرح و نبود امکانات مقتضی طرح متوقف و بودجه هم خدا می داند چه می شود.
🔺اگر مسئولان مصمم بودند که این طرح اجرا شود اولا نیاز نبود که همه معلمان وارد شوند و بر ترافیک شبکه بیفزایند. این طرح با پنجاه و نهایتا صد معلم هم قابل اجراست.
در ضمن باید به هر دانش آموز و معلمی که در طرح شرکت می کنند گوشی یا تبلت مناسب داده شود. این موضوع خودش به جدیت مساله می افزاید زیرا دیگر بهانه ایی برای عدم حضور نمی ماند. آن زمان است که حضور و غیاب معنا میدا می کند. و همین طور اینترنت رایگان و پرسرعت حتی در دورافتاده ترین نقاط کشور. اکثر مناطق کشور از تبعیض آموزشی در رنجند و دیگر نیاز ندارند تبعیض دیگری بر این تبعیض ها اضافه شود.
و البته آنچه باعث ارائه یک کار با کیفیت و ایجا رقابت سالم برای ارائه بهتر می شود تعیین حق الزحمه برای همکارانیست که در تدریس مجازی و تولید محتوا همکاری می کنند.
اجرای طرح به شکل کنونی نه تنها تاثیری بر کیفیت آموزشی ندارد بلکه باعث ایجاد اضطراب در بین گروه زیادی از دانش آموزان می شود و شکاف طبقاتی در امر آموزش را ژرف تر می کند. در حالی که آموزش مجازی به شکل فعلی تا کتون بازخورد خوبی نداشته چگونه مسئولین به فکر شبکه شاد افتاده اند که به قول دانش آموزانم کابوسی بیش نیست؟
تنها با واقع بینی و درک صحیح موقعیت هاست که می توان یک ایده خوب خلق کرد و به مرحله اجرا درآورد.
#معلم_نوشت
#یک_معلم_یک_یادداشت
منبع : کانال عدالتخواه
#اخبار_معلم👇🏻🍃
💠 @moalempress1