🔹 تجارت مخفیانه زیر سایه طالبان؛ نگرانی از بر باد رفتن دستاوردهای زنان
اگر قرار باشد صلح با «طالبان» تن و بدنی را بلرزاند، این زنان افغانستانی هستند که بیش از هر قشر دیگری نگران از بین رفتن امنیت‌شان و دست‌آوردهایی هستند که طی یک دهه اخیر کسب کرده‌اند.
طالبان برای زنان یعنی ممنوعیت‌های بسیار؛ از تحصیل و خروج از خانه گرفته تا حجاب اجباری و شلاق خوردن و سنگسار شدن در ملاءعام. جهانیان اما انگار که چشم به روی جنایت‌های بی‌شمار این گروه بسته‌اند و دل در گرو صلحی دارند که زنان آن سرزمین را نگران کرده است.
چه بسیار از آن‌ها که جان سالم از حکومت طالبان به در برده و سخت کوشیدند به زنان دیگر، به ویژه آن‌ها که تنها مانده بودند، قدرت و شجاعت ببخشند. یکی از آن زنان، «زهرا کاظمی» نام دارد که در تمام مدت حکومت طالبان، مخفیانه تجارت کرد و به زنان بسیاری روزی رساند. محصولات او حالا جهانی شده‌اند بدون آن‌که جهانیان بدانند در آن دوران وحشت‌زا، چه از سر گذراند.
جنگ‌های داخلی افغانستان، کابل، پایتخت این کشور را به ویرانه‌ای تبدیل کرده بودند. هزاران زن تنها و کودک یتیم و بی‌سرپناه ماحصل این جنگ‌ها بود. شکل‌گیری حکومت طالبان اما نه تنها مرحمی بر زخم‌های بی‌شمار آن‌ها نگذاشت بلکه راه نفس کشیدن را هم بر مردمان افغانستان بست. در آن روزگار که زنان را به شلاق می‌بستند، اعدام می‌کردند و به بردگی می‌گرفتند اما زنانی هم بودند که مشت‌های خود را گره کردند تا به فریاد دیگر زنان برسند، به آن‌ها قدرت ببخشند و جلوی از بین رفتن‌شان را بگیرند؛ مثل زهرا کاظمی.
او که امروز در بخش تجارت صنایع دستی فعالیت می‌کند، بیش از ۴۰۰ زن با وی همکاری می‌کنند و محصولاتش در بازارهای کشورهای مختلف مثل کانادا و استرالیا مشتری دارند، مسیر پر پیچ و خم و پرخطری را پشت‌‌سر گذاشته است.
ادامه گزارش باقر ابراهیمی را اینجا بخوانید👇
#زنان #افغانستان #طالبان #صلح_با_طالبان #کابل #زنان_کارآفرین #زهرا_کاظمی #زنان_و_طالبان
@Farsi_Iranwire
اگر قرار باشد صلح با «طالبان» تن و بدنی را بلرزاند، این زنان افغانستانی هستند که بیش از هر قشر دیگری نگران از بین رفتن امنیت‌شان و دست‌آوردهایی هستند که طی یک دهه اخیر کسب کرده‌اند.
طالبان برای زنان یعنی ممنوعیت‌های بسیار؛ از تحصیل و خروج از خانه گرفته تا حجاب اجباری و شلاق خوردن و سنگسار شدن در ملاءعام. جهانیان اما انگار که چشم به روی جنایت‌های بی‌شمار این گروه بسته‌اند و دل در گرو صلحی دارند که زنان آن سرزمین را نگران کرده است.
چه بسیار از آن‌ها که جان سالم از حکومت طالبان به در برده و سخت کوشیدند به زنان دیگر، به ویژه آن‌ها که تنها مانده بودند، قدرت و شجاعت ببخشند. یکی از آن زنان، «زهرا کاظمی» نام دارد که در تمام مدت حکومت طالبان، مخفیانه تجارت کرد و به زنان بسیاری روزی رساند. محصولات او حالا جهانی شده‌اند بدون آن‌که جهانیان بدانند در آن دوران وحشت‌زا، چه از سر گذراند.
جنگ‌های داخلی افغانستان، کابل، پایتخت این کشور را به ویرانه‌ای تبدیل کرده بودند. هزاران زن تنها و کودک یتیم و بی‌سرپناه ماحصل این جنگ‌ها بود. شکل‌گیری حکومت طالبان اما نه تنها مرحمی بر زخم‌های بی‌شمار آن‌ها نگذاشت بلکه راه نفس کشیدن را هم بر مردمان افغانستان بست. در آن روزگار که زنان را به شلاق می‌بستند، اعدام می‌کردند و به بردگی می‌گرفتند اما زنانی هم بودند که مشت‌های خود را گره کردند تا به فریاد دیگر زنان برسند، به آن‌ها قدرت ببخشند و جلوی از بین رفتن‌شان را بگیرند؛ مثل زهرا کاظمی.
او که امروز در بخش تجارت صنایع دستی فعالیت می‌کند، بیش از ۴۰۰ زن با وی همکاری می‌کنند و محصولاتش در بازارهای کشورهای مختلف مثل کانادا و استرالیا مشتری دارند، مسیر پر پیچ و خم و پرخطری را پشت‌‌سر گذاشته است.
ادامه گزارش باقر ابراهیمی را اینجا بخوانید👇
#زنان #افغانستان #طالبان #صلح_با_طالبان #کابل #زنان_کارآفرین #زهرا_کاظمی #زنان_و_طالبان
@Farsi_Iranwire
IranWire | خانه
تجارت مخفیانه زیر سایه طالبان؛ نگرانی از بر باد رفتن دستاوردهای زنان
اگر قرار باشد صلح با «طالبان» تن و بدنی را بلرزاند، این زنان افغانستانی هستند که بیش از هر قشر دیگری نگران از بین رفتن امنیت‌شان و دست‌آوردهایی هستند که طی یک دهه اخیر کسب کرده‌اند. طالبان برای زنان یعنی ممنوعیت‌های بسیار؛ از تحصیل و خروج از خانه گرفته تا…
Forwarded from Iranwire
🔹 تجارت مخفیانه زیر سایه طالبان؛ نگرانی از بر باد رفتن دستاوردهای زنان
اگر قرار باشد صلح با «طالبان» تن و بدنی را بلرزاند، این زنان افغانستانی هستند که بیش از هر قشر دیگری نگران از بین رفتن امنیت‌شان و دست‌آوردهایی هستند که طی یک دهه اخیر کسب کرده‌اند.
