چند ماه پیش با گروه مادران تیان‌آن‌من آشنا شدم. مادران تیان‌آن‌من گروهی هستند متشکل از اکثراً مادران و البته چند نفر از پدران کشته‌شدگان سرکوب تیان‌آن‌من.
*
دو زنی که این سازمان را تشکیل دادند، در ابتدا با هم آشنا شدند تا یکدیگر را تسلی خاطر بدهند. سپس پیگیر شدند تا بفهمند پسرانشان را چه کسی و چطور کشته است. در این مسیر با مادران دیگر کشته شدگان آشنا شدند و کم کم خواستار اعاده‌ی حیثیت از فرزندانشان شدند و تا کنون هویت بیش از دویست نفر از قربانیان را تایید کرده‌اند.
*
آنان سال‌هاست که هر سال، به قوه‌ی قضاییه‌ی تشریفاتی چین نامه می‌نویسند و خواهان بررسی مجدد پرونده‌ی تیان‌آن‌من هستند و بررسی کامل و مستقل ماجرا هستند. از دیگر خواسته‌های آنان این است که حق داشته باشند بدون مزاحمت برای فرزندانشان سوگواری کنند. ژانگ شیانلینگ، یکی از مادران بنیانگذار گروه، می‌گفت تنها خواسته‌اش این است که در سالگرد قتل پسرش، به محل کشته شدنش برود، آنجا گل سفید بگذارد، نوشیدنی بخورد و جرعه‌ای از آن را روی زمین بریزد.
*
واکنش حزب کمونیست چین به آنان چیست؟ تا به حال حتی به یکی از نامه‌ها جواب نداده است. جلوی در خانه‌هایشان دوربین نصب کرده تا تحت نظر باشند و در روزهای «مخصوص» هر جا که بخواهند بروند، فرد یا افرادی همراهی‌شان خواهد کرد.
*
به لطف سانسور و سرکوب، مادران در چین چندان شناخته شده نیستند اما در خارج از چین، به ویژه هنگ کنگ، مانند ستاره‌های راک معروفند و لیو شیائوبو، دگراندیش چینی برنده صلح نوبل، تلاش داشت آنها را نامزد صلح نوبل کند. به لطف همین شهرت، افرادی از خارج کشور تلاش کردند برای مادران پول بفرستند که البته حکومت چین مانع رسیدن این پول‌ها به دست آنان شده است.
*
در سال دوهزارودوازده، یکی از پدران عضو گروه، خودش را حلق‌آویز کرد. پیش از مرگ، از غم و یأس بیست‌وسه سال بی‌عدالتی نوشته بود. پس از مرگ او، مادران تیان‌آن‌من در بیانیه‌شان گفتند: «می‌خواهیم گریه کنیم اما دیگر اشکی برایمان نمانده است؛ می‌خواهیم به دنیا بگوییم اما دیگر واژه‌ای برایمان نمانده است».
*
تصویر اول: مادران تیان‌آن‌من
تصویر چهارم: مادران شنبه که در ترکیه به ربودن فرزندانشان اعتراض دارند.
تصویر پنجم: مادران میدان مایو که به ربایش فرزندانشان در شیلی معترض بودند.
تصویر ششم: ... 😞😓
*
#مادر #تیان_آن_من #چین #مادران_تیان_آن_من #شیلی #مادران_میدان_مایو #مادران_شنبه #مادران_داغدار #بهنام_محجوبی #لیو_شائوبو #سانسور #سرکوب
از اینستاگرام مسعود یوسف حصیرچین، مترجم
@Tavaana_TavaanaTech
*
دو زنی که این سازمان را تشکیل دادند، در ابتدا با هم آشنا شدند تا یکدیگر را تسلی خاطر بدهند. سپس پیگیر شدند تا بفهمند پسرانشان را چه کسی و چطور کشته است. در این مسیر با مادران دیگر کشته شدگان آشنا شدند و کم کم خواستار اعاده‌ی حیثیت از فرزندانشان شدند و تا کنون هویت بیش از دویست نفر از قربانیان را تایید کرده‌اند.
