در نامه‌ای به وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی مطرح شد
درخواست 360 ناشر و کتابفروش برای ابقای معاون فرهنگی
یادداشت
امیدوار به تداوم حضور مدیری از جنس تعامل
#امیر_حسین‌زادگان
مدیر مسئول #نشر_ققنوس
درخواست و خواهش ما از وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی این است که #سیدعباس_صالحی ، معاون فرهنگی ایشان در سمت خود باقی بماند. بی‌اغراق می‌توان گفت که دوران مدیریت آقای صالحی از ابتدای انقلاب تا به امروز یکی از آرام‌ترین دوره‌ها بوده است. آرامشی که در این چند سال در فضای نشر و کتاب ایجاد شده آن‌قدر محسوس است که نمیتوان منکرش شد. یکی از مهم‌ترین تغییراتی که در این چند سال در فضای کتاب شاهد آن بودیم نحوه رفتار متولیان فرهنگی در معاونت مذکور با اهالی نشر و کتاب بود. متأسفانه در دولت نهم و دهم یکی از عمده‌ترین مشکلات ما، بی‌احترامی مسئولان و پاسخگو نبودن آنان بود. این در صورتی است که به محض ورود آقای صالحی به معاونت فرهنگی شرایط کاملاً عوض شد، مبنای عملکرد ایشان نه تنها بر تعامل و احترام استوار بود بلکه خودش نیز رفتاری همراه با تواضع و سعه صدر با فعالان حوزه کتاب و نشر داشته و دارد. نکته جالب توجه دیگری که می‌توان در مورد آقای صالحی به آن اشاره کرد این است که بسیاری از اوقات وقتی که در ارتباط با مشکلی به گفتوگو با ایشان می‌پردازیم می‌بینیم که گاه اطلاعاتش درباره مشکل مذکور حتی از خودمان هم بیش‌تر است. علاوه بر این نگاه مثبتی به ناشران و فعالیت‌های این بخش دارد که همین مسأله کمک بسیاری به حل مشکلات می‌کند. در ابتدای دولت یازدهم، وقتی آقای جنتی به‌عنوان وزیر فرهنگ و ارشاد انتخاب شد ما شناختی از ایشان نداشتیم، از همین رو نگران بودیم که مبادا فردی در معاونت فرهنگ مدیریت امور را دست بگیرد که روالی همچون هشت سال قبل را درپیش بگیرد اما با آمدن آقای صالحی نگرانی‌هایمان به مرور حل شد. امیدوارم ایشان هم‌چنان مدیریت معاونت فرهنگی را برعهده بگیرد و به خواهش ما از وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی توجه کند.
#روزنامه_ایران
@qoqnoospub
درخواست 360 ناشر و کتابفروش برای ابقای معاون فرهنگی
یادداشت
امیدوار به تداوم حضور مدیری از جنس تعامل
#امیر_حسین‌زادگان
مدیر مسئول #نشر_ققنوس
درخواست و خواهش ما از وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی این است که #سیدعباس_صالحی ، معاون فرهنگی ایشان در سمت خود باقی بماند. بی‌اغراق می‌توان گفت که دوران مدیریت آقای صالحی از ابتدای انقلاب تا به امروز یکی از آرام‌ترین دوره‌ها بوده است. آرامشی که در این چند سال در فضای نشر و کتاب ایجاد شده آن‌قدر محسوس است که نمیتوان منکرش شد. یکی از مهم‌ترین تغییراتی که در این چند سال در فضای کتاب شاهد آن بودیم نحوه رفتار متولیان فرهنگی در معاونت مذکور با اهالی نشر و کتاب بود. متأسفانه در دولت نهم و دهم یکی از عمده‌ترین مشکلات ما، بی‌احترامی مسئولان و پاسخگو نبودن آنان بود. این در صورتی است که به محض ورود آقای صالحی به معاونت فرهنگی شرایط کاملاً عوض شد، مبنای عملکرد ایشان نه تنها بر تعامل و احترام استوار بود بلکه خودش نیز رفتاری همراه با تواضع و سعه صدر با فعالان حوزه کتاب و نشر داشته و دارد. نکته جالب توجه دیگری که می‌توان در مورد آقای صالحی به آن اشاره کرد این است که بسیاری از اوقات وقتی که در ارتباط با مشکلی به گفتوگو با ایشان می‌پردازیم می‌بینیم که گاه اطلاعاتش درباره مشکل مذکور حتی از خودمان هم بیش‌تر است. علاوه بر این نگاه مثبتی به ناشران و فعالیت‌های این بخش دارد که همین مسأله کمک بسیاری به حل مشکلات می‌کند. در ابتدای دولت یازدهم، وقتی آقای جنتی به‌عنوان وزیر فرهنگ و ارشاد انتخاب شد ما شناختی از ایشان نداشتیم، از همین رو نگران بودیم که مبادا فردی در معاونت فرهنگ مدیریت امور را دست بگیرد که روالی همچون هشت سال قبل را درپیش بگیرد اما با آمدن آقای صالحی نگرانی‌هایمان به مرور حل شد. امیدوارم ایشان هم‌چنان مدیریت معاونت فرهنگی را برعهده بگیرد و به خواهش ما از وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی توجه کند.