طالبان برای زنان یعنی ممنوعیت‌های بسیار؛ از تحصیل و خروج از خانه گرفته تا حجاب اجباری و شلاق خوردن و سنگسار شدن در ملاءعام. جهانیان اما انگار که چشم به روی جنایت‌های بی‌شمار این گروه بسته‌اند و دل در گرو صلحی دارند که زنان آن سرزمین را نگران کرده است.
چه بسیار از آن‌ها که جان سالم از حکومت طالبان به در برده و سخت کوشیدند به زنان دیگر، به ویژه آن‌ها که تنها مانده بودند، قدرت و شجاعت ببخشند. یکی از آن زنان، «زهرا کاظمی» نام دارد که در تمام مدت حکومت طالبان، مخفیانه تجارت کرد و به زنان بسیاری روزی رساند. محصولات او حالا جهانی شده‌اند بدون آن‌که جهانیان بدانند در آن دوران وحشت‌زا، چه از سر گذراند.
جنگ‌های داخلی افغانستان، کابل، پایتخت این کشور را به ویرانه‌ای تبدیل کرده بودند. هزاران زن تنها و کودک یتیم و بی‌سرپناه ماحصل این جنگ‌ها بود. شکل‌گیری حکومت طالبان اما نه تنها مرحمی بر زخم‌های بی‌شمار آن‌ها نگذاشت بلکه راه نفس کشیدن را هم بر مردمان افغانستان بست. در آن روزگار که زنان را به شلاق می‌بستند، اعدام می‌کردند و به بردگی می‌گرفتند اما زنانی هم بودند که مشت‌های خود را گره کردند تا به فریاد دیگر زنان برسند، به آن‌ها قدرت ببخشند و جلوی از بین رفتن‌شان را بگیرند؛ مثل زهرا کاظمی.
او که امروز در بخش تجارت صنایع دستی فعالیت می‌کند، بیش از ۴۰۰ زن با وی همکاری می‌کنند و محصولاتش در بازارهای کشورهای مختلف مثل کانادا و استرالیا مشتری دارند، مسیر پر پیچ و خم و پرخطری را پشت‌‌سر گذاشته است.
ادامه گزارش باقر ابراهیمی را اینجا بخوانید👇
#زنان #افغانستان #طالبان #صلح_با_طالبان #کابل #زنان_کارآفرین #زهرا_کاظمی #زنان_و_طالبان
@Farsi_Iranwire
اگر قرار باشد صلح با «طالبان» تن و بدنی را بلرزاند، این زنان افغانستانی هستند که بیش از هر قشر دیگری نگران از بین رفتن امنیت‌شان و دست‌آوردهایی هستند که طی یک دهه اخیر کسب کرده‌اند.
طالبان برای زنان یعنی ممنوعیت‌های بسیار؛ از تحصیل و خروج از خانه گرفته تا حجاب اجباری و شلاق خوردن و سنگسار شدن در ملاءعام. جهانیان اما انگار که چشم به روی جنایت‌های بی‌شمار این گروه بسته‌اند و دل در گرو صلحی دارند که زنان آن سرزمین را نگران کرده است.
چه بسیار از آن‌ها که جان سالم از حکومت طالبان به در برده و سخت کوشیدند به زنان دیگر، به ویژه آن‌ها که تنها مانده بودند، قدرت و شجاعت ببخشند. یکی از آن زنان، «زهرا کاظمی» نام دارد که در تمام مدت حکومت طالبان، مخفیانه تجارت کرد و به زنان بسیاری روزی رساند. محصولات او حالا جهانی شده‌اند بدون آن‌که جهانیان بدانند در آن دوران وحشت‌زا، چه از سر گذراند.
جنگ‌های داخلی افغانستان، کابل، پایتخت این کشور را به ویرانه‌ای تبدیل کرده بودند. هزاران زن تنها و کودک یتیم و بی‌سرپناه ماحصل این جنگ‌ها بود. شکل‌گیری حکومت طالبان اما نه تنها مرحمی بر زخم‌های بی‌شمار آن‌ها نگذاشت بلکه راه نفس کشیدن را هم بر مردمان افغانستان بست. در آن روزگار که زنان را به شلاق می‌بستند، اعدام می‌کردند و به بردگی می‌گرفتند اما زنانی هم بودند که مشت‌های خود را گره کردند تا به فریاد دیگر زنان برسند، به آن‌ها قدرت ببخشند و جلوی از بین رفتن‌شان را بگیرند؛ مثل زهرا کاظمی.
او که امروز در بخش تجارت صنایع دستی فعالیت می‌کند، بیش از ۴۰۰ زن با وی همکاری می‌کنند و محصولاتش در بازارهای کشورهای مختلف مثل کانادا و استرالیا مشتری دارند، مسیر پر پیچ و خم و پرخطری را پشت‌‌سر گذاشته است.
ادامه گزارش باقر ابراهیمی را اینجا بخوانید👇
#زنان #افغانستان #طالبان #صلح_با_طالبان #کابل #زنان_کارآفرین #زهرا_کاظمی #زنان_و_طالبان
@Farsi_Iranwire
IranWire | خانه
تجارت مخفیانه زیر سایه طالبان؛ نگرانی از بر باد رفتن دستاوردهای زنان
اگر قرار باشد صلح با «طالبان» تن و بدنی را بلرزاند، این زنان افغانستانی هستند که بیش از هر قشر دیگری نگران از بین رفتن امنیت‌شان و دست‌آوردهایی هستند که طی یک دهه اخیر کسب کرده‌اند. طالبان برای زنان یعنی ممنوعیت‌های بسیار؛ از تحصیل و خروج از خانه گرفته تا…
🔹 عارفه پیکار؛ از ساخت مدرسه دخترانه در زمان طالبان تا کاخ ریاست‌جمهوری
مدرسه و تحصیل برای دختران یکی از ممنوعیت‌هایی بود که حکومت «طالبان» به سر زنان افغانستان آورد. از نظر آن‌ها، زنان نباید تحصیل می‌کردند و باید به بردگی آن‌ها در می‌آمدند. بارها خبرهای مختلفی پخش شد که مدرسه‌ای را که دختران در آن تحصیل می‌کردند، به آتش کشیده یا دانش‌آموزان دختر را مسموم کرده بودند.