*
آنان سال‌هاست که هر سال، به قوه‌ی قضاییه‌ی تشریفاتی چین نامه می‌نویسند و خواهان بررسی مجدد پرونده‌ی تیان‌آن‌من هستند و بررسی کامل و مستقل ماجرا هستند. از دیگر خواسته‌های آنان این است که حق داشته باشند بدون مزاحمت برای فرزندانشان سوگواری کنند. ژانگ شیانلینگ، یکی از مادران بنیانگذار گروه، می‌گفت تنها خواسته‌اش این است که در سالگرد قتل پسرش، به محل کشته شدنش برود، آنجا گل سفید بگذارد، نوشیدنی بخورد و جرعه‌ای از آن را روی زمین بریزد.
*
واکنش حزب کمونیست چین به آنان چیست؟ تا به حال حتی به یکی از نامه‌ها جواب نداده است. جلوی در خانه‌هایشان دوربین نصب کرده تا تحت نظر باشند و در روزهای «مخصوص» هر جا که بخواهند بروند، فرد یا افرادی همراهی‌شان خواهد کرد.
*
به لطف سانسور و سرکوب، مادران در چین چندان شناخته شده نیستند اما در خارج از چین، به ویژه هنگ کنگ، مانند ستاره‌های راک معروفند و لیو شیائوبو، دگراندیش چینی برنده صلح نوبل، تلاش داشت آنها را نامزد صلح نوبل کند. به لطف همین شهرت، افرادی از خارج کشور تلاش کردند برای مادران پول بفرستند که البته حکومت چین مانع رسیدن این پول‌ها به دست آنان شده است.
*
در سال دوهزارودوازده، یکی از پدران عضو گروه، خودش را حلق‌آویز کرد. پیش از مرگ، از غم و یأس بیست‌وسه سال بی‌عدالتی نوشته بود. پس از مرگ او، مادران تیان‌آن‌من در بیانیه‌شان گفتند: «می‌خواهیم گریه کنیم اما دیگر اشکی برایمان نمانده است؛ می‌خواهیم به دنیا بگوییم اما دیگر واژه‌ای برایمان نمانده است».
*
تصویر اول: مادران تیان‌آن‌من
تصویر چهارم: مادران شنبه که در ترکیه به ربودن فرزندانشان اعتراض دارند.
تصویر پنجم: مادران میدان مایو که به ربایش فرزندانشان در شیلی معترض بودند.
تصویر ششم: ... 😞😓
*
#مادر #تیان_آن_من #چین #مادران_تیان_آن_من #شیلی #مادران_میدان_مایو #مادران_شنبه #مادران_داغدار #بهنام_محجوبی #لیو_شائوبو #سانسور #سرکوب
از اینستاگرام مسعود یوسف حصیرچین، مترجم
@Tavaana_TavaanaTech
Instagram
مادران میدان مایو در آرژانتین: نمونه‌ای الهام‌بخش از دادخواهی
در دوران حکومت نظامی دیکتاتوری خورخه ویدلا در آرژانتین (۱۹۷۶–۱۹۸۳)، بیش از ۳۰ هزار نفر به بهانه مقابله با مخالفان حکومت ربوده و ناپدید شدند. این قربانیان که اغلب دانشجویان، روزنامه‌نگاران، کارگران و فعالان سیاسی بودند، به مکان‌های نامعلومی منتقل و پس از شکنجه، کشته شدند.
در این شرایط خفقان‌آور، مادران میدان مایو در ۳۰ آوریل ۱۹۷۷، با شجاعت تمام در میدان مرکزی شهر بوئنوس‌آیرس جمع شدند. این زنان، که فرزندان خود را در جریان «جنگ کثیف» از دست داده بودند، با به تن کردن روسری‌های سفید که نماد پاکی و معصومیت قربانیان بود، سکوت جامعه بین‌المللی و مردم آرژانتین را شکستند. روسری‌های سفید، نمادی از کهنه‌های قنداق نوزادان بود که مادران آن را به نشانه فرزندان ربوده‌شده بر سر داشتند.
آنها هر هفته در همین میدان تجمع کرده و با حمل عکس‌های فرزندانشان، از حکومت خواستار پاسخگویی در مورد سرنوشت عزیزانشان شدند. این تجمعات با وجود تهدیدها و سرکوب شدید پلیس ادامه یافت و به مرور، نه تنها در آرژانتین، بلکه در سطح بین‌المللی به نمادی از مبارزه مسالمت‌آمیز برای عدالت تبدیل شد.
