عباس کیارستمی، فیلمساز فقید در اینجا می‌گوید دیکتاتورترین حکومت‌های دنیا هم نمی‌توانند قدرت رویاپردازی را از آدم‌ها بگیرند.

این گفته کیارستمی را به عینه می‌توان در زندگی ایرانیان مشاهده کرد؛ جمهوری اسلامی هر چه تلاش کرد در این چهار دهه، روایت تنگ نظرانه خود از مذهب و زندگی و اخلاق و زیست مشترک را به جامعه ایران بقبولاند نه تنها نتوانست بلکه اکنون جامعه ایران بسیار روادارتر و مداراجوتر شده است.

اکنون چه بسیار خداباوران که از حقوق خداناباوران دفاع می‌کنند و چه بسیار مسلمانان که غیرمسلمانان را هم‌میهنان خود با حقوقی یکسان می‌دانند.

ایرانیان رویای مدارا را هیچ‌گاه از یاد نبردند.

#گفتگو_توانا #آزادی_پوشش #آزادی_مذهب #مدارای_مذهبی

@Dialogue1402

آدمی گاه فکر می‌کند که برخی از روحانیون در کدام دنیا زیست می‌کنند؟ اصلا زبان قفل می‌شود مقابل چنین طرز نگاهی به زیست اجتماعی، به اصل پوشش، به زنان، به دنیا، به زمانه!

گاهی هم شاید از روی نادانی مفرط است. کاش کسی برود به این روحانی جوان بگوید حتی «فاحشه‌ها» در دنیای متمدن امروز حق و حقوقی انکارناشدنی دارند و کسی حق تعرض به حقوق آنان را ندارد.

مگر گوسفند قربانی هستند که می‌گویید «فاحشه‌ها» را در سطح شهر بگردانند. در دنیایی که حتی رعایت حقوق یک گوسفند جزو مباحث روز است، این آخوند جوان چرا این اندازه به حرمت انسان بی‌اعتناست؟

- با چنین نمونه‌ای و نمونه‌هایی از این دست که متاسفانه کم نیستند، می‌توان به راحتی متوجه شد که این افراد به مقوله مدارا و رواداری چه نگاهی دارند. اساسا از نگاه آنان رواداری عقیدتی و مدارای مذهبی معنایی ندارد بلکه در تعارض کامل با نوع نگاه آنان است.

آنان اگر می‌توانستند ذهن آدم‌ها را بخوانند هیچ بعید نبود که خداناباوران را بازداشت کنند و به «جرم» خداناباوری در سطح شهر بچرخانند و مورد تحقیر و تمسخر قرار دهند. این چنین پدیده‌هایی است که موجب ستیزه مذهبی و عقیدتی در ایران شده است. ما عمیقا نیازمند نهادینه‌شدن رواداری هستیم. یکی از پایه‌های تمدن، مدارا و آزادی عقیده و مذهب است.

#گفتگو_توانا #آزادی_پوشش #آزادی_مذهب #مدارای_مذهبی

@Dialogue1402

شاپور مرکزی در سال ۱۳۰۸ به دنیا آمد. او که از بهائیان شمال کشور بود، در سال‌های پس از انقلاب ۵۷ به فعالیت در جامعه بهایی ادامه داد و یکی از اعضای شورای ملی بهائیان ایران شد.

شاپور در ماه‌های بازداشت بسیار شکنجه شد. گفته می‌شود از یک چشم نابینا شده بود و دنده‌های سینه‌اش نیز شکسته شده بود. فرزندش می‌گوید که در آخرین ملاقات نتوانسته بود پدرش را بغل کند چون دنده‌هایش را شکسته بودند. او در مهرماه ۱۳۶۳ در زندان اوین اعدام شد.

شاپور مرکزی که طبع شعر نیز داشت در روزهای قبل از اعدام این شعر را برای همسرش - پری - سروده بود: «پری‌ام قسم به یزدان / به ولا و عشق و ایمان / به دو چشم مست جانان / به شهادت شهیدان / به دماء و درد و زندان / به خشونت نگهبان / که همیشه دارمت دوست

به خدای حی دادار / به عطا و لطف دلدار / به صفای دشت و گلزار / به دلی که می دهد یار / به صدای گریه زار / که رسد ز پشت دیوار / که همیشه دارمت دوست

به دل ِ من ِ گرفتار / به دل ِ حزین و بیمار / پریم قسم به یزدان / به ولا و عشق و ایمان / که همیشه دارمت دوست».

#گفتگو_توانا #بهاییان #آزادی_مذهب #انقلاب۵۷ #جمهوری_اسلامی #جمهوری_اعدام

@Dialogue1402