زنان زیر حکومت طالبان هیچ امنیتی نداشتند و این گروه تروریستی می‌توانست آن‌ها را در اختیار خود بگیرد. برای همین، حالا که مذاکرات صلح با این گروه جریان دارد، زنان بیشترین وحشت را دارند که از آن دوره حاکمیت جان سالم به در برده‌اند؛ زنانی که مخفیانه تدریس یا تحصیل می‌کردند و در ناامنی، روز و شب می‌گذراندند.
یکی از این زنان، «عارفه پیکار» است که کودکی خود را در مهاجرت گذراند و در دوران حکومت طالبان، مخفیانه مدرسه‌ای تاسیس کرد که حالا از جمله بزرگ‌ترین مدارس افغانستان است. او طی سال‌ها فعالیت برای ارتقای وضعیت زنان افغانستان، حالا معاون دوم ریاست جمهوری این کشور است. اما نگران است که مذاکرات صلح و قدرت‌گیری بیشتر طالبان باز هم زنان را قربانی سیاست کند.
دو سال آخر حکومت طالبان در افغانستان بود که عارفه پیکار ساختمانی را برای تحصیل مخفیانه دختران افغانستانی در شهر «غزنی» برپا کرد؛ ساختمانی که گاه پایگاه نظامی طالبان بود و گاه مکانی برای تحصیل زنان. او در دوره حکومت طالبان توانست دست‌کم ۱۰۰ دختر را زیر سقف این ساختمان جمع کند و به آن‌ها خواندن و نوشتن یاد بدهد. اگرچه نه خودش و نه مدرسه از هجوم طالبان در امان نبودند. او بارها مورد تهدید قرار گرفت و حتی مدرسه‌‌اش توسط طالبان به آتش کشیده شد.
ادامه گزارش باقر ابراهیمی را اینجا بخوانید👇
#زنان #زنان_افغانستان #زنان_و_طالبان #صلح_با_طالبان #عارفه_پیکار #تحصیل_دختران
@Farsi_Iranwire
مدرسه و تحصیل برای دختران یکی از ممنوعیت‌هایی بود که حکومت «طالبان» به سر زنان افغانستان آورد. از نظر آن‌ها، زنان نباید تحصیل می‌کردند و باید به بردگی آن‌ها در می‌آمدند. بارها خبرهای مختلفی پخش شد که مدرسه‌ای را که دختران در آن تحصیل می‌کردند، به آتش کشیده یا دانش‌آموزان دختر را مسموم کرده بودند.
زنان زیر حکومت طالبان هیچ امنیتی نداشتند و این گروه تروریستی می‌توانست آن‌ها را در اختیار خود بگیرد. برای همین، حالا که مذاکرات صلح با این گروه جریان دارد، زنان بیشترین وحشت را دارند که از آن دوره حاکمیت جان سالم به در برده‌اند؛ زنانی که مخفیانه تدریس یا تحصیل می‌کردند و در ناامنی، روز و شب می‌گذراندند.
یکی از این زنان، «عارفه پیکار» است که کودکی خود را در مهاجرت گذراند و در دوران حکومت طالبان، مخفیانه مدرسه‌ای تاسیس کرد که حالا از جمله بزرگ‌ترین مدارس افغانستان است. او طی سال‌ها فعالیت برای ارتقای وضعیت زنان افغانستان، حالا معاون دوم ریاست جمهوری این کشور است. اما نگران است که مذاکرات صلح و قدرت‌گیری بیشتر طالبان باز هم زنان را قربانی سیاست کند.
دو سال آخر حکومت طالبان در افغانستان بود که عارفه پیکار ساختمانی را برای تحصیل مخفیانه دختران افغانستانی در شهر «غزنی» برپا کرد؛ ساختمانی که گاه پایگاه نظامی طالبان بود و گاه مکانی برای تحصیل زنان. او در دوره حکومت طالبان توانست دست‌کم ۱۰۰ دختر را زیر سقف این ساختمان جمع کند و به آن‌ها خواندن و نوشتن یاد بدهد. اگرچه نه خودش و نه مدرسه از هجوم طالبان در امان نبودند. او بارها مورد تهدید قرار گرفت و حتی مدرسه‌‌اش توسط طالبان به آتش کشیده شد.
ادامه گزارش باقر ابراهیمی را اینجا بخوانید👇
#زنان #زنان_افغانستان #زنان_و_طالبان #صلح_با_طالبان #عارفه_پیکار #تحصیل_دختران
@Farsi_Iranwire
IranWire | خانه
عارفه پیکار؛ از ساخت مدرسه دخترانه در زمان طالبان تا کاخ ریاست‌جمهوری
مدرسه و تحصیل برای دختران یکی از ممنوعیت‌هایی بود که حکومت «طالبان» به سر زنان افغانستان آورد. از نظر آن‌ها، زنان نباید تحصیل می‌کردند و باید به بردگی آن‌ها در می‌آمدند. بارها خبرهای مختلفی پخش شد که مدرسه‌ای را که دختران در آن تحصیل می‌کردند، به آتش کشیده…
Forwarded from Iranwire
🔹 عارفه پیکار؛ از ساخت مدرسه دخترانه در زمان طالبان تا کاخ ریاست‌جمهوری
مدرسه و تحصیل برای دختران یکی از ممنوعیت‌هایی بود که حکومت «طالبان» به سر زنان افغانستان آورد. از نظر آن‌ها، زنان نباید تحصیل می‌کردند و باید به بردگی آن‌ها در می‌آمدند. بارها خبرهای مختلفی پخش شد که مدرسه‌ای را که دختران در آن تحصیل می‌کردند، به آتش کشیده یا دانش‌آموزان دختر را مسموم کرده بودند.
زنان زیر حکومت طالبان هیچ امنیتی نداشتند و این گروه تروریستی می‌توانست آن‌ها را در اختیار خود بگیرد. برای همین، حالا که مذاکرات صلح با این گروه جریان دارد، زنان بیشترین وحشت را دارند که از آن دوره حاکمیت جان سالم به در برده‌اند؛ زنانی که مخفیانه تدریس یا تحصیل می‌کردند و در ناامنی، روز و شب می‌گذراندند.
یکی از این زنان، «عارفه پیکار» است که کودکی خود را در مهاجرت گذراند و در دوران حکومت طالبان، مخفیانه مدرسه‌ای تاسیس کرد که حالا از جمله بزرگ‌ترین مدارس افغانستان است. او طی سال‌ها فعالیت برای ارتقای وضعیت زنان افغانستان، حالا معاون دوم ریاست جمهوری این کشور است. اما نگران است که مذاکرات صلح و قدرت‌گیری بیشتر طالبان باز هم زنان را قربانی سیاست کند.
دو سال آخر حکومت طالبان در افغانستان بود که عارفه پیکار ساختمانی را برای تحصیل مخفیانه دختران افغانستانی در شهر «غزنی» برپا کرد؛ ساختمانی که گاه پایگاه نظامی طالبان بود و گاه مکانی برای تحصیل زنان. او در دوره حکومت طالبان توانست دست‌کم ۱۰۰ دختر را زیر سقف این ساختمان جمع کند و به آن‌ها خواندن و نوشتن یاد بدهد. اگرچه نه خودش و نه مدرسه از هجوم طالبان در امان نبودند. او بارها مورد تهدید قرار گرفت و حتی مدرسه‌‌اش توسط طالبان به آتش کشیده شد.
ادامه گزارش باقر ابراهیمی را اینجا بخوانید👇
#زنان #زنان_افغانستان #زنان_و_طالبان #صلح_با_طالبان #عارفه_پیکار #تحصیل_دختران
@Farsi_Iranwire
مدرسه و تحصیل برای دختران یکی از ممنوعیت‌هایی بود که حکومت «طالبان» به سر زنان افغانستان آورد. از نظر آن‌ها، زنان نباید تحصیل می‌کردند و باید به بردگی آن‌ها در می‌آمدند. بارها خبرهای مختلفی پخش شد که مدرسه‌ای را که دختران در آن تحصیل می‌کردند، به آتش کشیده یا دانش‌آموزان دختر را مسموم کرده بودند.
زنان زیر حکومت طالبان هیچ امنیتی نداشتند و این گروه تروریستی می‌توانست آن‌ها را در اختیار خود بگیرد. برای همین، حالا که مذاکرات صلح با این گروه جریان دارد، زنان بیشترین وحشت را دارند که از آن دوره حاکمیت جان سالم به در برده‌اند؛ زنانی که مخفیانه تدریس یا تحصیل می‌کردند و در ناامنی، روز و شب می‌گذراندند.
یکی از این زنان، «عارفه پیکار» است که کودکی خود را در مهاجرت گذراند و در دوران حکومت طالبان، مخفیانه مدرسه‌ای تاسیس کرد که حالا از جمله بزرگ‌ترین مدارس افغانستان است. او طی سال‌ها فعالیت برای ارتقای وضعیت زنان افغانستان، حالا معاون دوم ریاست جمهوری این کشور است. اما نگران است که مذاکرات صلح و قدرت‌گیری بیشتر طالبان باز هم زنان را قربانی سیاست کند.
دو سال آخر حکومت طالبان در افغانستان بود که عارفه پیکار ساختمانی را برای تحصیل مخفیانه دختران افغانستانی در شهر «غزنی» برپا کرد؛ ساختمانی که گاه پایگاه نظامی طالبان بود و گاه مکانی برای تحصیل زنان. او در دوره حکومت طالبان توانست دست‌کم ۱۰۰ دختر را زیر سقف این ساختمان جمع کند و به آن‌ها خواندن و نوشتن یاد بدهد. اگرچه نه خودش و نه مدرسه از هجوم طالبان در امان نبودند. او بارها مورد تهدید قرار گرفت و حتی مدرسه‌‌اش توسط طالبان به آتش کشیده شد.
ادامه گزارش باقر ابراهیمی را اینجا بخوانید👇
#زنان #زنان_افغانستان #زنان_و_طالبان #صلح_با_طالبان #عارفه_پیکار #تحصیل_دختران
@Farsi_Iranwire
IranWire | خانه
عارفه پیکار؛ از ساخت مدرسه دخترانه در زمان طالبان تا کاخ ریاست‌جمهوری
مدرسه و تحصیل برای دختران یکی از ممنوعیت‌هایی بود که حکومت «طالبان» به سر زنان افغانستان آورد. از نظر آن‌ها، زنان نباید تحصیل می‌کردند و باید به بردگی آن‌ها در می‌آمدند. بارها خبرهای مختلفی پخش شد که مدرسه‌ای را که دختران در آن تحصیل می‌کردند، به آتش کشیده…
🔹ثریا قاسمی؛ ۳ سال تدریس برای دختران افغانستانی زیر سایه طالبان
به تعداد زنانی که از حکومت «طالبان» بر افغانستان جان سالم به در برده‌اند، روایت‌ها هست از تلاش برای ماندگاری و سوادآموزی؛ زنانی که با ایستادگی بر سر ارزش‌های انسانی خود، مقابل محدودیت‌ها و خشونت‌های طالبان مقاومت کردند و توانستند دختران بسیاری را به زنان تحصیل کرده‌ای تبدیل کنند که امروز در جامعه، سیاست و اقتصاد افغانستان نقش‌های پررنگی را ایفا می‌کنند.
یکی از آن‌ها، «ثریا قاسمی» است؛ معلمی که حدود ۴۰ سال به دختران کشورش تدریس کرد؛ قبل و بعد از دوران حکومت طالبان.