مبارزات مادران میدان مایو تأثیر عمیقی بر جامعه گذاشت. آنها به دادخواهی محدود نشدند، بلکه خواهان افشای سازوکارهای سرکوب و نقض حقوق بشر توسط حکومت شدند. فشارهای بین‌المللی ناشی از فعالیت این مادران، باعث شد پس از سقوط حکومت نظامی، بسیاری از مقامات دیکتاتوری محاکمه و مجازات شوند.
این مادران همچنان به فعالیت خود ادامه می‌دهند و در سال‌های اخیر، علاوه بر دادخواهی برای فرزندان خود، به دفاع از حقوق بشر در آرژانتین و سایر نقاط جهان پرداخته‌اند.
اهمیت این تجربه برای مادران دادخواه ایران
تجربه مادران میدان مایو، الگویی الهام‌بخش برای مبارزات مشابه در جهان، از جمله ایران، است. اتحاد، پایداری، و تأکید بر عدالت‌خواهی، ابزارهایی قدرتمند برای مقابله با سرکوب است. مادران دادخواه در ایران، با الهام از این جنبش، می‌توانند صدای مظلومان را جهانی کنند و با ادامه مبارزات خود، امید به تحقق عدالت را زنده نگه دارند.
این مطالعه موردی را در سایت آموزشکده توانا بخوانید:
https://tavaana.org/mothers_of_the_plaza/
#مادران_دادخواه #مطالعه_موردی #مادران_میدان_مایو #دادخواهی #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
در دوران حکومت نظامی دیکتاتوری خورخه ویدلا در آرژانتین (۱۹۷۶–۱۹۸۳)، بیش از ۳۰ هزار نفر به بهانه مقابله با مخالفان حکومت ربوده و ناپدید شدند. این قربانیان که اغلب دانشجویان، روزنامه‌نگاران، کارگران و فعالان سیاسی بودند، به مکان‌های نامعلومی منتقل و پس از شکنجه، کشته شدند.
در این شرایط خفقان‌آور، مادران میدان مایو در ۳۰ آوریل ۱۹۷۷، با شجاعت تمام در میدان مرکزی شهر بوئنوس‌آیرس جمع شدند. این زنان، که فرزندان خود را در جریان «جنگ کثیف» از دست داده بودند، با به تن کردن روسری‌های سفید که نماد پاکی و معصومیت قربانیان بود، سکوت جامعه بین‌المللی و مردم آرژانتین را شکستند. روسری‌های سفید، نمادی از کهنه‌های قنداق نوزادان بود که مادران آن را به نشانه فرزندان ربوده‌شده بر سر داشتند.
آنها هر هفته در همین میدان تجمع کرده و با حمل عکس‌های فرزندانشان، از حکومت خواستار پاسخگویی در مورد سرنوشت عزیزانشان شدند. این تجمعات با وجود تهدیدها و سرکوب شدید پلیس ادامه یافت و به مرور، نه تنها در آرژانتین، بلکه در سطح بین‌المللی به نمادی از مبارزه مسالمت‌آمیز برای عدالت تبدیل شد.
مبارزات مادران میدان مایو تأثیر عمیقی بر جامعه گذاشت. آنها به دادخواهی محدود نشدند، بلکه خواهان افشای سازوکارهای سرکوب و نقض حقوق بشر توسط حکومت شدند. فشارهای بین‌المللی ناشی از فعالیت این مادران، باعث شد پس از سقوط حکومت نظامی، بسیاری از مقامات دیکتاتوری محاکمه و مجازات شوند.
این مادران همچنان به فعالیت خود ادامه می‌دهند و در سال‌های اخیر، علاوه بر دادخواهی برای فرزندان خود، به دفاع از حقوق بشر در آرژانتین و سایر نقاط جهان پرداخته‌اند.
اهمیت این تجربه برای مادران دادخواه ایران
تجربه مادران میدان مایو، الگویی الهام‌بخش برای مبارزات مشابه در جهان، از جمله ایران، است. اتحاد، پایداری، و تأکید بر عدالت‌خواهی، ابزارهایی قدرتمند برای مقابله با سرکوب است. مادران دادخواه در ایران، با الهام از این جنبش، می‌توانند صدای مظلومان را جهانی کنند و با ادامه مبارزات خود، امید به تحقق عدالت را زنده نگه دارند.
این مطالعه موردی را در سایت آموزشکده توانا بخوانید:
https://tavaana.org/mothers_of_the_plaza/
#مادران_دادخواه #مطالعه_موردی #مادران_میدان_مایو #دادخواهی #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech