«به‌نظرم ما وقتی از «اختلاف» می‌ترسیم، یعنی هنوز بلد نیستیم چطور توی جامعه‌ای زندگی کنیم که قراره آزاد باشه. چون توی دموکراسی، همه مثل هم فکر نمی‌کنن. حتی توی یه خانواده هم همه یه جور تصمیم نمی‌گیرن. پس چرا فکر می‌کنیم توی جامعه باید همه یک‌رنگ باشن تا بشه متحد شد؟

اگه واقعاً قراره آینده‌ای بهتر بسازیم، باید تمرین کنیم که صدای متفاوت رو نه فقط تحمل، بلکه درک کنیم. باید بدونیم که می‌شه با هم اختلاف داشت، ولی کنار هم ایستاد. همون‌طور که اقوام مختلف ایران، با زبان‌ها و فرهنگ‌های متفاوت، می‌تونن زیر سقف ایران آزاد زندگی کنن، گروه‌های سیاسی هم می‌تونن با دیدگاه‌های مختلف، برای یه هدف مشترک تلاش کنن: پایان دادن به استبداد.

به‌جای گیر کردن به گذشته‌ی همدیگه، باید به امروز و فردا نگاه کنیم. نه برای فراموش کردن، بلکه برای ساختن. رسانه‌ها هم اینجا نقش بزرگی دارن؛ اگه به‌جای دامن زدن به نفرت، روی نقاط مشترک تاکید کنن و فرهنگ گفت‌وگو رو جا بندازن، خیلی چیزها تغییر می‌کنه.
تغییر، با تمرین هم‌پذیری شروع می‌شه. با گفتن «می‌شنومت» حتی وقتی موافق نیستیم.»

ـ شما چطور فکر می‌کنید؟ آیا می‌توانیم با وجود تفاوت‌ها، کنار هم باشیم؟
تجربه‌های‌تان را برای ما بفرستید.

#گفتگو #تنوع_فکر
#گفتگو_به_جای_تحقیر
#نه_به_جمهوری_اسلامی
#همبستگی
#یاری_مدنی_توانا


@Tavaana_TavaanaTech