او وقتی طالبان حکومت را در دست داشتند، خانه‌نشین شد اما خانه‌اش را به مدرسه‌ای مخفیانه تبدیل کرد و به داد دخترهای سرکوب‌شده رسید.
***
ثریا قاسمی یکی از معلم‌های کابل، پایتخت افغانستان است که عمرش را در راه آموزش گذاشت و حالا هم در مدرسه «زلیخا» به دختران تدریس می‌کند. او در طول حکومت طالبان بر افغانستان، یعنی همان زمان که رویای میلیون‌ها کودک به زنجیر کشیده می‌شد، زیرزمین خانه‌اش را به مدرسه‌ای برای آموزش دختران تبدیل کرد؛ محلی به دور از چشم جنگ‌جویان طالبان.
ثریا قاسمی برای «ایران‌وایر» روایت می‌کند: «وقتی طالبان در سال ۱۳۷۵ به افغانستان آمد، مدارس تعطیل شدند. هرکس به طرفی پراکنده شد. مدتی منتظر ماندم بلکه مدارس باز شوند. درست وقتی امیدم قطع شد، تعدادی از والدین دانش‌آموزان تقاضا کردند که به درس فرزندان‌شان رسیدگی کنم. آرزوی همیشگی من باسواد کردن فرزندان وطن بود. برای همین پذیرفتم.»
این تصمیم، ریسک بزرگی بود. اگر طالبان متوجه می‌شد، هم معلم و هم کودکان از خشونت در امان نمی‌ماندند. حتی خطر اعدام ثریا بود.
ادامه این گزارش از باقر ابراهیمی را اینجا بخوانید👇
#افغانستان #طالبان #زنان #زنان_و_طالبان
@Farsi_Iranwire
به تعداد زنانی که از حکومت «طالبان» بر افغانستان جان سالم به در برده‌اند، روایت‌ها هست از تلاش برای ماندگاری و سوادآموزی؛ زنانی که با ایستادگی بر سر ارزش‌های انسانی خود، مقابل محدودیت‌ها و خشونت‌های طالبان مقاومت کردند و توانستند دختران بسیاری را به زنان تحصیل کرده‌ای تبدیل کنند که امروز در جامعه، سیاست و اقتصاد افغانستان نقش‌های پررنگی را ایفا می‌کنند.
یکی از آن‌ها، «ثریا قاسمی» است؛ معلمی که حدود ۴۰ سال به دختران کشورش تدریس کرد؛ قبل و بعد از دوران حکومت طالبان.
او وقتی طالبان حکومت را در دست داشتند، خانه‌نشین شد اما خانه‌اش را به مدرسه‌ای مخفیانه تبدیل کرد و به داد دخترهای سرکوب‌شده رسید.
***
ثریا قاسمی یکی از معلم‌های کابل، پایتخت افغانستان است که عمرش را در راه آموزش گذاشت و حالا هم در مدرسه «زلیخا» به دختران تدریس می‌کند. او در طول حکومت طالبان بر افغانستان، یعنی همان زمان که رویای میلیون‌ها کودک به زنجیر کشیده می‌شد، زیرزمین خانه‌اش را به مدرسه‌ای برای آموزش دختران تبدیل کرد؛ محلی به دور از چشم جنگ‌جویان طالبان.
ثریا قاسمی برای «ایران‌وایر» روایت می‌کند: «وقتی طالبان در سال ۱۳۷۵ به افغانستان آمد، مدارس تعطیل شدند. هرکس به طرفی پراکنده شد. مدتی منتظر ماندم بلکه مدارس باز شوند. درست وقتی امیدم قطع شد، تعدادی از والدین دانش‌آموزان تقاضا کردند که به درس فرزندان‌شان رسیدگی کنم. آرزوی همیشگی من باسواد کردن فرزندان وطن بود. برای همین پذیرفتم.»
این تصمیم، ریسک بزرگی بود. اگر طالبان متوجه می‌شد، هم معلم و هم کودکان از خشونت در امان نمی‌ماندند. حتی خطر اعدام ثریا بود.
ادامه این گزارش از باقر ابراهیمی را اینجا بخوانید👇
#افغانستان #طالبان #زنان #زنان_و_طالبان
@Farsi_Iranwire
IranWire | خانه
ثریا قاسمی؛ ۳ سال تدریس برای دختران افغانستانی زیر سایه طالبان
به تعداد زنانی که از حکومت «طالبان» بر افغانستان جان سالم به در برده‌اند، روایت‌ها هست از تلاش برای ماندگاری و سوادآموزی؛ زنانی که با ایستادگی بر سر ارزش‌های انسانی خود، مقابل محدودیت‌ها و خشونت‌های طالبان مقاومت کردند و توانستند دختران بسیاری را به زنان…
Forwarded from Iranwire
🔹ثریا قاسمی؛ ۳ سال تدریس برای دختران افغانستانی زیر سایه طالبان
به تعداد زنانی که از حکومت «طالبان» بر افغانستان جان سالم به در برده‌اند، روایت‌ها هست از تلاش برای ماندگاری و سوادآموزی؛ زنانی که با ایستادگی بر سر ارزش‌های انسانی خود، مقابل محدودیت‌ها و خشونت‌های طالبان مقاومت کردند و توانستند دختران بسیاری را به زنان تحصیل کرده‌ای تبدیل کنند که امروز در جامعه، سیاست و اقتصاد افغانستان نقش‌های پررنگی را ایفا می‌کنند.
یکی از آن‌ها، «ثریا قاسمی» است؛ معلمی که حدود ۴۰ سال به دختران کشورش تدریس کرد؛ قبل و بعد از دوران حکومت طالبان.
او وقتی طالبان حکومت را در دست داشتند، خانه‌نشین شد اما خانه‌اش را به مدرسه‌ای مخفیانه تبدیل کرد و به داد دخترهای سرکوب‌شده رسید.
***
ثریا قاسمی یکی از معلم‌های کابل، پایتخت افغانستان است که عمرش را در راه آموزش گذاشت و حالا هم در مدرسه «زلیخا» به دختران تدریس می‌کند. او در طول حکومت طالبان بر افغانستان، یعنی همان زمان که رویای میلیون‌ها کودک به زنجیر کشیده می‌شد، زیرزمین خانه‌اش را به مدرسه‌ای برای آموزش دختران تبدیل کرد؛ محلی به دور از چشم جنگ‌جویان طالبان.
ثریا قاسمی برای «ایران‌وایر» روایت می‌کند: «وقتی طالبان در سال ۱۳۷۵ به افغانستان آمد، مدارس تعطیل شدند. هرکس به طرفی پراکنده شد. مدتی منتظر ماندم بلکه مدارس باز شوند. درست وقتی امیدم قطع شد، تعدادی از والدین دانش‌آموزان تقاضا کردند که به درس فرزندان‌شان رسیدگی کنم. آرزوی همیشگی من باسواد کردن فرزندان وطن بود. برای همین پذیرفتم.»
این تصمیم، ریسک بزرگی بود. اگر طالبان متوجه می‌شد، هم معلم و هم کودکان از خشونت در امان نمی‌ماندند. حتی خطر اعدام ثریا بود.
ادامه این گزارش از باقر ابراهیمی را اینجا بخوانید👇
#افغانستان #طالبان #زنان #زنان_و_طالبان
@Farsi_Iranwire
به تعداد زنانی که از حکومت «طالبان» بر افغانستان جان سالم به در برده‌اند، روایت‌ها هست از تلاش برای ماندگاری و سوادآموزی؛ زنانی که با ایستادگی بر سر ارزش‌های انسانی خود، مقابل محدودیت‌ها و خشونت‌های طالبان مقاومت کردند و توانستند دختران بسیاری را به زنان تحصیل کرده‌ای تبدیل کنند که امروز در جامعه، سیاست و اقتصاد افغانستان نقش‌های پررنگی را ایفا می‌کنند.
یکی از آن‌ها، «ثریا قاسمی» است؛ معلمی که حدود ۴۰ سال به دختران کشورش تدریس کرد؛ قبل و بعد از دوران حکومت طالبان.
او وقتی طالبان حکومت را در دست داشتند، خانه‌نشین شد اما خانه‌اش را به مدرسه‌ای مخفیانه تبدیل کرد و به داد دخترهای سرکوب‌شده رسید.
***
ثریا قاسمی یکی از معلم‌های کابل، پایتخت افغانستان است که عمرش را در راه آموزش گذاشت و حالا هم در مدرسه «زلیخا» به دختران تدریس می‌کند. او در طول حکومت طالبان بر افغانستان، یعنی همان زمان که رویای میلیون‌ها کودک به زنجیر کشیده می‌شد، زیرزمین خانه‌اش را به مدرسه‌ای برای آموزش دختران تبدیل کرد؛ محلی به دور از چشم جنگ‌جویان طالبان.
ثریا قاسمی برای «ایران‌وایر» روایت می‌کند: «وقتی طالبان در سال ۱۳۷۵ به افغانستان آمد، مدارس تعطیل شدند. هرکس به طرفی پراکنده شد. مدتی منتظر ماندم بلکه مدارس باز شوند. درست وقتی امیدم قطع شد، تعدادی از والدین دانش‌آموزان تقاضا کردند که به درس فرزندان‌شان رسیدگی کنم. آرزوی همیشگی من باسواد کردن فرزندان وطن بود. برای همین پذیرفتم.»
این تصمیم، ریسک بزرگی بود. اگر طالبان متوجه می‌شد، هم معلم و هم کودکان از خشونت در امان نمی‌ماندند. حتی خطر اعدام ثریا بود.
ادامه این گزارش از باقر ابراهیمی را اینجا بخوانید👇
#افغانستان #طالبان #زنان #زنان_و_طالبان
@Farsi_Iranwire
IranWire | خانه
ثریا قاسمی؛ ۳ سال تدریس برای دختران افغانستانی زیر سایه طالبان
به تعداد زنانی که از حکومت «طالبان» بر افغانستان جان سالم به در برده‌اند، روایت‌ها هست از تلاش برای ماندگاری و سوادآموزی؛ زنانی که با ایستادگی بر سر ارزش‌های انسانی خود، مقابل محدودیت‌ها و خشونت‌های طالبان مقاومت کردند و توانستند دختران بسیاری را به زنان…
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
🎥ثریا قاسمی؛ ۳ سال تدریس برای دختران افغانستانی زیر سایه طالبان
ممنوعیت تحصیل دختران، تنها یکی از محدودیت‌ها برای زنان و دختران افغانستانی در دوران حکومت طالبان بود. اما زنانی هم بر سر ارزش‌های انسانی خود ایستادند و دختران بسیاری را به زنان تحصیل کرده امروز افغانستان تبدیل کردند. «ثریا قاسمی» مانند بسیاری از زنان افغان در دوران طالبان خانه‌نشین شد، اما خانه‌اش را به مدرسه مخفیانه تبدیل کرد. ثریا برای ۴۰ سال قبل و بعد از دوران طالبان به دختران کشورش درس داد و هنوز هم به تدریس دختران مشغول است. اگر طالبان از مدرسه مخفیانه ثریا با خبر می‌شد، هم معلم و هم کودکان از خشونت در امان نبودند. حتی خطر اعدام ثریا بود. حالا که حکومت افغانستان قصد صلح با طالبان را دارد، معلوم نیست دست‌آوردهای زنان طی این سال‌ها چه خواهد شد. بسیاری از زنان افغانستان مانند ثریا نگران بازگشت محدودیت‌ها و روزگار وحشتناک دوران حکومت طالبان هستند.
#افغانستان #زنان #طالبان #زنان_و_طالبان
@Farsi_Iranwire
ممنوعیت تحصیل دختران، تنها یکی از محدودیت‌ها برای زنان و دختران افغانستانی در دوران حکومت طالبان بود. اما زنانی هم بر سر ارزش‌های انسانی خود ایستادند و دختران بسیاری را به زنان تحصیل کرده امروز افغانستان تبدیل کردند. «ثریا قاسمی» مانند بسیاری از زنان افغان در دوران طالبان خانه‌نشین شد، اما خانه‌اش را به مدرسه مخفیانه تبدیل کرد. ثریا برای ۴۰ سال قبل و بعد از دوران طالبان به دختران کشورش درس داد و هنوز هم به تدریس دختران مشغول است. اگر طالبان از مدرسه مخفیانه ثریا با خبر می‌شد، هم معلم و هم کودکان از خشونت در امان نبودند. حتی خطر اعدام ثریا بود. حالا که حکومت افغانستان قصد صلح با طالبان را دارد، معلوم نیست دست‌آوردهای زنان طی این سال‌ها چه خواهد شد. بسیاری از زنان افغانستان مانند ثریا نگران بازگشت محدودیت‌ها و روزگار وحشتناک دوران حکومت طالبان هستند.
