از زمانی که در مرکز نشر دانشگاهی دوره‌های عالی و طلایی ویرایش و ترجمه را نزد برجسته‌ترین استادان این فن و نام‌آورترین آن‌ها می‌گذراندیم، این اصل کلی را آموختیم که ویراستار باید دانش و ذوق و مهارت خود را به‌تمامی نثار متنی کند که سرانجام نویسنده یا مترجمش فرد دیگری است. آن روز‌ها چنان غرق در شوق یادگیری این فن و لذت تنیدن در زوایای زیبای زبان فارسی و امکانات آن و عشق‌بازی با کلمات بودم که کلمهٔ «نثار» به نظرم چندان گران نمی‌آمد. «نثار» تنها تئوری نبود. شعار نبود. در عمل هم روبه‌رویم کسانی را می‌دیدم، مثل احمد سمیعی (گیلانی) و ابوالحسن نجفی، که دریای دانش بودند و در فارسی و فرانسه زبده؛ و می‌توانستند وقت خود را به‌تمامی صرف نوشتن مقالات ادبی یا ترجمهٔ آثار ادبی درجهٔ یک کنند اما باز قلم ویرایش دست می‌گرفتند و تمام مهارت و ذوق و دانش و وقت خود را بر سر ویرایش متونی صرف می‌کردند که، اگر بنا بود خود آن را بنویسند، بسی درست‌تر و گویا‌تر، و هم زیبا‌تر می‌نوشتند.

از کتابِ #له_و_علیه_ویرایش
#سایه_اقتصادی‌نیا

@qoqnoospub

گفتگو با #سایه_اقتصادی‌نیا محور کتاب #له_و_علیه_ویرایش

لطفا از طریق لینک زیر مشاهده کنید👇👇👇

Youtube: https://youtu.be/PGZvawAteoc

Instagram: https://www.instagram.com/tv/CJJpuexj3F4/?igshid=ew4yb2srsvvz

@qoqnoospub