می‌گویند که هنر، طریقتِ جاودانگی‌ست!
اما من که در این جهان خواب‌آلود، بیدارِ وهم خویشم، به جاودانگی در هنر هم باور ندارم و در سکوتِ شبی ابَدی، خیس از رگبارهای کوهستان، از فرطِ بی‌پناهی، صخره‌ها را در آغوش‌ می‌کشم.

در همین آناتِ بی‌خویشتنی، به یاد راهبان بودایی در  تبّت افتاده‌ام که نقاشی‌هایی روی ماسه‌های ساحل می‌کشند و پس از انجام و اتمام، آن را محو می‌کنند.
شاید زیبایی و خلاقیت اثر هنری هم در این باشد که هیچ از آن باقی نمانَد. آخر چرا باید حتما به نحوی مضحک و تراژیک، خلاقیت را به جاودانگی پیوند بزنیم؟
راست‌ می‌گویند! حتی خداوند هم جهان را خلق کرد تا شاید بتواند از تنهایی بگریزد. اما انگار روزِ هفتم شکست‌خورده به غارِ تنهاییِ خویش بازگشت...

در همین آناتِ بی‌خویشتنی، به بنفشه‌های کوهی می‌نگرم که از شکاف جمجمه‌های نیاکانم جوانه زده است و از برفبادی پرهیاهو و لاابالی که حکم‌ِ حکومتی دارد می‌پرسم: 
آیا همین‌که برای لحظه‌ای، شُکوهِ تمام‌شدن هر شاهکاری را به چشم ببینی و سپس آن را محو کنی، شکوهمندتر از هر ابدیتی نیست؟
                                                                                                      
🔸#کاباره‌ی_عدم
(سی روایت از تردید، طرب و تنهاییِ خیام نیشابوری)
#عبدالحمید_ضیایی
@abdolhamidziaei
🆔 @Sayehsokhan