#افغانستان #زنان #طالبان #زنان_و_طالبان
@Farsi_Iranwire
🔹 به زن آرایش‌گر ایرانی هشدار داده‌اند که طالبان او را خواهد کشت
قرار بود با رفتن طالبان، فرهنگ طالبانی هم از جامعه جنگ‌زده افغانستان برود اما با وجود دست‌آوردهای بسیار، انگار هنوز بخشی از جامعه این کشور دچار فرهنگ طالبانی است.
حالا هم که دولت افغانستان می‌خواهد با این گروه صلح کند؛ آن‌هم با آزاد کردن صدها تن از نیروهای محبوس و خطرناک طالبان.
«معصومه بلوچی» نمونه‌ای از زنانی است که به خاطر اداره آرایشگاهی زنانه، از سوی برخی شهروندان افغانستان تهدید شده است که مورد حمله نیروهای طالبان قرار خواهد گرفت.
این زنی ایرانی که همراه با شوهر افغانستانی خود چند ماهی می‌شود به استان «غور» مهاجرت کرده، آرایشگاهی در آن جا باز کرده است. اما به «ایران‌وایر» می‌گوید امنیت جانی او مورد تهدید قرار گرفته است. خودش می‌گوید اولین زنی است که در استان غور آرایشگاه زنانه به راه انداخته است.
***
«در ایران اگر شوهرت افغانستانی باشد، فرزندانت نمی‌توانند درس بخوانند. یا باید هزینه سنگینی برای آن‌ها بپردازی. پدر و مادرم مدام می‌گویند که هر وقت از افغانستان خسته شدی، برگرد. خیلی‌ها به من می‌گویند نباید به افغانستان بروی اما من به خانواده‌ام گفتم که هرجایی که شوهرم زندگی کند، من هم با او می‌روم؛ حتی اگر زیر سایه یک درخت باشد. مردم به من می‌گویند اگر آرایشگاه را تعطیل نکنم، طالبان من را می‌کشند.»
این‌ها جملاتی است که معصومه بلوچی در گفت‌وگو با «ایران‌وایر» از شرایطش می‌گوید. سال‌ها پیش او عاشق کارگری افغانستانی به نام «عبدالمعیز» شد که همراه با برادرش در مغازه‌ای کار می‌کردند. دوستی آن‌ها به خانواده معصومه کشید و عبدالمعیز از او خواستگاری کرد. آن‌ها زندگی خود را از «ایران‌شهر» استان سیستان و بلوچستان شروع کردند و از فروردین سال جاری، به استان غور افغانستان رفتند تا در کشور عبدالمعیز زندگی خود را ادامه دهند.
گزارش دانیال دایان را بخوانید 👇
#زنان_و_طالبان #افغانستان #قاچاق_انسان #خشونت_علیه_زنان #طالبان #معصومه_بلوچی
@Farsi_Iranwire
قرار بود با رفتن طالبان، فرهنگ طالبانی هم از جامعه جنگ‌زده افغانستان برود اما با وجود دست‌آوردهای بسیار، انگار هنوز بخشی از جامعه این کشور دچار فرهنگ طالبانی است.
حالا هم که دولت افغانستان می‌خواهد با این گروه صلح کند؛ آن‌هم با آزاد کردن صدها تن از نیروهای محبوس و خطرناک طالبان.
«معصومه بلوچی» نمونه‌ای از زنانی است که به خاطر اداره آرایشگاهی زنانه، از سوی برخی شهروندان افغانستان تهدید شده است که مورد حمله نیروهای طالبان قرار خواهد گرفت.
این زنی ایرانی که همراه با شوهر افغانستانی خود چند ماهی می‌شود به استان «غور» مهاجرت کرده، آرایشگاهی در آن جا باز کرده است. اما به «ایران‌وایر» می‌گوید امنیت جانی او مورد تهدید قرار گرفته است. خودش می‌گوید اولین زنی است که در استان غور آرایشگاه زنانه به راه انداخته است.
***
«در ایران اگر شوهرت افغانستانی باشد، فرزندانت نمی‌توانند درس بخوانند. یا باید هزینه سنگینی برای آن‌ها بپردازی. پدر و مادرم مدام می‌گویند که هر وقت از افغانستان خسته شدی، برگرد. خیلی‌ها به من می‌گویند نباید به افغانستان بروی اما من به خانواده‌ام گفتم که هرجایی که شوهرم زندگی کند، من هم با او می‌روم؛ حتی اگر زیر سایه یک درخت باشد. مردم به من می‌گویند اگر آرایشگاه را تعطیل نکنم، طالبان من را می‌کشند.»
این‌ها جملاتی است که معصومه بلوچی در گفت‌وگو با «ایران‌وایر» از شرایطش می‌گوید. سال‌ها پیش او عاشق کارگری افغانستانی به نام «عبدالمعیز» شد که همراه با برادرش در مغازه‌ای کار می‌کردند. دوستی آن‌ها به خانواده معصومه کشید و عبدالمعیز از او خواستگاری کرد. آن‌ها زندگی خود را از «ایران‌شهر» استان سیستان و بلوچستان شروع کردند و از فروردین سال جاری، به استان غور افغانستان رفتند تا در کشور عبدالمعیز زندگی خود را ادامه دهند.
