ادبسار
🔥 چهارشنبه‌سوری فراتر از سرزمین ماست. #سعید_نفیسی نوشته است: جشن‌های میهنی از دورترین زمان تاکنون با ایرانیان همراه بوده است. «جشن سوری» در ایران آیین‌های بسیاری دارد که در همه‌جای ایران و هتا کشورهای دیگر و آریاییان و سرزمین قفقاز می‌توان یافت. این آیین‌ها…
🎇جشن کهن آتش افروزی، چهارشنبه‌سوری خجسته و شاد باد 🎆
سرگذشتی از #چهارشنبه_سوری و آیین‌های آتش افروزی پیش از سال نو:
«مردم ایران کهن پیش از فرا رسیدن هر جشن آیینی مانند نوروز، به آتشکده‌ها روی می‌آوردند و به نیایش می‌پرداختند؛ ولی افروختن آتش در چهارشنبه شب سال‌ها پس از آغاز روزگار اسلامی در ایران رواگمند گشت.
زیرا در ایران باستان هفته از ارزشمندی آیینی برخوردار نبوده است. ولی آیین آتش‌افروزی پیش از نوروز بسیار کهن است و پیوند به زمان‌های پیش از زرتشت دارد…
واژه‌ی «سوری» پارسی فروزه(صفت) پهلوی سوریک (surik) است. «ایک» (ik-) پسوند وابستگی است و سور به مانک «سرخ» است و این چهارشنبه از آن رو سوری گفته می‌شود که در آن آتش سرخ افروخته می‌شد.
این آتش در هنگام ساسانیان گویا در شب آغاز واپسین گاهنبار سال (هَمَس پَت مَدم) در ۲۶ اسفند (از تش چال خانواده) افروخته می شده است و گویا از این رو بوده است که فرَوَهر ها از دیدن دود آتش، جایگاه دوده و به سخنی دودمان خویش را بازشناسند و بدان سوی پرواز کنند...(فروهر «فروردین» همراه با روان، هنگام درگذشت از تن درگذشته به جهان مینوی روانه می‌شود)
آتش‌افروزی پیش از نوروز و به‌ویژه آتش‌افروزی بر روی بام‌ها که در ایران کهن نهادیک (مرسوم) بوده و امروز نیز در روستاها روامند است، گویا برای راهنمایی فرَوَهرها به سوی دودمان‌هاست، تا دودمان خویش را باز شناسد و ده روز در میان فرزندان خویش به سر برند.
همانگونه که در ایران کهن برای راهنمایی رهروان سرگشته، شب‌هنگام بر بالای دیدبانی‌ها آتش می‌افروختند و به‌هنگام روز دود برپا می‌داشتند.»
🖋 برگرفته از «جهان فروری» نوشته‌ی #بهرام_فره_وشی
با اندکی دگرگونی
✍ فرستنده #بزرگمهر_صالحی
🔥 @AdabSar
سرگذشتی از #چهارشنبه_سوری و آیین‌های آتش افروزی پیش از سال نو:
«مردم ایران کهن پیش از فرا رسیدن هر جشن آیینی مانند نوروز، به آتشکده‌ها روی می‌آوردند و به نیایش می‌پرداختند؛ ولی افروختن آتش در چهارشنبه شب سال‌ها پس از آغاز روزگار اسلامی در ایران رواگمند گشت.
زیرا در ایران باستان هفته از ارزشمندی آیینی برخوردار نبوده است. ولی آیین آتش‌افروزی پیش از نوروز بسیار کهن است و پیوند به زمان‌های پیش از زرتشت دارد…
واژه‌ی «سوری» پارسی فروزه(صفت) پهلوی سوریک (surik) است. «ایک» (ik-) پسوند وابستگی است و سور به مانک «سرخ» است و این چهارشنبه از آن رو سوری گفته می‌شود که در آن آتش سرخ افروخته می‌شد.
این آتش در هنگام ساسانیان گویا در شب آغاز واپسین گاهنبار سال (هَمَس پَت مَدم) در ۲۶ اسفند (از تش چال خانواده) افروخته می شده است و گویا از این رو بوده است که فرَوَهر ها از دیدن دود آتش، جایگاه دوده و به سخنی دودمان خویش را بازشناسند و بدان سوی پرواز کنند...(فروهر «فروردین» همراه با روان، هنگام درگذشت از تن درگذشته به جهان مینوی روانه می‌شود)
آتش‌افروزی پیش از نوروز و به‌ویژه آتش‌افروزی بر روی بام‌ها که در ایران کهن نهادیک (مرسوم) بوده و امروز نیز در روستاها روامند است، گویا برای راهنمایی فرَوَهرها به سوی دودمان‌هاست، تا دودمان خویش را باز شناسد و ده روز در میان فرزندان خویش به سر برند.
