برای ما که نمی‌دانیم امروزه در چه وضعیتی به سر می‌بریم وقتی می‌گوییم «پسامدرنیست» منظورمان چیست؟
بمباران شهرهای ژاپن، جنگِ سرد، پیمانِ ژنوی که بیشتر زیر پا گذاشته شد تا حمایت؛ آری پسامدرنیست، در مفهوم اجتماعی‌اش، گویی واکنشی بود به این رویدادها، به روزهای پس از جنگ، چه جهانی‌اش چه غیرجهانی‌اش‌.
یعنی ما باید می‌پرسیدیم این چه جهانی است؟ با آن چه باید کرد؟
در کنار اینها، «متن»ها پس از مرگ اسطورگان ادبیات مدرن، یعنی جیمز جویس و ویرجینیا وولف، به سازه‌ای رؤیت‌پذیر تبدیل شدند، سازه‌ای که دست نویسندۀ خود را رو می‌کرد و مخاطب را با فضای میان «جهان‌ها» مواجه.برایان مک‌هیل در این کتاب در پی صادر کردن نظریۀ ادبی نیست، اما کتابش پر از نظریه است، همان‌طور که پر از تفسیر است؛ خب پسامدرنیست همین‌گونه است دیگر. او از روب‌گریه و ناباکوف و بکت سخن می‌آورد تا به دگرگونی امر غالب در فضای پسامدرنیست بپردازد. در واقع، ما با کتابی پسامدرنیستی برای تفسیر نویسنده-متن پسامدرنیستی مواجهیم.

نگاه سحر بکایی به #داستان_پسامدرنیستی

#برایان_مک‌هیل
#علی_معصومی
@qoqnoospublication