گزارش دانیال دایان را بخوانید 👇
#زنان_و_طالبان #افغانستان #قاچاق_انسان #خشونت_علیه_زنان #طالبان #معصومه_بلوچی
@Farsi_Iranwire
IranWire | خانه
به زن آرایش‌گر ایرانی هشدار داده‌اند که طالبان او را خواهد کشت
قرار بود با رفتن طالبان، فرهنگ طالبانی هم از جامعه جنگ‌زده افغانستان برود اما با وجود دست‌آوردهای بسیار، انگار هنوز بخشی از جامعه این کشور دچار فرهنگ طالبانی است.
Forwarded from Iranwire
🔹 به زن آرایش‌گر ایرانی هشدار داده‌اند که طالبان او را خواهد کشت
قرار بود با رفتن طالبان، فرهنگ طالبانی هم از جامعه جنگ‌زده افغانستان برود اما با وجود دست‌آوردهای بسیار، انگار هنوز بخشی از جامعه این کشور دچار فرهنگ طالبانی است.
حالا هم که دولت افغانستان می‌خواهد با این گروه صلح کند؛ آن‌هم با آزاد کردن صدها تن از نیروهای محبوس و خطرناک طالبان.
«معصومه بلوچی» نمونه‌ای از زنانی است که به خاطر اداره آرایشگاهی زنانه، از سوی برخی شهروندان افغانستان تهدید شده است که مورد حمله نیروهای طالبان قرار خواهد گرفت.
این زنی ایرانی که همراه با شوهر افغانستانی خود چند ماهی می‌شود به استان «غور» مهاجرت کرده، آرایشگاهی در آن جا باز کرده است. اما به «ایران‌وایر» می‌گوید امنیت جانی او مورد تهدید قرار گرفته است. خودش می‌گوید اولین زنی است که در استان غور آرایشگاه زنانه به راه انداخته است.
***
«در ایران اگر شوهرت افغانستانی باشد، فرزندانت نمی‌توانند درس بخوانند. یا باید هزینه سنگینی برای آن‌ها بپردازی. پدر و مادرم مدام می‌گویند که هر وقت از افغانستان خسته شدی، برگرد. خیلی‌ها به من می‌گویند نباید به افغانستان بروی اما من به خانواده‌ام گفتم که هرجایی که شوهرم زندگی کند، من هم با او می‌روم؛ حتی اگر زیر سایه یک درخت باشد. مردم به من می‌گویند اگر آرایشگاه را تعطیل نکنم، طالبان من را می‌کشند.»
این‌ها جملاتی است که معصومه بلوچی در گفت‌وگو با «ایران‌وایر» از شرایطش می‌گوید. سال‌ها پیش او عاشق کارگری افغانستانی به نام «عبدالمعیز» شد که همراه با برادرش در مغازه‌ای کار می‌کردند. دوستی آن‌ها به خانواده معصومه کشید و عبدالمعیز از او خواستگاری کرد. آن‌ها زندگی خود را از «ایران‌شهر» استان سیستان و بلوچستان شروع کردند و از فروردین سال جاری، به استان غور افغانستان رفتند تا در کشور عبدالمعیز زندگی خود را ادامه دهند.
گزارش دانیال دایان را بخوانید 👇
#زنان_و_طالبان #افغانستان #قاچاق_انسان #خشونت_علیه_زنان #طالبان #معصومه_بلوچی
@Farsi_Iranwire
قرار بود با رفتن طالبان، فرهنگ طالبانی هم از جامعه جنگ‌زده افغانستان برود اما با وجود دست‌آوردهای بسیار، انگار هنوز بخشی از جامعه این کشور دچار فرهنگ طالبانی است.
حالا هم که دولت افغانستان می‌خواهد با این گروه صلح کند؛ آن‌هم با آزاد کردن صدها تن از نیروهای محبوس و خطرناک طالبان.
«معصومه بلوچی» نمونه‌ای از زنانی است که به خاطر اداره آرایشگاهی زنانه، از سوی برخی شهروندان افغانستان تهدید شده است که مورد حمله نیروهای طالبان قرار خواهد گرفت.
این زنی ایرانی که همراه با شوهر افغانستانی خود چند ماهی می‌شود به استان «غور» مهاجرت کرده، آرایشگاهی در آن جا باز کرده است. اما به «ایران‌وایر» می‌گوید امنیت جانی او مورد تهدید قرار گرفته است. خودش می‌گوید اولین زنی است که در استان غور آرایشگاه زنانه به راه انداخته است.
***
«در ایران اگر شوهرت افغانستانی باشد، فرزندانت نمی‌توانند درس بخوانند. یا باید هزینه سنگینی برای آن‌ها بپردازی. پدر و مادرم مدام می‌گویند که هر وقت از افغانستان خسته شدی، برگرد. خیلی‌ها به من می‌گویند نباید به افغانستان بروی اما من به خانواده‌ام گفتم که هرجایی که شوهرم زندگی کند، من هم با او می‌روم؛ حتی اگر زیر سایه یک درخت باشد. مردم به من می‌گویند اگر آرایشگاه را تعطیل نکنم، طالبان من را می‌کشند.»
این‌ها جملاتی است که معصومه بلوچی در گفت‌وگو با «ایران‌وایر» از شرایطش می‌گوید. سال‌ها پیش او عاشق کارگری افغانستانی به نام «عبدالمعیز» شد که همراه با برادرش در مغازه‌ای کار می‌کردند. دوستی آن‌ها به خانواده معصومه کشید و عبدالمعیز از او خواستگاری کرد. آن‌ها زندگی خود را از «ایران‌شهر» استان سیستان و بلوچستان شروع کردند و از فروردین سال جاری، به استان غور افغانستان رفتند تا در کشور عبدالمعیز زندگی خود را ادامه دهند.
گزارش دانیال دایان را بخوانید 👇
#زنان_و_طالبان #افغانستان #قاچاق_انسان #خشونت_علیه_زنان #طالبان #معصومه_بلوچی
@Farsi_Iranwire
IranWire | خانه
به زن آرایش‌گر ایرانی هشدار داده‌اند که طالبان او را خواهد کشت
قرار بود با رفتن طالبان، فرهنگ طالبانی هم از جامعه جنگ‌زده افغانستان برود اما با وجود دست‌آوردهای بسیار، انگار هنوز بخشی از جامعه این کشور دچار فرهنگ طالبانی است.