🔴🔴🔴 #احمد_زیدآبادی
به هر کدام چه نمره‌ای بدهیم؟
محمد باقر قالیباف از بخش بیماران کرونایی بستری در یکی از بیمارستان‌های تهران دیدار کرده و حسن روحانی هم گویا جلسۀ خود را با سران قوا بر سر همین موضوع لغو کرده است.
اکنون دستیاران و حامیان دو طرف، درگیر منازعه‌ای رسانه‌ای شده‌اند تا از عملکرد رئیس خود دفاع کنند.
حامیان روحانی، رئیس مجلس را متهم می‌کنند که با نادیده گرفتن پروتکل‌های بهداشتی، دست به نمایشی سیاسی زده است و در مقابل، حامیان قالیباف این اتهام را به رئیس جمهور وارد می‌کنند که از ترس جانش خود را در گوشه‌ای مخفی کرده است.
شاید هر دو راست بگویند! اما اگر ما به عنوان افرادی بی‌طرف و دور از این منازعه، بخواهیم در بارۀ رفتار دو رئیس قوه داوری کنیم، به هر کدام چه نمره‌ای باید بدهیم؟
اینکه حسن روحانی خود را نسبت به پروتکل‌های اعلام شده، وفادار نشان می‌دهد البته کار درستی است، اما آیا رعایت پروتکل‌ها لزوماً به معنای حبس کردن خود در خانه و قطع تمام ارتباط‌های فیزیکی و انقطاع از جامعه است؟ شاید برای یک فرد عادی، این نوع رعایت سختگیرانۀ پروتکل‌ها لازم باشد اما برای مدیران کشور چطور؟ اگر آنها خود را از جامعه به کلی منزوی و منقطع کنند چگونه می‌خواهند امور کشور را تمشیت کنند؟ شاید گفته شود که مگر اصولاً مدیران کشور امور مملکت را تمشیت هم می‌کنند که بخواهیم از خانه‌نشینی و انزوای آنها نگران باشیم؟ من نمی‌خواهم پاسخ سرراستی به این نکته‌گیری دهم، اما حالا بیایید فرض کنیم که به درجاتی این تمشیت صورت می‌گیرد! حال با این فرض، آیا خانه‌نشینی تمام و کمال مسئولان یک کشور امکانی برای مدیریت آنها باقی می‌گذارد؟ می‌توان گفت؛ پس تلفن و موبایل و اینرتنت برای چه اختراع شده است؟ به نظرم این پاسخ خوبی برای آن پرسش نیست! اگر امور کشورها با این ابزارها قابل مدیریت بود، کار سیاست در جهان بسیار سهل‌تر از این می‌شد که شاهدیم!
به هر حال، کرونا پس از گذشت حدود ده ماه از عمرش دیگر ویروسِ به کلی ناشناخته و اسرارآمیزی نیست. راه‌های انتقال آن کشف شده و وسواس‌های فراتر از آن به نظرم نوعی هراس روانی است که دامن بسیاری را گرفته است. پس می‌توان حضور محدود و حساب‌شده و محتاطانۀ اجتماعی داشت و در عین حال، از سرایت ویروس به خود و دیگران هم پیشگیری کرد.
اما اینکه قالیباف با چه انگیزه‌ای به عیادت بیماران کرونایی رفته است، در درجۀ نخست می‌توان گفت؛ ما چه کار به انگیزۀ آدم‌ها داریم؟ اما آدم‌ها وقتی در جایگاه سیاسی قرار می‌گیرند، جامعه برای کشف انگیزه‌های درونی آنها کنجکاو می‌شود! ولی به نظر من برای کشف انگیزۀ سیاستمداران نباید خیلی به مغزمان مان فشار بیاوریم و سلول های خاکستریِ خستۀ آن را بی‌دلیل به زحمت اندازیم. سیاستمداران نردیک به تمام‌شان انگیزۀ قدرت‌خواهی و جاه‌طلبانه دارند بخصوص آنها که به هر دری می‌زنند و هر حق و ناحقی می‌کنند تا به پست و موقعیتی دست یابند!
در واقع بحث بر سر انگیزه‌های جاه‌طلبانۀ اهل سیاست مانند دلیل آوردن بر تشنگی آدمیزادی است که به سوی آب یا سراب می‌دود! ولی این جمله آیا بدان معناست که پس همۀ سیاستمداران شبیه یکدیگرند و به قدرت رسیدن هر یک از آنها توفیری ندارد؟
نه! آش بدین شوری هم نیست! میزان جاه‌طلبی سیاستمداران کم و بیش با هم تفاوت دارد. برخی از آنها از شدت عطش قدرت، برای دستمالی، قیصریه‌ای را به آتش می‌کشند و مملکتی را ویران می‌کنند. برخی دیگر اما خوددارترند و بعضاً منفعتی کلان را بر قدرت‌خواهی شخصی خود ترجیح می‌دهند و در مواقع ضروری پا از این پاره‌گلیم بیرون می‌کشند!
در عین حال، آنها صلاحیت و توانایی یکسانی هم برای ادارۀ امور ندارند. برخی برغم عطش جاه‌طلبی، کاری هم از دست‌شان برمی‌آید و امری را به زور یا تدبیر سامان می‌دهند. ولی برخی دیگر برغم ناتوانی و ناکارآمدی، بازی را تا نهایت‌اش می‌کشانند و جامعه‌ای را قربانی خودخواهی خویش می‌کنند!
پس صرف‌نظر از اینکه قالیباف در کدام طیف از انواع سیاستمداران قرار می‌گیرد، و صرف نظر از ماهیت منازعۀ دستیاران او با دستیاران روحانی، عیادت وی از بیماران کرونایی به نظر من بهتر از گوشه‌گیری رئیس جمهور است. حداقل تأثیر این نوع دیدارها این است که مصائب مردم و خشم ناشی از آن را نسبت به خودشان از نزدیک تجربه می‌کنند و این شاید تلنگری بر وجدان آنان وارد سازد!
#حسن_روحانی
#محمد_باقر_قالیباف
#ویروس_کرونا
#پروتکل_بهداشتی
#عضویت_در_کانال
👇👇👇
✅ @sedayeslahat
به هر کدام چه نمره‌ای بدهیم؟
محمد باقر قالیباف از بخش بیماران کرونایی بستری در یکی از بیمارستان‌های تهران دیدار کرده و حسن روحانی هم گویا جلسۀ خود را با سران قوا بر سر همین موضوع لغو کرده است.
اکنون دستیاران و حامیان دو طرف، درگیر منازعه‌ای رسانه‌ای شده‌اند تا از عملکرد رئیس خود دفاع کنند.
حامیان روحانی، رئیس مجلس را متهم می‌کنند که با نادیده گرفتن پروتکل‌های بهداشتی، دست به نمایشی سیاسی زده است و در مقابل، حامیان قالیباف این اتهام را به رئیس جمهور وارد می‌کنند که از ترس جانش خود را در گوشه‌ای مخفی کرده است.
شاید هر دو راست بگویند! اما اگر ما به عنوان افرادی بی‌طرف و دور از این منازعه، بخواهیم در بارۀ رفتار دو رئیس قوه داوری کنیم، به هر کدام چه نمره‌ای باید بدهیم؟
اینکه حسن روحانی خود را نسبت به پروتکل‌های اعلام شده، وفادار نشان می‌دهد البته کار درستی است، اما آیا رعایت پروتکل‌ها لزوماً به معنای حبس کردن خود در خانه و قطع تمام ارتباط‌های فیزیکی و انقطاع از جامعه است؟ شاید برای یک فرد عادی، این نوع رعایت سختگیرانۀ پروتکل‌ها لازم باشد اما برای مدیران کشور چطور؟ اگر آنها خود را از جامعه به کلی منزوی و منقطع کنند چگونه می‌خواهند امور کشور را تمشیت کنند؟ شاید گفته شود که مگر اصولاً مدیران کشور امور مملکت را تمشیت هم می‌کنند که بخواهیم از خانه‌نشینی و انزوای آنها نگران باشیم؟ من نمی‌خواهم پاسخ سرراستی به این نکته‌گیری دهم، اما حالا بیایید فرض کنیم که به درجاتی این تمشیت صورت می‌گیرد! حال با این فرض، آیا خانه‌نشینی تمام و کمال مسئولان یک کشور امکانی برای مدیریت آنها باقی می‌گذارد؟ می‌توان گفت؛ پس تلفن و موبایل و اینرتنت برای چه اختراع شده است؟ به نظرم این پاسخ خوبی برای آن پرسش نیست! اگر امور کشورها با این ابزارها قابل مدیریت بود، کار سیاست در جهان بسیار سهل‌تر از این می‌شد که شاهدیم!