#روزنامه_ایران
@qoqnoospub
انتشارات ققنوس
یوسف علیخانی: آن مرد با کتاب آمد چهار سال پیش بود. غرفه‌ی نشر آموت، ردیف دوم نمایشگاه کتاب تهران بود؛ رو به حیاط مصلی. هر از گاهی سرم را بلند می‌کردم و به بیرون نگاه می‌کردم؛... @qoqnoospub
Baba:
.
آن مرد با کتاب آمد
چهار سال پیش بود. غرفه‌ی نشر آموت، ردیف دوم نمایشگاه کتاب تهران بود؛ رو به حیاط مصلی.
هر از گاهی سرم را بلند می‌کردم و به بیرون نگاه می‌کردم؛ به نور. و خستگی‌ام گویی درمی رفت این‌طوری.
توی همین سر بلندکردن‌ها بود که متوجه‌اش شدم؛ تنها و بدون اعوان و انصار، مدام می‌رفت و می‌آمد. انگار نه انگار رئیس کل نمایشگاه کتاب تهران است و از آن مهم‌تر، معاون فرهنگی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی.
قبل از او بسیاری از مسوولان را دیده بودم و دیده‌اید بی‌تردید که وقتی می‌خواهند به جایی بروند، ده‌ها نفر را به عنوان نفر دست راست و نفر دست چپ و هماهنگ‌کننده و بادیگارد و عکاس و فیلمبردار و صدابردار و سیاهی لشگر، دنبال خودشان راه می‌اندازند و در چنین شرایطی، قصه‌ی عاشقی من به مردی آغاز شد که شاید تاکنون یک ساعت هم پیاپی ندیده‌ام او را، اما با دلم عهد کرده‌ام، در کنار نفس‌کشیدن‌هایش، نفس بکشم ، که نفس کشیدن چنین آدم‌هایی، هوای عَفَن این روزها را سالم می‌کند.
بعد که پیگیر شدم، فهمیدم خودش کلمه است؛ از کلمه‌های خوب خدا. و فقط کلمه‌ها می‌توانند در کنار کلمه‌های دیگر بنشینند و جمله‌های خوب بسازند.
دکتر #سیدعباس_صالحی ، بعدها بدون سر و صدا کارهای بزرگی کرد تا جایی که همه اهالی کتاب که اگر نگوییم با ارشاد و معاونت فرهنگی، قهر بودند، به حکم اجبار کاری، ارتباط داشتند با این مجموعه، همگی متفق‌القول شدند که دکتر صالحی، یک فرصت است برای اهالی فرهنگ و هنر.
کمتر دیده‌ایم، مدیری را که بخندد. دست‌تان را بفشارد. پای حرف‌هایتان بنشیند و بشنود (گیرم کاری ازش ساخته نباشد) و دکتر سیدعباس صالحی، گام بلندتری برداشت و این گفتگو را از دالان‌های تنگ و تاریک معاونت فرهنگی و ارشاد به خیابان‌ها کشاند؛ به گفتگوهای هفتگی در کتابفروشی‌ها. و هر هفته دیدار از یک کتابفروشی بهانه‌ای می شد برای گفتگوی اهالی فرهنگ با او. شخصا سر مشکلاتی که برای چند کتاب نشر آموت ایجاد شده بود، در دفتر نشر قدیانی، مشکلات‌ام را بلند فریاد زدم و گاهی خجالت می‌کشم برای تند شدن‌هایم. ایشان آرام شنید و بعد دستور داد نوشتند و پیگیر شدند و جالب اینکه بعدا شخصا یا به وسیله رئیس دفترشان پیگیر می‌شدند که مشکل حل شد یا نه؟
کتابفروشی‌ها، نبض فرهنگ یک مملکت هستند. در یک کتابفروشی فقط کتاب به فروش نمی‌رود، بلکه سکان فرهنگ و هنر و ادب یک کشور، به دست کتابفروشی‌ها و کتابفروش‌هاست و همان‌طور که همه می‌دانیم طی ده سال گذشته به دلایل مختلف از جمله افزایش به یکباره ی قیمت کاغذ و قطع شدن انواع یارانه های دولتی، قیمت کتاب هم بالا رفت و این روند به سویی می‌رفت که کتابفروشی‌ها بدل به کبابفروشی بشوند و سال‌های سال بعد دل ما کباب بشود که قدر این مکان های مقدس را ندانستیم. دکتر سیدعباس صالحی، با درک این مهم، کتابفروشی‌ها را هدف قرار داد و وسیله‌ای ابداع کرد به نام "طرح یارانه کتاب" که به جای اینکه یارانه کتاب به ناشران داده شود، مستقیم به مردم تقدیم شد. طرح‌های موفق عیدانه و تابستانه و پاییزه کتاب در کنار نمایشگاه کتاب تهران و نمایشگاه‌های استانی، جان دوباره‌ای به کتاب و عاشقان این حوزه بخشید که تا روز، روز است و شب‌ها شب می‌شوند، تنها دو کلمه‌ی روز و شب گواهی بدهند که چنین بود، او رستگار است بی‌تردید.
دکتر سیدعباس صالحی، مرد آرام ِ حوزه فرهنگ است و قلب ِ رویکردش به این مقوله، سلامت رفتار است که خود در آستانه‌ی دریافت رای اعتماد از نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی به‌عنوان وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی دوره دوازدهم ریاست‌جمهوری، در توئیترش نوشته: امیدوارم سلامت را قربانی سیاست نکنم.
پیش پای چنین مردی باید ایستاد. به احترامش، کلاه از سر برداشت و یک دسته کلمه‌ی شیرین و مهربان بر سرش بارید.
یا حق
یوسف علیخانی
https://www.instagram.com/p/BXpqZl9F8KJ/
@aamout
@qoqnoospub
.
آن مرد با کتاب آمد
چهار سال پیش بود. غرفه‌ی نشر آموت، ردیف دوم نمایشگاه کتاب تهران بود؛ رو به حیاط مصلی.
هر از گاهی سرم را بلند می‌کردم و به بیرون نگاه می‌کردم؛ به نور. و خستگی‌ام گویی درمی رفت این‌طوری.
توی همین سر بلندکردن‌ها بود که متوجه‌اش شدم؛ تنها و بدون اعوان و انصار، مدام می‌رفت و می‌آمد. انگار نه انگار رئیس کل نمایشگاه کتاب تهران است و از آن مهم‌تر، معاون فرهنگی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی.
قبل از او بسیاری از مسوولان را دیده بودم و دیده‌اید بی‌تردید که وقتی می‌خواهند به جایی بروند، ده‌ها نفر را به عنوان نفر دست راست و نفر دست چپ و هماهنگ‌کننده و بادیگارد و عکاس و فیلمبردار و صدابردار و سیاهی لشگر، دنبال خودشان راه می‌اندازند و در چنین شرایطی، قصه‌ی عاشقی من به مردی آغاز شد که شاید تاکنون یک ساعت هم پیاپی ندیده‌ام او را، اما با دلم عهد کرده‌ام، در کنار نفس‌کشیدن‌هایش، نفس بکشم ، که نفس کشیدن چنین آدم‌هایی، هوای عَفَن این روزها را سالم می‌کند.
بعد که پیگیر شدم، فهمیدم خودش کلمه است؛ از کلمه‌های خوب خدا. و فقط کلمه‌ها می‌توانند در کنار کلمه‌های دیگر بنشینند و جمله‌های خوب بسازند.
دکتر #سیدعباس_صالحی ، بعدها بدون سر و صدا کارهای بزرگی کرد تا جایی که همه اهالی کتاب که اگر نگوییم با ارشاد و معاونت فرهنگی، قهر بودند، به حکم اجبار کاری، ارتباط داشتند با این مجموعه، همگی متفق‌القول شدند که دکتر صالحی، یک فرصت است برای اهالی فرهنگ و هنر.
کمتر دیده‌ایم، مدیری را که بخندد. دست‌تان را بفشارد. پای حرف‌هایتان بنشیند و بشنود (گیرم کاری ازش ساخته نباشد) و دکتر سیدعباس صالحی، گام بلندتری برداشت و این گفتگو را از دالان‌های تنگ و تاریک معاونت فرهنگی و ارشاد به خیابان‌ها کشاند؛ به گفتگوهای هفتگی در کتابفروشی‌ها. و هر هفته دیدار از یک کتابفروشی بهانه‌ای می شد برای گفتگوی اهالی فرهنگ با او. شخصا سر مشکلاتی که برای چند کتاب نشر آموت ایجاد شده بود، در دفتر نشر قدیانی، مشکلات‌ام را بلند فریاد زدم و گاهی خجالت می‌کشم برای تند شدن‌هایم. ایشان آرام شنید و بعد دستور داد نوشتند و پیگیر شدند و جالب اینکه بعدا شخصا یا به وسیله رئیس دفترشان پیگیر می‌شدند که مشکل حل شد یا نه؟
کتابفروشی‌ها، نبض فرهنگ یک مملکت هستند. در یک کتابفروشی فقط کتاب به فروش نمی‌رود، بلکه سکان فرهنگ و هنر و ادب یک کشور، به دست کتابفروشی‌ها و کتابفروش‌هاست و همان‌طور که همه می‌دانیم طی ده سال گذشته به دلایل مختلف از جمله افزایش به یکباره ی قیمت کاغذ و قطع شدن انواع یارانه های دولتی، قیمت کتاب هم بالا رفت و این روند به سویی می‌رفت که کتابفروشی‌ها بدل به کبابفروشی بشوند و سال‌های سال بعد دل ما کباب بشود که قدر این مکان های مقدس را ندانستیم. دکتر سیدعباس صالحی، با درک این مهم، کتابفروشی‌ها را هدف قرار داد و وسیله‌ای ابداع کرد به نام "طرح یارانه کتاب" که به جای اینکه یارانه کتاب به ناشران داده شود، مستقیم به مردم تقدیم شد. طرح‌های موفق عیدانه و تابستانه و پاییزه کتاب در کنار نمایشگاه کتاب تهران و نمایشگاه‌های استانی، جان دوباره‌ای به کتاب و عاشقان این حوزه بخشید که تا روز، روز است و شب‌ها شب می‌شوند، تنها دو کلمه‌ی روز و شب گواهی بدهند که چنین بود، او رستگار است بی‌تردید.
دکتر سیدعباس صالحی، مرد آرام ِ حوزه فرهنگ است و قلب ِ رویکردش به این مقوله، سلامت رفتار است که خود در آستانه‌ی دریافت رای اعتماد از نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی به‌عنوان وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی دوره دوازدهم ریاست‌جمهوری، در توئیترش نوشته: امیدوارم سلامت را قربانی سیاست نکنم.
پیش پای چنین مردی باید ایستاد. به احترامش، کلاه از سر برداشت و یک دسته کلمه‌ی شیرین و مهربان بر سرش بارید.
یا حق
یوسف علیخانی
https://www.instagram.com/p/BXpqZl9F8KJ/
@aamout
@qoqnoospub
Instagram
یوسف علیخانی | yousef.alikhani
. آن مرد با کتاب آمد چهار سال پیش بود. غرفه‌ی #نشر_آموت، ردیف دوم #نمایشگاه_کتاب_تهران بود؛ رو به حیاط مصلی. هر از گاهی سرم را بلند می‌کردم و به بیرون نگاه می‌کردم؛ به نور. و خستگی‌ام گویی درمی رفت این‌طوری. توی همین سر بلندکردن‌ها بود که متوجه‌اش شدم؛ تنها…