نترسید از آوردن نامِ وطن‌؛ آن‌هم در صبحِ روزی که کشور موردحمله قرار گرفته است. به‌بانگِ بلند نام کشور و شهدای وطن را (از مردان جنگ گرفته که ما را از جنگ هشت‌ساله با رژیم بعث عبور داده‌اند تا شهدای هسته‌ای و مردان و زنان و کودکان ایران) به زبان بیاورید و راهِ خودتان را از آن‌هایی که انگشت اتهام را به‌جای آمریکا و اسرائیل و استعمار و استکبار جهانی، به‌سمت دیگری می‌گیرند، جدا کنید.

نترسید از برچسب‌ها. آدمی‌ نه‌ به‌واسطه چیزهایی که کسب کرده؛ بلکه به‌واسطه باورهایی که بابت آن‌ها هزینه می‌دهد، شناخته می‌شود. نترسید و نامِ ایران و شهدای وطن را تکرار کنید و به‌خاطر بسپارید.

نترسید از قد علم کردن مقابل بدخواهان وطن و مردمان فلسطین و ایران، چه آن‌هایی که ستون‌پنجم دشمن در فضای مجازی‌اند و مرگ شهدای امروز را مرگِ جدا و متفاوتی از مردم ایران می‌دانند؛ چه آن‌ها که هنوز نمی‌دانند با چه شر مطلقی طرفیم.

نترسید و در پاسخ به آن‌هایی که می‌پرسیدند «#غزه به ما چه»، عکس کودک شهید ایرانی را که با عروسکی در بغل، در خیابان خوابیده؛ به اون نشان بدهید و #هم‌_سرنوشتی ما و همهٔ مردم جنوب جهانی را به او متذکر شوید.

نترسید و فردایِ تجاوز آشکار به شهرها و مناطق مسکونی و نظامی و شهادت خواهران و برادران‌مان در ایران را -آن‌هم در خوددارانه‌ترین مواضع سیاسی و نظامی ایران در این برهه که هیچ‌وقت شروع‌کننده جنگی نبوده- با ابراز نفرت از اسرائیل محکوم کنید.

نترسید و نامِ وطن و شهدای وطن را به‌بانگِ بلند، به زبان بیاورید.

.