به هر حال، کرونا پس از گذشت حدود ده ماه از عمرش دیگر ویروسِ به کلی ناشناخته و اسرارآمیزی نیست. راه‌های انتقال آن کشف شده و وسواس‌های فراتر از آن به نظرم نوعی هراس روانی است که دامن بسیاری را گرفته است. پس می‌توان حضور محدود و حساب‌شده و محتاطانۀ اجتماعی داشت و در عین حال، از سرایت ویروس به خود و دیگران هم پیشگیری کرد.
اما اینکه قالیباف با چه انگیزه‌ای به عیادت بیماران کرونایی رفته است، در درجۀ نخست می‌توان گفت؛ ما چه کار به انگیزۀ آدم‌ها داریم؟ اما آدم‌ها وقتی در جایگاه سیاسی قرار می‌گیرند، جامعه برای کشف انگیزه‌های درونی آنها کنجکاو می‌شود! ولی به نظر من برای کشف انگیزۀ سیاستمداران نباید خیلی به مغزمان مان فشار بیاوریم و سلول های خاکستریِ خستۀ آن را بی‌دلیل به زحمت اندازیم. سیاستمداران نردیک به تمام‌شان انگیزۀ قدرت‌خواهی و جاه‌طلبانه دارند بخصوص آنها که به هر دری می‌زنند و هر حق و ناحقی می‌کنند تا به پست و موقعیتی دست یابند!
در واقع بحث بر سر انگیزه‌های جاه‌طلبانۀ اهل سیاست مانند دلیل آوردن بر تشنگی آدمیزادی است که به سوی آب یا سراب می‌دود! ولی این جمله آیا بدان معناست که پس همۀ سیاستمداران شبیه یکدیگرند و به قدرت رسیدن هر یک از آنها توفیری ندارد؟
نه! آش بدین شوری هم نیست! میزان جاه‌طلبی سیاستمداران کم و بیش با هم تفاوت دارد. برخی از آنها از شدت عطش قدرت، برای دستمالی، قیصریه‌ای را به آتش می‌کشند و مملکتی را ویران می‌کنند. برخی دیگر اما خوددارترند و بعضاً منفعتی کلان را بر قدرت‌خواهی شخصی خود ترجیح می‌دهند و در مواقع ضروری پا از این پاره‌گلیم بیرون می‌کشند!
در عین حال، آنها صلاحیت و توانایی یکسانی هم برای ادارۀ امور ندارند. برخی برغم عطش جاه‌طلبی، کاری هم از دست‌شان برمی‌آید و امری را به زور یا تدبیر سامان می‌دهند. ولی برخی دیگر برغم ناتوانی و ناکارآمدی، بازی را تا نهایت‌اش می‌کشانند و جامعه‌ای را قربانی خودخواهی خویش می‌کنند!
پس صرف‌نظر از اینکه قالیباف در کدام طیف از انواع سیاستمداران قرار می‌گیرد، و صرف نظر از ماهیت منازعۀ دستیاران او با دستیاران روحانی، عیادت وی از بیماران کرونایی به نظر من بهتر از گوشه‌گیری رئیس جمهور است. حداقل تأثیر این نوع دیدارها این است که مصائب مردم و خشم ناشی از آن را نسبت به خودشان از نزدیک تجربه می‌کنند و این شاید تلنگری بر وجدان آنان وارد سازد!
#حسن_روحانی
#محمد_باقر_قالیباف
#ویروس_کرونا
#پروتکل_بهداشتی
#عضویت_در_کانال
👇👇👇
✅ @sedayeslahat