همانگونه که در ایران کهن برای راهنمایی رهروان سرگشته، شب‌هنگام بر بالای دیدبانی‌ها آتش می‌افروختند و به‌هنگام روز دود برپا می‌داشتند.»
🖋 برگرفته از «جهان فروری» نوشته‌ی #بهرام_فره_وشی
با اندکی دگرگونی
✍ فرستنده #بزرگمهر_صالحی
🔥 @AdabSar
ادبسار
🔥 «جشن سوری» به باور ایرانی‌تباران به هزاره‌های دور و یادکرد از فرَوَهَر درگذشتگان برمی‌گردد. #ابراهیم_پورداود درباره‌ی دگرگون شدن آیین‌های «جشن سوری» نوشته است: در جشن چهارشنبه‌سوری پریدن از روی آتش و گفتن سخنی چون «سرخی تو از من، زردی من از تو» از روزگارانی…
🔥 «گاهنبار چَهره‌ی هَمَسپَتمَدَم» واپسین گاهنبار سال و از روز ۳۶۱ تا روز ۳۶۵ سال برگزار می‌شد که بر پایه‌ی افسانه‌های ایرانی آفرینش آدمی در واپسین روز این گاهنبار به پایان رسید.
به گمان جشن «مانترَه سپند» یا «اوشیدَر جشن» در ایران باستان در روز پایانی اسپند(روز ۳۶۰ سال)، پیش از پنجه و در شب آغاز گاهنبار برگزار می‌شد. اوشیدر جشن، جشنی برای فرارسیدن نوروز، برابری روز و شب و برابری سرما و گرما به‌شمار می‌رفت.
پیدایش گاهنبار را از روزگار پیشدادیان و جمشید پیشدادی می‌دانند. گاهنبارها با پیشه‌ی ایرانیان که کشاورزی و دامداری بود، گره خورده بودند.
در واپسین روز گاهنبار تا سپیده‌دم بر بام‌ها آتش می‌افروختند و چشم‌به‌راه برآمدن آفتاب بهار می‌ماندند و از ایزد توانا می‌خواستند تا روشنایی و مهر و بخشش بر ایران بگستراند.
در این آیین هرکس به اندازه‌ی توان خود خوانِ خوراک می‌گسترد و فردای آن روز هفت‌‌سین جایگزین خوان پیشین می‌شد.
به گفته‌ی بیشتر ایران‌شناسان ریشه‌ی جشن سوری یا شب سوری که امروز #چهارشنبه_سوری است، به جشن پایانی گاهانبار هَمَسپَتمَدَم برمی‌گردد.
درباره‌ی #اوشیدرجشن بیشتر بخوانید:
🔥 t.me/AdabSar/15965
به گمان جشن «مانترَه سپند» یا «اوشیدَر جشن» در ایران باستان در روز پایانی اسپند(روز ۳۶۰ سال)، پیش از پنجه و در شب آغاز گاهنبار برگزار می‌شد. اوشیدر جشن، جشنی برای فرارسیدن نوروز، برابری روز و شب و برابری سرما و گرما به‌شمار می‌رفت.
پیدایش گاهنبار را از روزگار پیشدادیان و جمشید پیشدادی می‌دانند. گاهنبارها با پیشه‌ی ایرانیان که کشاورزی و دامداری بود، گره خورده بودند.
در واپسین روز گاهنبار تا سپیده‌دم بر بام‌ها آتش می‌افروختند و چشم‌به‌راه برآمدن آفتاب بهار می‌ماندند و از ایزد توانا می‌خواستند تا روشنایی و مهر و بخشش بر ایران بگستراند.
در این آیین هرکس به اندازه‌ی توان خود خوانِ خوراک می‌گسترد و فردای آن روز هفت‌‌سین جایگزین خوان پیشین می‌شد.
به گفته‌ی بیشتر ایران‌شناسان ریشه‌ی جشن سوری یا شب سوری که امروز #چهارشنبه_سوری است، به جشن پایانی گاهانبار هَمَسپَتمَدَم برمی‌گردد.
درباره‌ی #اوشیدرجشن بیشتر بخوانید:
🔥 t.me/AdabSar/15965