پدر جاویدنام پویا احمدپور پسیخانی، چهارشنبه‌سوری را کنار مزار فرزندش گذراند.

پویا نوجوانی ۱۷ ساله بود که روز ۳۱ شهریور ۱۴۰۱ وقتی ماموران سرکوب به مردم معترض در خیابان‌ها حمله می‌کردند، به قصد کمک به دو‌ مرد به سمت‌شان رفت و ماموران با ضربات متعدد باتون به سرش زدند و یک میله تیز فلزی به کتفش فرو کردند، آن شب پویا با سرگیجه و حال بد بی‌آنکه به کسی چیزی بگوید به خانه رفت و خوابید. فردا صبح که به بیمارستان رفت، بعد از چند ساعت به کما رفت و‌‌ ۵ روز بعد جان باخت. نزدیکان پویا او را «چشم‌آبی» صدا می‌کردند. پویا در یکی از پست‌‌های اینستاگرامش‌ نوشته بود: «برای آنچه که اعتقاد دارید ایستادگی کنید، حتی اگر هزینه‌اش‌ تنها ایستادن باشد.»

پویا جوانی بود که نزدیکان او تعریف می‌کنند یک بار وقتی فرد فقیری را دیده بود، کاپشنش را درآورد و به او هدیه داده بود. پویایی که همه از بزرگ و کوچک دوستش داشتند. پسر شجاع و با غیرتی که تابستان‌ها کار کنفکاری انجام می‌داد.
پویا عاشق فوتبال بود. کلاس دهم را در رشته نقشه کشی ساختمان، به اتمام رسانده بود و کلاس یازدهم رشته‌اش را به کامپیوتر تغییر داده بود...

پویا با پدرش زندگی می‌کرد. پدری که همه عشقش را نثار فرزندش کرده بود و از دیدن او که جوانی سالم، خوش‌خلق و زیبا بود، لذت می‌برد....


#پویا_احمدپور_پسیخانی #رشت #مهسا_امینی #نه_میبخشیم_نه_فراموش_میکنیم #چهارشنبه_سوری #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech